Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Πολλά ζευγάρια μάτια γύρισαν προς το μέρος μου …τράβηξα την καρέκλα και κάθισα …κρέμασα την τσάντα μου στην διπλανή καρέκλα
τακτοποίησα τα τσιγάρα στο μικρό τραπεζάκι και αναζήτησα τον σερβιτόρο με τα μάτια …
Ένα καφέ ,τρία τσιγάρα και δεκαπέντε λεπτά της ώρας μετά είχα ηρεμήσει και μπορούσα πλέον να χαρώ την ατμόσφαιρα …
Τυπικό καφενείο …τραπεζάκια μικρά …ψάθινες καρέκλες ….καπνοί να αιωρούνται επικίνδυνα στον κλειστό χώρο …μυρωδιά ούζου και από κάπου πιο βαθιά θαρρείς , μυρωδιά κάτι τηγανητού …μεταλλικά σταχτοδοχεία …παρωχημένα φλιτζάνια και ποτήρια ….και άντρες …μόνο άντρες …
Λατρεύω τα καφενεία από μικρό παιδί …από τότε που ο πατέρας μου μια Κυριακή μετά από μια βόλτα σε μια ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη , μου γνώρισε τον μαγικό κόσμο τους …
Ήμουν δέκα χρονών θυμάμαι …είχαμε πάει οι δυο μας βόλτα στην παραλία …είχα φάει την μπουγάτσα με κιμά που μου άρεσε …είχα χαζέψει τα καράβια στο λιμάνι ,είχα κουραστεί περπατώντας ,διψούσα ,
και ένοιωθα την παλάμη μου ιδρωμένη μέσα στο χέρι του πατέρα
μου …που και που έριχνα κλεφτές ματιές στις βιτρίνες αδιάφορα ,
τότε δεν με συγκινούσαν …με συγκινούσε η φωνή του πατέρα μου και κρεμόμουν από τα χείλη του ότι κι αν έλεγε …
Όταν με έβαλε να κάτσω στην καρέκλα δίπλα του , περήφανος για μένα , ανάμεσα σε τόσους φίλους του που με καλοδέχθηκαν είναι η
αλήθεια , ένοιωσα ξεχωριστή πρώτα γιατί με έβαλε ο πατέρας μου στον κόσμο του και μετά γιατί έχαιρα θερμής υποδοχής από όλους …
Μέσα εκεί μυήθηκα στο ούζο και στους μεζέδες του
αργότερα …σερβιρισμένους σε μικροσκοπικά πιατάκια του καφέ …ένα αυγό βραστό κομμένο στα τέσσερα ,δυο αντσούγιες με ξύδι , μια κουταλιά φασόλια βραστά με μαϊντανό ,μια καυτερή πιπεριά ,
δυο μύδια τηγανητά …να έρχονται χωρίς να τα παραγγέλνει κανείς …
και ένα νεροπότηρο με λίγο ούζο και πλημμυρισμένο στο νερό να το αρωματίζει γλυκάνισο και να με καθιστά συμμέτοχο μιας ιεροτελεστίας
χαράς και ευθυμίας των αντρών , στο άντρο τους …
Ακομα ακούω την φωνή του πατέρα μου να συμβουλεύει … ¨ δεν πίνουμε ποτέ ξεροσφύρι ,μόνο με μεζέ …οι αλκοολικοί πίνουν χωρίς μεζέ ¨ …
Ένας κόσμος αντρών που ανέδυε μια μυρωδιά από βάσανα παραγκωνισμένα ,θυμούς μαλακωμένους ,κούραση καμουφλαρισμένη , πολιτικές αντιπαραθέσεις σε ύπνωση ,φτώχεια και έρωτες στην επιφάνεια με μουσική υπόκρουση τα ¨ άντε εβίβα ¨ τα ¨να πεθάνουν οι πλούσιοι και των φτωχών οι γυναίκες ¨ και το ¨ η φτώχεια θέλει καλοπέραση ¨…
Χρόνια πολλά πέρασαν από κείνη την πρώτη φορά …σε πολλά καφενεία τα ήπιαμε με τον πατέρα μου … μόνοι μας η με παρέα …κάθε χρόνο λιγόστευε το νερό στο ποτήρι και γινόταν εντονότερη η γεύση του ούζου …δοκιμάσαμε πολλούς μεζέδες …γνωρίσαμε πολλούς φίλους… λες και είναι αυτονόητες οι φίλιες μέσα σ’ αυτά …είχα τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά και άκουσα ιστορίες αντρών που δεν θα τις μάθαινα ποτέ …
γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους και πέρασα χιλιάδες ώρες μέσα σε καφενεία αναπνέοντας την γνώριμη μυρωδιά τους και ακούγοντας τους ψιθύρους των θαμώνων …αλλά το κυριότερο μοιράστηκα μυστικά καρδιάς μαζί του και λύσαμε πολλά προβλήματα οικογενειακά και μη …εκεί ήμασταν πατέρας και κόρη ,φίλοι και σύντροφοι …
Όταν πέθανε ο πατέρας μου , έκανα ένα μνημόσυνο στο καφενείο που σύχναζε …παρέα μου ήπιαν οι φίλοι του …στην αρχή ,μέχρι να λυθεί η γλώσσα με την βοήθεια του ούζου , τα βλέμματα θλιμμένα και η απουσία του αισθητή …μετά όταν άρχισε το ούζο να αναμειγνύει γλυκάνισο και αναμνήσεις τα μάτια ζωήρεψαν ,η γλώσσα λύθηκε ,τα γέλια έγιναν δυνατότερα και ένοιωσα πως τέτοιο μνημόσυνο θα ήθελε ο πατέρας
μου… το ¨ να πεθάνει ο χάρος ¨ και τα φάλτσα των γέρικων φωνών να
τραγουδούν ¨ δυο πόρτες έχει η ζωή ¨ ήταν πολύ καλύτερο από το μνημόσυνο στην αίθουσα τελετών με τον καφέ ,το παξιμάδι και το κλασσικό κονιάκ …
Κάθε φορά που τα βήματα μου και οι περιστάσεις με οδηγούν σε ένα καφενείο , ξαναζώ όλη την ζωή μου μέσα σ’ αυτά , με τον πατέρα μου …
Κάθε φορά χτυπώ μια φορά το ουζοποτηρο στο μικρό τραπεζάκι του και μετά το φέρνω στα χείλη …πριν καταπιώ την πρώτη γουλιά την στριφογυρίζω στο στόμα ,την νοιώθω να δροσίζει την γλώσσα και τον ουρανίσκο μου και μετά ένα γλυκό κάψιμο στον λαιμό και στα μάτια και σφίγγοντας τα , σκέφτομαι ,¨καλό παράδεισο μπαμπά ¨ …
Μετά γίνομαι ένα με τους άντρες του καφενείου …σε λίγο δεν με προσέχουν …και μπορώ να στήσω αυτί και να ακούσω αυτά που λένε
να θυμηθώ η να ξεχάσω …να πιω ένα η τρία ούζα …να γίνω κομμάτι
αυτού του μαγικού κόσμου …
Όταν γυρίζω σπίτι ,εγώ τα ρούχα μου και η ψυχή μου μοσχοβολούν γλυκάνισο …κι όταν μια φορά η κόρη μου μου είπε ¨ μυρίζεις όπως
μύριζε ο παππούς ¨ μεταξύ μας … χάρηκα … αλλά περισσότερο χαίρομαι όταν στις επισκέψεις μου αυτές έχω παρέα τα παιδιά μου …
εεε …¨ κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα ¨…
Σε καφενεία απολαμβάνω την μυσταγωγία που έζησα εγώ με τον πατέρα μου και που έχω μυήσει και εγώ στα παιδιά μου …η κόρη μου τα λατρεύει και ο γιος μου τα ανέχεται επειδή αρέσουν σε μας …
Αν καταφέρω να δημιουργήσω τις ανάλογες αναμνήσεις σ’ αυτά θα έχουν να θυμούνται ωραίες συζητήσεις ,συναντήσεις ,μυρωδιές και θα έχουν μάθει να αφουγκράζονται τους ανθρώπους …εεε… κι αν τις περισσότερες φορές μια μυρωδιά τσιγάρου ,ούζου και καπνού κολλήσει στα ρούχα τους δεν πειράζει …
Στα καφενεία της ζωής μου έμαθα να πίνω ούζο ,να ακούω τους άλλους και να γνωρίζω τον εαυτό μου μέσα από την επαφή μου με το …ισχυρό φύλο !!!!!!!!!!







ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΠΡΕΖΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Υπάρχει άραγε μαγική συνταγή για να γίνεις αγαπητός αν όχι σε
όλους ,τουλάχιστον σε αυτούς που θέλεις?
Και είναι αλήθεια πως όλοι θέλουμε να γίνουμε αγαπητοί σε όλους …
Άλλοτε κάνουμε προσπάθειες και άλλοτε αυτό γίνετε αυτόματα …
Πολλοί μας δέχονται από την πρώτη στιγμή που μας γνωρίζουν και σε άλλους παίρνει καιρό …
Και γιατί πάντα , μα πάντα , αυτούς που θέλουμε να γοητεύσουμε ,να τους κάνουμε να μας θαυμάσουν και εν τέλει να μας αγαπήσουν είναι τόσο δύσκολο να το καταφέρουμε ?
Γιατί πάντα , μα πάντα , δεν μας είναι αρκετή η αγάπη που παίρνουμε αλλά πάντα θέλουμε κι άλλη ?
¨ Πρεζόνια ¨ της αγάπης είμαστε …εθισμένοι στην αγάπη …ψάχνουμε μέρα νύχτα για την ¨ δόση μας ¨ …ακομα και στα όνειρα μας , αγάπες
ονειρευόμαστε …ζούμε κάτω από την δυναστεία και την δικτατορία αυτής της ανάγκης μας …
Από μωρά μέχρι τα βαθιά μας γεράματα …από γονείς ,αδέλφια , δασκάλους , φίλους ,συγγενείς ,εργοδότες ,παρέες μέχρι από άγνωστους που θέλουμε να κάνουμε γνωστούς …μόνο αν μας αγαπήσουν …
¨ Μ’ αγαπάς ? ¨ ¨ Μ’ αγαπαει ? ¨…Αναρωτήσεις καθημερινές …απαντήσεις που μας ρίχνουν στα τάρταρα και ακομα πιο βαθιά …
η μας ανεβάζουν για λίγο στα ουράνια η στην στρατόσφαιρα της
ευτυχίας …
Και βάζουμε τα δυνατά μας και γινόμαστε καλύτεροι [?] και αποκτάμε
τα ενδιαφέροντα που θα μας κάνουν πιο αρεστούς και στοχεύουμε
σ’αυτά που νομίζουμε πως θα κοιτάξουν πάνω μας η μέσα μας …
και να τα ρούχα τα καινούρια …και να οι προσπάθειες να γίνουμε ομορφότεροι /ες και να οι κλεφτές ματιές σε κάθε πολιτιστικό δρώμενο για να τον προσεγγίσουμε μέσα από τις προτιμήσεις του …και να οι βιαστικές αναγνώσεις σε αναγνώσματα που μάθαμε πως τον
γοητεύουν …και να οι ερωτήσεις σε θέματα που γνωρίζει για να του
κινήσουμε το ενδιαφέρον …και να οι επισκέψεις σε μέρη που συχνάζει
και να η μεταστροφή μας σε κάτι που δεν είμαστε αλλά γινόμαστε …
όλα αυτά για την ¨ δοση ¨ μας …
Δεν είναι το οξυγόνο που μας κρατά στην ζωή …είναι η αγάπη …όχι αυτή που δίνουμε αλλά αυτή που παίρνουμε …αυτή που δίνουμε δεν είναι ανάγκη ενώ αυτή που θέλουμε είναι μια ανάγκη …
έχουμε ¨ στερητικά σύνδρομα ¨ αν δεν τη έχουμε …πονάμε …κλαίμε …και κάνουμε τα πάντα για να βρούμε την ¨ δόση ¨ που θα σταματήσει τον πόνο και θα μας ισορροπήσει σαν άτομα …
Εμείς τα γεννημένα ¨ πρεζόνια της αγάπης ¨ που ψάχνουμε για μαγικές συνταγές χωρίς να υποψιαζόμαστε πως για να γίνουμε αγαπητοί πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και πως συνταγές υπάρχουν μόνο για καλομαγειρεμενα φαγητά και γλυκά άντε και αρώματα !!!

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

ΧΑΡΑΜΑΔΑ

Χαραμάδα …στενό επίμηκες άνοιγμα μεταξύ δυο επιφανειών …εξηγείται το λήμμα στο επίτομο ερμηνευτικό και ορθογραφικό
λεξικό …
Ένα στενό επίμηκες άνοιγμα μεταξύ του χθες και του σήμερα …
Μια χαραμάδα στο μυαλό μου φωτίζει απειλητικά τις βαθύτερες σκέψεις μου …όπως σε ένα σκοτεινό διάδρομο , το μόνο φως που διακρίνεται είναι αυτό , στο κάτω μέρος μιας κλεισμένης πόρτας , που πίσω από αυτήν κάποιος η κάποιοι για κάποιο λόγο έχουν αφήσει ένα φως αναμμένο …
Κάποιος αφήνει πάντα μια χαραμάδα κάπου …μια χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξεις , για να τρυπώσεις ,για να διαφύγεις …
Από μια χαραμάδα κρυφοκοιτάζω και προσπαθώ να τρυπώσω στις αναμνήσεις που κρύβονται από τον χρόνο …διεργασίες άμυνας έκλεισαν την πόρτα καθώς διέφυγα …αλλά για ασφάλεια
θαρρείς ,άφησαν ένα φως αναμμένο να μου δείχνει τον δρόμο στους σκοτεινούς διαδρόμους για να μην χάνω την ρότα μου …για να επιστρέφω …για να χώνομαι μέσα από αυτή την φωτεινή στενή χαραμάδα κάνοντας το σώμα των σκέψεων μου λεπτό και ρευστό , για να χωράει να περάσει από το χθες στο σήμερα και το αντίθετο …
Έχω πια μάθει να λειώνω τις σκέψεις και να χώνομαι από αυτήν την χαραμάδα …κι όταν μπω στο φωτεινό δωμάτιο πίσω από την κλειστή πόρτα των αναμνήσεων όλα μα όλα με πνίγουν …έρχονται οι ένοικοι με αγκαλιάζουν ,με χαστουκίζουν ,με κατηγορούν ,με χαϊδεύουν η με κοιτάζουν απλώς επιτιμητικά …
Και ενώ τις περισσότερες φορές επιθυμώ να βρεθώ σε αυτό το γνώριμο και οικείο περιβάλλον που με έχει στείλει έξω με το ζόρι και ενώ γνωρίζω πως μπορώ να μπαινοβγαίνω κατά βούληση , αισθάνομαι πως όλο και πιο συχνά αυτή η φωτεινή χαραμάδα με τραβά όπως το φως την πεταλουδίτσα ...
Μια χαραμάδα που φοβάμαι πως αν ξαφνικά και για κάποιο λόγο πάψει να στέλνει το φως της …θα χαθώ …θα πάψω να είμαι εγώ …
Άραγε αυτό παθαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν η αρρωσταίνουν με αλτσχαιμερ ; Σβήνει το φως της χαραμάδας και δεν μπορούν να κρυφοκοιτάξουν στο παρελθόν τους και έτσι χάνουν τον εαυτό τους ;
Γι αυτό ισχυρίζονται κάποιοι πως όταν πεθαίνει ο άνθρωπος ένα λαμπερό φως τον καθοδηγεί …κάπου αλλού ; Ψάχνουν την φωτεινή χαραμάδα που χάσανε ; Ποιος ξέρει άραγε ….
Μια χαραμάδα πάντα αναζητάμε …μια χαραμάδα για να επιστρέφουμε …πίσω από αυτό που σηματοδοτεί το αχνό φως της …
Μια χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξουμε η να δραπετεύσουμε από αυτά που μας πονάνε …μια χαραμάδα αφήνουμε πάντα και εμείς σε όλους και σε όλα …
Μια χαραμάδα για ελπίδα ,μια χαραμάδα για να έχουμε επιλογές ,μια χαραμάδα για να τρυπώνουμε και να τρυπώνουν και άλλοι στην ζωή μας …
Μια χαραμάδα ένα στενό επίμηκες άνοιγμα μεταξύ δυο
επιφανειών …φροντίστε να αφήσετε ένα φως αναμμένο για να φαίνεται στο σκοτάδι και να την βρίσκουν εύκολα !!!!!!!!!!!!!



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

ΗΧΟΙ ΚΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Έριξε ακομα μια ματιά στο κινητό της τηλέφωνο και έστειλε νοερά την σκέψη της ως άλλος τηλεπαθητικός …χτύπα …χτύπα …χτύπα
Τίποτα … νεκρό …
Νεκρό …εεε … θα το έστελνε στο διάολο λοιπόν …το έπιασε με μίσος και το πέταξε απέναντι …ο ήχος που έκανε χτυπώντας στον τοίχο δεν ήταν ο ήχος κλήσης που ήθελε να ακούσει ..τα κομμάτια του βρέθηκαν στο πάτωμα και δεν θύμιζαν το μπιζουδάκι … που πλήρωσε ένα μισθό για να αποκτήσει …τα χρυσά υπολείμματα του δεν γυάλιζαν ,δεν καθρέφτιζαν παρά μόνο τσίριζαν την διάλυση του …διάλυση …του κινητού ,της σχέσης ,της μέχρι τώρα ζωής της ,του εγωισμού της …
Και αυτός ο ήχος κλήσης που είχε διαλέξει …σαν προμήνυμα υποσυνείδητο ¨ τα κορμιά και τα μαχαίρια ¨ …
Τα τραγούδια …πάντα μα πάντα φανέρωναν την κατάσταση της ζωής της από το ¨ του αγοριού απέναντι ¨ έως ¨ το τσιγάρο ¨…από το ¨ τραγούδι της ερήμου ¨ έως το ¨ δυο ψέματα ¨…από το ¨ μαμά γερνάω ¨ έως το ¨ τέρμα η ιστορία ¨…
Ένα τραγούδι διαλεγμένο από τα χιλιάδες …ένα τραγούδι που λες και γράφτηκε γι αυτήν ….ένα τραγούδι που γινόταν πάντα μα πάντα ο εθνικός ύμνος της καρδιάς της μέχρι να αλλάξει κι αυτό και να αντικατασταθεί από το επόμενο …παλιό η καινούριο …λυπητερό η χαρούμενο …ερωτικό η όχι …ροκ η ποπ … λαϊκό η μοντέρνο…ελληνικό η ξένο …ερμηνευμένο από άντρα η γυναίκα …
Κι αν στον εθνικό ύμνο αυτόματα σηκωνότανε όρθια ,στα τραγούδια έπεφτε στα γόνατα …υποκλινόταν σε αυτά όπως υποκλίνεται κανείς στις επιλογές του πριν μετανοήσει γι αυτές …χαιρόταν στο άκουσμα τους όπως σε γλέντι πριν ακομα μεθύσει …τα ξεχνούσε όπως ξεχνάμε κάθε τι που πέρασε …τα αντικαθιστούσε όπως τα ρούχα εκτός μόδας …
και τα αποθήκευε για μελλοντική χρήση όπως τα αγαπημένα που δεν μπορούμε να πετάξουμε …
Κι αν δεν άρεσαν σε όλους …κι αν πολλά κεφάλια γύριζαν σε δημόσιους χώρους κάθε φορά που κάποιος την καλούσε στο κινητό …κι αν διαμαρτύρονταν οι γείτονες βουβά ,από την ένταση του στερεοφωνικού και την επανάληψη του ίδιου τραγουδιού ξανά και ξανά …εκείνη ζει μέσα από αυτά μια ιστορία μελωδική …την δική της ιστορία …και κλαίει η χαίρεται αναλόγως …
Ένα τραγούδι η ζωή μας …γραμμένο από κάποιους για κάποιους
άλλους …έτσι γίνεται πάντα …πάντα κάποιοι θα περιγράφουν αυτά που εμείς νοιώθουμε τώρα και που αυτοί ένοιωσαν πριν από μας και τα καταθέτουν για να τα ψιθυρίσουμε η να τα βροντοφωνάξουμε …
Το κινητό θα αντικατασταθεί …πρέπει να βρει ένα τραγούδι για ήχο κλήσης από τώρα …ποιο να διαλέξει όμως ;
Λες να φτιάχνεται άραγε ; Ναι αυτό θα βάλει ¨ κάπου θα
ξαναβρεθούμε ¨ …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

¨ Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει ¨

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει ¨ ,έτσι είχα μάθει από παιδί …μου το έλεγαν οι γονείς μου και οι δάσκαλοι μου …είχαμε γράψει και μια έκθεση ιδεών με αυτό το θέμα στο γυμνάσιο …δεν θυμάμαι τι έγραψα …και θεωρώ πως τότε δεν θα ήξερα τι να γράψω …θα γέμιζα τις κόλλες αναφοράς με βλακείες και θα βιαζόμουν να βγω στο προαύλιο για κουτσομπολιό και ατέρμονες συζητήσεις με συμμαθήτριες μου για έρωτες και μόδες …
Σήμερα το ίδιο θέμα θα μπορούσα να το αναπτύξω τέλεια …έμαθα καλά πως μπορείς να σκοτώσεις κάποιον μόνο με λέξεις …πως μπορείς να του πεις αλήθειες και να τον κανείς να σέρνεται στα πατώματα …να του διαλύσεις την ψυχολογία …να τον κανείς να κλάψει η να τον κανείς να δει αλήθειες που μπορεί να αγνοούσε ηθελημένα η μη …
Ναι τώρα ξέρω …εκείνο που δεν μπορώ ακομα να καταλάβω όμως , είναι πως οι άνθρωποι διαλέγουν να ¨ τσακίσουν τα κόκαλα ¨ κάποιου με λέξεις …κι όταν το κάνουν …το κάνουν αλήθεια για να καταδείξουν αλήθειες η για να ξεράσουν την χολή τους οχυρωμένοι πίσω από καλές προθέσεις ;
Ναι , έχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου να ¨ λέει ¨ αλήθειες με δεικτικό τρόπο και να δικαιολογούμαι στον εαυτό μου πως το κάνω για να ταρακουνήσω δήθεν η για να αφυπνίσω …
Δεν δικαιολογείται όμως ο τρόπος …πολλές φορές η κόρη μου λέει ¨ πρόσεξε μην δαγκώσεις την γλώσσα σου …θα δηλητηριαστείς από την χολή σου ¨ η ¨ έχεις πρόχειρο το τηλέφωνο του κέντρου
δηλητηριάσεων ; ¨
Τα ωραίο είναι , πως όλοι λέμε , πως το κάνουμε με καλή πρόθεση και ξεχνάμε πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις , όπως διάβασα κάπου …
Το θλιβερό είναι , πως όταν το κάνουμε είναι όταν θέλουμε να πληγώσουμε κάποιον ,όταν δεν μπορούμε να τον πληγώσουμε με άλλον τρόπο ,όταν είμαστε θυμωμένοι μαζί του ,όταν τον έχουμε ζηλέψει και θέλουμε να του μειώσουμε την χαρά …και η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνουμε …
Το κακό είναι , πως τελικά πληγώνουμε αυτούς που μας θεωρούν
¨ δικούς τους ¨ ανθρώπους ,έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους ,
έχουμε γίνει κοινωνοί των αδυναμιών τους και των μυστικών τους
και ¨ γνωρίζοντας ¨ , εκμεταλλευόμαστε αυτή την γνώση και με την χολή μας δηλητηριάζουμε τα βέλη που χρησιμοποιούμε για να τον σκοτώσουμε κυριολεκτικά η μεταφορικά …

Το γελοίο δε , είναι , πως ενώ μας το έχουν κάνει και εμάς ,ξεχνάμε τον πόνο που βιώσαμε ,ξέρουμε πως μας έμεινε μόνο η χολή που μας πέταξαν ,πως κατάφεραν μόνο να μας πληγώσουν και πως ούτε γίναμε καλύτεροι ούτε ταρακουνηθήκαμε και πως αγνοήσαμε παντελώς τις αλήθειες που είπαν και κρατήσαμε μόνο την κακία αυτών που ¨ μας έσπασε τα κόκαλα ¨…συχνά πυκνά το κάνουμε και εμείς σε άλλους …
Ανθρώπινο ίδιον θα μου πείτε ...και πώς να το αποποιηθείς !!!!!!!!!!!

ΛΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

Σάββατο πρωί …στο γραφείο …ισόγειο με μεγάλες τζαμαρίες …
Στο δρόμο απλώνεται η λαϊκή αγορά …ένα κομμάτι της , μπροστά στα μάτια μου …στο πεζοδρόμιο έχουν κάνει κατάληψη πάγκοι και λαχανικά…
Οι φωνές με αναγκάζουν να έχω κλειστά τα τζάμια και να ανεβάζω την ένταση στην μικρή τηλεόραση …
Πορτοκαλιές τέντες …πολυχρωμία …πολυκοσμία …
πολυφωνία ..πολυμορφία …όλα πολύ …και οι μυρωδιές τρυπώνουν όπως οι φωνές από τις χαραμάδες …ελιές και φράουλες …δυο πάγκοι ο ένας δίπλα στον άλλον έξω από την πόρτα …και μια άκρη στο οπτικό μου πεδίο από ένα πάγκο με μπανάνες …ακόμα και τα τελάρα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο σε διαφορετικά χρώματα …μπλε ,
πράσινα ,πορτοκαλί …μισά άδεια μισά γεμάτα …
Απέναντι ένας πάγκος με πατάτες και κρεμμύδια ,ένας με χόρτα και ένας με αυγά …
Οι ελιές σε βαθιά διαφανή μπολ σε ένα φανταστικό τραπέζι –πάγκο στολισμένο με ματσάκια μαϊντανού και άνηθου …δίπλα ο πάγκος με τις φράουλες …στην γωνία ένας λόφος από αυτές και ακριβώς δίπλα γαλάζια πλαστικά κεσεδάκια γεμάτα τα χωρίζει μια μαύρη ταμπελίτσα με την τιμή …παραδίπλα στον στύλο της τέντας κρέμονται τσαμπιά με μπανάνες και στην άκρη του πάγκου μια ζυγαριά …απέναντι οι πατάτες και τα κρεμμύδια δυο μικρά βουνά σε κατάρρευση …αυγά σε παράταξη κατά μέγεθος και χόρτα σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου που διαφοροποιεί την κατηγορία τους …
Οι πωλητές προσκαλούν τον κόσμο με τις φωνές τους …οι πελάτες σταματούν ,κοιτάζουν ,αγοράζουν η φεύγουν …όσο περνά η ώρα η κίνηση των αγοραστών πυκνώνει …ο δρόμος θυμίζει διαδήλωση …από δεξιά η άνοδος , από αριστερά η κάθοδος …ένας οδικός κώδικας που τον γνωρίζουν όλοι …γυναίκες με καροτσάκια της λαϊκής …άντρες με σακούλες στα χέρια …μάνες με μικρά παιδιά στο ένα χέρι …μεσήλικα ζευγάρια αναποφάσιστα …κοπέλες με μεγάλα γυαλιά ηλίου και ψηλοτάκουνα …προκλητικές τριαντάρες που ξεσηκώνουν τους πωλητές
και τους κάνουν να φωνάζουν περισσότερο η να πετάνε υπονοούμενα όπως ¨ εεε ρε πράμα …που έχω σήμερα για σένα ¨και αλλά έξυπνα
η μη …χαμόγελα και φρούτα …λαχανικά και βιασύνη …
Όσο περνά η ώρα και ενώ τα καφάσια αδειάζουν σιγά σιγά δυναμώνουν τα καλέσματα των πωλητών και πέφτουν οι τιμές …αλλάζει το είδος των αγοραστών …περισσότεροι ηλικιωμένοι και ξένοι …τα εμπορεύματα
που απομένουν στους πάγκους χάνουν την φρεσκάδα τους από τον ήλιο
και από τα χέρια που τα ξεδιαλέγουν …οι φράουλες μαλακώνουν …τα χόρτα μαραίνονται …τα βουνά από πατάτες και κρεμμύδια κατάντησαν
ένας μικρός λόφος …τα αυγά λιγόστεψαν …οι ελιές άρχισαν να αναδίδουν μια μυρωδιά ξυδιού και η διακόσμηση από μαϊντανό και άνηθο μαράθηκε …οι μπανάνες στέκουν κατακίτρινες αλλά
λιγοστές …τα πεζοδρόμια γέμισαν με άδεια καφάσια ,χαρτιά και σάπια χόρτα και λαχανικά …οι φωνές των πωλητών βράχνιασαν …όσοι κοντεύουν να ξεπουλήσουν αρχίζουν να μαζεύουν σιγά σιγά …άλλοι πάλι πίνουν τσίπουρα η μπύρες και κάθονται σε άδεια καφάσια συζητώντας ποιος ξέρει τι …
Ξέρω πως στο τέλος της λαϊκής υπάρχουν πάγκοι που πουλάνε μικροαντικείμενα … ρούχα …εσώρουχα …χαρτικά …κινέζικες μικροσυσκευές …είδη καθαριότητας …παπούτσια και τσάντες …
ψάρια …λουλούδια …cd πειρατικά …μια αγορά για πενιχρά πορτοφόλια …μια αγορά η λαϊκή …κάτι σαν παζάρι …γεμάτη ζωή …γεμάτη ανθρώπους …που λαμβάνει χώρα μια φορά την εβδομάδα σε κάθε γειτονιά …πλούσια η φτωχική …δυτικών η βορείων
προαστίων ,ανατολικών η νοτίων …
Σάββατο και εγώ δουλεύω …όταν φύγω θα ψωνίσω για το σπίτι …οι πωλητές των πάγκων που βρίσκονται έξω από το γραφείο με ξέρουν …έχουν κρατήσει για μένα τα καλύτερα προϊόντα τους …με ξέρουν …
Εκείνο που δεν ξέρουν είναι πως μου είναι δύσκολο να δουλέψω το Σάββατο …ζω στο πνεύμα της λαϊκής …παρασύρομαι από την
ζωή της …

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΣΠΙΤΙ ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Το ρολόι έδειχνε έξι παρά είκοσι …οι λεπτοδείκτες ακίνητοι …σταματημένοι από την στιγμή που τελείωσαν οι μπαταρίες …πότε ήταν αυτό ; πριν μέρες η πριν μήνες ;…
Είχε να έρθει μήνες εδώ …όλα ήταν όπως τα άφησε εκείνο το μεσημέρι .
Ακόμα και η κούπα με τα λουλουδάκια άπλυτη στεκόταν περιμένοντας να πλυθεί στην άκρη του νεροχύτη …δυο αποτσίγαρα στο τασάκι με ίχνη από το κραγιόν της στα φίλτρα …οι παντόφλες της ατάκτως ειρημένες και μια ζακετουλα πεταμένη στην καρέκλα …
Το σπίτι της …πως γίνεται μόνο μέσα εδώ να νοιώθει ασφάλεια και σιγουριά …προστατευμένη από το κάθε τι …εδώ που οι μνήμες την αγκαλιάζουν σαν ζεστή ρόμπα αγαπημένη που αν και παλιά δεν την αποχωριζόμαστε …εδώ που η μυρωδιά της μοναξιάς έχει ποτίσει τους παλιούς τοίχους …εδώ που τα δάκρυα έχουν δημιουργήσει λεκέδες υγρασίας σε πατώματα ξύλινα …εδώ που η αγάπη αιωρείται μαζί με τους κόκκους της σκόνης στον αέρα που αναπνέει …εδώ που το μίσος δεν πρόλαβε να αφήσει σημάδια παρά μόνο στα ξύλινα παλιά κουφώματα που προσπαθούσαν να το συγκρατήσουν …εδώ που η μουσική έπαιζε δυνατά και τα ντεσιμπέλ δημιούργησαν ραγάδες στους τοίχους … που τα τακούνια ξεθώριασαν το παλιό μωσαϊκό από τα ατελείωτα πήγαινε –έλα και τους τόνους χλωρίνης από τα καθημερινά σφουγγαρίσματα …που οι φωνές ακόμα αντιλαλούν θυμωμένα ,χαδιάρικα ,συμβουλευτικά και χορεύουν και ψάχνουν ίσως συνομιλητές σε φωτογραφίες που στέκουν σιωπηλές σε ράφια ,σκονισμένες και ωραιοποιημένες από τον χρόνο …
Τα μάτια της αγκαλιάζουν όλα τα αντικείμενα και τα χαϊδεύουν νοερά απαλά …φυσά δυνατά και καθώς η σκόνη της γαργαλά την μύτη και ενεργοποιείται η αλλεργία της σ’ αυτήν , δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια της …να ΄ναι από συγκίνηση η απότοκος της αλλεργίας ;
Κάθε αντικείμενο ανασύρει και μια ανάμνηση …η χτένα στερεωμένη στον καθρέφτη … της μάνας της …το κόκαλο που έβαζε τα παπούτσια ο μπαμπάς της …οι ομπρέλες τους …στο μικρό τραπεζάκι τα γυαλιά τους μαζί με το τηλεχειριστήριο …η φωτογραφία με όλη την οικογένεια …παππούδες ,παιδιά , εγγόνια ...τραβηγμένη κάποιο Πάσχα …ακόμα νομίζει πως της έρχεται η μυρωδιά του ψημένου αρνιού και οι γνώριμες φωνές …και από κάπου μακριά ο απόηχος του τραγουδιού που έπαιζε στο στερεοφωνικό …¨ το γελεκάκι που φορείς ¨….η μήπως το¨ όσο αξίζεις εσύ και η καρδιά σου η χρυσή ¨ ; …
Κάθισε στον καναπέ και σκούπισε μάτια και μύτη …δεν έπρεπε να δεχτεί να διεκπεραιώσει την επίπονη αυτή δουλειά …πως να μαζέψεις και να παραδώσεις στην λήθη τόσα πολλά συναισθήματα …ποιο αντικείμενο να κρατήσεις και ποιο να πετάξεις ; Όλα θέλει να τα κρατήσει …που να τα βάλει όμως ; Ο χρόνος λίγος... της το τόνισαν …
Από που να αρχίσει …κλείνει τα μάτια και περιμένει …¨άντε τεμπέλα μην χαζεύεις ¨ η φωνή της μαμάς …¨ άντε κοπελαρα μου …και εγώ να δεις άμα τελειώσεις …¨ η παραίνεση –υπόσχεση του μπαμπά της …¨ αν ήταν να μην μπορείς… τι δέχτηκες ; ¨ αναρωτιέται η αδελφή της …¨ δεν μπορώ να το κάνω εγώ …έλα σε παρακαλώ ¨ τα παρακάλια του αδελφού της ¨ αν δεν μπορείτε να στείλω ένα συνεργείο να τα πετάξει ¨ ο μικρός βιαστικός αδελφός …¨ στο τέλος της εβδομάδας θα αρχίσουμε την κατεδάφιση …παρακαλώ να έχετε αδειάσει το οίκημα ¨ ο καινούριος ιδιοκτήτης …
Αυτή είναι μόνο η εγκλωβισμένη ; Αυτή μόνο θυμάται η αυτή μόνο νόμιζε πως μπορούσε να το κάνει ;
Θα μπορέσει … επειδή έτσι πρέπει …όμως τίποτα δεν θα μπορέσει να της κλέψει τις αναμνήσεις από αυτήν την μονοκατοικία της ζωής της…θα ζουν και θα υπάρχουν μέχρι να χαθεί και …μέχρι να χαθούν όλοι όσοι έζησαν μέσα σ΄ αυτήν …



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΕΓΩ Η '' ΚΑΤΙΝΑ ''

Ναι εγώ η '' Κατίνα '' που είμαι πενήντα χρονών …που με έφαγε η ρουτίνα ,που πλήττω ,που πάω μια φορά το μήνα στον κινηματογράφο και μια θέατρο ..που είμαι εργαζόμενη και μάνα και νοικοκυρά … που πάω λαϊκή …που έχω προφίλ στο face book για να περνά η ώρα μου …που διαβάζω τρία βιβλία το μήνα …που έχω ζήσει τον έρωτα και ξέρω πως είναι …που με έχει κουράσει η μέχρι τώρα ζωή μου αλλά κάνω υπομονή …
Που ονειρεύομαι μικρά πράγματα …που είμαι η χαρά των εκδοτικών οίκων …και των συγγραφέων που γράφουν
'' ρομαντικές σαχλαμάρες '' …που με έχουν κατατάξει στο αναγνωστικό κοινό που συμβάλλει στην '' κατάντια του ελληνικού πνεύματος ''…
Όχι δεν ψάχνω να ταυτιστώ με πρωταγωνιστές …δεν είμαι στερημένη…και δεν ονειρεύομαι γαλάζιους πρίγκιπες …
Να περάσω ευχάριστα μερικές ώρες θέλω …να ξεχάσω τα προβλήματα μου …
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το αναγνωστικό κοινό της πατρίδας μας που μερικοί διανοούμενοι το ονομάζουν'' Κατινες '' …και κατηγορούν συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους που στοχεύουν σε αυτές …
Εγώ θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μου δίνουν την δυνατότητα να περνώ κάποιες ώρες ευχάριστες …όταν θέλω να προβληματιστώ γνωρίζω και ποια βιβλία να αγοράσω ...κι αν δεν το κάνω συχνά είναι επειδή μου λείπει περισσότερο '' το παραμύθι '' στην ζωή μου …
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχάριστες ώρες …τις κυρίες Δημουλιδου ,Καλλιοντζη ,Κουνουνη ,Τραυλού ,Οικονόμου, Βοικου ,Μαντά ,Τζιριτα ,Λουλοπουλου…και πολλές άλλες …
Εγώ η '' Κατίνα '' μια από τις πολλές !!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

ΤΑΡΑΧΗ [ΣΥΝΕΧΕΙΑ ]

Τα μάτια του , σαν συσκευή scanner , πέρασαν από πάνω της ,έκαναν ένα ανεβοκατέβασμα γρήγορα και μέχρι να εντυπωθούν οι νέες πληροφορίες στον εγκέφαλο του και να αποθηκευτούν στον σκληρό του δίσκο ,πρόλαβε να χαμογελάσει και να απλώσει το χέρι του .
Στο χέρι του ένοιωσε το δικό της …ήταν μαλακό ,λίγο νευρικό και ιδρωμένο όπως πάντα …το κράτησε χαλαρά ενώ η αλήθεια είναι πως θα ήθελε να το σφίξει δυνατά …τόσο όσο να νοιώσει τα δάκτυλα της να αντιστέκονται και να τραβιούνται από τον πόνο …δεν το έκανε όμως …απλά πήρε λίγο ιδρώτα στην παλάμη του και ευχήθηκε να έμενε λίγη από την μυρωδιά του για να την μυρίσει αργότερα …
Δεν είχε αλλάξει καθόλου συνειδητοποίησε …να … ακομα και η φλέβα στο μέτωπο της έκανε την εμφάνιση της …πόσο καλά την γνώριζε …ένας δείκτης της ψυχικής της διάθεσης ήταν …όταν φώναζε νευριασμένη …όταν ήταν θυμωμένη …όταν την έπνιγε η αγανάκτηση και προσπαθούσε απεγνωσμένα να το κρύψει …όταν η ταραχή την τύλιγε …
Ταραγμένη είναι και τώρα …γιατί άραγε …αυτός ήταν φυσικό να ταράχτηκε …αλλά αυτή τι λόγους είχε …και η ανάσα της γιατί είναι τόσο γρήγορη …αχ κοριτσάκι …τι μου θύμισε αυτή η ανάσα σου η ταραγμένη …τους εφιάλτες σου κάτι βράδια που ξύπναγες φωνάζοντας το όνομα μου με λαχτάρα …το πρώτο μάθημα οδήγησης που σου έκανα …τις γρήγορες κοφτές ανάσες σου όταν γινόσουν ένα μαζί μου …
Ταράχτηκα και εγώ … και μόνο που σε είδα …και σε μίσησα εκεί στην μέση του δρόμου εκείνη την στιγμή που κατάλαβα πως κάποιος άλλος έχει τώρα το προνόμιο να μοιράζεται στιγμές μαζί σου …που είσαι καλά και χωρίς εμένα …που ένοιωσα πως μπόρεσες να προχωρήσεις …που μόλις με είδες ταράχτηκες επειδή δεν ξέχασες όλα όσα σου προκάλεσα …πως ήμουν ένα κακό συναπάντημα …
Και εκείνο το '' χαθήκαμε '' …γιατί το είπε …έπρεπε να πει '' χάθηκες '' να με κατηγορήσει …γαμώ την ανωτερότητα του κώλου που την χαρακτηρίζει …γιατί δεν λέει αυτό που σκέφτεται …γιατί δεν μου δίνει την ευκαιρία να της μιλήσω …και τι να της πω …έλα να μοιράσουμε τις ευθύνες …φταις και συ που χάθηκα …φταίω εγώ που φοβήθηκα την αγάπη σου …φταις που μου έβγαζες τον κακό μου εαυτό …φταίω που έμαθα να παίρνω και να μην δίνω …φταις που δεν ζήταγες αλλά απαιτούσες … φταίω που δεν έτρεξα πίσω σου … φταίω που δεν ήμουν αντάξιος της αγάπης σου… φταις που παραδόθηκες …φταίω και φταις …
Και τώρα τι ;;;; …είμαι καλά είσαι καλά …θα πεις '' άντε γεια '' και θα φύγεις …έτσι σαν απλοί γνωστοί που συναντήθηκαν τυχαία …μα δεν βλέπεις τίποτα ,δεν βλέπεις την ταραχή μου ,δεν νοιώθεις την λαχτάρα μου …δεν θυμάσαι τίποτα από αυτά που ζήσαμε …θα γυρίσεις την πλάτη και θα φύγεις χωρίς να προλάβω να σου πω… πως μετάνιωσα …πως δεν προχώρησα …πως θα ήθελα ακομα μια ευκαιρία …πως αν φύγεις τώρα θα είναι για πάντα …πως θέλω να είμαι το '' μου '' στην ζωή σου …πως καμία άλλη δεν έγινε ξανά '' μου ''…
Μη χαθείς πάλι …μην με αφήσεις να χαθώ …

Τα '' μου '' είναι κτητικά που φανερώνουν αγάπη …κι όποιος αρνήθηκε το '' μου ''
κάποιου είναι μισός …τώρα που το κατάλαβε την έβλεπε να κινείται πάνω στις δωδεκαποντες γόβες της …έβλεπε μόνο την πλάτη της … χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα πια …
Έφερε το χέρι που έσφιξε το δικό της ,στο πρόσωπο του , και έψαξε την μυρωδιά
της …μάταια …ούτε αυτό δεν μπόρεσε να κρατήσει …
Μια ταραχή σάλεψε τα σωθικά του ,έσφιξε τα δόντια κι αυτά έτριξαν ανατριχιαστικά
συγκρατώντας μια βρισιά που έφτασε στην άκρη της γλώσσας του …
Χάνομαι …χάνεσαι …χαθήκαμε …δίκιο είχε πάλι …γαμώ το κέρατο μου !!!!!!!!!