ΤΣΙΓΑΡΟ

Όταν άναψα το πρώτο δεν το ήθελα πραγματικά …αλλά στην ηλικία των δεκαέξι χρόνων , στην δεκαετία του εβδομήντα …σε μια καφετέρια της κακιάς ώρας που βρίσκαμε καταφύγιο και γκόμενους συνομήλικους ,από το αρρένων της γειτονιάς …τις τελευταίες ώρες των μαθημάτων που κάναμε κοπάνα …ανάμεσα σε τόσες μπλε ποδιές με άσπρο γιακαδακι και κεντημένο άσπρο, στο υψος της καρδιας ,το νούμερο του γυμνάσιου θηλέων που πηγαίναμε …επιβαλλότανε …
Μεσημέρια …γύρω στη μια …κοπάνα …οι μπλε ποδιές μια παλάμη γυρισμένες γύρω από την ζώνη τους για να φτάνουν αυτές στο ύψος του μίνι …σοσόνια άσπρα μέχρι το γόνατο και ελβιελες άσπρες …γραμμές άτσαλες, μαύρες γύρω από νεανικά μάτια και χείλη βαμμένα λες πρόστυχα από κλεμμένα κραγιόν μαμάδων …ριγμένα τριζάτα νεανικά κορμιά πάνω σε πολυθρόνες με πλαστικά καλύμματα γεμάτα τρύπες από τσιγάρα ,και τραπέζια γεμάτα από καρδούλες τρυπημένες με βέλη ,ημερομηνίες και αρχικά ονομάτων …με βλέμματα γελοία που τότε νομίζαμε για θηλυκά και λάγνα να προσπαθούμε να γοητεύσουμε τους όμορφους των παρακείμενων γυμνασίων που είχαν το ίδιο στέκι με μας …ένα τσιγάρο στο στόμα η ανάμεσα σε δάχτυλα με κοντοκομμένα νύχια να μας κάνει να πιστεύουμε περισσότερο εμείς πως είμαστε μοντέρνες ,από ένα πακέτο ASTOR αγορασμένο ρεφενέ ακουμπισμένο επιδεικτικά ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια αναψυκτικών και ένα κουτί σπίρτα …και να μην κατεβάζουμε τον καπνό και να συγκρατούμε το βηχαλακι και να έχουμε σε ετοιμότητα τις ΜΕΖ ,τις μέντες για να θολώσουμε όχι τα νερά αλλά τις μυρωδιές …
Με τα χρόνια αυτό που άρχισε σαν απόδειξη επίδειξη μιας μοντέρνας γυναίκας έγινε συνήθεια κακή όπως λένε …
Σύντροφος στο διάβασμα ,στην έξοδο ,στην παρέα …με καφέ ,μετά το φαγητό ,μετά το σεξ, όταν έχω άγχος ,όταν είμαι κουρασμένη ,όταν γράφω ,όταν φοβάμαι ,όταν κλαίω ,όταν είμαι σε αμηχανία … όταν λειώνω στα ξενύχτια …δηλαδή σχεδόν πάντα μαζί μου …
Τα νύχια μεγάλωσαν βάφονται κόκκινα η ροζ ,το βηχαλακι κόπηκε , τώρα ο καπνός γλιστρά στα πνευμόνια με ευχαρίστηση ,τα ρούχα καλοφτιαγμένα ,οι χώροι όμορφοι και καθαροί ,το μακιγιάζ προσεγμένο , η μάρκα άλλαξε ,τα σπίρτα χάθηκαν ,τιμητική θέση έχει πλάι στο πακέτο ένας χρυσός dypont με χαραγμένα τα αρχικά μου ,δώρο αγαπημένου να θυμίζει τις ατελείωτες νύχτες με τσιγάρα ,ποτά και σεξ μαζί του ...
Η κακή αυτή συνήθεια με κάνει μερικές φορές να λαχανιάζω όταν ανεβαίνω σκάλες ,
αφήνει μια μυρωδιά στα ρούχα ,στις κουρτίνες στο δωμάτιο που καπνίζω , ενοχλεί τα παιδιά μου , ανησυχεί τον γιατρό μου , αφήνει ένα κίτρινο χρώμα στα δάκτυλα μου ,είναι ένα έξοδο , φέρνει σε δύσκολη θέση φίλους μη καπνιστές και με κανει να είμαι ένα μέρος των στατιστικών …
Όχι δεν θέλησα ποτέ να το κόψω …δεν ένοιωσα την ανάγκη αυτή …ίσως να είναι συνυφασμένο με την απερίσκεπτη νιότη μου …αργότερα , ίσως όταν η ψυχή μου θα πάψει να νοιώθει νέα ,μοντέρνα …όταν θα το επιβάλλουν γιατροί …όταν δεν θα συνάδει η ταραγμένη ζωή μου με τις εντάσεις της με αυτό …
Ένα κλικ του αναπτήρα ,μια μικρή φλόγα μια ρουφηξιά και όλα θα γίνουν καλύτερα η έτσι θα νομίσω ,αναμνήσεις και φαντασία θα ενωθούν και θα λάμψουν στο μυαλό μου …
Θα ανησυχήσω αύριο ,τον επόμενο χρόνο …τώρα θα καπνίσω ,θα γεμίσω με νικοτίνη το σώμα μου και με καπνούς το δωμάτιο …

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ