Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Παιζεις με το αλυσιδάκι που κρεμεται στο λαιμό σου …με τα δάκτυλα σου εχεις πιάσει την μεταλλική στρατιωτική σου ταυτότητα και την πηγαινεις νευρικά μια δεξια και μια αριστερά …
Χρόνια κρέμεται στον λαιμό σου …έχει χάσει την γυαλάδα της …δεν την βγάζεις ποτέ …έχει γίνει θαρρείς ένα με το κορμί σου …
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άγγιξε το στήθος μου καθώς ήσουν σκυμμένος πάνω μου …κρύα …ανατρίχιασα …το ένοιωσες και έβαλες το χέρι σου στο ίδιο σημείο για να πάρεις την δροσιά λες και ζήλεψες που κάτι άλλο με εκανε να ανατριχιάσω …
Θυμάμαι το έντονο πήγαινε έλα της όταν κοιτάζοντας με στα μάτια περίμενες τον σπασμό μου για να νοιώσεις ευτυχής …
Θυμάμαι πως ήταν το μοναδικό στολίδι που είχες πάνω σου …
Θυμάμαι που αρνήθηκες να μου την δώσεις …
Θυμάμαι πως την ζηλευω γιατί μπορει να σε αγγίζει ολημερίς κι ολονυχτίς …
Πολλές φορές σκεφτόμουν πως αν διάλεγα κάτι απόλυτα δικό σου θα ήθελα την είχα κρεμασμένη στον λαιμό μου ,να κρέμεται κοντά στην καρδιά μου …
Τώρα με κοιτάς… πάλι παίζοντας μαζί της ,έστω και νευρικά …
Απλωνω το χέρι μου να την αρπάξω …τραβιεσαι λίγο και μετά πιανεις και το χέρι μου με το άλλο σου χέρι και τα αγκαλιαζεις σφιχτά και τα δυο …
Δεν θελεις να την αποχωριστείς …

TA ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ]

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

ΜΕΘΗ

Μέσα στης ζάλης τις αναθυμιάσεις
Όλα νομίζω τα ελέγχω
Κι έρχεσαι λέει να με πάρεις
Φεύγουμε λέω και παραπαίω
Κι ακολουθω το όνειρο και τραγουδώ
σε μιας απάτης αγκαλιά
καλοστημένη από την μέθη
Μαύρη άκρη σκοτεινή
που κρύβεις την ανάγκη
φωτίστηκες για μια στιγμή
την έδιωξες την μέθη …

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ

Στην λεωφόρο Μυαλού –Καρδιάς σημειώθηκε δυστύχημα …έχασαν την ζωή τους πολλά αισ-θηματα …περαστικοί διερχόμενοι κατάφεραν να διασώσουν την Περηφάνια με λίγους μώλωπες και την Αξιοπρέπεια με ελαφρές αμυχές …οι υπαίτιοι εγκατέλειψαν αβοήθητα τα θύματα τους .
Οι συναισθηματικοηθικες αρχές συνεχίζουν τις έρευνες για το αιματηρό συμβάν και προειδοποιούν τους διερχόμενους της λεωφόρου να είναι προσεκτικοί και να μην αναπτύσσουν ταχύτητες !!!
Αν υπάρξουν νεώτερα θα σας ενημερώσουμε …

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ…

Δεν θα μάθεις ποτέ…πως μυρίζω όταν βγαίνω από το μπάνιο ,ποιο φαγητό μου αρέσει ,σε ποια μεριά του κρεβατιού κοιμάμαι ,πως αναστενάζω από βαρεμάρα και πως από θλίψη ,ποιο λουλούδι σιχαίνομαι ,σε τι είμαι αλλεργική …
Δεν θα με δεις θυμωμένη ,κλαμένη ,χαρούμενη η απλά αποτραβηγμένη σε μια γωνιά να κλαίω την κακή μου τύχη …
Δεν θα μοιραστείς μαζί μου τις ανησυχίες μου και τις απορίες μου …
Δεν θα νοιώσεις πότε τον θυμό μου ,τα νεύρα μου και την ανάγκη μου για την αγκαλιά σου …
Δεν θα αγγίξεις ποτέ την άκρη της επιθυμίας μου ούτε θα ακούσεις το όνομα σου από τα χείλη μου να ξεφεύγει σε στιγμές αγωνίας …
Δεν θα μάθεις πότε αν μου αρέσει ο τρόπος που περπατάς ,οδηγείς η κοιτάζεις γύρω σου …
Δεν θα μάθω ποτέ το παρελθόν σου ,τα λάθη σου ,τις συνήθειες σου …
Δεν θα νοιώσω το φόβο σου για το αύριο ,τους καημούς σου και τις φιλοδοξίες σου …
Δεν θα αγγίξω ποτέ τα γραμμένα χαρτιά σου ,τα λερωμένα σου ρούχα και το λακκάκι του λαιμού σου …
Δεν θα ακούσω πότε την καρδιά σου να χορεύει τρελά ακουμπισμένη στο στήθος σου …
Δεν θα φοβάμαι μην σε χάσω επειδή δεν σε είχα ποτέ …
Δεν θα γνωριστούμε ποτέ επειδή δεν μας σύστησε κανείς ….
Τι κρίμα !!!!!

ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΑΠΟ ΠΛΑΚΑΚΙΑ

Η κουζίνα στο πατρικό μου ήταν στρωμένη με πλακάκια μεγάλα ,άσπρα και μαύρα …μια μεγάλη σκακιέρα …
Πάντα από τα πέντε μου με έβρισκες καθισμένη σε ένα από αυτά να παρακολουθώ πότε την πλάτη και πότε το κάτω μέρος της φούστας της μάνας μου …
Κανείς δεν καταλάβαινε τότε ,ούτε και το πρόσεχε το χρώμα που διάλεγα …εγώ όμως διάλεγα που θα καθίσω ανάλογα με την διάθεση μου …
Αν η διάθεση μου ήταν καλή καθόμουν στα άσπρα και στύλωνα τα μάτια στα μαύρα ….αν πάλι ήμουν θυμωμένη η κάποιος με είχε μαλώσει καθόμουν σε κάποιο μαύρο …
Όχι το κάθε πλακάκι δεν δήλωνε την διάθεση μου …το αντίθετο θα έλεγα …αν ήμουν χαρούμενη ήθελα να βλέπω το μαύρο κεραμικό πλακάκι να γυαλίζει και να με προκαλεί να πάω και να χαθώ μέσα του …αντιθέτως το άσπρο όταν καθόμουν στο μαύρο, μου προκαλούσε μια θλίψη …το έβλεπα θαμπό ,υπόλευκο με τους λεπτούς γκρι αρμούς του να με κοιτά με αγωνία θαρρείς …
Σαν καθόμουν στο άσπρο θαύμαζα το μαύρο και η χαρά μου ήταν ανείπωτη αν από το κουρτινάκι της κουζίνας μια γραμμή ηλίου έπεφτε διαγώνια γεμάτη από μόρια σκόνης που αιωρούνταν χορεύοντας …τότε έγερνα μπροστά και προσπαθούσα να τα πιάσω …
Στα άσπρα πλακάκια της κουζίνας προσπαθούσα να χωρέσω μέχρι τα δεκαπέντε μου …μεγάλωνα και το σώμα χρειαζόταν, όσο συνέβαινε αυτό , δυο πλακάκια ….έπρεπε λοιπόν να μαζεύω το κορμί μου …να αγκαλιάζω τα γόνατα μου …να γερνώ το σώμα μου …να μικραίνω τον όγκο μου για να χωρώ μονό σε ένα … κάτι σαν άσκηση ας πούμε …
Σε στάση παράδοξη κουνιόμουν μπρος πίσω με τα μάτια μισόκλειστα να θαυμάζω το γυαλιστερό μαύρο απέναντι η δίπλα μου ...
Σε ένα άσπρο πλακάκι φάνηκε μια μέρα ένα αχνό ροζ στα δεκατέσσερα μου και με τρόμαξε …σε ένα άσπρο έκλαψα όταν έμεινα μετεξεταστέα στα μαθηματικά στην τρίτη γυμνασίου ..
Σε ένα μαύρο αγκαλιάζοντας τα γόνατα μου ,με το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω τους ξανάφερνα στο νου μου χίλιες φορές το πρώτο φιλί που πήρα …
Κι ύστερα ήρθε η στιγμή που μια μπουλντόζα ήρθε να γκρεμίσει το πατρικό μας …δεν πήγα σχολείο εκείνη την μέρα …έψαξα μες τα χώματα και βρήκα ένα κομμάτι από ένα μαύρο πλακάκι …άτσαλα σπασμένο με αιχμηρές γωνίες …το έπλυνα και το φυλαξα για πολλά χρόνια …
Σήμερα καταλαβαίνω αυτήν την λατρεία στο μαύρο το γυαλιστερό που με τρελαίνει ….
Πλακάκια ,τσαντάκια ,παπούτσια ,αδιάβροχα …όλα μαύρα γυαλιστερά και αγαπημένα …
Μια μαύρη γυαλιστερή γωνιά πάντα με περιμένει …να αγκαλιάσω τα γόνατα …να λικνιστώ μπρος πίσω και να χαθώ σε υπόλευκες σκέψεις …

Γκρίζο δεν υπάρχει για μένα ….


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

'' Η ΑΡΧΗ ''

Η φωτεινή οθόνη του υπολογιστή να ρίχνει το παγερό της χρώμα στο δωμάτιο Το μυαλό γεμάτο από ανάκατες σκέψεις.Το πληκτρολόγιο θαρρείς και σε καλεί να το χαϊδέψεις και γω ριγώ μέσα στην λεπτή μου νυχτικιά Δεν ξέρω αν είναι από την φθινοπωρινή ψυχρά η από την επιτακτική ανάγκη να ακουμπήσω κάπου τις σκέψεις μου .
Απλώνω τα δάκτυλα και ενώ νομίζω πως θα αρχίσουν να πληκτρολογούν σπρωγμένα από αυτήν την ανάγκη για εξομολόγηση που με κατατρώει ,αυτά μένουν ακίνητα, κοκαλωμένα λες και περιμένουν τον πυροβολισμό του αφέτη για να ξεκινήσουν. Αργεί να έρθει στην ψυχή μου αυτός ο ήχος που περιμένω Αυτό το εκκωφαντικό , στριγκό μπαμ για να ξεκινήσω .Έχω πάρει την θέση που πρέπει ,εχω φορέσει από ώρα τα γυαλιά μου ,τα τσιγάρα ,ο αναπτήρας και το σταχτοδοχείο δίπλα ,ο μισοτελειωμένος καφές μου στην αγαπημένη ,παλιά ,λίγο γδαρμένη κούπα μου παραδίπλα, συντροφεύουν όπως πάντα τις αναμονές μου ,τις σκέψεις μου ,τις θλίψεις η τις χαρές μου .Σηκώνω τα μάτια λίγο πιο ψηλά από την οθόνη του υπολογιστή σ'ενα ράφι από τα πολλά .Χαϊδεύω με την μάτια μου τις πολύχρωμες ράχες των βιβλίων .Στο μισοσκόταδο του δωματίου μου φαίνονται τόσο γνώριμα ,τόσο δικά μου Ηρεμώ Λες και κάποιοι φίλοι είναι μαζί μου και μου δίνουν κουράγιο και μια ελαφριά σπρωξιά για να ξεκινήσω .
Από κάπου κοντά μια πόρτα ακούγεται να κλείνει με θόρυβο δυνατό ,ένα μπαμ που θυμίζει τον πυροβολισμό του αφέτη .Θα έπρεπε τα χέρια μου να τρέξουν ως άλλος δρομέας πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή όμως συνεχίζουν να είναι παγωμένα ,να αιωρούνται πάνω απ'αυτό , λες και δεν άκουσαν το σήμα του αφέτη . Η σκέψη μου είναι ακόμα στα βιβλία μου .
Τα βιβλία μου ,μια ιστορία το καθένα ,ήρωες που βρίσκονται ακόμη στην καρδιά μου,ηρωες με τους οποίους έχω ταυτιστεί ,που με έχουν προβληματίσει ,που έχω γελάσει,κλάψει,στεναχωρηθεί μαζί τους .Ήρωες που με τον χαρακτήρα τους ,τις επιλογές τους ,τις σκέψεις τους με έκαναν να κατανοήσω πράξεις και κουβέντες δικών μου ανθρώπων Ήρωες η ηρωίδες που λάτρεψα για την ακεραιότητα τους ,για τις ηθικές τους άξιες η που μίσησα για την έλλειψη άξιων τους, της ματαιοδοξίας τους και του αμοραλισμού τους .Ήρωες που θα ήθελα να κάνουν άλλες επιλογές ,να αγαπήσουν περισσότερο η λιγότερο ,να μείνουν η να φύγουν ,να είναι λιγότερο δειλοί η περισσότερο γενναίοι ,πιο εσωστρεφείς η πιο εξωστρεφείς ,πιο γενναιόδωροι ,πιο γλυκομίλητοι ,πιο ανεκτικοί,λιγότερο εγωιστές ... ήρωες που θα ήθελα να ήταν πλασμένοι από την δική μου φαντασία Ήρωες που θα ζούσαν σε ένα δικό μου παραμύθι ,που θα ζωντάνευαν σε μια ιστορία που θα την είχα αφηγηθεί εγώ Αυτή είναι μια από τις αλήθειες μου .Ζηλεύω όλους αυτούς που εξιστόρησαν αυτές τις ιστορίες ,που «γέννησαν » αυτούς τους ήρωες, που έδωσαν ζωή σ'αυτούς τους ανθρώπους .Τους Ζηλεύω και αισθάνομαι τόσο λίγη μπροστά τους .Κι όμως έχω κι εγώ πολλές ιστορίες που πρέπει να τις πω γιατί το νοιώθω πως αν μείνουν κι άλλο μες το μυαλό μου θα εκραγώ .
Τα δάχτυλα μου ξαφνικά σπρωγμένα από μια φιλική αύρα θαρρείς , αγγίζουν το πληκτρολόγιο .Οι πρώτες λέξεις σχηματίζονται .Μετά από τόσες ωδίνες νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρει την πρώτη του ανάσα το «πνευματικό μου παιδί» !!!!

ΦΙΛΟΙ

Φίλοι σ’ αυτούς που μπορούμε να βασιστούμε, να πάρουμε χαρά , επιβεβαίωση, συντροφιά αγάπη, κατανόηση .Που σ’ αυτούς ανοίγουμε την καρδιά μας ,που τους εμπιστευόμαστε ,που μας λείπουν όταν δεν είναι δίπλα μας ,που τους παίρνουμε τηλέφωνο όταν ε ίμαστε χαρούμενοι η στενοχωρημένοι ,που κλαίμε στην αγκαλιά τους ,που θεωρούμε πως έχουμε υποχρέωση να τους βροντοφωνάζουμε τα λάθη τους ,να ακούμε τα παράπονα τους ,να τους δανείζουμε ρούχα ,βιβλία , cd ,λεφτά και να μη μας νοιάζει αν θα τα πάρουμε πίσω .Που η γνώμη τους έχει μεγάλη σημασία για μας σε ότι αφόρα την ζωή μας .Που πρώτοι αυτοί θα μάθουν τα γκομενικα μας ,τα επαγγελματικά μας ,τα οικογενειακά μας .
Φίλοι που τους κάναμε δικούς μας στο νηπιαγωγείο ,στο δημοτικό ,στο γυμνάσιο η στο λύκειο .Στην κατασκήνωση ,στους προσκόπους ,στα φροντιστήρια , στις διακοπές ,στον στρατό ,στην γειτονιά ,στο χωριό ,στο βουνό η στην θάλασσα …
Φίλοι που μας έδωσαν κάτι από την ζωή τους από το χρόνο τους .Που τους δώσαμε την αγάπη που άξιζαν η όχι .Που μοιράστηκαν τις εφηβικές μας ανησυχίες ,τις επαγγελματικές μας επιτυχίες η αποτυχίες ,τα συναισθηματικά μας αδιέξοδα ,τους επιτυχημένους η αποτυχημένους γάμους μας ,που έγιναν εχθροί με αυτούς που δεν μας συμπαθούσαν ,που μίσησαν μαζί με μας αυτούς που μισήσαμε ,που μάλωσαν με τους γονείς τους για μας ,που κάλυψαν τα ψέματα μας ,που λάτρεψαν αυτόν που μας αγάπησε .
Φίλοι που για αυτούς κλάψαμε όταν μας πρόδωσαν ,μας αρνήθηκαν ,μας αποδοκίμασαν για τις επιλογές μας ,μας ζήλεψαν ,που μας κακολόγησαν ,που μας είπαν ψέματα ,που μας έκλεψαν τον αγαπημένο ,που μας τιμώρησαν με την στέρηση της φιλίας τους όταν κάναμε τα ίδια λάθη ,που λέμε πως δε θα τους συγχωρέσουμε ποτέ κι όμως μας λείπουν και τους θέλουμε πίσω .
Φίλοι μας που όχι μόνο όταν ανοίγουμε τα φωτογραφικά άλμπουμ τους θυμόμαστε αλλά ακόμα κι όταν δούμε κάποιον να τους μοιάζει στο δρόμο κι όταν δεν βρίσκουμε πουθενά κάποιους σαν κι αυτούς ,όταν τους συγκρίνουμε με νέους φίλους .
Φίλους τους έχουμε τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη …. Χωρίς φίλους τι είμαστε ; ΜΟΝΟΙ και μικροί …καθισμένοι σε μια άκρη παραπονεμένοι ,κλαίμε γιατί ‘’δεν μας παίζουν ‘’ και βαθιά μέσα μας δεν μας ενδιαφέρει το παιχνίδι αλλά η αποδοχή κάποιων γι αυτό που είμαστε .Με τα καλά και τα στραβά μας ….
Φίλοι το πολυτιμότερο μας αγαθό …Γιατί η ζωή δεν περνά εύκολα χωρίς αυτούς !!!

ΛΕΞΕΙΣ

Λέξεις και γράμματα.
Γράμματα μικρά και μεγάλα ,μαύρα και χρωματιστά ,ελληνικά και ξενόγλωσσα ,αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο προσπαθούν αιώνες τώρα να αποδώσουν νοήματα και αισθήματα .Προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ,να καταγράψουν τα αισθήματα τους ,να ανακοινώσουν νέες τεχνολογίες να διαιωνίσουν τις σκέψεις ,τις φιλοσοφίες ,τις αξίες ,τα πιστευω,τις θεωρίες μας. Γράμματα , το ένα κοντά στο άλλο σχηματίζουν λέξεις. Λέξεις μονοσύλλαβες η πολυσύλλαβες ,λέξεις γλυκές ,πικρές ,όμορφες που αποδίδουν πιστά το νόημα που συνάδει με αυτό το οποίο θέλουν να εκφράσουν.
Η μια δίπλα στην άλλη σε μια ατελείωτη σειρά άλλοτε με κόμματα και τελείες ανάμεσα τους και άλλοτε με ερωτηματικά και θαυμαστικά πολλές φορές και με εισαγωγικά να καταβάλλουν προσπάθεια να μεταδώσουν το ύφος της σκέψης του γράφοντος .Και το καταφέρνουν .
Λέξεις που μόλις τις διαβάζεις σου , έρχονται στο νου αυτόκλητα αισθήματα και καταστάσεις .Λέξεις που σε πονούν ,σε χαροποιούν ,σε χαλαρώνουν ,σε τρομοκρατούν ,σε απογοητεύουνε σε κάνουν να δακρύσεις ,να θυμώσεις ,να νοσταλγήσεις ,να αναθεωρήσεις και να ταυτιστείς μαζί τους.
Λέξεις που κοιμούνται στα πάσης φύσεως λεξικά .Λέξεις ιδιωματικές ,λέξεις που ακούμε για πρώτη φορά η για χιλιοστή . Λέξεις που καμιά φορά δεν τις ξέρουμε η δεν τις καταλαβαίνουμε . Λέξεις που σχηματίζουν προτάσεις . Προτάσεις που κρύβουν η φανερώνουν κάτι η κάποιο νόημα .
Προτάσεις που όταν είναι ξαπλωμένες στο χαρτί από χέρι που ξέρει η έχει το ταλέντο να τις βάζει στην σειρά μας ξετρελαίνουν ,μας κάνουν να προβληματιστούμε ,να σκεφτούμε και να λατρέψουμε η να μισήσουμε η να αγνοήσουμε τον γράφοντα .Προτάσεις που θα υπογραμμίσουμε με το μολυβάκι μας η με τον φλουο υπογραμμιστη μας .Προτάσεις που θα μας μείνουν αξέχαστες και θα τις κάνουμε κτήμα μας ,θα τις αποστηθίσουμε και σε πρώτη ευκαιρία θα τις επαναλάβουμε, προτάσεις που θα μας κάνουν να αλλάξουμε ίσως τον τρόπο σκέψης μας .
Λέξεις και προτάσεις εργαλεία στα χερια των παραμυθάδων και των ποιητών που μας ανεβάζουν στα ουράνια της ευτυχίας η μας κατεβάζουν στα τάρταρα της θλίψης και της δυστυχίας. Ιστορίες και αισθήματα βγαλμένα από την καρδιά και το μυαλό ανθρώπων που αγαπούν και γοητεύονται από λέξεις που σχηματίζουν προτάσεις ,που αποδίδουν αυτές ,αυτά που ξέρουν αυτοί και θέλουν να μας πουν .
Λατρέψτε τους η μισήστε τους αλλά ακούστε τους η μάλλον διαβάστε τους .Διαφωνήστε μαζί τους η απορρίψτε τους αλλά όχι πριν ακούσετε τι έχουν να σας πουν …… οι λέξεις , πάντα κάτι έχουν να μας πουν !!!! Οι προτάσεις πάντα κάτι μας λένε!!!

ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ξύπνησα σήμερα και όπως κοιτάχτηκα στον καθρέφτη αντίκρισα κάποια που μου θύμιζε κάτι από την μανά μου ,κάτι από μένα ,κάτι οικείο κι όμως άγνωστο . Φοβήθηκα …έσκυψα στον καθρέφτη πιο κοντά ,κοίταξα τα ματιά που με κοίταζαν περίεργα και τραβήχτηκα πίσω αμέσως .Ταράχτηκα προς στιγμή όταν συνειδητοποίησα πως ήμουν εγώ …ΕΓΩ …κι όμως μια άλλη που δεν θέλω να την ξέρω ,δεν μου αρέσει .Βγήκα από το μπάνιο χωρίς να πλύνω τα δόντια μου ,χωρίς να πλυθώ ,να χτενιστώ…Ξαναγύρισα στο κρεβάτι κουκουλώθηκα με το πάπλωμα και έκλεισα σφιχτά τα μάτια .
Ποιος να μου το έλεγε πως θα γερνούσα σε ένα βράδυ …Σιγά μην γέρασα σε ένα βράδυ …σήμερα απλώς το πήρα χαμπάρι …χαμένη μες την καθημερινότητα και την ρουτίνα ξέχασα να κοιτάξω αληθινά στον καθρέφτη την μορφή μου …Μια μορφή που αγάπησα σαν εικοσάρα μέσα από τα μάτια του πρώτου έρωτα ,που λάτρεψα στα εικοσιπέντε μέσα στην αγκαλιά της πρώτης μου αγάπης ,που συμπάθησα το χαρούμενο γέλιο της μόλις έγινα μάνα ,που φρόντιζα να είναι πάντα περιποιημένη μακιγιαρισμενη,φρεσκια κάθε μέρα … Και τώρα τι ; Θα πρέπει να σταματήσω ; θα πρέπει να παραδεχτώ πως γερναω; Θα πρέπει να ζήσω με αυτήν την μορφή που δεν μου αρέσει; Όχι βέβαια …κάτι πρέπει να κάνω …
Πρώτα απ’όλα πρέπει να αποδεχτώ την ήττα μου ,με νίκησε ο χρόνος αλλά δεν θα του περάσει δεν θα του παραδοθώ …Θα επιστρατεύσω όλα τα μέσα ,θα βάψω τα μαλλιά μου ,θα κρύβω τις ρυτιδουλες με μπόλικο make up ,θα χαμογελώ περισσότερο ,θα τονίζω τα όμορφα χαρακτηριστικά μου ,θα βάφω τα χείλη μου με όμορφα χρώματα …θα κάνω τα μάτια μου να λάμψουν ξανά ,δεν θα είμαι αγχωμένη συνέχεια ,δεν θα νευριάζω συχνά ,θα γελώ περισσότερο και θα κλαίω λιγότερο ….
Ποιον όμως θα ξεγελάσω τον χρόνο; Εμένα; Τους γύρω μου; Κανέναν …εκείνο που θέλω είναι να μη ξαναδώ την μάνα μου να με κοιτάζει από τον καθρέφτη μου …Μια ζωή διατεινόμουν πως δεν θα γίνω σαν αυτήν …Και γιατί αυτό; Δεν ήθελα να είμαι σαν εκείνη και έγινα ίδια και στον χαρακτήρα και κοντεύω και στην μορφή …Μια γυναίκα παραδομένη στην ρουτίνα ,στις αιώνιες σιωπές ,στο βουβό παράπονο πως κανείς δεν την καταλαβαίνει ,στην αποδοχή του ‘’έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε ‘’, στα κουρασμένα της βήματα ,στα λιγοστά ενδιαφέροντα της ….
Εγώ σπούδασα ,δουλεύω, μεγαλώνω παιδιά ,είμαι δούλα και κυρά ,έχω πολλά ενδιαφέροντα ,φίλους ,γνωστούς ,χόμπι…Γιατί λοιπόν όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη την βλέπω να με κοιτά συγκαταβατικά; Μήπως εκείνη ξέρει κάτι που δεν ξέρω εγώ ; Μήπως επίτηδες δεν μου το λέει ; Μήπως με ειρωνεύεται ; Παλιά ,κοπέλα ακόμα της έλεγα ‘’εγώ δεν θα γίνω σαν εσένα ‘’….Γι αυτό με κοιτάζει έτσι φαίνεται …Η μήπως επειδή ήξερε πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο και πως σίγουρα θα της έμοιαζα …
Όχι δεν θα το βάλω κάτω θα συνεχίσω να με αγαπώ και να με φροντίζω …Κι ας λένε πως δεν έχει σημασία η εξωτερική ομορφιά …πως πρέπει να έχουμε εσωτερικό κάλλος …Θέλω να έχω και ένα παρουσιαστικό όμορφο παράλληλα με το εσωτερικό μου. Θέλω να γερναω όμορφη για την ηλικία μου ,να μου χαμογελώ στον καθρέφτη τα πρωινά ,να με θαυμάζω και να με συγκρίνω σε σχέση με άλλες της ηλικίας μου και να βγαίνω καλύτερη ,να μην νοιώθω γριά στο πρόσωπο ,να νοιώθω κοπέλα είκοσι χρονών όπως η ψύχη μου ,να κάνω σχέδια μακροπρόθεσμα χωρίς να με βαραίνουν τα χρόνια μου όπως δεν βαραίνουν την ψύχη μου …Στο κάτω κατω είμαι μόνο πενήντα χρονών έχω άλλα τόσα μπροστά μου …

ΦΥΓΗ

Γλίστρησε από το κρεβάτι και κάθισε στο πάτωμα με την πλάτη ακουμπισμένη στο πλάι του κρεβατιού .Έσυρε το βλέμμα της στο δωμάτιο … στα πόδια της ένα κουβάρι τα σκεπάσματα ,πλάι της στο ξύλινο δάπεδο ένα βιβλίο με μωβ στικερ ανάμεσα στις σελίδες ,το laptop με την οθόνη του σκοτεινή να την κοιτάζει ,από τα μισόκλειστα ρολά της μπαλκονόπορτας να μπαίνουν λωρίδες από το πρωινό ξεφάντωμα του ηλίου ,στα αυτιά της η κίνηση του δρόμου να θέλει να την επαναφέρει στην καθημερινότητα ,δυο κινητά τηλέφωνα να την καλούν να τα ανοίξει ,ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες ,πεταμένες να θυμίζουν δυο μικρές βαρκούλες άτσαλα αραγμένες στο μικρό μουράγιο ,να προσπαθούν να συνέρθουν από μακρύ θαρρείς ταξίδι ,μια τσάντα παραπέρα ,ξεψυχισμένη με ανάκατο περιεχόμενο περιμένει την επόμενη βόλτα ,ένας σωρός από ρούχα στην απέναντι γωνιά ,δεν τα βλέπει όλα , αλλά θυμάται πως τα φόραγε χτες από νωρίς .
Δεν θέλει να σηκωθεί …θέλει να μείνει εκεί που βρίσκεται …δεν θέλει να διανύσει αυτά τα μέτρα που την χωρίζουν από το μπάνιο …αν σηκωθεί θα πρέπει να ξαναρχίσει μια μέρα ίδια με τις άλλες …διάολε σε διακοπές είναι …υποτίθεται πως ήρθε σ’αυτην την πόλη για να ξεφύγει από την καθημερινότητα της ,να περάσει καλά ,να μείνει μόνη της και να σκεφτεί τι θα κάνει από δω και πέρα .Γιατί το μυαλό της δεν κάνει ‘’διακοπές ‘’; Γιατί συνεχίζει να δουλεύει με τον ίδιο τρόπο που έχει μάθει χρόνια τώρα ; Γιατί δεν μπόρεσε να αφήσει τις σκέψεις που τρυπώνουν μέσα σ’αυτό , μαζί με όλα τα άλλα που άφησε πίσω ; Γιατί δεν μπορεί να τις απενεργοποιήσει όπως τα κινητά της ; Είμαστε αυτό που στεφόμαστε , αυτό που κάνουμε , αυτό που νοιώθουμε και δεν μπορούμε να το ξεκολλήσουμε από πάνω μας όπως και την στάλα λειωμένου κεριού που έσταξε και λέκιασε το καλό μας ρούχο γυρίζοντας από την περιφορά του Επιταφίου.
Τι κι αν έφυγε ,κι αν πήρε μαζί της μόνο τα απαραίτητα ,αυτά που ήθελε να αφήσει πίσω της την πήραν στο κατόπι σαν την σκιά της .Δεν πρόκειται όσο μακριά κι αν πάει ,όσα μεταφορικά μέσα κι αν αλλάξει να γλυτώσει από αυτά .Είναι εκείνη που δεν μπορεί στην ουσία να ζήσει χωρίς αυτά …Δεν θα είναι εκείνη αν δεν τα κουβαλά …Είμαστε ότι ζήσαμε , είμαστε οι εμπειρίες μας, είμαστε οι σκέψεις μας που οδηγούν στις πράξεις μας ,είμαστε έτσι όπως θέλουμε να είμαστε και δεν αλλάζουμε , όσες πόλεις και να αλλάξουμε , επειδή οι σκέψεις δεν γνωρίζουν από χάρτες , αποστάσεις ,χρόνο ,δεν ορίζονται από ωράρια είναι ανεξάρτητες ,έρχονται και φεύγουν όποτε τις αρέσει ,μας κυριεύουν και μας δυναστεύουν ,επιβάλλουν την δικτατορία τους και καταλύουν ακόμα και την ελευθερία του λόγου μας .Δεν σταματούν να μας καθοδηγούν ποτέ ….
Σηκώθηκε ,πήγε στο μπάνιο και όταν βγήκε σήκωσε το τηλέφωνο και έκλεισε θέση για την επιστροφή της στο σπίτι .Αφού δεν μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης της τι ωφελεί να αλλάζει περιβάλλον για να πάρει αποφάσεις .

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Ειμαι εδω μαζι με σενα χωρις εσενα
Ειμαι εδω να αγαπω εσενα χωρις εμενα
Ειμαι δω να αναπολω εσενα μαζι με εμενα
Ειμαι δω να σκεφτομαι εσενα και οχι εμενα
Ειμαι εδω να ψαχνω εσενα και εχασα εμενα
Ειμαι εδω να θρηνω εμενα χωρις εσενα
Ειμαι δω να ζω για μενα μακρια απο εσενα
Ειμαι εδω να περιμενω εσενα μονο για εμενα
Ειμαι εδω να πεθαινω εμενα για εσενα
Ειμαι εδω να αγαπω εσενα και καθολου εμενα ...

ΝΟΜΙΣΕΣ

Νόμισες πως με είχες αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια .Νόμισες πως σ’αγάπησα αλλά αυτό ήταν ψέμα .Νόμισες πως σου ανήκω αλλά εγώ ανήκω μόνο σε μένα .Νόμισες πως θα είμαι πάντα μαζί σου αλλά σε απογοήτευσα .Νόμισες πως θα με κλειδώσεις μέσα αλλά εγώ είμαι αέρας .Νόμισες πως θα σε υπάκουω αλλά εγώ ήμουν ανυπάκουη . Νόμισες πως θα σε φοβηθώ μα εγώ είμαι ατρόμητη .Νόμισες πως θα με νικήσεις αλλά δεν νικιέμαι .Νόμισες πως θα με ξεγελάσεις αλλά δεν το μπόρεσες .Νόμισες ότι θα με πείσεις αλλά δεν είχες επιχειρήματα. Νόμισες ότι θα με κατεβάσεις στο επίπεδο σου αλλά ήσουν πολύ χαμηλά .Νόμισες πως θα κλάψω αλλά δεν κλαίω μπρος σε κανέναν. Νόμισες θα σε παρακαλέσω μα δεν το έκανα .Νόμισες πως θα σε μισήσω μα ούτε αυτό δεν αξίζεις .Νόμισες πως θα με δωροδοκήσεις αλλά δεν αγαπώ τέτοια δώρα .Νόμισες πως θα φύγω αλλά έμεινα Νόμισες πως θα σε εκδικηθώ αλλά απαξίωσα να το κάνω .Νόμισες πως θα πεθάνω αλλά έζησα .Έζησα !!!!!

ΜΑΝΑ

ΣΩΜΑ - ΛΟΓΙΚΗ - ΑΙΣΘΗΜΑ

ΩΟΡΗΞΙΑ -ΑΝΑΓΚΗ -ΠΟΘΟΣ =ΣΥΛΛΗΨΗ
ΡΑΓΑΔΕΣ -ΥΠΟΜΟΝΗ - ΑΓΩΝΙΑ =ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ
ΠΟΝΟΣ -ΑΝΤΟΧΗ -ΦΟΒΟΣ = ΤΟΚΕΤΟΣ
ΓΑΛΑ -ΕΥΘΥΝΗ-ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ =ΛΟΧΕΙΑ
ΚΟΥΡΑΣΗ -ΧΑΜΕΝΗ -ΕΞΑΡΤΗΣΗ =ΜΩΡΟ
ΑΝΘΙΣΗ -ΜΑΘΗΣΗ -ΧΑΡΑ =ΝΗΠΙΟ
ΝΥΣΤΑΓΜΕΝΟ -ΕΙΚΟΝΙΚΗ -ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ =ΠΑΙΔΙ
ΔΙΕΛΥΜΕΝΟ-ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ -ΑΓΧΟΣ =ΕΦΗΒΟΣ
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ -ΑΝΑΓΚΑΙΑ -ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ =ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
ΩΡΙΜΟ -ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟ -ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ = ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ -ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ -ΘΛΙΨΗ =ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ -ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ -ΜΟΝΑΞΙΑ =ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ
ΒΑΡΥ -ΑΡΡΩΣΤΗ -ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΩΛΕΙΑΣ = ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ

ΜΑΝΑ -ΜΗΤΕΡΑ - ΜΑΜΑ = ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Οταν ημουν μικρη εβρισκα τροπους για να ειμαι στο επικεντρο της προσοχης σου και τα καταφερνα .Παντα φροντιζες να εχω τα καλυτερα που μπορουσες .Βλεπεις ημουν η πριγκιπεσσα σου .Λιμενεργατης ησουν κι ομως με ειχες λες και ο πατερας μου ηταν ''μπρουκλης ''.Τα ομορφοτερα ρουχα ,τα πιο φιρματα και μοδατα παπουτσια ,το χαρτζηλικι μου καθε σαββατο πανω στο ψυγειο χωρις να στο ζητησω ποτε .Στις πρωινες κυριακατικες κινηματογραφικες παραστασεις του σινεεπ και του σινεακ ,στο γηπεδο ,στις βολτες στην παραλια με σπορακια, στα ουζερι και στις ταβερνες παντα μαζι .Περηφανος ,ομιλητικος με ονειρα για μενα .
Κι υστερα στην εφηβεια με φοβο για το μελλον μου .Να εισαι ο μονος που ηθελες να σπουδασω και να μην γινω μοδιστρουλα .Να φοβασαι τους δρακους που κυκλοφορουσαν στην σαλονικη και να με παιρνεις στο κατοπι ...αλλα τοσο διακριτικα που ενω ημουν σιγουρη πως εισαι πισω μου ,οσες φορες κι αν γυρισα το κεφαλι τοσα χρονια ουτε μια φορα δεν σε ειδα ....
Ακομα και η μανα θυμωνε για το ανεξαρτητο του χαρακτηρα που μου εδινες,τα αδελφια μου αγορια και θυμωναν οταν εδινες σε μενα το δικιο ακομα κι αν δεν το ειχα ...Ποτε δεν με χτυπησες μονο σαν καθομασταν να φαμε ολοι μαζι τις κυριακες το μεσημερι σαν δασκαλος μας ελεγες ''τα ζωα χτυπανε οχι τους ανθρωπους '' και εγω με το δαχτυλο σχεδιαζα τα σχεδια στο πλαστικο τραπεζομαντηλο με σκυμενο το κεφαλι ...Δεν σε φοβομουν ...σε ντρεπομουν αν με μαλωνες ...ποσο ντρεπομουν αληθεια ...
Κι οταν περιμενες να ακουσεις τα αποτελεσματα εισακτεων απο το ραδιοφωνο διπλα σου να μου κανεις νοημα με το δακτυλο στο στομα να σωπασω ...
κι ομως πολλες φορες σε απογοητευσα ...μα δεν με εκρινες σωπαινες και με κοιτουσες σαν το δαρμενο σκυλι ...και τοτε ευχομουν να με εδερνες οπως εκαναν αλλοι γονεις ...να κλαψω να εχω το πανω χερι να μπορω να σου βρω ενα κουσουρι ,να κατεβεις απο το βαθρο που σε ειχα ...
Εκει εμεινες μεχρι που εφυγες ...Εκει να με θωρεις με ματια γαλανα ,υγρα ,γεματα περηφανια ακομα και για τις λαθος επιλογες μου ,για τις αποτυχιες μου και τις επιτυχιες μου για τα εγγονια που σου χαρισα ...''να μην στεναχωρατε την μανα σας ''τα συμβουλευες...Παντα να μην στεναχωρηθω εγω ,να παρεις απο τις πλατες μου τα βασανα κι ας μην μπορουσες ...
Ποσο μου λειπεις και θα μου λειπεις ακομα ...Ποσο σ' αγαπησα και με αγαπησες ...

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΘΑ ΤΑ ΑΛΛΑΖΕΣ ΟΛΑ

Αν μπορουσες θα τα αλλαζες λες ολα .Ποια ολα ; Αυτα που σε πονεσανε ;Αυτα που σε πληγωσανε;Αυτα που απαρνηθηκες;Αυτα που σε εκαναν να κλαψεις ,να γελασεις,τους γονεις ,τα αδελφια,τους φιλους ,τους γκομενους,τα αφεντικα ,τις δουλειες που κατα καιρους εκανες ,τα ξενυχτια πανω η κατω απο κορμια λατρεμενα,το γαμο σου ,τα παιδια σου ,το σπιτι σου ,τα αγαπημενα σου αντικειμενα ,τα ψαρακια σου,τα γατακια σου η τα σκυλακια σου,τα λουλουδια στο μπαλκονι σου η τα επιπλα στο σπιτι σου ,την παλια αλλα ζεστη και αγαπημενη σου πυζαμα ,την ραγισμενη κουπα που πινεις χρονια τον καφε σου ,το ενθυμιο που εφερες απο την αξεχαστη πενταημερη ,την χαλασμενη κουκλα που εχεις απο παιδι , τα βιβλια που διαβασες η αποστηθησες ,την αγαπη που εδωσες η πηρες , την στεναχωρια που σου εδωσαν η εδωσες ,τις εκδρομες ,τις διασκεδασεις,την φτωχεια η τα πλουτη ,τι απ'ολα αυτα θα μπορουσες να αλλαξεις ; Τιποτα ...μια κουβεντα ειναι που δεν μπορουμε να την κανουμε πραξη .
Ποιος ειναι αυτος που δεν την εχει πει... κι ομως αν εφτανε εκεινη η στιγμη που θα ειχαμε αυτη την δυνατοτητα θα καναμε πισω ,θα το σκεφτομασταν ...Τιποτα δεν μπορουμε να αλλαξουμε ουτε και το θελουμε ...αν τα αλλαξουμε πρεπει να αναιρεσουμε τις επιλογες χρονων ..εδω δεν εχουμε την δυναμη να παραδεχτουμε τα λαθη μας και θα αλλαξουμε τι ;
Ολα αυτα ειμαστε εμεις ...εμεις που τα νοιωσαμε ,τα ζησαμε ,τα μοιραστηκαμε με αλλους ,που θελαμε να ειναι ετσι τα πραγματα ...Κι αν μετανοιωνουμε που πραξαμε ετσι η αλλιως αυτο δεν σημαινει πως μπορουμε να ζησουμε και χωρις αυτα...Σοφοι αυτοι που παραδεχονται πως ακομα μια ζωη να ζουσαν τα ιδια θα εκαναν και δεν θα αλλαζαν τιποτα ...ευτυχως η δυστυχως εχουμε μονο μια ζωη και οτι λεμε,οτι κανουμε ,οτι αισθανομαστε, οτι μοιραζομαστε θα ειναι μονο η πρωτη και τελευταια παρασταση στο θεατρο της ζωης μας και ανεβηκαμε σ'αυτην την σκηνη χωρις προβα αλλα με πολλους θεατες ...αλλοι θα μας χειροκροτησουν κι αλλοι θα μας γιουχαρουν, ομως εμεις θα υποκλιθουμε σε ολους ...κι οταν θα πεσει η αυλαια, στα πηγαδακια θα συζητουν για την ερμηνεια μας ενω εμεις θα βγαζουμε επιτελους τα κουστουμια που φορεσαμε η μας φορεσαν σαν αλλοι ενδυματολογοι καποιοι και γυμνοι ,μονοι τρομαγμενοι θα τρεχουμε στο φως μην τυχον και μας καταπιει το σκοταδι ....

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΣΑΛΟΝΙΚΗ

Καλοκαιρι του '65 ηταν μου φαινεται,ζεστη αφορητη στις γειτονιες της σαλονικης .Απο νωρις το απογευμα οι νοικοκυρες ειχαν καταβρεξει τους χωματοδρομους για να κατακατσει η σκονη .Τωρα ολες καθισμενες σε παρεες των δυο τριων η περισσοτερων ειχαν βγαλει τις ξυλινες ψαθινες καρεκλες τους,μπροστα στις μικρες μονοκατοικιες με τις αυλες και ειχαν στησει ψιλοκουβεντα.Εμεις σε ολο το μηκος του μικρου δρομου παιζαμε με κατι παλιοκονσερβοκουτια .Ποτε τρεχαμε να τα πιασουμε ,ποτε τα κλωτσαγαμε ,ποτε καθομασταν γυρω τους να μαλωσουμε για το ποιος ειναι ο αρχηγος ,ποιο παιχνιδι θα παιξουμε τωρα και τετοια σοβαρα που μας απασχολουσαν .Μεγαλη φασαρια καναμε και αναγκαζαμε τις γειτονισες με φωνη νευρικη καλυμμενη ομως με μαεστρια και γλυκολογα, μιας και ηταν παρουσες και οι μαμαδες μας ,να μας μαλωνουν ''καλε μη μαλωνετε ..εσεις ειστε φιλοι ...αντε να παιξετε πιο κει ... '' και αλλα που ουτε τα ακουγαμε ουτε που γυριζαμε το κεφαλι να δουμε απο που προερχοταν .Ξεραμε ομως ποιας ηταν η φωνη ...
Μεχρι να ξανακουσουμε τις παρατηρησεις των μεγαλων ειχαμε αλλαξει τρεις αρχηγους ,τεσσερα παιχνιδια ,καποιος ειχε πεσει και ειχε χτυπησει το γονατο η τον αγκωνα ,καποιος ειχε ριξει μια σπρωξια σε καποιον αλλον ,ολοι μαζι κοροιδευσαμε το παιδι που φορουσε γυαλια ,ενα αλλο που ηταν παχουλο ,αυτην που μολις δεν την παιζαμε ετρεχε στην μαμα της κλαιγοντας ''μαμα δεν με παιζουν ...πες τους'' ''μαμα με κοριδευουν πες τους ''κι οταν κουραζομασταν τρεχαμε στην βρυση σπρωχνοντας ο ενας τον αλλον να δροσιστουμε ,να μουσκευτουμε και να κατσουμε τελος στο πεζουλακι μεχρι να αρχισει ο δευτερος γυρος παιχνιδιου .
Οι γειτονισσες συνεχιζαν το ατελειωτο κουτσομπολιο ...ανωδυνα πραγματα ...τι εφαγαν ,τι θα μαγειρεψουν ,τι θα πλεξουν ,τι θα ραψουν,τι θα κεντησουν ...κοινη η μοιρα ολων ...εργατογειτονια, μεροδουλι ,μεροφαι ...μικρα τα ονειρα τους εφταναν δεν εφταναν μεχρι το φθινοπωρο ...οταν αφουγκραζοταν την ησυχια γυρναγαν τα κεφαλια να ψαξουν με τα ματια τους γονους τους σαν τους εβλεπαν να καθονται στο πεζουλι σαν τις μελισσες αρχινουσαν ξανα τους ψιθυρους τους .Μιλουσαν ψιθυριστα να μην τους ακουσουμε κι αν καποιο παιδι πλησιαζε '''τι θες εδω με τους μεγαλους;''ελεγαν και το εδιωχναν .Σιγα μην ακουσουμε τι λενε ..λες και το βραδυ δεν θα τα μαθαιναμε ολα καθως θα τα εξιστορουσε η καθε μια στον συζηγο της χαρτι και καλαμαρι και μεις ολα θα τα ακουγαμε αμιλητοι και αδιαφοροι ...
Οταν αρχιζε ο δευτερος γυρος , μας εβρισκε ολους καθισμενους στο πεζουλι της βρυσης κουρασμενους αλλα κατα ενα περιεργο τροπο χορτασμενους .Καποιος εκανε την αρχη και ολοι αναδευομασταν ερχομασταν πιο κοντα σκυβαμε τα κεφαλια το ενα κοντα στο αλλο και ακουγαμε τις τυπου θριλερ ιστοριες που ειχε ο καθε ενας να πει .Καπου τις ειχε ακουσει ,καποιος τις εζησε ,καποια τις εβγαλε απο το μυαλο της ,σε καποιο χωριο, σε καποιο νησι ,στην χαμενη πατριδα της γιαγιας, συνεβη με κατι τουρκους η με φαντασματα η με ανθρωπους τερατα και παει λεγοντας .Και ενω ειμασταν τρομοκρατημενοι,δεν λεγαμε να σηκωθουμε λες και μας μαγευαν οι ιστοριες ,λες και τις ζουσαμε εκεινη την στιγμη ,θαρρεις και ολη την μερα περιμεναμε να ερθει αυτη η ωρα του τρομου .Αλλα παιδια εκαναν πως δεν τα πιστευουν ,αλλα πως δεν φοβουνται κι αλλα δεν μιλαγαν καθολου ...και ξαφνικα σαν μαγικο χερι ελυνε τα μαγια το βημα καποιου αντρα που γυριζε απο το καφενειο η την δουλεια και τα καλησπερισματα εδιναν και επαιρναν ,καρεκλες μαζευονταν στην στιγμη καληνυχτισματα στην σειρα και ''αντε παιδια ηρθε ο μπαμπας ,αυριο παλι ''και μεις ξεθαρρεμενοι να θελουμε να παιξουμε λιγο ακομα...να εχει φυγει ο φοβος και να μη μας αφηνουν ''λιγο ακομα μαμα '' ''αυριο παλι ειπα''και κρυφα μην την ακουσουν οι γειτονισες ''εφτυσα''που σημαινε ''μεχρι να στεγνωσει το σαλιο να εισαι μεσα ''.
Με τα ποδια και τα ρουχα μες το χωμα ,με τα γονατα γεματα γρατζουνιες και ξεραμενα αιματα πριν στεγνωσει το σαλιο στο χωμα ειμασταν στην βρυση της αυλης μας να πλενουμε ποδια χερια με το λαστιχο ...και το μονο που λαχταρουσαμε ηταν να περασει η νυχτα και να βγουμε παλι στον χωματινο δρομο να ζησουμε παλι τα ιδια ...

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΧΑΤΖΗ ''LA SAGRADA FAMILIA''

M'αρεσει να διαβαζω,να φευγω απο την μονοτονη και ρουτινιαρικη μου πραγματικοτητα .Να μπαινω σε ξενους κοσμους και να βλεπω απο ενα παραθυρο η απο την κλειδαροτρυπα τις ζωες τους .Καμμια φορα να νομιζω πως ειμαι κομματι αυτου του κοσμου .Να ταυτιζομαι ,μοιραια ,με ηρωες ...καλους η κακους δεν εχει σημασια .Σημασια εχει πως φορες φορες ,αν κατορθωσει ο γραφων μπορει να πιστεψω πως εμπιστευεται μονο σε μενα αυτην την ιστορια ...
Δυο μερες τωρα ζω μεσα στις σελιδες του νεου βιβλιου της Αθηνας Χατζη '' LA SAGRADA FAMILIA ''Δεν ειναι η ιστορια που με γοητευσε .Δεν ειναι ο τροπος της αφηγησης που με συνεπηρε ...Ειναι αυτη η μη ταυτιση με τους χαρακτηρες των ηρωων που με εκανε να τους λατρεψω,να τους κατανοησω και γιατι οχι να τους αποδεχτω .Ειναι που τα συναισθηματα τους εχουν τετοια αληθεια που σε κανουν να νοιωθεις και συ μοναξια ,απελπισια ,θλιψη ,αγανακτηση,απορριψη,αποδοχη ,αγαπη ,ερωτα ....
Ενα βιβλιο, η ιστορια μιας οικογενειας ,πολλες διαφορετικες ζωες ,πολλα και διαφορετικα συναισθηματα ...
Καπου στο βιβλιο γραφει η κυρια χατζη ''Τι μετραει πιο πολυ ;Να γραφεις ιστοριες η να γραφεις ιστορια :''
Δεν ξερω ακομα αλλα ,την περιοδο που δεν γραφω την δικη μου ιστορια , για μενα μετραει να διαβαζω ιστοριες οπως αυτη ,καλογραμμενες και ομορφες που να με αγγιζουν και να με κανουν να κατανοω καλυτερα ανθρωπους και καταστασεις ... Σας συγχαιρω κυρια Χατζη τα καταφερατε να με αγγιξεται ...και ναι ''η τεχνη τελικα ειναι αυτη που κατορθωνει να περασει το μυνημα της ''!!!!

Απο τις εκδοσεις Ψυχογιος

ΤΟ ''ΧΑΜΕΝΟ ΧΤΕΣ ''ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΛΙΟΝΤΖΗ

Πανε κοντα δυο μηνες απο τοτε που διαβασα το καινουριο βιβλιο της Αναστασιας Καλιοντζη ''χαμενο χτες ''.
Δεν πηρε ομως οπως ειθειστε την θεση του σε καποιο ραφι της βιβλιοθηκης μου .Το εχω διπλα μου ,στο κομοδινο κατω απο το μικρο φωτιστικο .Καθε φορα που το αναβω φωτιζεται απο το χαμηλο του φως .
Ακομα αναρωτιεμααι γιατι .Αφου το διαβασα απνευστι ,στο κρεβατι ,στην κουζινα ,στο γραφειο ,στο λεωφοφειο .Δεν ηθελα να το αφησω απο τα χερια μου .Κι ας μου πηρε μερες ,κι ας με κουρασαν τα μικρου μεγεθους γραμματα του κι ας ηταν 628 σελιδες και αβολο να το κουβαλαω μαζι μου.
Την ομορφη καθημερινη ,κατανοητη γραφη της κυριας Αναστασιας Καλιοντζη την ξερω και δεν με ξενισε .
Οι ηρωες της παντα αγγιζουν το ακραιο αλλα και το τοσο ανθρωπινο και η αναγκη τους να πιστεψουν στο μεταφυσικο τους οδηγει να το κανουν τροπο ζωης .Ηρωες που περπατουν στην κοψη του ξυραφιου που λεγεται ζωη .Ηρωες που θα μπορουσαν να ειναι και οι ανθρωποι της διπλανης πορτας. Ομως δεν ειναι ...ειναι ιδιεταιροι με ψυχοσυνθεση ευαισθητη και κλονισμενη .Ηρωες ομορφοι η ασχημοι, πλουσιοι η φτωχοι, μορφωμενοι η αμορφωτοι,ελληνες η αλλοδαποι ,θρησκευομενοι η αθρησκοι,ηθικοι η ανηθικοι ,αμαρτωλοι η αναμαρτητοι .. .
Και νομιζω αυτοι ειναι που με εκαναν να τους θελω ακομα διπλα μου .Θελω να φωτιζουν την σκεψη μου και να μου κανουν συντροφια τις νυχτες της μοναξιας μου .Η Φιλιω ,η καλυτερη φιλη ,ο Στεφανος Αζαγας ,το απροστετευτο, πληγωμενο,μονο, μπερδεμενο ''παιδι '',η Πασχαλια με την ομορφη μορφη και ψυχη ,ο ερωτας σαν τα ''θεια παθη ''. Ολοι μαζι και ο καθενας χωρια να μου ψυθιριζουν ''...η ελπιδα ειναι απατηλο πραγμα :δινει δυναμη και η δυναμη σου δινει κοτσια να κανεις ακομα και τα πιο τρελα πραγματα ''και να νομιζω εγω πως θελουν να απολογηθουν αλλα δεν το κανουν ...απλα θελουν να με εμψυχωσουν να μην παψω να ελπιζω ...θελουν να με διδαξουν ''οτι τα καλα πραγματα ερχονται μονο σ'αυτους που ξερουν να περιμενουν ''.
Καποτε ισως με τρομαζαν ολα οσα τους συνεβησαν ...
Εγω ομως ξερω ..Εσυ ''θυμασαι; ''....ισως ειναι οι ''εσχατοι καιροι ''αλλα ''πες πως ηταν ονειρο '',πως ''ολα ηταν τοσο μα τοσο υπεροχα '' και ''μη μου λες αντιο ''...
Γι αυτο ειναι διπλα μου το βιβλιο ακομη ...οι ηρωες μου φωναζουν ''μη μου λες αντιο '' και δεν μπορω να τους το πω ...θα ζουν μες την ψυχη μου γιατι με εκαναν και τους αγαπησα και τους ενοιωσα και πονεσα μαζι τους .
Κυρια Αναστασια καλιοντζη αν θελατε να πιστεψουμε σε μιαν Ανασταση ψυχης ,σε μια μετανοια που ανταμοιβεται το κατορθωσατε ....
'' Χαμενο χτες '' αλλα οχι χαμενο αυριο

Απο τις Εκδοσεις Λιβανη

'' ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ '' ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΒΟΪΚΟΥ

θα ελεγε κανεις πως κατι με εχει πιασει και καθομαι και γραφω τις σκεψεις μου για βιβλια που εχω διαβασει.
Δεν με εχει πιασει κατι ...απλα θελω να μοιραστω μαζι σας τις σκεψεις μου και να σας παροτρυνω να διαβασεται και εσεις καποιο καλο βιβλιο που διαβασα .
Αυτες τις μερες διαβασα το βιβλιο της Σοφιας Βοϊκου ''το κοκκινο σημαδι ''απο τις εκδοσεις Ψυχογιος .
Οταν παρακολουθουσα τα μαθηματα δημιουργικης γραφης ,αυτο που μας τονιζαν ξανα και ξανα ηταν ''γραψτε για αυτα που ξερετε καλα ''.Η κυρια ΒοΪκου λοιπον περα απο την ενδιαφερουσα ιστορια που την αφηγηται με απλο ,ομορφο και συναρπαστικο τροπο ,που σε κανει να μην θελεις να αφησεις το βιβλιο απο τα χερια σου ,γραφει για αυτα που ξερει καλα ... και Ιστορια της τεχνης εχει σπουδασει οπως γραφει το βιογραφικο της .
Παντρεψε τοσο ομορφα την ιστορια μιας ομορφης γυναικας με καθε τι που εχει να κανει με την τεχνη την εποχη του μεσοπολεμου στο Παρισι .Γνωστοι πια σε μας καλλιτεχνες της λογοτεχνιας ,της φωτογραφιας και της ζωγραφικης θα την γνωρισουν και θα γινει για αυτους πηγη εμπνευσης .
Φαινεται ακομα πως ξερει και πολυ καλα τα ιστορικα γεονοτα που σημαδεψαν τον κοσμο μας απο το 1900 και μετα .Τοποθετει την ηρωιδα της σε αυτην την χρονικη περιοδο και μας γοητευει με τα πολιτικα δρωμενα της εποχης .
Σημαδεμενη απο την γεννηση της με ενα κοκκινο σημαδι , που θαρρεις την προειδοποιει σε καθε ανατροπη της ζωης της ,θα πορευτει στην κοκκινη γραμμη της .Απο τα πλουτη στην προσφυγια ,απο τα πορνεια της Ελλαδας στα αριστοκρατικα σαλονια της πολυτελειας ,απο την ασημοτητα στα καλλιτεχνικα στεκια του του Παρισιου αλλα και απο την φτωχια στα πλουτη .Μια διαδρομη ζωης μεσα απο την αγαπη και τον πληρωμενο ερωτα .
''Το κοκκινο σημαδι ''μου εκλεψε την καρδια ,με ταξιδεψε νοερα σε αλλες εποχες .
Μεσα στην ζεστη του καλοκαιριου μια δροσερη ανασα ανοιξε ενα παραθυρο στον κοσμο μιας εποχης και στους ανθρωπους της τεχνης οπως δεν τον ηξερα ...

ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Παραδερνω μες τα κυματα των αναμνησεων και των προσμονων .
Ενα καραβι η ζωη που δεν ξερω που με παει .
Ερμαιο των καιρων η καρδια ,που ζητα να αγαπησει και να αγαπηθει .
Ναυαγος εχω καταληξει σε αγονες στιγμες ,σε ανυδρες στεριες που η καρδια δεν αντεχει και η λογικη πασχιζει να επιβιωσει μεσα σε μερονυχτα θλιψης και μοναξιας .
Τιποτα δεν θυμιζει πια την χαρα που εφυγε ακολουθωντας τα συντριμμια της βαρκας που την ελεγαν ελπιδα .
Οι αλμυρες διαφανες σταγονες των δακρυων διαβρωνουν το σωμα που το στεγνωνει ο ηλιοςτης ηδονης που χανεται .Και ετσι στεγνο,χωρις χυμους ορμονων ,δικων του και αλλων περιμενει το ποντοπορο πλοιο που θα το φερει ξανα στον πολιτισμο της συντροφικοτητας .
Μαυρισμενη η καρδια οπως και το δερμα απο τις ανελεητες καυτες ακτινες των χρονων περιμενει να την δροσισει ο καπετανιος της αγαπης .
Περιμενω αυτον μονο ...να παρει την φλογωση που νοιωθω και που με αφηνει να στριφογυριζω στα ιδρωμενα και τσαλακωμενα σεντονια ,τις νυχτες που το θερμομετρο του κορμιου μου χτυπαει κοκκινο .
Η ομοιοσταση της ψυχης δεν μπορει να ρυθμισει την θερμοκρασια της αναγκης, οσα δακρυα και ιδρωτα και να προκαλεσει .
Το θερμομετρο της απελπισιας εσπασε και ο υδραργυρος ,δηλητηριο που κυλαει στις φλεβες και σε λιγα λεπτα ,ωρες , μερες θα φτασει στο κεντρο της ,θα σταματησει τους χτυπους της και η γραμμη στον καρδιογραφο του μυαλου θα γινει μια ευθεια και ο ηχος που θα την συνοδευει θα ειναι μονοτονος αλλα εκκωφαντικος .Θα φωναζει ''ελα ''.
Ειθε ο αστρολαβος της ψυχης του καπετανιου να τον οδηγησει σωστα .
Του στελνω ακαταπαυστα ,ψυθιριστα τις συντεταγμενες :αγαπης και προσμονης μηδεν μοιρες στο κεντρο της ζωης .....


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΠΩΣ ΕΓΙΝΑ ΜΑΝΑ

Απο μικρη οταν κουκουλωμενη ονειρευομουν την μελλοντικη ζωη μου ,οπως ολα τα κοριτσια ,εβλεπα τον εαυτο μου σαν μανα με τουλαχιστον δυο παιδια .Θα ημουν λεει παντρεμενη με καποιον ,οποιον (;!) και θα ειχα ενα σπιτι σαν αυτο της Τζενης Καρεζη στο φιλμ ''μια τρελη τρελη οικογενεια '' θα φορουσα ωραια ρουχα και θα ημουν μια νεα ομορφη μαμα ...
Κι υστερα μπηκα στην εφηβεια ...και παλι ονειρευομουν πως θα ειμαι μια ομορφη μαμα με ωραια ρουχα παντρεμενη με το αγορι που αγαπουσα και θα ζουσαμε σε ενα σπιτι σαν της φιλης μου της Αγλαιας ,που ηταν πολυ πλουσια μια και ο πατερας της ηταν εργολαβος οικοδομων και ειχε παρει ολα τα σπιτακια της γειτονιας και τα εκανε πολυκατοικιες με την μεθοδο της αντιπαροχης και ειχανε ενα σπιτι μοντερνο με ομορφα χρωματα και ωραια επιπλα που πολυ τα ζηλευα .
Οταν εκανα ερωτα για πρωτη φορα ,ενα περιεργο πραγμα ,δεν εκανα σκεψεις του τυπου ''αχ μ'
αγαπαει θα παντρευτουμε και θα ζησουμε ευτυχισμενοι''το βραδυ βιαζομουν να πεσω για υπνο για να ονειρευτω το σπιτι που θα ζουσαμε με τα παιδια μας .
Δυο εμμονες θα ελεγα της ζωης μου .Τα ωραια σπιτια και τα παιδια .
Περασαν αρκετα χρονια ,τελειωσα τις σπουδες μου ,βρηκα δουλεια και το πρωτο μου μελημα ηταν να φτιαξω ενα σπιτι οπως το ονειρευομουν.Εν τω μεταξυ βεβαια ειχαν αλλαξει τα γουστα μου, αλλα ζουσα σε ενα χωρο που μου αρεσε πολυ .
Απο την ζωη μου ειχαν περασει δυο τρεις αντρες που με αγαπησαν .Εγω βεβαια λαχταρουσα να γινω μανα .Στεκομουν στις βιτρινες με παιδικα ρουχα ,επιπλα και παιχνιδια με τις ωρες και τα βραδυα πριν κοιμηθω ονειρευομουν τα παιδια μου .Ηταν εποχες που δεν θεωρειτο απαραιτητο να παιρνεις προφυλαξεις αν ειχες μονογαμικες σχεσεις και ειχα αρχισει να αναρωτιεμαι γιατι δεν εμενα εγκυος .
Στα εικοσι εφτα μου λοιπον ωριμη και τρελα ερωτευμενη ο συντροφος μου πηρε την θεση του στις ονειροπολησεις μου ,διπλα στα παιδια που θα καναμε ...ομως η πολυποθητη και απο τους δυο μας πια εγκυμοσυνη δεν ερχοταν ...
Δεν θα σας κουρασω ...εκτος απο γιατρους ,πρακτικους ,συμβουλους γνωστους και φιλους ,ταματα σε αγιους ,αγιασμους ,θαυματουργα μηλα ,ζωνες της Μεγαλοχαρης ,ταξιδια σε θαυματουργα μοναστηρια φτασαμε και σε καθηγητες για να ακουσουμε πως ηταν πολυ δυσκολο να μεινω εγκυος .Μοναδικη λυση η εξωσωματικη γονιμοποιηση .
Πριν εικοσι χρονια η εξωσωματικη γονιμοποιηση ηταν μια μεθοδος καινουρια που ειχε ποσοστα επιτυχιας μικρα .Εγω ομως δεν μπορουσα να την αρνηθω ...η αναγκη μου πλεον να κανω εστω και ενα παιδι ηταν θα ελεγα επιτακτικη .Δεν φανταζεσται τι συναισθηματα με ειχαν κατακλησει ...ενοιωθα ανεπαρκης,μειονεκτουσα εναντι των αλλων γυναικων αλλα το κυριοτερο εβλεπα ονειρα πως θα πεθαινα ατεκνη .Ο φοβος πως δεν θα αποκτησω ενα μωρο δικο μου με τρελαινε .Μετα σκεφτομουν πως τελικα θα με εγκατελειπε στα σαραντα μου ο αγαπημενος μου για να κανει παιδι με καποια αλλη. Δε θα το αντεχα .Αυτος απο την μια ηθελε να παντρευτουμε για να μου αποδειξει πως μ'αγαπα και δεν τον ενδιαφερει αν θα κανουμε παιδι και απο την αλλη τον τρελαινε η αποφαση μου να μην γινει κανενας γαμος αν δεν καναμε παιδι .Ημουν πεπεισμενη πως θα με εγκατελειπε παντρεμενη η μη αν δεν καναμε παιδι αρα επρεπε να κανουμε παιδι η να χωρισουμε τωρα παρα αργοτερα .
Εντεκα εξωσωματικες αποπειρες εκανα .Ορμονες ,εξετασεις ,σπερματεγχυσεις ,ξημερωβραδιαζομουν σε ιατρικα κεντρα ,καθε μηνα απο την αρχη το ιδιο ψυχοφθορο βασανηστηριο .Ολα τα χρηματα μας εξανεμιστηκαν .Χασαμε τις πραγματικες ερωτικες στιγμες ...με ενα θερμομετρο στο χερι παντα και με διαδικασιες συνοπτικες .Ολα για την επιτευξη του σκοπου μου .Δυο χρονια μες τις αναμονες ...ειμαι δεν ειμαι ...και καθε φορα η απογοητευση μεγαλυτερη .Μισουσα τον εαυτο μου ενοιωθα αχρηστη ...επαψα να ονειρευομαι παιδια και κοιταζα με ζηλια ολες της μαμαδες του κοσμου ...
Η σχεση μας πηρε την κατηφορα ,δεν μπορουσα να την χαρω και δεν μπορουσα να δωσω και στον συντροφο μου χαρα .Ετσι μοιραια, παρα το γεγονος οτι τον λατρευα ,τον εδιωξα κακην κακως .
Εμεινα μονη ,χωρις οικονομιες στην ακρη ,συνεχιζα να δουλευω, ξεχασα τα ονειρα για παιδια και ζουσα σαν γεροντοκορη στα τριαντα μου .Βαθεια μεσα μου ηξερα πως ο Θεος δεν θα με αξιωνε να γινω μανα .
Ενα βραδυ ο πρωην αγαπημενος μου που δεν ηθελε να με αφησει σε ησυχια και για ενα χρονο ζουσε μακρυα μου αλλα λες και δεν ειχαμε χωρισει ποτε με επεισε να βγουμε για ενα ποτο ...καταληξαμε στο κρεβατι και μετα απο τρια χρονια καναμε ερωτα χωρις να σκεφτουμε παιδια σκυλια τιποτα ...
Δεν ξερω τι λετε εσεις αλλα εγινε το θαυμα ...εμεινα εγκυος .Στην αρχη δεν ηθελα να το πιστεψω ελεγα ''μπα κατι αλλο ειναι ''ακομα κι οταν βεβαιωθηκα νομιζα πως καποιος μου κανει πλακα ...
Ευτυχισμενη εγκυμοσυνη δεν ειχα ...φοβομουν μην το χασω ...φοβομουν ακομα και να χαρω ...
Οταν γεννησα και ειδα το κριτσακι μου ηξερα πια πως εγιναν στα αληθεια τα ονειρα μου πραγματικοτητα ... τοτε χαρηκα .
Περασαν απο τοτε δεκαοκτω χρονια ,εκανα και ενα γιο και νομιζω πια πως τιποτα απο ολα αυτα δεν περασα πως δεν ηταν παρα ενα κακο ονειρο ...
Θειο δωρο η μητροτητα και ξερω πως ολες οι μανουλες καταλαβαινουν τι εννοω ....
Τωρα οταν τα παιδια μου με ρωτουν ''μαμα μ'αγαπας ;''με συγκινηση τους λεω ''ξερετε ποσα χρονια σας ονειρευομουν; ξερετε τι βασανηστηρια περασα για να σας αποκτησω ; αχ να ξερατε ποσο σας αγαπω ''

ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ

Άλλα θέλω να πω και αλλά γράφω .Μια ζωή εκτός θέματος .Στις εκθέσεις που έγραφα στο σχολείο , πάντα η ίδια παρατήρηση με κόκκινο στυλό « πολύ ωραία γράφεις ,αλλά παρασύρεσαι και πάλι βγήκες από το θέμα » .
Πώς να βάλω σε σειρά αυτά που σκέφτομαι ? Η σκέψη πιο γρήγορη από τα δάχτυλα που πληκτρολογούν .Οι συνειρμοί κατακερματίζονται από τον ήχο των πλήκτρων .Οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν και τα δάχτυλα πατούν , στην βιασύνη τους να προλάβουν τις σκέψεις ,λάθος πλήκτρα .Καταγράφονται λέξεις χωρίς νόημα που αν τις κοιτάξω στο τέλος απορώ αλλά ξέρω τι θέλουν να πουν όχι τόσο από τα συμφραζόμενα όσο από την γνώση της σκέψης που έκανα εκείνη την στιγμή που την έγραφα .Ευτυχώς με τον ορθογραφικό έλεγχο του υπολογιστή διορθώνω τα λάθη .
Γιατί να μην υπάρχει και μια λειτουργία στην ζωή μας σαν την αυτόματη αυτή λειτουργία του υπολογιστή που να μπορεί να διορθώνει τα λάθη που κάνουμε από βιασύνη η παρασυρόμενοι από σκέψεις και συναισθήματα ?Γιατί να μην υπάρχουν πλήκτρα που να μπορούν να διαγράφουν ,να μην αποθηκεύουν ,να μεταβιβάζουν ,να αποτυπώνουν όσα θέλουμε ,να πετάμε στον κάδο ανακύκλωσης όσα μας
πληγώνουν? Γιατί αφού τόσοι πολλοί ανθρώπινοι εγκέφαλοι ξόδεψαν τόση φαιά ουσία για να αντιγράψουν τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκέφαλου και να τις προσδώσουν σε αυτό το πολυμηχανημα δεν κάθισαν να ξοδέψουν χρόνο και χρήμα για να μας μάθουν πώς να το κάνουμε και εμείς?
Φυσικά επειδή εμείς δεν είμαστε μηχανές .Επειδή είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας .Επειδή έχουμε ψυχή ,αισθήματα ,και δεν μας είναι εύκολο με ένα πλήκτρο να διαγράψουμε κάτι που ζήσαμε .Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας παρά όταν είναι αργά πια .Δεν μπορούμε να μην δικαιώσουμε τις επιλογές μας γιατί έτσι θα απαρνιόμασταν εμάς τους ίδιους .Δεν μπορούμε να διαγράψουμε φίλους ,αγάπες , έρωτες , εμπειρίες ,συναισθήματα και να αρχίσουμε πάλι από την αρχή αν δεν μας αρέσει το αποτέλεσμα των επιλογών μας .
Αλλά πάλι αν είχαμε μάθει να το κάνουμε θα ήμασταν ευτυχισμένοι κάνοντας μια νέα αρχή ?Θα είχε νόημα η ζωή μας ? Θα είχαμε την ίδια επιθυμία να ζήσουμε την κάθε μέρα μας αν ξέραμε πως όλα θα καταλήξουν σε ένα κάδο ανακύκλωσης ?
Πολλοί θα ισχυριστούν πως στο χέρι μας είναι, ως νοήμονα όντα που είμαστε , να αναπτύξουμε τους μηχανισμούς αυτούς που μας επιτρέπουν (υποσυνείδητα ) να επιλέγουμε να κρατάμε αυτά που θα μας βοηθήσουν για να πάμε παρακάτω .
Στιγμές στιγμές θα ήθελα να μπορούσα να λειτουργώ όπως ο υπολογιστής μου .
Χωρίς αναστολές να έστελνα στον κάδο ανακύκλωσης ότι με πονάει ,ότι με
πληγώνει .Να μπορώ να διαγράφω ότι δεν έκανα καλά η σωστά και χωρίς επιπτώσεις να ξεκινώ από την αρχή .Να διαλέγω εικόνες και φωτογραφίες μόνο όμορφες .Να
μην βασανίζομαι από ενοχές αφού θα ξέρω πως δεν έχει σημασία αν κάνω λάθη αφού ακομα και αυτά θα τα διαγράφω .Στιγμές στιγμές μόνο , ευτυχώς !!
Έχει άλλο νόημα η ζωή μας όταν δεν μπορείς να διαγράψεις τίποτα ,όταν δεν μπορούν να σε διαγράψουν τόσο εύκολα .Όταν γνωρίζεις πως υπάρχεις κάπου μέσα στην ψυχή κάποιων ..Νοιώθεις πως υπήρξες ,πως είσαι κομμάτι αυτού του σύμπαντος. Ακομα κι αν σε πονάει η ζωή σου, νοιώθεις πως από λεπτό σε λεπτό μπορεί να αλλάξουν όλα .Πως αύριο όλα θα είναι καλύτερα και πως έχεις επιλογές .

« Πάλι εκτός θέματος Κομπιδου πάλι !!! »

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ

Πως ξεκινάνε οι γνωριμίες δεν έχει καμιά σημασία .Κάποιος από την παρέα φέρνει ένα φίλο , ένα γνωστό και στον συστήνει ,κάπου μέσα στον επαγγελματικό χώρο μοιράζεσαι το ίδιο γραφείο και αποφασίζεις να κάνεις παρέα μαζί του και έξω από αυτό η ακομα και μέσα από το διαδικτυο .Βλέπεις τον άλλον κάθε μέρα η περιστασιακά και λίγο λίγο διαμορφώνεις μια γνώμη γι αυτόν .Στο διαδικτυο κάνεις ένα κλικ και αποδέχεσαι ένα αίτημα για φιλία .Βλέπεις μια φωτογραφία του , πρόσφατη η και παλαιότερη και με ένα κλικ στις πληροφορίες μαθαίνεις αλήθειες η ψέματα για αυτό το άτομο .
Το αν θα γίνει φίλος σου η θα παραμείνει γνωστός σου εξαρτάται από τις συγκυρίες που συνοδεύουν την καθημερινότητα σου την εποχή της γνωριμίας και από το ποσά κοινά νομίζεις πως έχεις μαζί του .Από το αν αυτή την στιγμή θέλεις η είσαι ανοιχτός σε νέες φιλίες .
Κάτι μας κάνει ¨ κλικ¨ και συμπαθούμε αυτόν τον άγνωστο μέχρι τώρα .Και του στέλνουμε δωράκια εικονικά , καρδούλες ,κοκτέιλ ,διαμάντια και καλημέρες γλυκές με καφεδάκια σε τρισδιάστατες εικόνες .Και κάνουμε κλικ πάνω στο ¨ αυτό μου αρέσει ¨ σ’ αυτά που ανεβάζει από το youtube η σχολιάζουμε καλοπροαίρετα τις σημειώσεις του η την κατάσταση του . Κάνουμε συνομιλίες online και χωρίς φόβο να μας απορρίψουν λέμε ψέματα η μεγάλες αλήθειες .
Ακομα βρίσκουμε άτομα που τα θαυμάζουμε για κάποιο λόγο και τους στέλνουμε ένα αίτημα φίλιας και όταν μας κάνουν φίλους νομίζουμε πως κάτι έγινε σπουδαίο .Αν δε μας γράψουν και δυο κουβέντες εεε… τότε πια ποιος μας πιάνει .
Σημασία έχει πως έχουμε ανάγκη από καινούριες φίλιες .Έχουμε ανάγκη από αλλαγές στην ρουτινιάρικη ζωή μας .Καινούρια πρόσωπα με τις δικές τους ιστορίες που νομίζουμε πως θα μας γοητεύσουν και θα τους γοητεύσουμε .
Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που για κάποιο λόγο βρίσκουμε αμφότεροι πως θέλουμε να τα πούμε από κοντά .Και βρισκόμαστε και πίνουμε καφέ και ανταλλάσσουμε απόψεις και όταν χωριζόμαστε με ένα φιλί νοιώθουμε πως αποκτήσαμε ακομα έναν φίλο .
Βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια ακριβώς χρονική στιγμή που θα βρισκόμασταν αν μας είχε συστήσει κάποιος κοινός φίλος η γνωστός .Μόνο που αυτός ο νέος φίλος είναι κάτι που επιδιώξαμε και γιατί όχι , κατακτήσαμε εμείς .
Πολλοί διατείνονται πως η μοναξιά κυριαρχεί ,πως οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για φιλίες ,πως το διαδικτυο έκανε τους ανθρώπους να κλείνονται στα σπίτια τους και να ζουν μέσα από εικόνες μέσα στην προσωπική τους μοναξιά .Ίσως να έχουν κάποιο δίκιο .Οι νέοι ζουν την ζωή τους όπως τους αρέσει και χρησιμοποιoυν το διαδικτυο όχι για γνωριμίες αλλά για φτηνή επικοινωνία .Οι μεγαλύτεροι όμως που για δικούς τους λόγους ο καθένας συνδέεται με αυτό νοιώθουν πως έχουν μια παρέα για να περνά η ώρα τους ευχάριστα .
Το να κάνουμε φίλους είναι ένα δώρο Θεού θα έλεγα .Η βαθύτερη ανάγκη μας για επικοινωνία μας οδηγεί σε αυτό . Ας επικοινωνήσουμε λοιπόν έστω και μέσα από το facebook .Είθε οι φιλίες αυτές να κρατήσουν και να δώσουν σε όσους το επιθυμούν χαρά στην ζωή τους .

ΚΥΡΙΑΚΕΣ ,ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΓΙΕΣ

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μέρες των εορτών ,οι Κυριακές και οι αργίες και ακόμα δεν έχω την λαχτάρα που έχουν κάποιοι και την ανυπομονησία τους να έρθουν .
Δεν ξέρω από πότε άρχισε αυτό .Θυμάμαι όμως σχεδόν όλες τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων καθώς και τις γιορτές .Τώρα που το σκεφτομαι έχασαν την μαγεία τους για μένα όταν μπήκα στην εφηβεία .
Κάθε Κυριακή θυμάμαι ,η μάνα μου μας ξυπνούσε από τις οχτώ για να πάμε στην εκκλησία και μετά στο κατηχητικό .Ξυπνούσαμε με το ζόρι ,πλενόμασταν με το στανιό ,μας έφταιγαν τα ρούχα « τα καλά » επειδή έπρεπε να παίζουμε προσέχοντας να μην τα λερώσουμε ,να μη τα σκίσουμε γιατί μετά θα τις τρώγαμε ,μας ξίνιζε το γάλα που είχε πέτσες και το παρατάγαμε στο τραπέζι ,και πιο πολύ εμένα με εκανε να κλαίω που η μάνα μου με χτένιζε .Καθόταν με ανοιχτα τα πόδια στην καρέκλα και γω όρθια ανάμεσα τους με την πλάτη γυρισμένη σ ’αυτήν να κουνιέμαι ,να γκρινιάζω και στο τέλος να κλαίω από τον πόνο. .Η μάνα να καταβάλει προσπαθείς να ξεμπερδέψει αυτά τα ατίθασα σπαστά μαλλιά μου που ήταν αιωνίως μπερδεμένα ,με μια χτένα καφέ με μεγάλα δόντια, να την βουτά στο ποτηράκι με το νερό που είχε για αυτήν την δουλειά .Στο τέλος ενώ από ώρα εγώ είχα εισπράξει δυο χαστούκια κατάφερνε να φτιάξει μια σφιχτή πλεξούδα και με μια απότομη κίνηση με γυρνούσε προς το πρόσωπο της μου σκούπιζε τα δάκρυα από το πρόσωπο έφτιαχνε με λίγο σάλιο την φράντζα μου και με έσπρωχνε για να σηκωθεί .
Ποτέ δεν κατάλαβα την επιμονή της και την υπομονή της βέβαια αφού η ματαιότητα των προσπαθειών της ήταν βέβαιη .Πριν φύγουμε έπρεπε να ελέγξει τα παπούτσια μας .Ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει πριν βγει από το σπίτι η ίδια ελέγχει τα παπούτσια της λες και έχουν λερωθεί η χαλάσει .
Πάντοτε ήθελε να βγαίνουμε από το σπίτι « στην τρίχα ».Αυτές οι διαδικασίες γίνονταν πάντοτε και τις Κυριακές και τις γιορτές και σε πιο ήπια μορφή και πιο βιαστικά τις καθημερινές για να πάμε σχολειό .Θα έλεγε κανείς πως θα απελπιζόταν η θα βαριόταν κάποια μέρα και αυτό ευχόμουν ανάμεσα στα δάκρυα μου κάθε φορά αλλά παρόλο που γυρίζαμε σε αξιοθρήνητη κατάσταση κάθε φορά αυτό δεν την πτοούσε .
Πόσες φορές δεν γύρισα με την κοτσίδα μου ξελυμένη, με τα ρούχα σκισμένα ,τα παπούτσια γδαρμένα ,τα γόνατα ματωμένα ,μια φορά μάλιστα γύρισα και με ένα παπούτσι και με έστειλε να το βρω αλλά δεν το βρήκα γιατί είχε μείνει μέσα σε ένα λόφο από ασβέστη έξω από κάποιο σπίτι που κτιζόταν .
Όλα αυτά σταμάτησαν ως δια μαγείας ένα πρωί που θα πήγαινα στο γυμνάσιο μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές .Η μάνα δεν με φώναξε να με χτενίσει παρά μόνο είπε σιγανά « τέλειωνε θα αργήσεις » .Έμεινα να την κοιτάζω περίεργα .Καθόταν ήρεμη στην γωνία του τραπεζιού και με κοίταζε .Για λίγα δευτερόλεπτα κοιταζόμασταν αμίλητες .Τώρα το ξέρω καλά εκείνη την στιγμή η μάνα μου μου άνοιγε την πόρτα από το κλουβάκι μου και γω δεν ήθελα να βγω .Τότε δεν ήξερα ποσό επώδυνο είναι για μια μάνα να αφήνει το βλαστάρι της σιγά σιγά να αυτονομείται [τώρα που έχω και γω παιδιά ξέρω ποσό ποναει κι ας θέλουμε να τα δώσουμε μια σκουντιά για να ξεκινήσουν]
Ποτέ οι Κυριακές και οι γιορτές δεν θα είναι το ίδιο από τότε .Έμαθα να χτενίζομαι μόνη κατά τις επιταγές της μόδας ,να προσέχω τα ρούχα μου να βγαίνω πάντα με προσεγμένα νυχιά και παπούτσια ,να κουβαλώ ένα εσώρουχο για ώρα ανάγκης μέσα στην τσάντα μου [μετά από προτροπή της μητέρας μου] να βάζω το άρωμα μου και όχι το 4711 της μάνας μου ,να κάνω τον σταυρό μου πριν βγω από το σπίτι αλλά ποτέ δεν θα νοιώσω την γλύκα των εξόδων από το σπίτι Κυριακές , γιορτές ,αργίες και καθημερινές αφού για να κερδίσω την αυτονομία μου έχασα τα δάκρυα που τις συνόδευαν . Τα Πνευματικα δικαιωματα ανηκουν στην Μαρα Κομπιδου

ΖΩΗ ΕΙΚΟΝΙΚΗ

Μπήκα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα με δύναμη .Ακούστηκε το τράνταγμα της σε όλη την πολυκατοικία. Δεκάρα δεν έδινα ,αν ενοχλήθηκαν ,αν τρόμαξαν ,αν διέκοψαν την μελέτη τους ,αν ξύπνησαν κάποιοι η τα μωρά τους .Ένα σκυλί φοβήθηκε φαίνεται και άρχισε να γαβγίζει νευρικά .Το κοπρόσκυλο από τον πρώτο θα είναι σκέφτηκα , ζωόφιλοι του κωλου, όλη μέρα το αφήνουν μονάχο και τα σαββατοκύριακα το παράτονε για να ξεσκάσουν και να σκάσει το καημένο .Αι σιχτιρ πια ….
Πέταξα τσάντα και παπούτσια και αυτά προσγειώθηκαν στον καναπέ η μια και έξω από την πόρτα του μπάνιου οι γόβες .Σιγά μη μου χαλάσουν την διαγωγή αν τα αφήσω εκεί .Και τι κατάλαβα που μια ζωή όλα ήταν ταχτοποιημένα ,καθαρά και αποστειρωμένα ; Τι θα γινόταν αν τα άφηνα εκεί ; Τίποτα δεν θα γινόταν το ήξερα , όπως ήξερα πως δεν θα έμεναν εκεί για πολύ …
Στο μπάνιο έβγαλα τα ρούχα μου και τα έχωσα βιαστικά στο καλάθι των άπλυτων .Έκανα ένα ντους και βγήκα πιο κουρασμένη από πριν. Κάθισα στην άκρη του καναπέ με την πετσέτα να σφίγγει μαλακά το σώμα μου .Το μυαλό μου δεν σταματούσε να δουλεύει…ακόμα σκεφτόταν όπως πριν λίγο στην δουλειά …μια ώρα μετά κι ακόμα λογαριασμούς και πελάτες και ακυρώσεις ραντεβού και δικαιολογίες για τις καθυστερήσεις και… και… και…Αισιχτιρ για δουλειά, αυτά ονειρευόμουν εγώ;
Φαίνεται με πηρέ ο ύπνος η ονειρευόμουν με μισόκλειστα μάτια γιατί όταν επανήρθα στην πραγματικότητα επικρατούσε μια ησυχία και είχε χαθεί το φως της ημέρας και το σαλόνι φωτιζόταν από τις μαρκίζες των απέναντι καταστημάτων .Σηκώθηκα άναψα τα φώτα , μάζεψα τις γόβες που σίγουρα με κοίταξαν ειρωνικά και πήγα στο τηλέφωνο …
'' Κοίτα δεν θα έρθω …όχι να μην έρθεις … είμαι κουρασμένη …άσε μας ρε Νικο με τις ζήλιες σου …ναι θα τα πούμε αύριο …''
Ξάπλωσα στο διπλό μου κρεβάτι .Άλλη μια νύχτα χωρίς ύπνο …
Πως έγινε έτσι η ζωή μου ρε γαμωτο …γιατί δεν είμαι ικανοποιημένη με τίποτα; Καλή δουλειά έχω,καλά αμείβομαι ,έχω φίλους ,την υγεία μου την έχω …τι άλλο θέλω ; Γιατί μου αρέσει να είμαι μόνη ; Παλιά δεν ήμουν έτσι ,έβγαινα ,γλεντούσα ,έπινα …δινόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη σε όλα με την ψυχή μου …χαιρόμουν …
Βαρέθηκα αυτό είναι …βαρέθηκα να ζω έτσι … θέλω άλλα πράγματα πια …δεν με γεμίζουν αυτές οι διασκεδάσεις …
Αύριο …αύριο θα σκεφτώ καλά …θα αποφασίσω …
''Για να δω αν έχω email …''
Mε μαγνητίζει πάλι αυτό το κρύο φως της οθόνης του υπολογιστή …δεν μπορεί κάποιοι θα είναι μέσα …κάποιοι σαν εμένα που θέλουν μια παρέα που δεν χρειάζεται να επενδύσεις συναισθηματικά πάνω της...κάποιοι που μέσα από την ανωνυμία θα ανοίξουν τις ψυχές τους και θα πουν αλήθειες βέβαιοι πως δεν θα έχουν επιπτώσεις στην αληθινή ζωή τους ..ναι τέτοιους φίλους θέλω να μην με ξέρουν ,να μην με επικρίνουν και αν δεν μου αρέσουν πια με ελαφρά την καρδία να τους απομακρύνω …
Ποιος μου έστειλε μήνυμα …αχ και καρδούλες …αχ τι ωραίο μπουκέτο λουλούδια …γεια σου Σεβι,Τάκη, Κατρίν …

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς και το ξέρεις …πάλι θα κλαίω και θα πασαλείβονται τα μάτια μου με μαύρο mascara …και θα ρουφώ με δύναμη την μύτη …και θα προσπαθώ να μη με δεις …αλλά εσύ θα το ξέρεις και θα γυρνάς το κεφάλι να με δεις και θα χαμογελάς για να μου δώσεις κουράγιο,αλλα και επειδή δεν μπορείς να κρύψεις την χαρά σου που φεύγεις …που θα περάσεις καλά …
Μέσα σου έχεις ενοχές που με αφήνεις ,μου το είπες ,αλλά είναι τόσο λίγες μπροστά στην ελευθερία που θα νοιώσεις μόλις χαθώ από τα μάτια σου …Θα με θυμηθείς όταν θα θέλεις κάτι που έχεις μάθει να το βρίσκεις έτοιμο από μένα «που είναι …που το έβαλες …»
Και γω σέρνοντας κορμί και ψυχή ,ανησυχώντας ακόμα πριν σε δω να χάνεσαι στην άκρη του διαδρόμου ,θα θυμηθώ πως δεν σου είπα αυτό και το άλλο ,θα τσεκάρω το τηλέφωνο μου μήπως με πήρες ,θα σκουπίσω μύξες και δάκρυα ,θα κοιταχτώ στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και θα γυρίσω το κλειδί στον διακόπτη τρέμοντας .
« Καλά να περάσεις κοριτσάκι μου και να προσεχείς …να μην πίνεις …να μην κάθεσαι σε ξένες τουαλέτες …να φόρας την ζακέτα σου …να προσέχεις …να προσέχεις …»
« Αμάν ρε μάνα πια… δεκαοκτώ χρονών είμαι …δεν παθαίνω τίποτα πότε θα το καταλάβεις; Ξινές θα μου τις βγάλεις τις διακοπές και κοίτα μην με παίρνεις συνέχεια τηλέφωνο γιατί θα στο κλείσω …»
Τι θα κάνω η μάνα δέκα μέρες ; Πόσο δύσκολο είναι να αποχωρίζεσαι το παιδί σου κι ας έδωσες την συγκατάθεση σου …
Πόσο δύσκολο είναι να συνηδειτοποιεις πως δεν σε έχει πια ανάγκη ,πως μπορεί και μόνο του και θα περνά και καλά μάλιστα …
Στο καλό και να προσέχεις …να με παίρνεις τηλέφωνο ...σ’αγαπαω …μου λείπεις …

ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΣΤΟ WORD

Nα με προκαλεί το άσπρο και εγώ ανίσχυρη μπροστά του ,με μάτια φλογισμένα και το μυαλό σε εγρήγορση, γεμάτο και αυτό από τρελές σκέψεις που θέλουν να κατατεθούν κάπου και τα δάκτυλα με άψογο μανικιούρ ,να ανοιγοκλείνουν από νευρικότητα και να αφήνουν σημαδάκια ροζ στις παλάμες .
Η πρώτη λέξη που θα βάλει σε εκκίνηση το δάκτυλα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να την γράψω .Κι αν δεν είναι η σωστή ?Κι αν με οδηγήσει σε αλλά από αυτά που θέλω να γράψω ? Κι αν πω αυτά που δεν πρέπει ?Κι αν αυτά που θέλω να πω δεν συγκινήσουν ,δεν κάνουν καρδιές να σκιρτήσουν ,δεν φέρουν ξεχασμένες μνήμες και καταστάσεις που έχουν ομοιότητες , πως θα καταλάβουν την ιστορία που έχω να πω?
Ιστορίες ,μυθιστορίες ,διηγήσεις ,παραμύθια για μεγάλους ,βιώματα .Αλήθειες διανθισμένες με ψέματα και ψέματα στολισμένα με πικρές αλήθειες . Να πω μια ιστορία που φαντάστηκα και μοιάζει αληθινή η να αφηγηθώ αυτό που έζησα και μοιάζει με το μεγαλύτερο ψέμα ?
Να γράψω η να σκηνοθετήσω ζωές που θα πάρουν μορφές και θα ζωντανέψουν μπροστά μου? Να δώσω στους χαρακτήρες που θα έχουν οι ήρωες στοιχεία ανθρώπων που γνωρίζω η να τις επινοήσω? Να δώσω εξελίξεις και ανατροπές σε ιστορίες όπως θα ήθελα να προκύψουν η να περιγράψω την πεζή πραγματικότητα ?
Η πραγματικότητα είναι πιο ενδιαφέρουσα η η φαντασία του δημιουργού ?
Αντιγράφει η ζωή την τέχνη η μήπως συμβαίνει το αντίθετο ?Και είναι τέχνη η αφήγηση μιας ενδιαφέρουσας γεμάτη ανατροπές ιστορίας ?Γιατί πρέπει να αναγάγω σε τέχνη άραγε την ανάγκη μου να διασκεδάσω την πλήξη μερικών ανθρώπων που διαλέγουν να διαβάσουν μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι και αληθινή ?
Ανάγκη δική μου να βγάλω από μέσα μου αυτά που υπάρχουν ,αυτό είναι .Ανάγκη να ξαλαφρώσω ,να αδειάσει το μυαλό και να κάνει χώρο για αλλά καινούρια .Να γεμίσει μικρά μαύρα στίγματα το word και να γεμίσει έστω και για λίγο με άσπρο φως το μυαλό ,η μνήμη ,η ψυχή .Αυτό το άσπρο άδειασμα που κρατά μικροδευτερολεπτα και σου δίνει την ψεύτικη (το ξέρω πια πολύ καλά )ευδαιμονία .
Την ψευδαίσθηση πως μαζί με άλλους, αν είσαι τυχερή ,μοιράσθηκες κάτι δικό σου .
Ναι αυτό θέλω, να μοιραστώ μαζί με ξένους αυτά που φαντάζομαι και αυτά που έζησα ,κρυμμένα το ένα μέσα στο άλλο ,φαντασία και πραγματικότητα να γίνουν ένα και να ζήσουμε μαζί στιγμές όπως θα τις θέλαμε και όχι όπως ήρθαν από επιλογές μας η από τύχη .Να γίνουμε για λίγο πρωταγωνιστές μιας ιστορίας και εσείς και εγώ .

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Κρατώ στα χέρια μου μια φωτογραφία .Λίγο ξεθωριασμένη ,λίγο τσαλακωμένη ,λίγο φθαρμένη από δάκτυλα που την έχουν χαϊδέψει σε σημεία όπως τα πρόσωπα .
Την βρήκα μέσα σε ένα μεταχειρισμένο βιβλίο που αγόρασα από ένα καλάθι στο γιουσουρούμ , στο μοναστηράκι την Κυριακή το πρωί .Έκανε άραγε χρέη σελιδοδείκτη η ξεχάστηκε εκεί κρυμμένη από χέρι που αγάπησε τα πρόσωπα που αποτυπώθηκαν σ’αυτην ?
Ένας άντρας ,μια γυναίκα και ένα παιδί .Αυτός γκριζομάλλης γύρω στα σαράντα με γκρίζα μαλλιά και ζωηρά αλλά μελαγχολικά σκοτεινά μάτια .Φοράει ένα μαύρο παντελόνι και μια γαλάζια μπλούζα .Η πλάτη του στητή και τα χέρια του ακουμπούν στα πόδια του και είναι καθισμένος στο άσπρο πεζούλι .Ηλιοκαμένος μα το ύφος του δεν δείχνει άνθρωπο που είναι σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών παρόλο που το φόντο της φωτογραφίας αυτό δηλώνει .Δίπλα του η γυναίκα .Καθισμένη κι αυτή με μια μηδαμινή απόσταση από αυτόν .Κοντά στα σαράντα φαίνεται .Καστανά κοντά μαλλιά και πρόσωπο κρυμμένο από μεγάλα μαύρα μαλλιά .Συνηθισμένη θα έλεγες .
Αδύνατη .Χέρια και πόδια λεπτά ,χαμόγελο ανύπαρκτο . Ένα σορτς και ένα άσπρο μακό μπλουζάκι , πρόχειρα θαρρείς φορεμένο , μαρτυρά μια ανεμελιά καλοκαιρινών ατημέλητων πρωινών σε τόπο παραθαλάσσιο . Στην στάση του σώματος αναγνωρίζεις μια παραίτηση ,μια κούραση ,ένα συμβιβασμό ,μια αποστασιοποίηση από την στιγμή.
Τα χέρια της σφίγγουν ένα καπελάκι παιδικό πάνω στα γόνατα της . Όρθιο ένα βήμα παιδικό μακριά από αυτούς ένα αγοράκι . Φαίνεται τριών η τεσσάρων χρονών ,
Μελαχρινό με σγουρά μαλλάκια ,με ματάκια που δείχνουν ένα ήσυχο παιδάκι ,καθόλου ανυπόμονο να τρέξει να παίξει ,να φύγει από την ακινησία που του επιβάλει η στιγμή και ο αθέατος φωτογράφος .Δεν χαμογελά ,απλά νομίζεις πως κοιτάζει πάνω από τον ώμο του φωτογράφου κάτι που δεν του τραβά την περιέργεια .Τα ρούχα του δείχνουν πως ακομα δεν πρόλαβε να παίξει με την άμμο , να τσαλακωθεί ,να ιδρώσει .Ο superman στην μπλούζα του έχει περισσότερη ζωντάνια από αυτό .Είναι όμορφο παιδάκι αλλά μια παράξενη μελαγχολία ,αφύσικη για ένα μικρό παιδί φτάνει στην ψυχή μου και μεταδίδεται μέσα μου . Στην άκρη της φωτογραφίας ,στο βάθος , ένα γαλάζιο που ξεκινά από ψηλά και φτάνει μακριά στον ορίζοντα και ένα κλαδί από κάποιο δέντρο με τα πράσινα φύλλα του να προδίδουν το αεράκι που περνάει εκείνη την στιγμή ανάμεσα τους .Κάπου κοντά στην θάλασσα φαντάζομαι …
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι ? Που βρίσκονται άραγε? Πότε ήταν ? Ποια η σχέση τους μεταξύ τους? Τι απέγιναν ? Ποιο χέρι άγγιζε και χάιδευε αυτήν φωτογραφία ? Ποιος ένοιωθε την ανάγκη να βλέπει ξανά και ξανά αυτήν την φωτογραφία ? Τι θύμησες έφερναν στο μυαλό ? Κι ύστερα πως ξεχάστηκε μέσα σε ένα βιβλίο ,σε ένα καλάθι ενός παλαιοπώλη ?
Πόσες φορές ,τον τελευταίο καιρό κοίταξα εγώ φωτογραφίες που κάποια στιγμή αποτύπωσαν την ζωή που πέρασε ,που αποθανάτισαν στιγμές , συνήθως χαράς ?
Γιατί ζητάμε να κρατήσουμε την στιγμή ? Η στιγμή περνάει και φεύγει και δεν μπορείς να την φυλακίσεις .Με τον καιρό όλα χάνουν την ένταση τους .Αισθήματα και αισθήσεις μένουν για λίγο στην τράπεζα της μνήμης χωρίς τόκο και ύστερα χάνουν την συναισθηματική τους αξία λες , και παίρνουν την θέση τους αλλα πιο πρόσφατα ,πιο φρέσκα ,που και αυτά θα υποτιμηθούν από αλλα …
Κι αν όλα ζουν τόσο λίγο ,κι αν όλα έχουν ημερομηνία λήξης ,κι αν ο πόνος και η χαρά μπορούν να φανούν σε μια φωτογραφία , εμείς αυτό θέλουμε , να φυλακίσουμε στο άλμπουμ φωτογραφιών μας η στον υπολογιστή μας τις στιγμές της ζωής μας που φεύγει .Και δεν το κάνουμε παρά για να έχουμε αποδείξεις ότι ζήσαμε .Ζήσαμε έτσι η αλλιώς δεν έχει σημασία . Σημασία έχει πως ζήσαμε ….όπως και … όσο …

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Να είσαι σαρανταπεντε χρονών ,να έχεις δυο παιδιά ,να νομίζεις πως όλα τα καλά θα έρθουν από δω και πέρα ,να έχεις βάλει την ζωή σου σε ένα πλάνο και να το ακολουθείς με θρησκευτική ευλάβεια ,να θεωρείς πως η ζωή σου φέρθηκε καλά ,να μην σκέφτεσαι πως όλα μπορούν να αλλάξουν από λεπτό σε λεπτό ,να σκέφτεσαι πως η ζωή σου είναι βαρετή ,να σε ενοχλούν πράγματα που συμβαίνουν ,να γκρινιάζεις με τις μικρές αναποδιές που σε βρίσκουν ,να νοιώθεις ανικανοποίητη και να μην εκτιμάς αυτά που έχεις ,να είσαι υγιής και αυτός ο όμορφος κύριος με το συμπαθητικό χαμόγελο να σε κοιτάει μέσα από τα επίχρυσα γυαλιά του και να σου ανακοινώνει ήρεμα πως όλα αυτά αλλάζουν .
Έμεινα να τον κοιτάζω .Παρατηρούσα το κλασσικό, ακριβό ρολόι του ,την βέρα του στο δεξί του χέρι ,τα άψογα νύχια του ,το γαλάζιο πουκάμισο του την φρεσκοσιδερωμένη του ιατρική ρόμπα .Με κοίταζε και αυτός .Πέταξε την βόμβα του σαν άλλος τρομοκράτης και έβλεπε τώρα το θύμα να μην αντιδρά όπως θα έπρεπε η όπως θα περίμενε ίσως .
Φυσικά και είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς μου είπε .Ένοιωθα παράξενα ,λες και δεν με αφορούσε ,το μυαλό προσπαθώντας ίσως να με προστατέψει έκανε κύκλους και βόλτες σε πράγματα γνωστά και ανώδυνα ¨ στις οκτώ πρέπει να πάρω τον μικρό από το καράτε ,να ξεπαγώσω κιμά να φτιάξω κεφτεδακια αύριο ,να πάρω τηλέφωνο τον υδραυλικό να έρθει να φτιάξει το καζανάκι …¨
Σηκώθηκα από τη καρέκλα που καθόμουν και ρώτησα με δυνατή φωνή που μου ακούστηκε και μένα σαν κατηγόρια στο πρόσωπο του ¨ πως θα τους το πω ? ¨ λες και αυτός σαν απαιτητικός εραστής ζητούσε να ανακοινώσω σε παιδιά και σύζυγο την απόφαση μου να τους εγκαταλείψω . Δεν μου απάντησε .Κάτι έγραψε σε ένα χαρτί που μου έδωσε .¨ Σε περιμένω αύριο πρωί - πρωί ¨ .Άνοιξα την πόρτα αργά και έφυγα χωρίς να χαιρετίσω καν .
Έκανα πρόβες ¨η μανούλα θα λείψει για λίγο ¨ όχι ,όχι …¨είμαι άρρωστη και θα μπω στο νοσοκομείο για εξετάσεις ¨ μπααα… ¨ θα πάω ένα επαγγελματικό ταξίδι ¨ πολύ κρύο .. …¨είναι άρρωστη η γιαγιά και θα πάω κοντά της ¨ χαζομάρες δεν θα με πιστέψουν …Πώς να τα προετοιμάσω ???
Στο τραπέζι της κουζίνας ,ο καθένας στην θέση του .Ο άντρας μου παραξενεμένος και τα παιδία ανυπόμονα με το μυαλό στο παιχνίδι .Όλα όσα είχα προβάρει ξεχάστηκαν …
¨ Έχω καρκίνο ¨ είπα ψύχραιμα .Ο άντρας μου με κοίταξε από απέναντι άναυδος ,ο γιος μου με απορία και η κόρη μου με φόβο .Ο πρώτος έψαξε για τα τσιγάρα του και έφυγε αμίλητος .,ο δωδεκάχρονος γιος μου κοίταζε την αδελφή του και εκείνη μεγάλη πια όντας δεκατεσσάρων έβαλε τα κλάματα . ¨ Θα πεθάνεις μαμά ? ¨ αναρωτήθηκαν τρομαγμένα και τα δυο , ¨όχι βέβαια ¨ φώναξα και τότε… ένιωσα όλα να έρχονται καταπάνω μου … όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος μεμονωμένα ήρθαν και με βρήκαν γιατί άργησα στο ραντεβού που είχα μαζί τους ώρες πριν ….Θυμός ,αυτολυπηση ,αγανάκτηση , αγάπη ,απελπισία ,αδυναμία …μόνο φόβο δεν ένιωσα η δεν ήθελα να νιώσω .
Δεν αναρωτήθηκα ούτε μια φορά ¨γιατί σε μένα ¨…
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους …
Σήμερα που τα σκέφτομαι αυτά μετά από καιρό ,έχοντας ξεπεράσει τον κίνδυνο πια αναλογίζομαι πως στάθηκα τυχερή . Δεν θα ισχυριστώ πως άλλαξα …ούτε έγινα καλύτερος άνθρωπος , όπως λένε …όμως αν νιώσεις τόσο κοντά σε αυτό που φοβάσαι ,
τον θάνατο ,και μην το αρνηθεί κανένας σας , καταλαβαίνεις αν μη τι άλλο , τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα .

ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

Να περιμενεις μια βροχη να πλυνεις τις πληγες σου ...
Να περιμενεις μια φιλια για να καθαρισει τις ενοχες σου ...
Να περιμενεις μια χαρα για να νοιωσεις ζωντανος ...
Να περιμενεις μια ευκαιρια να κλαψεις χωρις να ντρεπεσαι ...
Να περιμενεις μια αγαπη για να μοιραστεις τις χαρες σου ...
Να περιμενεις ενα ξημερωμα για να ζησεις ...
Να περιμενεις εναν ερωτα για να ανθησεις ...
Να περιμενεις μια εμπνευση για να δημιουργησεις ...
Να περιμενεις πολλα και να μην ερχεται τιποτα ...
Να περιμενεις αυτα και να ερχονται αλλα ...
Να περιμενεις ...

Μονο να περιμενεις ...

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΙΟΙ ΜΑΣ

Όταν τον είδα πρώτη φορά ένα κύμα ανάμεικτο από αγάπη ,φόβο ,αγωνία , λαχτάρα και έρωτα με έπνιξε .Στεκόμουν έξω από ένα τζάμι τον έβλεπα και μας χώριζαν μόνο δυο βήματα αλλά ήταν δικός μου από πριν . Σχεδόν επτά μήνες . Μήνες που τον κουβαλούσα στο σώμα ,στην ψυχή και στο μυαλό μου .Τον αγάπησα ,τον φρόντισα , τον σκεφτόμουν ,τον περίμενα …Ήξερα πως θα είναι ο άντρας της ζωής μου …
Τον κοίταζα μέσα στην θερμοκοιτίδα και ένοιωθα τρομαγμένη .Το μωράκι μου ανίσχυρο με κλειστά μάτια ανέπνεε με δυσκολία και ήμουν βέβαιη πως ήθελε την μαμά του . Μέρες έμεινα εκεί , όρθια να μετράω τις ανάσες του και τις σταγόνες του ορού να του σταλάζουν τροφή και δύναμη να συνεχίσει να υπάρχει .Προσευχές και τάματα , φροντίδες και βιαστικά βήματα γιατρών και νοσοκόμων σίγουρα θα υπάρχουν ακομα στο υποσυνείδητο του .
Ήθελα να τον αγγίξω αλλά δεν μπορούσα ,ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και δεν ήταν εφικτό ,ήθελα να του μιλήσω αλλά δεν με άκουγε .Επιστράτευσα τις σκέψεις μου και
άρχισα να του στέλνω λόγια αγάπης νοερά ελπίζοντας να μπορεί να τα νοιώσει ,να μην νοιώθει φόβο και μοναξιά .
Αυτό το μικρό , χωρίς ρούχα , με τα σωληνάκια στο σώμα του αγοράκι , έγινε ο άντρας της ζωής μου ,πιο σωστά τον έκανα άντρα της ζωής μου από την στιγμή που τον έβαλαν στα χέρια μου .
Κύλησαν τα χρόνια , το πρόωρο μωράκι έγινε παιδάκι ,παιδί και τώρα είναι έφηβος .
Τα αισθήματα μου γι αυτόν αντί να διαφοροποιηθούν έμειναν τα ίδια με εκείνα που ένοιωσα από την πρώτη στιγμή που τον είδα πίσω από το τζαμί …αγάπη ,φόβο , αγωνία και λαχτάρα .
Όπως όλες οι μανούλες με τους γιους τους έτσι και εγώ υπερβάλλω εαυτόν ακομα και στα αισθήματα …
Όμως οι άντρες της ζωής μας ,οι γιοι μας , γίνονται οι άντρες που θέλαμε η όχι …ας τους αφήσουμε να πάρουν τον δρόμο που αποφάσισαν και ας κάνουμε ένα βήμα πίσω για να προχωρήσουν μόνοι τους στον δρόμο ,στην λεωφόρο η στον παραδρομο που έχουν διαλέξει . Ας σταθούμε πίσω τους σαν οπισθοφυλακή τους αλλά ας κόψουμε τον ομφάλιο λώρο …κι ας ελπίσουμε πως τους κάναμε σωστούς άντρες , σωστούς ανθρώπους κι ας ελπίσουμε ακομα πως η αγάπη τους θα μας συντροφεύει πάντα …
Κι ο Θεός βοηθός !!!

ΘΑΝΑΤΟΣ -ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Το κόκκινο της παπαρούνας , στο σεντόνι της ψυχής να τρομάζει τα μάτια σας ,να τρεμουλιάζει τα χέρια σας και να πυρώνει την σκέψη σας …να ξεχάσετε τον θάνατο που σας περιμένει μόλις κρυώσει ο ατμός που θα έρθει να σκεπάσει τα κορμιά τα λατρεμένα που θα σμίγουν με πάθος για τελευταία φορά …να αναλογίζεστε ηδονές που θα γίνουν εχθροί σας και δεν θα σας καλέσουν ξανά στο πανηγύρι της σάρκας …
Ένας θάνατος , που την παραμονή της άφιξης του , πρέπει να γιορτάσετε πάνω σε κρεβάτι με τσαλακωμένα όνειρα και να κλάψετε πριν έρθει …όταν θα έρθει , θα πρέπει να έχετε προφτάσει να στεγνώσετε την αλμύρα από τον ιδρώτα και τα δάκρυα σας ,να φωνάξετε εκατοντάδες συγνώμη ,να ψιθυρίσετε χιλιάδες σ’αγαπω ,και να φυλακίσετε ματιές υγρές για να έχετε συντροφιά την επoμενη …
Στις κηδείες πάντα πριν κλάψουν έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια …
Γελάστε γιατί ο θάνατος –χωρισμός έφτασε …κι ας μην τον κάλεσε ποτέ κανείς !!!

ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ]

Στο μυαλό της ένα τρένο κυλούσε πάνω στις γραμμές του με ανατριχιαστικό κρώξιμο ,άκουγε το σίδερο να σέρνεται πάνω στο σίδερο και έβλεπε μικρές σπίθες να τινάζονται μες το σκοτάδι και να σβήνουν γρήγορα αντικαθιστώντας τις προηγούμενες .Κι ύστερα ένοιωθε μια κάψα να ακουμπά τα γυμνά μέρη του σώματος της και να την τσουρουφλίζει . Αντί να προσπαθεί να τις απομακρύνει όπως-όπως τις δεχόταν λες με ανακούφιση .Ήταν βλέπεις ο πόνος αυτός καλοδεχούμενος και μικρότερος από τον πραγματικό . Μια μυρωδιά από αίμα φρέσκο περνούσε από τους πόρους της μύτης της και έφτανε στην ψυχή της και σάπιζε εκεί ..
Έκλεισε τα μάτια της σφιχτά και άρχισε να μετράει …εκατό ,ενενήντα εννιά , ενενήντα οκτώ ….δεν θα αργούσε να τελειώσει …ενενήντα επτά ,ενενήντα έξι …το σώμα της ήξερε πια την χρονική διάρκεια …ενενήντα πέντε …
Διπλώθηκε αυτόματα και πήρε την αρχέγονη στάση του εμβρύου ανεβάζοντας τα χέρια της στο κεφάλι της θέλοντας να το προστατεύσει .Ένοιωσε το πόδι του να χτυπά τα νεφρά της και μετά ξανά και ξανά τον πόνο να αγγίζει την άκρη της καρδιά της και δάγκωσε την γλώσσα της στην προσπάθεια της να μην ουρλιάξει .Σάλιο και αίμα ανακατεύθηκαν , έφτασαν στο πίσω μέρος της γλώσσας και έφραξαν τις φωνητικές χορδές που ήθελαν να ξεχυθούν ελεύθερες …ευχαρίστησε το θεό που κατάφερε να τις στείλει από κει που ήρθαν …δεν έπρεπε να ακούσουν κάτι τα
παιδιά …ενενήντα τέσσερα ,ενενήντα τρία ,ενενήντα δυο…
Την άρπαξε ένα χέρι στιβαρό την σήκωσε όρθια και την πέταξε στον καναπέ
με δύναμη …το ίδιο χέρι … με τα μακριά δάκτυλα , που κάποτε είχε θαυμάσει με τις μικρές γαλάζιες φλεβιτσες , που την είχαν χαϊδέψει με λαχταρά ,που είχαν χαράξει δρόμους ηδονής για να βρίσκει την δική της χαρά …σηκώθηκε το χερι και σφιγμένο σε γροθιά με τις φλέβες φουσκωμένες προσγειώθηκε στο πρόσωπο της …είχε βρει πάλι τον δρόμο που γύρευε για να συναντήσει το μίσος της …
Ενενήντα ένα ,ενενήντα …
Άκουσε πρώτα την καρδιά της να σταματά και μετά την πόρτα να χτυπά πίσω του με δύναμη ..Ανάσανε βαθιά ,νόμισε πως η καρδιά της δεν θα ξαναχτυπήσει αλλά αυτή την διέψευσε ,άρχισε να βροντοχτυπά ακανόνιστα …σήκωσε το χέρι της με δυσκολία και σκούπισε δάκρυα ,σάλια και αίμα από το πρόσωπο και κάνοντας προσπάθειες έτρεξε και κλειδώθηκε στο μπάνιο.
¨ Μη κοιταχτείς στον καθρέφτη …σουλουπώσου …πέρασε πια …μην καταλάβουν τίποτα τα παιδιά …μην κλαις …δεν φταις εσύ …κάνε υπομονή …κράτα το μίσος σου ζωντανό …¨

Απόσπασμα μυθιστορήματος από την Μαρα Κομπιδου τα πνευματικά δικαιώματα της ανήκουν …

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]

Ένοιωσε ένα χέρι να την αγγίζει διστακτικά και γύρισε να δει ποιος ήταν .
Πετάρισε τα μάτια της στον ρυθμό της καρδιάς της πριν ψιθυρίσει το όνομα του .
Τρελός χορός άρχισε στην καρδιά της σε ρυθμό γοργό ,νεανικό …
Κύματα από αναμνήσεις ακούμπησαν στην αμμουδιά της μνήμης της και έβρεξαν τα
γυμνά πόδια των απολήξεων των νευροδιαβιβαστων της …Αισθήματα ,μυρωδιές , εικόνες ,βρήκαν το δρόμο και έκαναν τις παλιές αναφορές να γίνουν ένα με την τωρινή στιγμή …
Αυτή την στιγμή ένοιωθε σαν το χαλασμένο ρολόι του πατρικού της σπιτιού ,που ο
κούκος μπερδεμένος φώναζε στριγκά τις ώρες όποτε ήθελε αυτός ,αγέραστος αλλά χαλασμένος ,καλοκουρδισμενος από χέρια γερασμένα περισσότερο από συνήθεια με την γνώση πως δεν είναι αξιόπιστος πια …κι αυτή σαν κι αυτόν τον κούκο καλοκουρδισμενη από χέρια νεανικά και μη , που επιμένουν να κουρδίζουν και από ανάγκη και από συνήθεια ,με την γνώση όμως πως η αξιοπιστία της είναι δεδομένη ένοιωθε πως καλύτερα να έχανε την αξιοπιστία της όπως έχασε μερικούς χτύπους της καρδιάς της και αντί να φωνάξει την λάθος ώρα ψιθύρισε βραχνιασμένη το όνομα του …
Στα μάτια της έμοιαζε ο ίδιος ,όπως χρόνια πριν και έλπιζε πως και στα δικά του μάτια θα καθρεφτιζόταν η εικόνα που είχε τότε …αχ …γιατί να φύγει βιαστικά από το σπίτι το πρωί ,γιατί δεν είχε επιμεληθεί το μακιγιάζ της … γιατί δεν είχε βάλει το τζινακι της που την έκανε να δείχνει πιο νέα …θα φαινόταν πιο κοντά σε αυτό που ήξερε αυτός …δεν βαριέσαι …σημασία είχε τώρα πια , να μην καταλάβει πως έχασε την νεανική ψυχή της ,την ψυχή που έλεγε πως θαύμαζε …την ψυχή που ήταν έτοιμη για νέες περιπέτειες και ταξίδια και εμπειρίες …την ψυχή που δεν μπορούσε να ακολουθήσει τότε , επειδή οι αλυσίδες των υποχρεώσεων ,της καριέρας ,των γονικών απαιτήσεων και των στερεοτύπων τον κρατούσαν δεμένο στην πραγματικότητα .
Μη καταλάβει ήθελε, πως έγινε κι αυτή όπως αυτός …πως αλυσοδέθηκε με την θέληση της ,πως ενστερνίσθηκε και βιώνει όλα όσα αρνήθηκε τότε σ’αυτόν ..
Ποσά λεπτά πέρασαν … πόση ώρα χρειάστηκε για να βεβαιωθεί πως δεν έκανε λάθος … πως είναι αυτή … πόση ώρα έκανε η φωνή της να βγει από το στόμα της …
τι χρώμα είχε η φωνή της …?
« Ματάκια μου ??? » άκουσε να της λέει …και μια ζεστή , γλυκιά γεύση , γέμισε το στόμα της και μυρμήγκιασε το σώμα της …δύναμη που έχει το χρώμα της φωνής να φέρνει ανατριχίλες γνώριμες στο κορμί ..Άπλωσε τα χέρια της να αγγίξει τα απλωμένα χέρια του και βρέθηκε στην αγκαλιά του…



Απόσπασμα από μυθιστόρημα …τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην Μαρα Κομπιδου

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Β ]

Πρώτα ένοιωσε στο μάγουλο της την σκληρότητα του πουκάμισου του ¨δεν βάζει μαλακτικό στο πλύσιμο ¨ σκέφτηκε ,μετά άκουσε την καρδιά του να χτυπά αργά αλλά δυνατά κάτω από το μάγουλο της , ύστερα στην μύτη της έφτασε η μυρωδιά του ¨ ακομα την ίδια κολόνια φοράει ¨ διαπίστωσε …και τέλος ανατρίχιασε καθώς τα χέρια του βρέθηκαν να αγκαλιάζουν την πλάτη της απαλά , σταθερά ,κτητικά , πάντα προσεχτικά , όπως χιλιάδες φορές πριν , μην αγγίξει την ελιά της , πάντα του ψιθύριζε ¨πρόσεχε την ελιά μου ¨ η μνήμη του καθοδηγούσε τις κινήσεις του …τόσο μακρινές μνήμες κι όμως αυτόνομα παρούσες .
¨ Τώρα ,τώρα φίλησε με τώρα ¨ ,ήθελε να φωνάξει ¨τώρα ,μετά θα χαθεί η στιγμή ¨
όμως δεν μίλησε ,δεν ανέπνεε …μόνο περίμενε …ο χρόνος σταμάτησε εκεί στην μέση του πολυσύχναστου δρόμου , μες την αγκαλιά του …κάποιος περνώντας τους έσπρωξε και αμέσως τα δυο κορμιά που είχαν γυρίσει σε ένα παρελθόν που το ζούσαν τώρα , χώρισαν με ένα αναστεναγμό τόσο συγχρονισμένο που τους τρόμαξε .
Τα χέρια απομακρύνθηκαν και αμήχανα , τα δυο μπήκαν σε τσέπες στενές ενώ τα αλλά δυο τρέμοντας , αρπάχτηκαν από το λουρί της τσάντας , όπως αρπάζεται αυτός που πνίγεται από τον λαιμό εκείνου που προσπαθεί να τον σώσει …και για δες ,τι ειρωνεία αλήθεια ,κι αυτή πνιγόταν …όχι στην θάλασσα ,όχι από το αλμυρό νερό που γεμίζει τα πνευμονία και σταματά την ανάσα αλλά από την ανάγκη της να βρεθεί ξανά μέσα στα χέρια αυτά ,που τόσο της έλειψαν και μόλις τώρα , ναι τώρα , το συνειδητοποίησε …φραγμένα τα πνευμόνια της ,δύσκολη η αναπνοή ,και επιτακτική η ανάγκη της για μια μεγάλη ανάσα ,που θα τρυπώσει στο στήθος της και θα την βοηθήσει να αναπνεύσει ...το φιλί της ζωής από τα χείλη του…την ανασα του να της δωσει ζωη ... ναι αυτό
της χρειαζόταν ...τώρα πριν σκάσει από την άπνοια , τώρα που την είχε πιάσει η μέθη του βυθού της ματιάς του …τώρα που όλα είναι μέσα στους αφρούς των αναμνήσεων, των όμορφων αναμνήσεων …το ξέρει σε λίγο θα φτάσουν και οι άλλες … οι πικρές ,οι απωθημένες από το μυαλό , στα βάθη του υποσυνείδητου και θα πάρουν την θέση τους θα συμπληρώσουν το παζλ και θα τον κάνουν να θυμηθεί πόσο πόνεσε …ήταν σίγουρη είχε πονέσει …

Αυτός είχε το ύφος ανθρώπου που μόλις είχε πει αντίο σε αγαπημένους , σε μια αίθουσα αναμονής σε κάποιο αεροδρόμιο του κόσμου …μάτια μισόκλειστα ,χέρια τρεμάμενα , σκέψεις χαρούμενες και θλιβερές ανακατεμένες , με την αίσθηση πως θα αποχωριστεί κάτι που δεν πρόλαβε να χορτάσει ούτε σε αυτήν την επιστροφή και το πλάνο για την επόμενη , αμφίβολο και μακρινό …και στα χείλη να ανεβαίνουν από την ψυχή του θαρρείς , λέξεις ¨ γιατί …πότε … ποτέ …σε θέλω …δεν σε ξέχασα …το ήξερα …μην φύγεις …έλα μαζί μου …¨ και ένας ιδρώτας ζεστός και αλμυρός ίδιος σε σύσταση θαρρείς με δάκρυα που χάσανε τον δρόμο τους και αντί να κυλήσουν στα μάγουλα , κυλάνε στην ραχοκοκαλιά του , τον κάνουν να αναριγήσει .
¨ Μην ανοίγεσαι …παιξτο άνετος …μη σε περάσει για μαλάκα …μην καταλάβει …
θα φύγει …κάνε κάτι γαμώ το κέρατο μου …πες κάτι …ζήτα της το τηλέφωνο της , μια συνάντηση , κάτι …κάνε κάτι …μην την φοβίσεις …μη ζητάς …¨
-Μου έλειψες …ξεστόμισαν ,ταυτόχρονα και οι δυο με μια γρήγορη ανάσα …κι οι δυο φοβόταν να το φανερώσουν αλλά προδόθηκαν στην βιασύνη τους μη χαθούν
ξανά …
Χέρια απλώθηκαν και πριν σμίξουν μεταξύ τους ο χρόνος , άχρονος υποκλίθηκε και τους έκανε χώρο να ξαποστάσουν πριν αποφασίσουν πως θα τον εκμεταλλευτούν τώρα πια …


Aπόσπασμα μυθιστορήματος τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην Μαρα Κομπιδου

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ

Μια ιεροτελεστία , αυτό είναι …και με εξιτάρει αυτό … γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά και δοκιμάζω αν κλείδωσε η πόρτα .Ανάβω το μικρό φως του γραφείου και τσεκάρω αν είναι όλα όσα μου χρειάζονται πάνω σ ’αυτό …τσιγάρα ,σταχτοδοχείο, καφές …όλα εδώ …κλείνω τα πατζούρια και αφήνω μισάνοιχτο το τζάμι …τραβώ τις κουρτίνες μέχρι την μέση και φτιάχνω ομοιόμορφες τις πτυχές της …σβήνω το κεντρικό φως …βάζω στο αθόρυβο το κινητό τηλέφωνο …ρίχνω μια μάτια στο κρεβάτι μου …ωραία … είναι στρωμένο τέλεια …το φως στο γραφείο μου αντανακλάτε στον καθρέφτη και κάνει το φύλλο της ντουλάπας απέναντι να γυαλίζει όμορφα σε ιριδίζον χρώμα …έχω φορέσει την πιο άνετη φόρμα μου ,σοσόνια ,
και τις ζεστές παντόφλες μου και σαν την Μεριλιν δυο σταγόνες Σανέλ νούμερο πέντε στο λαιμό και μια στην λάμπα του γραφείου …για δευτερόλεπτα με τυλίγει η γνωστή μυρωδιά και μετά χάνετε η έτσι μου φαίνεται …κάθομαι στην καρέκλα μου και απλώνω το χέρι να ανοίξω τον υπολογιστή …γράφω τον μυστικό κωδικό και σε λίγες στιγμές το φως του παίρνει θέση στο δωμάτιο …
Λέξεις μόνο ανάκατες στο μυαλό φέρνουν βόλτα ,ιδέες που σκεφτόμουν , ζητούν να προηγηθούν …πρέπει να κάνω τον μαέστρο για να τις βάλω στην σειρά ,να τις πειθαρχήσω ,ένα πρόβλημα κι αυτό που ζητά λύση …εικόνες από πρόσωπα που ξέρω η που φαντάστηκα ζητούν να πάρουν θέση στην ιστορία μου …αισθήματα και χαρακτήρες ,βιώματα και αναμνήσεις πρέπει να αποδοθούν σε καθένα χωριστά …
Ο χρόνος λες και σταματά …σαν τον παραμυθά αρχίζω να αφηγούμαι μια ιστορία ,
παρασύρομαι …ζω αυτά που ζει ο κάθε ήρωας …είμαι αυτός και όλοι οι άλλοι …
τα συναισθήματα που αποδίδω στον καθένα με τραβάνε πιο βαθιά στην ιστορία …
οι αποφάσεις τους προκύπτουν από τον χαρακτήρα τους …έχουν δίκιο όταν λένε πως οι ήρωες ζωντανεύουν και κάνουν ότι θέλουν …πολλές φορές μάλιστα ανατρέπουν την ροή της ιστορίας και την πάνε αλλού από κει που σκεφτόμουν να την οδηγήσω εγώ …μαλώνουν και θέλουν πιο μεγάλο ρόλο σαν τους δευτεραγωνιστές στην απονομή των ρόλων σε κινηματογραφική ταινία η θεατρική παράσταση …και εγώ σαν άλλος σκηνοθέτης να προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες που θα φέρουν το ζητούμενο αποτέλεσμα …πλατειάζω στην προσπάθεια μου να διευθετήσω λεπτομέρειες που θα βοηθήσουν την ομαλή ροή της ιστορίας ,μεροληπτώ υπέρ του ήρωα που έχει περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με μένα και είμαι αντικειμενική με αυτόν που έχει ρόλο κλειδί στην υπόθεση αλλά δεν μου αρέσει έτσι όπως φαίνεται να δρα ...
Και εκεί που είμαι ¨ μέσα ¨ και ¨ ζω ¨ και ¨ συμμετέχω ¨ …όλα σταματούν …μέσα στην ησυχία του δωματίου εισβάλει το¨ τώρα ¨ των άλλων ,η φωνή τους καταλύει την τεχνητή μου απομόνωση …με επαναφέρουν με το ζόρι κοντά τους ,σπάνε την μοναξιά της επιλογής μου ,με τραβούν οι ανάγκες τους έξω από το παραμύθι που φτιάχνω για να ζήσω …
Ξεκλειδώνω την πόρτα και εισβάλει η πραγματικότητα .Από την στιγμή που βγήκα έτσι βάρβαρα από την ιστορία μου , οι ήρωες χάθηκαν …έσβησαν τα Φώτα που τους φώτιζαν …θα ξανάρθουν στο φως κάποια στιγμή που δεν θα τους περιμένω να με ξαφνιάσουν απαιτώντας αυτό η το άλλο …θα με κάνουν να αναθεωρήσω πράξεις τους και λόγια τους …θα με τρομάξουν με αυτά που θα μου θυμίσουν , παραλείψεις μου και ασάφειες …και εγώ να πρέπει να είμαι με δυο ποδιά σε δυο βάρκες …να σκέφτομαι την πραγματικότητα μου και την φανταστική ιστορία μου …να μπερδεύεται η μια με την άλλη …να έχω αφηρημένο βλέμμα …να απαντώ σε πραγματικούς ανθρώπους όπως θα απαντούσε η τάδε ηρωίδα της ιστορίας μου …να αναρωτιούνται όλοι όσοι δεν με ξέρουν καλά αν ¨πάω καλά ¨ και εγώ να μπαίνω και να βγαίνω από την μια στην άλλη κατάσταση με ορατά στους άλλους αποτελέσματα …να ζαλίζω την μυστικοσύμβουλο μου αν της αρέσει αυτό η εκείνο που τις έχω διαβάσει αφού την έχω ξυπνήσει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα …να αμφιβάλλω και τέλος να περιμένω ποτέ θα μπορέσω να απομονωθώ στην φωλιά μου για να μείνω μόνη …
Μόνη …δεν θα το έλεγα …έχω τους ήρωες που έγιναν φίλοι μου ,που ζουν μαζί μου ,που με απασχολούν τα προβλήματα τους ,που περιμένουν να τα λύσω εγώ …που
κρατώ στα δάχτυλα μου την τύχη τους … θα ζήσουν η θα πεθάνουν ,θα αγαπήσουν η θα αγαπηθούν ,θα πονέσουν ,θα κλάψουν ,θα ευτυχήσουν η θα δυστυχήσουν …
Κι αυτό που τρομάζει και μένα κι αυτούς είναι το πλήκτρο του υπολογιστή που γράφει delete …η δύναμη του τεράστια και γι αυτό το φοβούνται οι ήρωες αλλά και εγώ …πώς να το πατήσεις και να διαγράψεις αυτά που έγραψες? Κι όμως πολλές φορές το έχω πατήσει με νεύρα ,με θλίψη ,με απογοήτευση η και με απόγνωση …
Πολλοί παραμυθάδες λένε πως ακομα κι όταν γράψουν την λέξη ΤΕΛΟΣ και παραδώσουν σε χέρια άλλων την ιστορία τους δεν μπορούν να αποχωριστούν τους φίλους ήρωες που δημιούργησαν …είναι οι άνθρωποι που θα μείνουν πάντα μέσα στο μυαλό τους …αυτοί που απασχόλησαν το μυαλό τους καιρό και διαφοροποίησαν την καθημερινότητα τους και τον χρόνο τους …τις προτεραιότητες τους και τις ανάγκες τους …
Ας μην βιάζομαι όμως …κλειδώνω την πόρτα και βεβαιώνομαι πως
έχει κλειδώσει …



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ

Ανέβηκα τις σκάλες προσεκτικά …και μπήκα στο σπίτι έχοντας την αίσθηση πως πάω σε κάποιο ξενο σπίτι επίσκεψη …δεν με τύλιξε η ζεστασιά της φωλιάς μου όπως συνήθως ,ίσως επειδή λείπω καιρό σκέφτηκα .Έχει χαθεί η γνώριμη μυρωδιά του σπιτιού που το χαρακτήριζε και που οφειλόταν ίσως και στην παρουσία μου η στην φροντίδα μου …
Ακούμπησα στη πολυθρόνα και το βλέμμα μου έτρεξε στα γνώριμα αντικείμενα
τα κοίταξα χωρίς εκείνο το αίσθημα της κτητικοτητας που με πλημμύριζε πάντα όταν έμπαινα μέσα …ούτε οι μνήμες που έφερναν πάντα όταν τα κοίταζα με επισκέφτηκαν
ούτε ένοιωσα την ασφάλεια που μας παρέχουν αυτά ουτε και την ψευδαίσθηση πως βρίσκομαι στο καταφύγιο μου ...
Το καταφύγιο μου ,το μέρος που μου δίνει σιγουριά και το αίσθημα ασφάλειας τώρα ,αν είναι δυνατόν , είναι το νοσοκομείο …
Κάποτε τα σιχαινόμουν τα νοσοκομεία ,τα απέφευγα γιατί μου θύμιζαν τις δύσκολες στιγμές που πέρασα μέσα σ’ αυτά όταν ήταν άρρωστος ο πατέρας μου και που τελικά εκεί που τον είδα για τελευταία φορά ζωντανό .Τώρα αυτά που σιχαινόμουν έγιναν τα πιο οικεία …
Έχω μάθει τα ονόματα όλων των νοσηλευτών ,των γιατρών ακομα και των καθαριστριών του ορόφου που με ¨ φιλοξενεί ¨…ξέρω πότε έχει βάρδια ο καθένας , πότε έχει ρεπό ,ποτέ έχει χειρουργείο ο γιατρός μου , την οικογενειακή τους κατάσταση …με ξέρουν κι αυτοί με το μικρό μου όνομα …με μαλώνουν ,με κανακεύουν ,με φροντίζουν …μου αφήνουν ακομα και το κινητό τους τηλέφωνο όταν πρέπει , για να κάνω χρέη γραμματέως …δεν χρειάζεται ποτέ να χτυπήσω το κουδούνι για να τους καλέσω και αυτοί σαν ανταπόδοση βάζουν το κεφάλι από την ανοιχτή πόρτα σχεδόν κάθε φορά που περνάνε για να με δουν …στις εφημερίες τους τις νύχτες , όταν παραγγέλνουν να φάνε με ρωτάνε αν θέλω να φάω κάτι και εγώ …έρχονται και κάθονται στην άκρη του κρεβατιού μου για να δουν για λίγο την αγαπημένη τους τηλεοπτική σειρά στην τηλεόραση μου …δανείζονται το φορητό μου υπολογιστή για να πάρουν η να στείλουν μηνύματα …μου αγοράζουν τα βιβλία που θέλω και αφού τα διαβάσω τα δανείζονται για να τα διαβάσουν …μετράνε τι έφαγα με θρησκευτική ευλάβεια και μου δίνουν τα φάρμακα όπως οι μάνες στα άρρωστα μωρά τους ,με γλυκόλογα και υπομονή …ο λατρεμένος μου γιατρός έρχεται ακομα και στο ρεπό του να με δει ,με κουστούμι η σπορ εμφάνιση και τηλεφωνεί αν περιμένει απαντήσεις εξετάσεων μου από τα εργαστήρια ακομα και μέσα στην
νύχτα … οι καθαρίστριες με ξυπνούν στις έξι το πρωί για να με χαιρετίσουν και να με ειδοποιήσουν πως μόλις καθάρισαν το μπάνιο και φεύγουν και για να βεβαιωθούν πως θα είμαι η πρώτη που θα το χρησιμοποιήσω …ο καθηγητής και οι ειδικευόμενοι κάθε Τρίτη στις δώδεκα το μεσημέρι κάνουν ένα κύκλο γύρω από το κρεβάτι μου και συζητούν τα των αρρώστων του θαλάμου και εγώ τους ακούω χωρίς να επεμβαίνω και χωρίς να καταλαβαίνω …και όταν φτάνει η ώρα να συζητήσουν τα δικά μου …
εεε …τότε γλυκαίνει η φωνή τους ο καθηγητής με κοιτά ενθαρρυντικά μου χαϊδεύει το κεφάλι χωρίς ίχνος οίκτου ,είμαι σίγουρη , χαϊδεύει το μάγουλο μου με τα γέρικα χέρια του η τα μαλλιά μου η ακουμπά το χέρι μου πατρικά και χαμογελώντας ψιθυρίζει θαρρείς εμπιστευτικά ¨καλά πάμε …να τρως …¨ και οι νεαροί μελλοντικοί ογκολογοι πριν τον ακολουθήσουν στην έξοδο μου χαμογελούν …όταν πονάω η φοβάμαι το καταλαβαίνουν … αγνοούν τις αποκλειστικές νοσοκόμες και έρχονται κοντά μου να απαλύνουν τον πόνο και τον φόβο με αστεία και ψέματα …μου κρατάν το κεφάλι με το ένα χέρι και με το άλλο σηκώνουν τα μαλλιά από το πρόσωπο όταν η χημειοθεραπεία με οδηγεί σε ακατάσχετους εμετούς …όταν είναι να έρθουν τα παιδία μου , να με δουν , η προϊσταμένη της βάρδιας εκτελεί καθήκοντα μακιγιέζ ,με μακιγιάρει , βάζει απαλό ρουζ στα χλωμά μαγούλα μου τραβά μια απαλή γραμμή στα βλέφαρα , μου δίνει το ροζ κραγιόν και περιμένει να βάψω τα σφιγμένα χείλη μου , με χτενίζει και μου τονίζει με ύφος δασκάλας ¨να χαμογελάς …μην τα φοβίζεις …¨ ,ρίχνει μια μάτια στον ορό ισιώνει τα σκεπάσματα ,τακτοποιεί σαν καλή νοικοκυρά το κομοδίνο δίπλα μου και φεύγει ικανοποιημένη …ξέρω πως μόλις τα δει να μπαίνουν φοβισμένα θα τα πλησιάσει και πριν μπουν στον θάλαμο θα τα εμψυχώσει λέγοντας ¨καλά είναι …λίγο πεσμένη μόνο …να φαίνεστε χαρούμενοι …ανησυχεί για σας …θα βγει γρήγορα …και μην μείνετε πολύ …¨
Δεν είναι παράξενο , που όλα αυτά με έκαναν να νοιώθω ασφαλής μέσα στον φόβο μου ?Δεν φοβόμουν όταν είχα τόσους ανθρώπους δίπλα μου …φοβάμαι τώρα …
εδώ …στο σπίτι μου … ποτέ δεν θα ξεχάσω την καλοσύνη των ξένων που με φρόντισαν και θα είναι πάντα στην καρδιά μου …κι ας λένε μερικοί πως υποχρεωμένοι ήταν …την δουλειά τους έκαναν …πληρωνόταν γι αυτό …η αγάπη που μου έδωσαν ,η φροντίδα και η φιλία που πήρα από αυτούς δεν πληρώνεται …
πώς να πληρώσεις και με τι νόμισμα αυτόν που σου διώχνει τον φόβο , τον πόνο , σου επιστρέφει το πολυτιμότερο αγαθό , την υγεία σου ,που σου χαρίζει λίγο χρόνο ακομα να ζήσεις ?
Πρέπει να φτιάξω την φωλιά μου ξανά και να παρακαλώ να μην τους ξαναδώ
ποτέ ,να μην τους χρειαστώ ποτέ …πόσο δύσκολο αλήθεια να απαρνηθείς την αγάπη τους για να ζήσεις …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΤΣΙΓΑΡΟ

Όταν άναψα το πρώτο δεν το ήθελα πραγματικά …αλλά στην ηλικία των δεκαέξι χρόνων , στην δεκαετία του εβδομήντα …σε μια καφετέρια της κακιάς ώρας που βρίσκαμε καταφύγιο και γκόμενους συνομήλικους ,από το αρρένων της γειτονιάς …τις τελευταίες ώρες των μαθημάτων που κάναμε κοπάνα …ανάμεσα σε τόσες μπλε ποδιές με άσπρο γιακαδακι και κεντημένο άσπρο, στο υψος της καρδιας ,το νούμερο του γυμνάσιου θηλέων που πηγαίναμε …επιβαλλότανε …
Μεσημέρια …γύρω στη μια …κοπάνα …οι μπλε ποδιές μια παλάμη γυρισμένες γύρω από την ζώνη τους για να φτάνουν αυτές στο ύψος του μίνι …σοσόνια άσπρα μέχρι το γόνατο και ελβιελες άσπρες …γραμμές άτσαλες, μαύρες γύρω από νεανικά μάτια και χείλη βαμμένα λες πρόστυχα από κλεμμένα κραγιόν μαμάδων …ριγμένα τριζάτα νεανικά κορμιά πάνω σε πολυθρόνες με πλαστικά καλύμματα γεμάτα τρύπες από τσιγάρα ,και τραπέζια γεμάτα από καρδούλες τρυπημένες με βέλη ,ημερομηνίες και αρχικά ονομάτων …με βλέμματα γελοία που τότε νομίζαμε για θηλυκά και λάγνα να προσπαθούμε να γοητεύσουμε τους όμορφους των παρακείμενων γυμνασίων που είχαν το ίδιο στέκι με μας …ένα τσιγάρο στο στόμα η ανάμεσα σε δάχτυλα με κοντοκομμένα νύχια να μας κάνει να πιστεύουμε περισσότερο εμείς πως είμαστε μοντέρνες ,από ένα πακέτο ASTOR αγορασμένο ρεφενέ ακουμπισμένο επιδεικτικά ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια αναψυκτικών και ένα κουτί σπίρτα …και να μην κατεβάζουμε τον καπνό και να συγκρατούμε το βηχαλακι και να έχουμε σε ετοιμότητα τις ΜΕΖ ,τις μέντες για να θολώσουμε όχι τα νερά αλλά τις μυρωδιές …
Με τα χρόνια αυτό που άρχισε σαν απόδειξη επίδειξη μιας μοντέρνας γυναίκας έγινε συνήθεια κακή όπως λένε …
Σύντροφος στο διάβασμα ,στην έξοδο ,στην παρέα …με καφέ ,μετά το φαγητό ,μετά το σεξ, όταν έχω άγχος ,όταν είμαι κουρασμένη ,όταν γράφω ,όταν φοβάμαι ,όταν κλαίω ,όταν είμαι σε αμηχανία … όταν λειώνω στα ξενύχτια …δηλαδή σχεδόν πάντα μαζί μου …
Τα νύχια μεγάλωσαν βάφονται κόκκινα η ροζ ,το βηχαλακι κόπηκε , τώρα ο καπνός γλιστρά στα πνευμόνια με ευχαρίστηση ,τα ρούχα καλοφτιαγμένα ,οι χώροι όμορφοι και καθαροί ,το μακιγιάζ προσεγμένο , η μάρκα άλλαξε ,τα σπίρτα χάθηκαν ,τιμητική θέση έχει πλάι στο πακέτο ένας χρυσός dypont με χαραγμένα τα αρχικά μου ,δώρο αγαπημένου να θυμίζει τις ατελείωτες νύχτες με τσιγάρα ,ποτά και σεξ μαζί του ...
Η κακή αυτή συνήθεια με κάνει μερικές φορές να λαχανιάζω όταν ανεβαίνω σκάλες ,
αφήνει μια μυρωδιά στα ρούχα ,στις κουρτίνες στο δωμάτιο που καπνίζω , ενοχλεί τα παιδιά μου , ανησυχεί τον γιατρό μου , αφήνει ένα κίτρινο χρώμα στα δάκτυλα μου ,είναι ένα έξοδο , φέρνει σε δύσκολη θέση φίλους μη καπνιστές και με κανει να είμαι ένα μέρος των στατιστικών …
Όχι δεν θέλησα ποτέ να το κόψω …δεν ένοιωσα την ανάγκη αυτή …ίσως να είναι συνυφασμένο με την απερίσκεπτη νιότη μου …αργότερα , ίσως όταν η ψυχή μου θα πάψει να νοιώθει νέα ,μοντέρνα …όταν θα το επιβάλλουν γιατροί …όταν δεν θα συνάδει η ταραγμένη ζωή μου με τις εντάσεις της με αυτό …
Ένα κλικ του αναπτήρα ,μια μικρή φλόγα μια ρουφηξιά και όλα θα γίνουν καλύτερα η έτσι θα νομίσω ,αναμνήσεις και φαντασία θα ενωθούν και θα λάμψουν στο μυαλό μου …
Θα ανησυχήσω αύριο ,τον επόμενο χρόνο …τώρα θα καπνίσω ,θα γεμίσω με νικοτίνη το σώμα μου και με καπνούς το δωμάτιο …

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΜΥΡΩΔΙΕΣ

Mυρωδιές …γνωστές και άγνωστες …γλυκείες και πιπεράτες …μυρωδιές που μόλις φτάσουν στον εγκέφαλο μένουν εκεί για πάντα να σηματοδοτούν στιγμές και πρόσωπα …
Ποιος είναι αυτός που δεν έχει συνδέσει αναμνήσεις του με τις ανάλογες
μυρωδιές …ποιος είναι αυτός που δεν νοιώθει ένα είδος νοσταλγίας , μόλις νοιώσει να τον αγκαλιάζει μια μυρωδιά ?
Πάντα θα θυμάμαι την μυρωδιά του πατρικού μου …χλωρίνη και λουλάκι …την μυρωδιά της μάνας μου …σαπούνι λουξ και κολόνια 4711…του πατέρα μου …καραμέλα βουτύρου και ούζο κατά περίσταση … του αδελφού μου όταν ήρθε σπίτι με την πρώτη του στρατιωτική άδεια …απλυσιά και ποδαρίλα …την μυρωδιά της σάκας μου … δέρμα …την μυρωδιά του πρώτου ερωτικού μου φιλιού …σάλιο και δυόσμο …την μυρωδιά της Πόλης …πικάντικη με θαλασσινό αεράκι και σάπια φύκια …την μυρωδιά του δωματίου μετά την πρώτη μου σεξουαλική συνεύρεση …ιδρώτας , αρώματα χαρακτηριστικά ,κορμιών που γεύτηκαν ηδονές …την μυρωδιά των μωρών μου …γάλα ,κρέμα klorane και πράσινο σαπούνι…την μυρωδιά των έφηβων παιδιών μου …ορμόνες σε έκρηξη , καλυμμένες με αρώματα jadore και azzaro …το άρωμα της κολλητής μου ,το άρωμα του ανέφικτου έρωτα μου ,την χαρακτηριστική μυρωδιά των νοσοκομείων ,την γλυκιά μυρωδιά αγάπης του συντρόφου μου ….και πόσες άλλες που μέσα σε αεροστεγή κουτάκια αναπαύονται , στις κυψέλες της μνήμης μου και οριοθετούν την ζωή μου μέχρι σήμερα …
Πόσες φορές δεν έχωσα το πρόσωπο μου σε ρούχα φορεμένα από ανθρώπους που μου λείπουν ,ψάχνοντας την μυρωδιά τους …πόσες φορές δεν αναγνώρισα κάποιον από αυτό το μοναδικό κράμα που αποτελείται από τις φυσικές του οσμές και τις επίκτητες από αρώματα ακριβά η φτηνά …πόσες φορές δεν ένοιωσα ασφάλεια σε μια αγκαλιά που μοσχοβολούσε κάτι γνώριμο …πόσες φορές δεν αντιπάθησα από την αρχή κάποιον επειδή ενόχλησε την μύτη μου η ιδιαίτερη ίσως μυρωδιά του …πόσες φορές δεν θυμήθηκα κάποιον επειδή η γνωστή μυρωδιά του ήρθε ξαφνικά από το πουθενά στα ρουθούνια μου …πόσες φορές δεν χάρισα αρώματα για να ξαναβρώ γνωστές μυρωδιές σε σώματα καινούρια που αγκάλιαζα …μάταια βέβαια …κάθε τι έχει την δική του μοναδική μυρωδιά που το χαρακτηρίζει …
Πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε και την όσφρηση να μας ανακαλεί μνήμες ?

[ Σήμερα το πρωί ο γιος μου φορώντας την μπλούζα του είπε ¨ μμμμμμ….μυρωδιά
μανούλα ¨ … Εννοουσε βεβαια την γνωστη μυρωδια που χαρακτηριζει τα ρουχα της οικογενειας και δεν την εχει βρει πουθενα αλλου ... ]

ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΖΩΗΣ

Μικρές αγάπες καθημερινές
Μικρές απάτες ατομικές
Μικρές παραχωρήσεις ανταποδοτικές
Μικρές περιηγήσεις ελλειμματικές
Μικρές ονειροπολήσεις φανταστικές
Μικρές καταθέσεις ψυχικές
Μικρές επικοινωνίες αναγκαστικές
Μικρές εκπτώσεις παραπλανητικές
Μικρές διασκεδάσεις εξευτελιστικές
Μικρές εντάσεις πλασματικές
Μικρές ηδονές σωματικές
Μικρές μάχες τραγικές
Μικρές νίκες απολαυστικές
Μικρές απώλειες σημαντικές
Μικρές απαιτήσεις λογικές
Μικρές φοβίες υστερικές
Μικρές αναγνώσεις αποσπασματικές
Μικρές κρίσεις εγωιστικές
Μικρές ζήλιες τροφοδοτικές
Μικρές συνευρέσεις αποκαρδιωτικές
Μικρές αποφάσεις καθοριστικές
Μικρές συνήθειες ενοχλητικές
Μικρές φροντίδες υποχρεωτικές
Μικρές υποχρεώσεις βαρετές
Μικρές υποσχέσεις απατηλές
Μικρές αναμονές εκνευριστικές
Μικρές αρρώστιες περαστικές
Μικρές χαρές ανεκτίμητες
Μικρές οφειλές ανεξόφλητες
Μικρές στιγμές φευγάτες
Μικρές δραπετεύσεις εικονικές
Μικρές αψιμαχίες εποικοδομητικές
Μικρές συμφωνίες παραχωρητικές
Μικρές σιωπές απολογητικές
Μικρές εξομολογήσεις λυτρωτικές
Μικρές θλίψεις υποκριτικές
Μικρές επιτυχίες υπερτιμημένες
Μικρές βλακείες δικαιολογημένες
Μικρές εκλάμψεις ευφυείς

Όλα μικρά σε μια ζωή μικρή που δεν μας φτάνει
Όλα μικρά επειδή φοβόμαστε τα μεγάλα
Όλα μικρά αυτά που χαρακτηρίζουν την ζωή μας
Όλα μικρά κι όμως για μας σημαντικά
Όλα μικρά για να τα αντέχουμε
Όλα μικρά για μας που είμαστε τόσο μικροί μέσα στο σύμπαν
Όλα μικρά γι αυτό αποδεκτά
Όλα μικρά για να ονειρευόμαστε τα μεγάλα !!!!


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΖΕΙΣ

Περπάτησες σε δρόμους που σε κούρασαν
Κολύμπησες σε ψέματα που αποκαλύφθηκαν
Μαγεύτηκες από σειρήνες που σε εξαπάτησαν
Κοιμήθηκες σε στρωματά που σε ικανοποίησαν
Γεύτηκες χαρές που δεν αξιολόγησες
Αγκάλιασες κορμιά που σε πλήγωσαν
Δεσμεύτηκες με υποσχέσεις που δεν κράτησες
Αναλώθηκες σε πράγματα που δεν επέλεξες
Ντράπηκες επειδή αγάπησες
Μετάνιωσες που άφησες να σε πονέσουν
Έκλαψες γι αυτούς που δεν έπρεπε
Πρόδωσες αυτά που πίστευες
Σχεδίασες αλλά δεν πραγματοποίησες
Μεγάλωσες μα δεν ωρίμασες

Ζεις μέσα στις ενοχές σου
Περιμένεις χωρίς να προσπαθείς
Προσεύχεσαι σε θεούς που δεν πιστεύεις
Ενδύεσαι ρόλους ζωής που σε τρομάζουν
Πορεύεσαι αγνοώντας το αύριο
Αλλάζεις μα δεν μαθαίνεις
Φοβάσαι και δεν το ομολογείς
Συμβιβάζεσαι και δεν το παραδέχεσαι
Ελπίζεις… ευτυχώς

Και όλα αυτά τα λες ζωή !


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΑΝΕΓΓΙΧΤΟΥ

Εκεί που είναι το κέντρο της ύπαρξης μας
εκεί που αντηχεί η φωνή της συνείδησης μας
εκεί που δεν υπάρχει παρά μόνο γυμνό το εγώ μας
εκεί στην σφαίρα του ανέγγιχτου υπάρχει ένας φόβος .
Στα ποδιά του προσκυνητές ,μικρότητες και ενοχές
γονατιστές , σαν άλλες μετανοούσες Μαγδαληνες ,
ετοιμοπόλεμες όσο ποτέ να περιμένουνε διαταγές ,
να ντύσουν τον γυμνό με ψεύτικες χρυσές στολές .

Στην σφαίρα του ανέγγιχτου ο φόβος μεγαλώνει !!!




ΤΑ ΠΜΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΚΑΛΑΝΤΑ

Ξυπνούσαμε ,λέμε τώρα ,επειδή ποιο παιδί κοιμόταν τότε την παραμονή της παραμονής των Χριστουγέννων ,και ετοιμαζόμασταν μέχρι να πεις κύμινο ,αρπάζαμε
μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα ,νηστεύαμε βλέπετε ,και τυλιγμένοι σε χοντρά πανωφόρια ,γάντια πλεκτά σε περίεργα χρώματα , σκούφους η καπέλα
παράξενα , χωμένα σε κεφαλάκια να κρύβουν αυτιά ,μαλλιά και κούτελο και κάτι χοντρά κασκόλ να φέρνουν δυο βόλτες σε μικρούς λαιμούς και να καταλήγουν σε πλάτες στενές και παπούτσια στραπατσαρισμένα ,γδαρμένα και συνήθως με εφημερίδες στο μέσα μέρος τους για περισσότερη ζεστασιά ,βροντούσαμε η αφήναμε ανοιχτές πόρτες από βιασύνη και πεταγόμασταν στον δρόμο .
Θεσσαλονίκη …κρύο πολύ εκείνες τις μέρες πάντα …οι χωμάτινοι δρόμοι λασπωμένοι η χιονισμένοι ,τα λίγα δέντρα χωρίς φύλλα , στολισμένα με κρυσταλλάκια πάγου να λαμπιρίζουν με τα σαν δάκρυα σπαθακια ,από τα κεραμίδια του κάθε σπιτιού να βγαίνει ένας μαύρος καπνός από σόμπες που έκαιγαν πετρέλαιο και ο βαρδάρης να στέλνει τις παγωμένες θυμωμένες ανάσες του , προσπαθώντας να σβήσει τις σόμπες για να δείξει πως αυτός είναι ο αγαπητός γιος του χειμώνα …και να τρομάζουν οι νοικοκυρές μήπως και τα καταφέρει και γεμίσει το σπίτι κάπνα και μουντζούρα …
Στους δρόμους εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες έβλεπες μόνο παιδιά …οι άντρες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα για τις δουλειές τους η αν δεν δούλευαν έπιναν καφέ δίπλα σε σόμπες ρουφώντας τον δυνατά και απολαμβάνοντας τον σε μικρό χοντρό φλιτζανάκι , ακουμπισμένο σε δισκάκι με το απαραίτητο δαντελένιο πετσετάκι , χαμογελώντας ίσως κάτω από μουστάκια , αναπολώντας δικές τους παρόμοιες στιγμές …οι μητέρες είχαν αρχίσει το καθημερινό συμμάζεμα του σπιτιού …του σπιτιού που εκείνες τις μέρες γλύκαινε θαρρείς από την μυρωδιά της κανέλας , του γαρύφαλλου ,του φρέσκου βουτύρου …τα φοινίκια (χριστουγεννιάτικο γλυκό σαν τα μελομακάρονα ) και οι κουραμπιέδες σε περίοπτη θέση στο καρυδένιο τραπέζι με τα λιονταρίσια πόδια που ένεκα των εορτών είχε στρωθεί με το καλό βελούδινο κόκκινο τραπεζομάντιλο με τα κρόσσια του να αγγίζουν απαλά τις καρέκλες με τα επίσης λιονταρίσια πόδια και τις ψηλές σκαλιστές πλάτες …οι ξηροί καρποί δίπλα στα γλυκά ,άοσμοι μεν αλλά το ίδιο προκλητικοί δε …καρύδια ,φουντούκια ,ξερά σύκα , αλατισμένα αράπικα φιστίκια ,στραγάλια και χουρμάδες … πειρασμοί που θα έπαυαν να είναι μόλις είχαμε το ελεύθερο να τα φάμε …στο τραπέζι της κουζίνας τα ψιλά για τα παιδιά που θα έρχονταν να πούνε τα κάλαντα …και φυσικά ξηροί καρποί και γλυκά για να τα γλυκάνουν ...
Τα κάλαντα …έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι για να πάρουμε το καλύτερο ρεγάλο ,
ξυπνούσαμε νωρίς νωρίς ,σπρωχνόμασταν σε αυλές ποιος θα περάσει πρώτος ,πολλές
φορές μας προέτρεπαν να τα πούμε όλοι μαζί και μουτρώναμε επειδή θα μοιραζόμασταν τις δεκάρες …το χειρότερο μας ήταν όταν μας πρόσφεραν γλυκά η ξηρούς καρπούς κι αυτό βέβαια αφού είχαμε μπουχτίσει από τα πρώτα κεράσματα .
Τα συγγενικά σπίτια τα αφήναμε για το τέλος …ξέραμε πως από αυτά δεν θα χάναμε όσα παιδιά κι αν είχαν προηγηθεί …οι στενοί συγγενείς πάντοτε μας έδιναν ταληρακι
και οι λίγο πιο μακρινοί διφραγγακι ...προς το τέλος δε της εξόρμησης αρχίζαμε να λέμε τα κάλαντα και η τα λέγαμε μέσα από τα δόντια η μας σταματούσαν οι νοικοκυραίοι καθώς οι φωνές μας ήταν βραχνές και κουρασμένες …ακομα όμως και έτσι βάζαμε τα δυνατά μας και ξεφωνίζαμε την ευχή ¨ …σ΄ αυτό το σπίτι που΄ ρθαμε πέτρα , πέτρα να μην ραγίσει και ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια ,χίλια χρόνια να ζήσει …¨
Κατά το μεσημεράκι παγωμένοι ,με κόκκινες μύτες ,με ξυλιασμένα δάχτυλα από το κρύο κουδουνίζαμε τα μπαξίσια στις τσέπες με ικανοποίηση …σε μικρές ομάδες από αδέλφια η φίλους που είπαμε παρέα τα κάλαντα ,σε γωνιές προφυλαγμένες από το κρύο η την βροχή μετράγαμε τα …κέρδη ,ψιλοδιαφωνουσαμε , γκρινιάζαμε και κάναμε την μοιρασιά …μετά περηφανευόταν η μια ομάδα στην άλλη για το πόσα ¨ μάζεψε ¨…κάθε παιδί είχε κάνει σχέδια ως προς το που θα ξοδέψει τα κέρδη του …και αφού ανακοινώναμε τα σχέδια μας …υπολογίζαμε και τα επόμενα κέρδη από τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων…νοιώθαμε …πλούσιοι …
Στο σπίτι σαν φιλάργυροι γέροι καθισμένοι οκλαδόν σε κουρελούδες η φλοκάτες
κοντά στην σόμπα που μπουμπούνιζε χαρούμενη κι αυτή , μετράγαμε και ξαναμετραγαμε τα κέρματα και ανυπομονούσαμε να περάσουν οι μέρες για να ξαναπούμε τα κάλαντα …εν τω μεταξύ μπορούσαμε να ονειρευτούμε αυτά που θέλαμε να αποκτήσουμε …μπάλες ,κοκαλάκια για τα μαλλιά ,εικονογραφημένα κλασσικά ,στρατιωτάκια και τρενάκια … όμορφα , χρωματιστά ,γυαλιστερά και ποθητά έρχονταν να συνοδέψουν τα όνειρα μας ...
Για μας τα παιδιά ,τότε …κάλαντα σήμαιναν Χριστούγεννα !!!



ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ