ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΣΑΛΟΝΙΚΗ

Καλοκαιρι του '65 ηταν μου φαινεται,ζεστη αφορητη στις γειτονιες της σαλονικης .Απο νωρις το απογευμα οι νοικοκυρες ειχαν καταβρεξει τους χωματοδρομους για να κατακατσει η σκονη .Τωρα ολες καθισμενες σε παρεες των δυο τριων η περισσοτερων ειχαν βγαλει τις ξυλινες ψαθινες καρεκλες τους,μπροστα στις μικρες μονοκατοικιες με τις αυλες και ειχαν στησει ψιλοκουβεντα.Εμεις σε ολο το μηκος του μικρου δρομου παιζαμε με κατι παλιοκονσερβοκουτια .Ποτε τρεχαμε να τα πιασουμε ,ποτε τα κλωτσαγαμε ,ποτε καθομασταν γυρω τους να μαλωσουμε για το ποιος ειναι ο αρχηγος ,ποιο παιχνιδι θα παιξουμε τωρα και τετοια σοβαρα που μας απασχολουσαν .Μεγαλη φασαρια καναμε και αναγκαζαμε τις γειτονισες με φωνη νευρικη καλυμμενη ομως με μαεστρια και γλυκολογα, μιας και ηταν παρουσες και οι μαμαδες μας ,να μας μαλωνουν ''καλε μη μαλωνετε ..εσεις ειστε φιλοι ...αντε να παιξετε πιο κει ... '' και αλλα που ουτε τα ακουγαμε ουτε που γυριζαμε το κεφαλι να δουμε απο που προερχοταν .Ξεραμε ομως ποιας ηταν η φωνη ...
Μεχρι να ξανακουσουμε τις παρατηρησεις των μεγαλων ειχαμε αλλαξει τρεις αρχηγους ,τεσσερα παιχνιδια ,καποιος ειχε πεσει και ειχε χτυπησει το γονατο η τον αγκωνα ,καποιος ειχε ριξει μια σπρωξια σε καποιον αλλον ,ολοι μαζι κοροιδευσαμε το παιδι που φορουσε γυαλια ,ενα αλλο που ηταν παχουλο ,αυτην που μολις δεν την παιζαμε ετρεχε στην μαμα της κλαιγοντας ''μαμα δεν με παιζουν ...πες τους'' ''μαμα με κοριδευουν πες τους ''κι οταν κουραζομασταν τρεχαμε στην βρυση σπρωχνοντας ο ενας τον αλλον να δροσιστουμε ,να μουσκευτουμε και να κατσουμε τελος στο πεζουλακι μεχρι να αρχισει ο δευτερος γυρος παιχνιδιου .
Οι γειτονισσες συνεχιζαν το ατελειωτο κουτσομπολιο ...ανωδυνα πραγματα ...τι εφαγαν ,τι θα μαγειρεψουν ,τι θα πλεξουν ,τι θα ραψουν,τι θα κεντησουν ...κοινη η μοιρα ολων ...εργατογειτονια, μεροδουλι ,μεροφαι ...μικρα τα ονειρα τους εφταναν δεν εφταναν μεχρι το φθινοπωρο ...οταν αφουγκραζοταν την ησυχια γυρναγαν τα κεφαλια να ψαξουν με τα ματια τους γονους τους σαν τους εβλεπαν να καθονται στο πεζουλι σαν τις μελισσες αρχινουσαν ξανα τους ψιθυρους τους .Μιλουσαν ψιθυριστα να μην τους ακουσουμε κι αν καποιο παιδι πλησιαζε '''τι θες εδω με τους μεγαλους;''ελεγαν και το εδιωχναν .Σιγα μην ακουσουμε τι λενε ..λες και το βραδυ δεν θα τα μαθαιναμε ολα καθως θα τα εξιστορουσε η καθε μια στον συζηγο της χαρτι και καλαμαρι και μεις ολα θα τα ακουγαμε αμιλητοι και αδιαφοροι ...
Οταν αρχιζε ο δευτερος γυρος , μας εβρισκε ολους καθισμενους στο πεζουλι της βρυσης κουρασμενους αλλα κατα ενα περιεργο τροπο χορτασμενους .Καποιος εκανε την αρχη και ολοι αναδευομασταν ερχομασταν πιο κοντα σκυβαμε τα κεφαλια το ενα κοντα στο αλλο και ακουγαμε τις τυπου θριλερ ιστοριες που ειχε ο καθε ενας να πει .Καπου τις ειχε ακουσει ,καποιος τις εζησε ,καποια τις εβγαλε απο το μυαλο της ,σε καποιο χωριο, σε καποιο νησι ,στην χαμενη πατριδα της γιαγιας, συνεβη με κατι τουρκους η με φαντασματα η με ανθρωπους τερατα και παει λεγοντας .Και ενω ειμασταν τρομοκρατημενοι,δεν λεγαμε να σηκωθουμε λες και μας μαγευαν οι ιστοριες ,λες και τις ζουσαμε εκεινη την στιγμη ,θαρρεις και ολη την μερα περιμεναμε να ερθει αυτη η ωρα του τρομου .Αλλα παιδια εκαναν πως δεν τα πιστευουν ,αλλα πως δεν φοβουνται κι αλλα δεν μιλαγαν καθολου ...και ξαφνικα σαν μαγικο χερι ελυνε τα μαγια το βημα καποιου αντρα που γυριζε απο το καφενειο η την δουλεια και τα καλησπερισματα εδιναν και επαιρναν ,καρεκλες μαζευονταν στην στιγμη καληνυχτισματα στην σειρα και ''αντε παιδια ηρθε ο μπαμπας ,αυριο παλι ''και μεις ξεθαρρεμενοι να θελουμε να παιξουμε λιγο ακομα...να εχει φυγει ο φοβος και να μη μας αφηνουν ''λιγο ακομα μαμα '' ''αυριο παλι ειπα''και κρυφα μην την ακουσουν οι γειτονισες ''εφτυσα''που σημαινε ''μεχρι να στεγνωσει το σαλιο να εισαι μεσα ''.
Με τα ποδια και τα ρουχα μες το χωμα ,με τα γονατα γεματα γρατζουνιες και ξεραμενα αιματα πριν στεγνωσει το σαλιο στο χωμα ειμασταν στην βρυση της αυλης μας να πλενουμε ποδια χερια με το λαστιχο ...και το μονο που λαχταρουσαμε ηταν να περασει η νυχτα και να βγουμε παλι στον χωματινο δρομο να ζησουμε παλι τα ιδια ...