ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς και το ξέρεις …πάλι θα κλαίω και θα πασαλείβονται τα μάτια μου με μαύρο mascara …και θα ρουφώ με δύναμη την μύτη …και θα προσπαθώ να μη με δεις …αλλά εσύ θα το ξέρεις και θα γυρνάς το κεφάλι να με δεις και θα χαμογελάς για να μου δώσεις κουράγιο,αλλα και επειδή δεν μπορείς να κρύψεις την χαρά σου που φεύγεις …που θα περάσεις καλά …
Μέσα σου έχεις ενοχές που με αφήνεις ,μου το είπες ,αλλά είναι τόσο λίγες μπροστά στην ελευθερία που θα νοιώσεις μόλις χαθώ από τα μάτια σου …Θα με θυμηθείς όταν θα θέλεις κάτι που έχεις μάθει να το βρίσκεις έτοιμο από μένα «που είναι …που το έβαλες …»
Και γω σέρνοντας κορμί και ψυχή ,ανησυχώντας ακόμα πριν σε δω να χάνεσαι στην άκρη του διαδρόμου ,θα θυμηθώ πως δεν σου είπα αυτό και το άλλο ,θα τσεκάρω το τηλέφωνο μου μήπως με πήρες ,θα σκουπίσω μύξες και δάκρυα ,θα κοιταχτώ στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και θα γυρίσω το κλειδί στον διακόπτη τρέμοντας .
« Καλά να περάσεις κοριτσάκι μου και να προσεχείς …να μην πίνεις …να μην κάθεσαι σε ξένες τουαλέτες …να φόρας την ζακέτα σου …να προσέχεις …να προσέχεις …»
« Αμάν ρε μάνα πια… δεκαοκτώ χρονών είμαι …δεν παθαίνω τίποτα πότε θα το καταλάβεις; Ξινές θα μου τις βγάλεις τις διακοπές και κοίτα μην με παίρνεις συνέχεια τηλέφωνο γιατί θα στο κλείσω …»
Τι θα κάνω η μάνα δέκα μέρες ; Πόσο δύσκολο είναι να αποχωρίζεσαι το παιδί σου κι ας έδωσες την συγκατάθεση σου …
Πόσο δύσκολο είναι να συνηδειτοποιεις πως δεν σε έχει πια ανάγκη ,πως μπορεί και μόνο του και θα περνά και καλά μάλιστα …
Στο καλό και να προσέχεις …να με παίρνεις τηλέφωνο ...σ’αγαπαω …μου λείπεις …