Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Έριξα μια χούφτα χώμα

σε ότι με πόνεσε

σ’ ότι ποναει ακόμα …

Κι αν δεν αρκεί μόνο αυτή

πολλές θα ρίξω ακόμα …

Κηδείας μαύρα φορώ

θάβω όλα τα λάθη

και στο κιβούρι πάνω πετώ

και το παλτό της λήθης …

Ένα καφέ παρηγοριάς

προσφέρω στην ψυχή μου

συνθλίβω με τα δόντια μου

παξιμαδακια άγλυκα

κάθε στιγμή της θλίψης …

Δεν θα γυρίσω πια να δω

Τα άνθη της πικρίας

ας μαραθούν και ας χαθούν

στο χώμα της μέλλουσας ζωής μου !!!!

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ

Μην νομίζεις πως όλα θα αλλάξουν …τίποτα δεν θα αλλάξει

εσύ θα είσαι αυτός που είσαι και εγώ θα προσπαθώ να γίνω αυτή που θέλεις …

Αναρωτιέμαι πως μπορώ να ξεχνώ όλα όσα ήμουν και να γίνομαι κάποια άλλη μόνο και μόνο για να σε βλέπω ευχαριστημένο …και από πού με προκύπτει άραγε αυτή η ευκολία να παίζω ένα ρόλο ; Γιατί για ένα ρόλο πρόκειται …

Η αλήθεια είναι πως και μένα μ’ αρέσει και τολμώ να ομολογήσω πως δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνω .

Ναι σε όλες τις σχέσεις μου τις ερωτικές ένα ρόλο έπαιζα, σε μια παράσταση με τρεις πράξεις …πρώτη πράξη οι επιθυμίες, δεύτερη πράξη η πραγματοποίηση τους και τρίτη πράξη το ξεμασκάρεμα …

Όταν οι επιθυμίες σκηνοθετούν τις κατάλληλες συνθήκες,

όταν οι πρωταγωνιστές δραματοποιούν τα όνειρα τους ,

όταν οι μάσκες πέφτουν με θόρυβο και σπάνε σε μικρά κομματάκια είναι η ώρα να πέσει η αυλαία …

Μια αυλαία από κόκκινο του θυμού ,από σατέν ύφασμα για να θυμίζει την απαλότητα των χαδιών που μοιραστήκαν ,και να σέρνεται στο πάτωμα όπως οι μετανοημένοι ένοχοι …

Μα τα θέατρα δεν σταματούν να ανεβάζουν

παραστάσεις… καινούριοι πρωταγωνιστές σε νέους ρόλους …

καινούρια σκηνικά ,νέες επιθυμίες …

Ίσως στη νέα παράσταση οι κριτικές να είναι καλές …το ξεμασκάρεμα να μην γίνει ποτέ και η παράσταση να συνεχίζεται για χρόνια …

Ίσως να μην χρειάζεται να υποδυθούν κανέναν ρόλο να είναι η παράσταση ένα ριαλιτυ …και οι πρωταγωνιστές να έχουν ένα αόρατο μάτι να τους παρακολουθεί και να τους χειροκροτεί …

Ας πέσει λοιπόν η αυλαία και για μας …κουράστηκα θέλω να είμαι ο εαυτός μου …

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Μην έρθεις να με βρεις σ’ αυτήν την χώρα

εδώ οι μέρες αργούν να ξημερώσουν

οι νύχτες είναι παγωμένες και μοναχικές

τα λουλούδια είναι ποτισμένα με δάκρυα

τα πουλιά σε μια νάρκη με τα στόματα σφραγισμένα

ο σκύλος με μάτια πεινασμένα για χάδια περιμένει

ο ήλιος και η σελήνη κρυμμένα σε σύννεφα πανικού

οι δρόμοι άδειοι και τα σπίτια ρημαγμένα

τα σχολεία χωρίς λειτουργούς σε μαύρα θρανία

οι εκκλησίες άπιστους μετανοημένους λαχταρούν .

Οι ελπίδες μ’ αποχαιρέτησαν με χαρά

η χαρά με μισεί δεν καταδέχεται να με αγγίξει

η θλίψη έγινε φίλη καρδιακή

η αστυνομία της χώρας απαγορεύει το γέλιο

επικηρυγμένη με βαρύ νόμισμα η ευτυχία

Μην έρθεις ποτέ στην χώρα της απελπισίας μου …

Μην έρθεις έχω κλείσει τα σύνορα σε όλους …

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΑΠΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ

Βλέμματα απλανή

βλέψεις μελλοντικές

βλακείες πολλές …



Συναντήσεις συχνές

συζητήσεις ατέρμονες

συνουσιάσεις αξέχαστες …



Αναμονές νυχτερινές

αναπνοές κοφτές

αναβολές τραυματικές …



Αποφάσεις τελικές

απορίες αναπάντητες

απομακρύνσεις δακρυσμένες …



Μνήμες γλυκές

μνήμες θολές

μνήμες κρυμμένες …



Η αρχή και το τέλος

το χθες και το τώρα

η αγάπη και η λησμονιά

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Αποκλείσαμε τις δυνατότητες για ευτυχία

με μια έπαρση πριγκιπική …

Σκουπίσαμε τον ιδρώτα των ενοχών μας

σε σεντόνια μοναχικότητας …

Κι αν τώρα το μετανιώσαμε

είναι αργά για δάκρυα και στεναγμούς …

Στο κρεβάτι της ζωής ο χρόνος

μας κοιτά και γελά σαρκαστικά …

Πήρε την εκδίκηση του χλευάζοντας

τις βαθιές ρυτίδες και την βασιλική μας μοναξιά …

Οι υποβόσκουσες προσδοκίες μας

δραπέτευσαν μόλις στεφτήκαμε αυτοκράτορες

της χώρας των χαμένων ηδονών

σκεπασμένες με τον πορφυρό μανδύα

του εγωισμού να σέρνεται πίσω τους …



Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΔΕΙΛΕΣ

Δειλές μετριότητες με φόβους

να μπαινοβγαίνουν στις στιγμές τους ..



Δειλοί πολεμιστές αναποφάσιστοι

να τρομάζουν με το αίμα των μαχών …



Δειλές ψυχές με βήματα μικρά

να τρέμουν τις αποκοτιές …



Δειλοί πυροσβέστες με ακαες στολές

να κοιτούν τις φωτιές μόνες να σβήνουν …



Δειλές ζωές με σιγουριά να τελειώνουν

μες την βεβαιότητα της πλήξης …



Δειλοί άνθρωποι με την δυστυχία

να φωτίζει τα άδεια δωμάτια της ανίας τους …



Δεν θα ζήσουν ποτέ τα ωραία και μεγάλα

τα πικρά και μοιραία που θα χρωμάτιζαν

τις άγραφες σελίδες ευτυχίας που τους περίμεναν …