ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΙΟΙ ΜΑΣ

Όταν τον είδα πρώτη φορά ένα κύμα ανάμεικτο από αγάπη ,φόβο ,αγωνία , λαχτάρα και έρωτα με έπνιξε .Στεκόμουν έξω από ένα τζάμι τον έβλεπα και μας χώριζαν μόνο δυο βήματα αλλά ήταν δικός μου από πριν . Σχεδόν επτά μήνες . Μήνες που τον κουβαλούσα στο σώμα ,στην ψυχή και στο μυαλό μου .Τον αγάπησα ,τον φρόντισα , τον σκεφτόμουν ,τον περίμενα …Ήξερα πως θα είναι ο άντρας της ζωής μου …
Τον κοίταζα μέσα στην θερμοκοιτίδα και ένοιωθα τρομαγμένη .Το μωράκι μου ανίσχυρο με κλειστά μάτια ανέπνεε με δυσκολία και ήμουν βέβαιη πως ήθελε την μαμά του . Μέρες έμεινα εκεί , όρθια να μετράω τις ανάσες του και τις σταγόνες του ορού να του σταλάζουν τροφή και δύναμη να συνεχίσει να υπάρχει .Προσευχές και τάματα , φροντίδες και βιαστικά βήματα γιατρών και νοσοκόμων σίγουρα θα υπάρχουν ακομα στο υποσυνείδητο του .
Ήθελα να τον αγγίξω αλλά δεν μπορούσα ,ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και δεν ήταν εφικτό ,ήθελα να του μιλήσω αλλά δεν με άκουγε .Επιστράτευσα τις σκέψεις μου και
άρχισα να του στέλνω λόγια αγάπης νοερά ελπίζοντας να μπορεί να τα νοιώσει ,να μην νοιώθει φόβο και μοναξιά .
Αυτό το μικρό , χωρίς ρούχα , με τα σωληνάκια στο σώμα του αγοράκι , έγινε ο άντρας της ζωής μου ,πιο σωστά τον έκανα άντρα της ζωής μου από την στιγμή που τον έβαλαν στα χέρια μου .
Κύλησαν τα χρόνια , το πρόωρο μωράκι έγινε παιδάκι ,παιδί και τώρα είναι έφηβος .
Τα αισθήματα μου γι αυτόν αντί να διαφοροποιηθούν έμειναν τα ίδια με εκείνα που ένοιωσα από την πρώτη στιγμή που τον είδα πίσω από το τζαμί …αγάπη ,φόβο , αγωνία και λαχτάρα .
Όπως όλες οι μανούλες με τους γιους τους έτσι και εγώ υπερβάλλω εαυτόν ακομα και στα αισθήματα …
Όμως οι άντρες της ζωής μας ,οι γιοι μας , γίνονται οι άντρες που θέλαμε η όχι …ας τους αφήσουμε να πάρουν τον δρόμο που αποφάσισαν και ας κάνουμε ένα βήμα πίσω για να προχωρήσουν μόνοι τους στον δρόμο ,στην λεωφόρο η στον παραδρομο που έχουν διαλέξει . Ας σταθούμε πίσω τους σαν οπισθοφυλακή τους αλλά ας κόψουμε τον ομφάλιο λώρο …κι ας ελπίσουμε πως τους κάναμε σωστούς άντρες , σωστούς ανθρώπους κι ας ελπίσουμε ακομα πως η αγάπη τους θα μας συντροφεύει πάντα …
Κι ο Θεός βοηθός !!!