ΧΡΥΣΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Σήκωσε το χέρι της να πιάσει την καρδιά της και τα δάκτυλα της άγγιξαν ένα κομμάτι από την σάρκα της που έκαιγε και το κρύο του χρυσού σε μια άκρη των δακτύλων της .Ψηλάφισε και άγγιξε με όλη την παλάμη της τον σταυρό της …έκλεισε τα δάχτυλα της και ένοιωσε μια ζέστη στην καρδιά της …
Ήταν δώδεκα χρονών όταν της κόλλησε πως θέλει ένα χρυσό σταυρό για να κρεμάσει στον λαιμό της …το είδε κάπου ; … ήταν της μόδας ; που να θυμάται πια …γκρίνιαζε συνέχεια στον πατέρα της …¨ θέλω σταυρό …θέλω σταυρό … ¨ μέχρι να ακούσει τον πατέρα της να λέει…¨εντάξει θα σου πάρω έναν¨ δεν ησύχαζε …μετά άρχισε τα ¨πότε ; πότε; ¨ όταν άκουσε ¨ στα γενέθλια σου ¨ ησύχασε και άρχισε να μετρά ανάποδα τις μέρες μέχρι τα γενέθλια της …
Νοέμβριος στις έξι …από τα ξημερώματα σηκώθηκε με χαρά …έψαξε στο τραπέζι της κουζίνας …τίποτα …ο πατέρας της πουθενά …η μανά της να φωνάζει ¨ άντε θα αργήσεις ,τι στέκεσαι …¨ ούτε χρονιά πολλά ούτε τίποτα …δεν την ένοιαζε μαθημένη ήταν …
Στο γυμνάσιο οι ώρες και τα διαλλείματα πέρασαν μες την ανησυχία…το μεσημέρι θα έρθει και θα της τον φέρει ..ο μπαμπάκας της που πότε δεν της έχει χαλάσει χατίρι …που πάντα θυμάται τα γενέθλια της …που πότε δεν λέει ψέματα …
Το μεσημέρι στο σπίτι την έπιασε θλίψη ..δεν ήταν εκεί ο πατέρας της και το απόγευμα κύλησε μες την ανησυχία ¨ λες να το ξέχασε ; ¨ Το βράδυ κουκουλωμένη με τις κουβέρτες αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν στο σκληρό μαξιλάρι μέχρι που την παίρνει ο ύπνος .Σκέψεις όπως ¨δεν μ’ αγαπαει πια …με ξέχασε κι αυτός …να δεις που είμαι υιοθετημένη…θα δεις και γω τι θα τους κάνω … ¨ μπλέχτηκαν και έγιναν εφιάλτης με κακές μάγισσες , που όλες έχουν την μορφή της μάνας της , δράκους που την κυνηγούν και που μοιάζουν με τους αυστηρούς καθηγητές της και πριγκιπόπουλα που της φέρνουν τριαντάφυλλα και έχουν χρυσούς σταυρούς στο στήθος τους κεντημένους …
Μες τα αυτιά της κάτι κουδουνίζει …ένα χέρι προσπαθεί με χαδάκια στην πλάτη να την πάρει από τα παραμύθια …όχι εδώ θα μείνει …σφίγγει τα μάτια να μην χάσει την επαφή με τον πρίγκιπα που ο σταυρός στο στήθος του είναι χρυσός …μάταια… τον έχασε κι αυτόν …ανοίγει τα μάτια και το πρώτο που βλέπει μες το μισοσκόταδο είναι ένα χέρι να κουνά ένα πλαστικό κρεμ κουτάκι …ναι είναι από χρυσοχοείο ….ανακάθεται και το αρπάζει …το ανοίγει βιαστικά …ένας χρυσός σταυρός με μικρές πετρούλες σε όλο του το μήκος ,οριζόντια και κάθετα και στο σημείο που διασταυρώνονται οι πλευρές του μια κόκκινη σαν αίμα φρέσκο , ξαπλώνει σε ένα μαλακό στρώμα από βαμβάκι ….¨ μπαμπάκα μου νόμισα πως με ξέχασες ¨ τσίριξε και κόπηκε η ανάσα της από τα αναφιλητά …
Χωμένη στην αγκαλιά του τον άκουσε να της εύχεται ¨ στα σταυροδρόμια της ζωής σου πάντα να σε περιμένει μια καρδιά που να μπορείς να βασιστείς πάνω της ,εγώ δεν θα είμαι πάντα κοντά σου αλλά αν προσέχεις θα με έχεις πάντα δίπλα στην καρδιά σου εσύ, κάθε που θα αγγίζεις αυτό το σταυρό ¨.
Χρονια πολλά έχουν περάσει από κεινο το βράδυ κι όμως πάντα κοντά της είναι …δίπλα στην καρδιά της ….και νοιώθει σιγουριά και δεν φοβάται το σκοτάδι …και όταν έχει ανάγκη από μια αγάπη να την ζεστάνει αρκεί να σφίξει το χρυσό σταυρό της μες την παλάμη της για να νοιώσει πως δεν είναι μόνη πως από κάπου την προσέχει κάποιος που την αγάπησε παντοτινά και που σαν πρίγκιπας ένα βράδυ γυρνώντας από την σταυροφορία της ζωής ακούμπησε τον χρυσό σταυρό του στήθους του στα χερια της …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ