ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Να είσαι σαρανταπεντε χρονών ,να έχεις δυο παιδιά ,να νομίζεις πως όλα τα καλά θα έρθουν από δω και πέρα ,να έχεις βάλει την ζωή σου σε ένα πλάνο και να το ακολουθείς με θρησκευτική ευλάβεια ,να θεωρείς πως η ζωή σου φέρθηκε καλά ,να μην σκέφτεσαι πως όλα μπορούν να αλλάξουν από λεπτό σε λεπτό ,να σκέφτεσαι πως η ζωή σου είναι βαρετή ,να σε ενοχλούν πράγματα που συμβαίνουν ,να γκρινιάζεις με τις μικρές αναποδιές που σε βρίσκουν ,να νοιώθεις ανικανοποίητη και να μην εκτιμάς αυτά που έχεις ,να είσαι υγιής και αυτός ο όμορφος κύριος με το συμπαθητικό χαμόγελο να σε κοιτάει μέσα από τα επίχρυσα γυαλιά του και να σου ανακοινώνει ήρεμα πως όλα αυτά αλλάζουν .
Έμεινα να τον κοιτάζω .Παρατηρούσα το κλασσικό, ακριβό ρολόι του ,την βέρα του στο δεξί του χέρι ,τα άψογα νύχια του ,το γαλάζιο πουκάμισο του την φρεσκοσιδερωμένη του ιατρική ρόμπα .Με κοίταζε και αυτός .Πέταξε την βόμβα του σαν άλλος τρομοκράτης και έβλεπε τώρα το θύμα να μην αντιδρά όπως θα έπρεπε η όπως θα περίμενε ίσως .
Φυσικά και είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς μου είπε .Ένοιωθα παράξενα ,λες και δεν με αφορούσε ,το μυαλό προσπαθώντας ίσως να με προστατέψει έκανε κύκλους και βόλτες σε πράγματα γνωστά και ανώδυνα ¨ στις οκτώ πρέπει να πάρω τον μικρό από το καράτε ,να ξεπαγώσω κιμά να φτιάξω κεφτεδακια αύριο ,να πάρω τηλέφωνο τον υδραυλικό να έρθει να φτιάξει το καζανάκι …¨
Σηκώθηκα από τη καρέκλα που καθόμουν και ρώτησα με δυνατή φωνή που μου ακούστηκε και μένα σαν κατηγόρια στο πρόσωπο του ¨ πως θα τους το πω ? ¨ λες και αυτός σαν απαιτητικός εραστής ζητούσε να ανακοινώσω σε παιδιά και σύζυγο την απόφαση μου να τους εγκαταλείψω . Δεν μου απάντησε .Κάτι έγραψε σε ένα χαρτί που μου έδωσε .¨ Σε περιμένω αύριο πρωί - πρωί ¨ .Άνοιξα την πόρτα αργά και έφυγα χωρίς να χαιρετίσω καν .
Έκανα πρόβες ¨η μανούλα θα λείψει για λίγο ¨ όχι ,όχι …¨είμαι άρρωστη και θα μπω στο νοσοκομείο για εξετάσεις ¨ μπααα… ¨ θα πάω ένα επαγγελματικό ταξίδι ¨ πολύ κρύο .. …¨είναι άρρωστη η γιαγιά και θα πάω κοντά της ¨ χαζομάρες δεν θα με πιστέψουν …Πώς να τα προετοιμάσω ???
Στο τραπέζι της κουζίνας ,ο καθένας στην θέση του .Ο άντρας μου παραξενεμένος και τα παιδία ανυπόμονα με το μυαλό στο παιχνίδι .Όλα όσα είχα προβάρει ξεχάστηκαν …
¨ Έχω καρκίνο ¨ είπα ψύχραιμα .Ο άντρας μου με κοίταξε από απέναντι άναυδος ,ο γιος μου με απορία και η κόρη μου με φόβο .Ο πρώτος έψαξε για τα τσιγάρα του και έφυγε αμίλητος .,ο δωδεκάχρονος γιος μου κοίταζε την αδελφή του και εκείνη μεγάλη πια όντας δεκατεσσάρων έβαλε τα κλάματα . ¨ Θα πεθάνεις μαμά ? ¨ αναρωτήθηκαν τρομαγμένα και τα δυο , ¨όχι βέβαια ¨ φώναξα και τότε… ένιωσα όλα να έρχονται καταπάνω μου … όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος μεμονωμένα ήρθαν και με βρήκαν γιατί άργησα στο ραντεβού που είχα μαζί τους ώρες πριν ….Θυμός ,αυτολυπηση ,αγανάκτηση , αγάπη ,απελπισία ,αδυναμία …μόνο φόβο δεν ένιωσα η δεν ήθελα να νιώσω .
Δεν αναρωτήθηκα ούτε μια φορά ¨γιατί σε μένα ¨…
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους …
Σήμερα που τα σκέφτομαι αυτά μετά από καιρό ,έχοντας ξεπεράσει τον κίνδυνο πια αναλογίζομαι πως στάθηκα τυχερή . Δεν θα ισχυριστώ πως άλλαξα …ούτε έγινα καλύτερος άνθρωπος , όπως λένε …όμως αν νιώσεις τόσο κοντά σε αυτό που φοβάσαι ,
τον θάνατο ,και μην το αρνηθεί κανένας σας , καταλαβαίνεις αν μη τι άλλο , τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα .