Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ

Η ανάσα σου θαμπώνει

το πετράδι στο λαιμό μου

και το χέρι σου ζεσταίνει

το βραχιόλι στον καρπό μου …



Τα μαλλιά μου ηλεκτρισμένα

σαν τα φίδια με τυλίγουν

και τα δάχτυλα σου αγγίζουν

μες τις ρίζες τους το ρίγος …



Η καρδιά μου τρελαμένη

την δική σου κρυφακούει

και ο ιδρώτας σου αναδύει

το άρωμα σου με λαγνεία …





Με τα χείλη μας σφιγμένα

μια ανάσα να χωρίζει

τα κορμιά να βασανίζει

το ¨ποτέ ¨ και το ¨για πάντα¨ …

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΣΑΦΑΡΙ

Ένα σαφάρι στην ενδοχώρα του κορμιού

που σύνορα δεν έχει …

θα απεκδυθώ τους φόβους μου

απόψε θα τολμήσω…

Τα άγρια θεριά της προσμονής

με χρόνο θα ταΐσω …

με υπομονή θα ξεδιψάσω …

με πόθους θα κοιμίσω …



Με βασιλιά τον έρωτα

βασίλισσα της ηδονής

σκλάβα θα γίνω του κορμιού

εξερευνώντας θα αναμετρηθώ

με όλα σου τα όπλα …

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΝΘΟΣ

Το πένθος δεν τέλειωσε …κι ας έβγαλα την φαρδιά μαύρη κορδέλα από το μπράτσο μου …δεν θέλω να θυμίζω στους άλλους την απώλεια μου …

Οι απώλειες μας αφορούν εμάς και μόνο …δεν θα παψουμε ποτέ να θρηνούμε για αυτές …άλλοτε με δάκρυα κι άλλοτε με την θλίψη να κυλά από τα μάτια μας αόρατα …

Και δεν έχει σημασία αν η απώλεια είναι μια κατάσταση μόνιμη ,ένας θάνατος σωματικός η μια κατάσταση που εμπεριέχει και την ελπίδα, ένας θάνατος-χωρισμός …

Στην πρώτη περίπτωση η απώλεια που νοιώθουμε είναι κάτι που μας κάνει να αντιλαμβανόμεθα και την δική μας θνητότητα …στην δεύτερη την ανικανότητα μας να κρατήσουμε ζωντανές σχέσεις που μας έδιναν ζωή …

Τίποτα δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για να υποδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε τον κάθε χαμό ούτε υπάρχουν

¨οδηγίες προς ναυτιλομένους ¨ για να βιώσεις την

απώλεια …κάθε ένας ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του ,την σχέση που είχε με τον ¨εκλιπόντα¨ και το βάθος των συναισθημάτων του γι αυτόν θα πενθήσει την απώλεια του …

όπως και όσο …

Θυμάμαι πως έκανα ερωτήσεις στον εαυτό μου ¨ τι θα κάνω αν τον χάσω ;¨…κτύπαγα ξύλο …το απευχόμουν και το ξόρκιζα φτύνοντας τον κόρφο μου …

Σήμερα ξέρω τι κάνω …σε σκέπτομαι σχεδόν κάθε

λεπτό …θυμάμαι τις όμορφες στιγμές μας …συχνά πυκνά κοιτώ τις φωτογραφίες σου …λέω ψέματα σε όλους πως σε ξεπέρασα …φορώ τις νύχτες το μπλουζάκι σου κατάσαρκα για να σε νοιώθω πάνω μου …γράφω για σένα …θυμώνω με μένα και ψάχνω να βρω τι δεν έκανα καλά …αποφεύγω όλους όσοι μπορεί να σε βλέπουν… γυρνώ σαν τον φονιά που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος ,σε μέρη που βρεθήκαμε μαζί …φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου τι θα σου πω αν βρεθούμε τυχαία και κάθε φορά είναι

διαφορετικά …κάνω πράγματα που δεν σου άρεσε να κάνω και ανακαλύπτω πως δεν μου αρέσουν και μένα τώρα …γελώ όταν όλοι νομίζουν πως θα κλάψω και κλαίω όταν δεν με βλέπει κανείς …σε παίρνω τηλέφωνο με απόκρυψη και όταν ακούω την φωνή σου το κλείνω ,ένα φάρμακο που μου δίνει κουράγιο για να αντέξω λίγο ακόμη μακριά σου …ψωνίζω για δυο …ακόμα σκέπτομαι με το ¨εμείς ¨ …

Συνέχεια όμως αναρωτιέμαι αν ο ζωντανός θάνατος είναι αυτός που ποναει πιο πολύ η ο θάνατος αυτός καθαυτός…

Πενθώ κάτι που ήταν ζωντανό και πέθανε …κι αν δεν φορώ την κορδέλα του πένθους είναι επειδή δεν θέλω να με λυπηθείς αν το μάθεις …άλλωστε η φωνή σου ακόμα επαναλαμβάνει στον τηλεφωνητή μου ένα μήνυμα σου από παλιές καλές μέρες ¨ μωράκι θα αργήσω λιγάκι …φιλάκια εκεί που σ’ αρέσει …¨

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΣΜΙΞΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ

Κόμποι δάκρυα και ιδρώτα

μαγικά ανακατευθήκαν

στα κορμιά αργά κυλήσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Τα σεντόνια ντροπιασμένα

τυλιχθήκαν μπερδευτήκαν

στις τσακίσεις φυλακίσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Στον καθρέφτη οι ανάσες

σκοτεινά αγκαλιαστήκαν

στην ομίχλη του κρατήσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Στα πατώματα τα ρούχα

μάρτυρες που ορκιστήκαν

στην αγάπη ξεχαστήκαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Τα κεριά μαζί με κεινους

ζεσταθήκανε λιγώσαν

στο φινάλε τους δακρύσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους ..

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΜΕΙΝΑΜΕ

Βουλιάξαμε στο σκοτάδι

ένας βάλτος γεμάτος σιωπές

κάτω από τα πόδια μας

να μας θυμίζει πως μείναμε …



Μείναμε όχι επειδή δεν θέλαμε

να φύγουμε αλλά επειδή δεν μπορούσαμε …



Πνιγήκαμε στην συνηθεια

ένας αέναος κύκλος

γύρω από τα κορμιά μας

να μας θυμίζει την δυστυχία …



Ευτυχισμένοι όχι επειδή δεν θέλαμε

να γίνουμε αλλά επειδή δεν ξέραμε πως …

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΑΝΩΦΕΛΕΣ ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ

Φωταγώγησα τις σιωπές



έντυσα τις στιγμές



κουκούλωσα τις ενοχές



περίμενα τις ηδονές …







Έβαψα τα σκοτάδια



έκρυψα τα ψεγάδια



έσβησα τα σημάδια



περίμενα τα βράδια …







Και δεν περίμενα πολλά



μόνο ήθελα ξανά



λέξεις κρυφά να ξεχαστούν



αισθήσεις να αφυπνιστούν



κι ας κοιμηθουνε πάλι ….

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΟΝΕΣ

Όπως η γλώσσα πάει στο δόντι που ποναει ,ηδονικά θαρρείς και το χαϊδεύει ,έτσι ψάχνω με το φτερό του σήμερα ,τις σκόνες των αναμνήσεων που κατακάθισαν στην ψυχή μου …

Σκόνες σε μια μεριά ,άχνη ζάχαρη πιο δίπλα ,ταλκ αρωματικό σε μια άλλη ,μια πάχνη που αφήνει δάκρυα πρωινής δροσιάς ,σκόνη άμμου κόκκινη της ερήμου αλλά και αποκαΐδια μιας φωτιάς αιωρούνται και φέρνουν τσούξιμο στα μάτια …

Δεν θέλω να την ξεσκονίσω με την συνηθισμένη έννοια ... να διώξω τις σκόνες …να καθαρίσω …θέλω να πάρω μια βαθιά ανάσα από κάθε γωνιά …να νοιώσω την νοσταλγία και τον πόνο που είναι μόνο δικά μου …να αρρωστήσω από αυτήν

την καταραμένη αλλεργία ,που κάνει τα μάτια μου κατακόκκινα ,την μύτη μου να τρέχει και το αδιάκοπο φτέρνισμα να ταρακουνά τις μνήμες και να τις ξυπνά …

Σκόνες που δεν έχασαν την μυρωδιά τους και το χρώμα

τους …σκόνες που δεν πληγώνουν την αισθητική

κανενός …σκόνες που δεν θέλω να εξαφανίσω από το σαλόνι της ζωής μου …σκόνες που υποδηλώνουν

παιδιά ,έρωτες ,χαρές ,καημούς και πόνους …

Η σκόνη που στολίζει την ζωή όπως ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίζεται με άσπρα κομματάκια βαμβάκι για να μοιάζει χιονισμένο και να φέρνει την ψευδαίσθηση των εορτών ,σε ένα σαλόνι γεμάτο παιδιά που αδημονούν να ξεσκίσουν τα χρωματιστά χαρτιά των δώρων του για να χαρούν …

Σαν δώρο τις κοιτάζω και εγώ ….τυλιγμένη από την νοσταλγική ατμόσφαιρα την πλημμυρισμένη με μυρωδιές …

μόνο που εγώ δεν ξεσκίζω με βιασύνη τα χρωματιστά χαρτιά …τυλίγω τις κορδέλες και τα διπλώνω απαλά και αργά, ευλαβικά θα έλεγα …θα μου χρειαστούν για να τις βάλω ξανά στην θέση τους να με περιμένουν και πάλι …



Σκόνες που μου δίνουν την βεβαιότητα πως έζησα ,χάρηκα η πόνεσα ,κάηκα η φοβήθηκα …κι αν χρειάστηκε σαν σάπιο δόντι κάποια να την σφραγίσω …εκεί είναι κι αυτή να την αγγίζω με την άκρη της γλώσσας μου να την χαϊδεύω !!!

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

¨ AΛΛΑΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ ¨

¨Δεν με ξέρεις καθόλου ¨ φώναξα …

Ο διαπληκτισμός τελείωσε άδοξα επειδή εγώ θεώρησα πως δεν πρέπει να συνεχίσω αυτήν την λεκτική αντιπαράθεση …

Τι να λέμε ,άλλωστε όταν δεν με ξέρει …να πετάμε ο ένας στον άλλον κακίες που πιθανόν πληγώνουν ;;;

Κι ύστερα σκέφτηκα ,πως στην ουσία κανένας δεν ξέρει κανέναν στα αλήθεια …ούτε κι εμείς δεν ξέρουμε τον εαυτό μας κι ας ισχυριζόμαστε το αντίθετο …

Πόσες φορές νομίσαμε πως δεν θα κάνουμε αυτό η εκείνο επειδή πιστεύουμε αυτό η το άλλο …πόσες φορές διαψεύσαμε ακόμα και τις αλλοτινές σκέψεις και πιστεύω μας …

Ευτυχώς ο άνθρωπος για να επιβιώσει καταφέρνει να τα αντιμετωπίζει όλα επιστρατεύοντας κρυμμένες πλευρές του χαρακτήρα του και από τον εαυτό μου ακόμα …

Μαθαίνουμε τον εαυτό μας μέρα με την μέρα ,στιγμή την στιγμή ανάλογα με τις ανάγκες που εξυπηρετούν οι περιστάσεις …

Το απόλυτο του χαρακτήρα μας μένει στα λόγια επειδή την δεδομένη στιγμή η επιθυμία να μείνουμε πιστοί στα πιστεύω μας ανατρέπεται από την ανάγκη να βγούμε νικητές από την δυσκολία που μας έβαλε τρικλοποδιά …αρκεί να μην

πέσουμε …μετά βλέπουμε …

Δεν ξέρουμε λοιπόν τον εαυτό μας στην ουσία …ξέρουμε πως θα αντιδράσει ΤΩΡΑ …αλλά δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσει

σε μια δεδομένη στιγμή …γι αυτό και πολλές φορές μας φαίνεται περίεργο που κάποιος που νομίζαμε πως ξέραμε αντέδρασε έτσι και όχι αλλιώς …η πάλι αναρωτιόμαστε που κρύβαμε τέτοια δύναμη η αδυναμία …

Το τι είναι ικανός η ανίκανος να κάνει κάποιος δεν το ξέρει κανείς …

Τώρα που το σκέπτομαι δε καλύτερα ,μια σκέψη με κατακλύζει …δεν αλλάζει ο χαρακτήρας μας από τις εμπειρίες μας αλλά τον αλλάζουμε εμείς για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους δυσκολίες μέχρι να γίνουν εμπειρίες και να βγούμε από αυτήν την διαδικασία με όσο το δυνατόν λιγότερους μώλωπες στην ψυχική μας ισορροπία …μέχρι την επόμενη αναμέτρηση μένουμε με την βεβαιότητα πως ο χαρακτήρας μας είναι ΚΑΙ αυτός και πως ο μέχρι πριν λίγο ήταν λίγο ατελής …

Άρα για να παραφράσω μια γνωστή ρήση ¨ αλλάζω άρα υπάρχω ¨…

Και …ναι δεν με ξέρω καθόλου …πολύ περισσότερο

δε εσείς !!!!!!



Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ

Μια ρομφαία έκοψε

Με δύναμη ότι με κρατούσε …

Τα σχοινιά στα πόδια

τα ξέφτια του αιωρήθηκαν

φιλησαν την ζωή μου …

Σαν μαριονέτα που έχασε

τα δάχτυλα της κίνησης …

Σαν κούκλα κουκλοθέατρου

χωρίς ένα χέρι να της δώσει ζωή …

Πετάμενη θλιβερή

με τσακισμένες τις κλειδώσεις

σε στάση αφύσικη

με ρούχα θεατρίνου …

Η πλατεία άδεια

οι θεατές φευγάτοι

και εγώ ακόμα θέλω

αλλά δεν μπορώ …

Τα ξέφτια μπούκωσαν το στόμα

να ανασάνω αδυνατώ …



Κάποιος να δέσει τα σχοινιά

φωνάζει ο τεχνικός σκηνής

στα παρασκήνια κανείς …

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΗΘΕΛΑ

Να ζωγραφίζω ήθελα

πάνω στο κορμί σου

υγρές γραμμές

που να στεγνωνουνε

από τον πυρετό σου …

Να ακολουθω διαδρομές

να χάνομαι

σ΄ ανήλιαγα σοκάκια

που να φωτίζονται

απ’ τα δικά μου μάτια …

Να γίνεται ένας σεισμός

απ ‘τα δικά μου χέρια

να ψάχνεις μέρος να κρυφτείς

να θες να φύγεις

και να μη μπορείς

να πνίγεις τις κραυγές σου …

Να προσκυνώ ατέλειες

γονατιστός να τις φιλώ

να αφήνω εκεί σημάδια …

Να κολυμπώ να πνίγομαι

στου πάθους μας την λίμνη

βοήθεια να μην ζητώ

να αφήνομαι στην δίνη …

Να ακούω χτύπους δυνατούς

να αγγίζουν τους δικούς μου

και δυο κραυγές παράδοσης

πάνω σε άσπρα τείχη

να σβήνουν απ ‘το χάρτη μας

της μοναξιάς την θλίψη …



Ήθελα κι ονειρευομουνα

μα συ ποτέ δεν ήρθες …



Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΑΤΙΤΛΟ

Σε μιας λέξης τον ήχο παραδόθηκα …

Σε μιας φλόγας την λάμψη φυλακίστηκα …

Σε μιας τρέλας τον κόσμο μπερδεύτηκα …

Σε μιας πλάνης το μύθο δεσμεύτηκα …

Σε μιας νότας το κλάμα αφέθηκα …

Σε μιας βόλτας το δρόμο εχαθηκα …

Σε μιας ελπίδας τα σχοινιά κρεμάστηκα …

Σε μιας αγάπης τα δίχτυα τυλίχτηκα …

Σε μιας απιστίας τα ψεύδη σκοτώθηκα …

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΕΡΩΤΑΣ ΕΣΤΙ

Το νερό της ζωής …

Το ξύπνημα της σκέψης …

Η λήθη του παρελθόντος …

Η τροφή της ψυχής …

Ο κορεσμός των αναγκών …

Ο λήθαργος των αποτυχιών …



Το παιχνίδι της φαντασίας …

Το άγγιγμα της ηδονής …

Η αντοχή της καθημερινότητας …

Η ελπίδα του μέλλοντος …

Ο καημός της απουσίας …

Ο φόβος της απιστίας …



Έρωτας εστί !!!

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

ΝΕΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Στο ραντεβού σου βιάστηκες να πας…

άρπαξες κλειδιά …έστρωσες μαλλιά …

¨φεύγω ¨…φώναξες …

¨ πρόσεχε ¨…τσίριξε η μάνα …μέσα στην καρδιά …

δεν έφτασε η παράκληση της

στα τρυπημένα αυτιά …

Δυο δυο κατέβηκες τα λαμπερά σκαλιά …

ανέβηκες επάνω της και έγινες ο βασιλιάς …

Άγγιξες και σκούπισες το σώμα της καλής σου …

Βρυχήθηκε ,ξεμπούκωσε …

Όρμησε και ζεστάθηκε από την αναπνοή σου…

Ελευθερία με δυόσμο μύριζε …

Σε μάγεψε η μυρωδιά που άφηνε το πέρασμα σας …

Αφέντες τούτου του κόσμου νιώσατε …

Με πλήθος υπηκόους …

Την τόλμη σας θαυμασανε μικροί σας θιασώτες …

Σίγουρα ονειρεύτηκαν την θέση σας να είχαν …

θα σας ζηλεψαν και δεν πρόσεξαν …

το στέμμα που αγνόησες και πάλι να φορέσεις …

Μέθυσες… πριν το αλκοόλ στις φλέβες σου κυλήσει …

Ήθελες σε όλους να το δείξεις …

εσύ ο βασιλιάς και αυτή πιστή σου φίλη …

δεν θα σε προδώσει έλεγες …¨σούζα ¨ την έχεις …

Μα σαν γυναίκα ζήλεψε ,εκείνο το κορίτσι

που άγγιζες και φίλησες στο σκοτεινό το πάρτι …

Σε πρόδωσε υπακούοντας …στην τελευταία ¨ σούζα ¨…



Το αίμα σου το άλικο που έβαψε τον δρόμο δεν το είδε …

Ούτε κοντά σου έπεσε …έφυγε μακριά σου …

Έγειρε αβοήθητη ,ανήμπορη και στραπατσαρισμένη …

Να σε κοιτά βουβή, ίσως και λίγο λυπημένη …

Και έμεινες μόνος …νεκρός βασιλιάς χωρίς βασίλισσα …

Το στέμμα μόνο έμεινε σε όλους να θυμίζει …

πως εύκολα γίνεσαι άγγελος χωρίς του να σε προσδιορίζει…



Καλό παράδεισο άγγελε !!!!!!!!!

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

ΣΦΙΞΕ

Σφίξε γροθιές ,δέσε την γλωσσα,

Θα μετανιώσεις αν δεν μετρήσεις

μέχρι το δέκα…



Σφίξε τα χείλη… μελάνιασε τα ,

πικρές κουβέντες μην σου ξεφύγουν…



Σφίξε τα μάτια να μην δακρύσεις

μην τον αφήσεις οίκτο να νοιώσει…



Σφίξε τα χέρια… μπήξε τα νύχια

και μάτωσε τα… αστον να φύγει…



Σφίξε τα μπράτσα πάνω στα στήθη

Στάσου μακριά του… να συνηθίσεις…



Σφίξε στομάχι… ίσια η πλάτη ,

ψηλά το κεφάλι… μια περηφάνια

να έχεις μπροστά του…



Σφίξε τα δόντια και μην του φωνάζεις…

σ’ αγαπάω… μην φύγεις …



Σφίξε στα χέρια τα κλειδιά που σου δίνει…

δεν θα ακούσεις ξανά να ανοίγουν…



Σφίξε το χέρι που απλώνει σαν ξένος…

αυτός πήρε πίσω «την γη και το ύδωρ»…



Κλείσε την πόρτα και πάνω της κλάψε…

Κλάψε για σένα… για εκείνον…

και όλα αυτά που πρέπει να αφήσεις…



Και μην τρομάζεις … που μόνη θα μείνεις…

Χρόνο θα έχεις πολύ …

να μετρήσεις τα λάθη …να πονέσεις…

αναμνήσεις πολλές στα βαθιά

σου να θάψεις…



Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΖΛ

Κάποιος έκοψε τον χάρτη της ζωής μου σε μικρά κομμάτια σαν του πάζλ …χρωματιστά η ασπρόμαυρα …με αιχμηρές η στρογγυλές ανόμοιες άκρες …και ίσως νομίζεις σαν τα κοιτάς πως είναι ίδια … ανόμοια είναι αν τα παρατηρήσεις …

Ποιος όμως μπορεί καλύτερα από μένα να τα συναρμολογήσει ,να τα ενώσει ,να φτιάξει την εικόνα που κρύβουν αυτά τα χυμένα στο τραπέζι της μνήμης κομμάτια ;

Μόνο εγώ που αναγνωρίζω ποιο χρωματιστό χαρτάκι με τις εσοχές και τις προεξοχές του στρογγυλεμένες και αμβλυμμένες ,όπως οι αποφάσεις μου και οι επιλογές μου, ταιριάζει με κάποιο συγκεκριμένο μόνο, ανάμεσα σε τόσα άλλα …

Να …αυτά με τις γκρι περιοχές …είναι η χώρα της θλίψης

μου …από κάτω είναι η πατρίδα των περασμένων αλλά όχι ξεχασμένων ερώτων … και κει αριστερά ,εκεί που αχνοφαινεταιι λίγο κίτρινο της ελπίδας , είναι η χώρα των ονείρων μου …

Αυτά τα κόκκινα κομμάτια ,με τις μαύρες σκιές που πιάνουν μεγάλο χώρο στον χάρτη , σαν ενωθούν …ναι ,ναι …είναι η χώρα της νιότης και των μεγάλων πόθων και παθών …είναι

ένας τόπος που έμεινα πολύ …

Αχ …κοίτα …αυτά αυτά τα μεγάλα, σε μέγεθος ,με τα πολλά θαλασσινά χρώματα ,είναι οι θάλασσες των ηδονών μου …

κι αυτά εκεί με τις αποχρώσεις του πράσινου , είναι ο τόπος των προσμονών μου …

Για δες …εδώ ... δεν έχω πάει ακόμα …όμως σαν ενώσω ξανά τον χάρτη θα έχω πάλι επίμονα το βλέμμα στραμμένο εκεί ,

είναι η χώρα των επιθυμιών μου …

Και να … αυτά τα λίγα ,που φαίνεται σα να στάθηκε ένα μαύρο σύννεφο πάνω τους και έχουν ένα γκρι σε όλες τις αποχρώσεις του …ε αυτή είναι η πατρίδα των ενοχών μου …

Ίσως κάποιοι να πιστεύουν πως είναι ένα εύκολο στην συναρμολόγηση πάζλ …δεν είναι όμως …μόνο εγώ ξέρω την σειρά ,τους γνωστούς και άγνωστους τόπους που κρύβουν ,

Μόνο εγώ τα ξέρω όλα …

Δεν θα αρχίσω από τις γωνίες όπως πρέπει για να αρχίσεις να φτιάχνεις το πάζλ …οι άκρες πληγώνουν περισσότερο …σ’ αυτό το πάζλ που ενώνονται οι μνήμες –χώρες και εισδύουν η μια μέσα στην άλλη και δένονται με συναισθήματα …πρέπει να βρω ένα τρόπο να εναλλάσσονται στις συνδέσεις τους ώστε να ταξιδέψω από τον πόνο στην χαρά , από την ενοχή στην αποδοχή και από την μικρότητα στην γενναιοψυχία δίχως να γδάρω την ψυχή μου και τσαλακώσω τα ευαίσθητα χάρτινα κομμάτια …

Κι όταν οι μνήμες –χώρες ταχτοποιηθούν και εμφανιστεί μπροστά στα μάτια ,αυτός ο χάρτης της ζωής μου …ποιον θα ενδιαφέρει αλήθεια …ποιος θα ξεκινήσει να τον αποκρυπτογραφήσει ,να τον ταξιδέψει ;

Κι αν θεωρήσει πως λίγο πολύ τις γνωρίζει τις χώρες και τα συναισθήματα …κι αν έχει ταξιδέψει και έχει κατοικήσει σ’ αυτές όπως χιλιάδες άλλοι ;

Έχει καμιά σημασία αν αυτός ο χάρτης μοιάζει με άλλους ;



Έχει σημασία ΜΟΝΟ αν οι συνταξιδιώτες μου αναγνωρίζουν τους ίδιους τόπους συναισθημάτων με μένα !!!