ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Κρατώ στα χέρια μου μια φωτογραφία .Λίγο ξεθωριασμένη ,λίγο τσαλακωμένη ,λίγο φθαρμένη από δάκτυλα που την έχουν χαϊδέψει σε σημεία όπως τα πρόσωπα .
Την βρήκα μέσα σε ένα μεταχειρισμένο βιβλίο που αγόρασα από ένα καλάθι στο γιουσουρούμ , στο μοναστηράκι την Κυριακή το πρωί .Έκανε άραγε χρέη σελιδοδείκτη η ξεχάστηκε εκεί κρυμμένη από χέρι που αγάπησε τα πρόσωπα που αποτυπώθηκαν σ’αυτην ?
Ένας άντρας ,μια γυναίκα και ένα παιδί .Αυτός γκριζομάλλης γύρω στα σαράντα με γκρίζα μαλλιά και ζωηρά αλλά μελαγχολικά σκοτεινά μάτια .Φοράει ένα μαύρο παντελόνι και μια γαλάζια μπλούζα .Η πλάτη του στητή και τα χέρια του ακουμπούν στα πόδια του και είναι καθισμένος στο άσπρο πεζούλι .Ηλιοκαμένος μα το ύφος του δεν δείχνει άνθρωπο που είναι σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών παρόλο που το φόντο της φωτογραφίας αυτό δηλώνει .Δίπλα του η γυναίκα .Καθισμένη κι αυτή με μια μηδαμινή απόσταση από αυτόν .Κοντά στα σαράντα φαίνεται .Καστανά κοντά μαλλιά και πρόσωπο κρυμμένο από μεγάλα μαύρα μαλλιά .Συνηθισμένη θα έλεγες .
Αδύνατη .Χέρια και πόδια λεπτά ,χαμόγελο ανύπαρκτο . Ένα σορτς και ένα άσπρο μακό μπλουζάκι , πρόχειρα θαρρείς φορεμένο , μαρτυρά μια ανεμελιά καλοκαιρινών ατημέλητων πρωινών σε τόπο παραθαλάσσιο . Στην στάση του σώματος αναγνωρίζεις μια παραίτηση ,μια κούραση ,ένα συμβιβασμό ,μια αποστασιοποίηση από την στιγμή.
Τα χέρια της σφίγγουν ένα καπελάκι παιδικό πάνω στα γόνατα της . Όρθιο ένα βήμα παιδικό μακριά από αυτούς ένα αγοράκι . Φαίνεται τριών η τεσσάρων χρονών ,
Μελαχρινό με σγουρά μαλλάκια ,με ματάκια που δείχνουν ένα ήσυχο παιδάκι ,καθόλου ανυπόμονο να τρέξει να παίξει ,να φύγει από την ακινησία που του επιβάλει η στιγμή και ο αθέατος φωτογράφος .Δεν χαμογελά ,απλά νομίζεις πως κοιτάζει πάνω από τον ώμο του φωτογράφου κάτι που δεν του τραβά την περιέργεια .Τα ρούχα του δείχνουν πως ακομα δεν πρόλαβε να παίξει με την άμμο , να τσαλακωθεί ,να ιδρώσει .Ο superman στην μπλούζα του έχει περισσότερη ζωντάνια από αυτό .Είναι όμορφο παιδάκι αλλά μια παράξενη μελαγχολία ,αφύσικη για ένα μικρό παιδί φτάνει στην ψυχή μου και μεταδίδεται μέσα μου . Στην άκρη της φωτογραφίας ,στο βάθος , ένα γαλάζιο που ξεκινά από ψηλά και φτάνει μακριά στον ορίζοντα και ένα κλαδί από κάποιο δέντρο με τα πράσινα φύλλα του να προδίδουν το αεράκι που περνάει εκείνη την στιγμή ανάμεσα τους .Κάπου κοντά στην θάλασσα φαντάζομαι …
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι ? Που βρίσκονται άραγε? Πότε ήταν ? Ποια η σχέση τους μεταξύ τους? Τι απέγιναν ? Ποιο χέρι άγγιζε και χάιδευε αυτήν φωτογραφία ? Ποιος ένοιωθε την ανάγκη να βλέπει ξανά και ξανά αυτήν την φωτογραφία ? Τι θύμησες έφερναν στο μυαλό ? Κι ύστερα πως ξεχάστηκε μέσα σε ένα βιβλίο ,σε ένα καλάθι ενός παλαιοπώλη ?
Πόσες φορές ,τον τελευταίο καιρό κοίταξα εγώ φωτογραφίες που κάποια στιγμή αποτύπωσαν την ζωή που πέρασε ,που αποθανάτισαν στιγμές , συνήθως χαράς ?
Γιατί ζητάμε να κρατήσουμε την στιγμή ? Η στιγμή περνάει και φεύγει και δεν μπορείς να την φυλακίσεις .Με τον καιρό όλα χάνουν την ένταση τους .Αισθήματα και αισθήσεις μένουν για λίγο στην τράπεζα της μνήμης χωρίς τόκο και ύστερα χάνουν την συναισθηματική τους αξία λες , και παίρνουν την θέση τους αλλα πιο πρόσφατα ,πιο φρέσκα ,που και αυτά θα υποτιμηθούν από αλλα …
Κι αν όλα ζουν τόσο λίγο ,κι αν όλα έχουν ημερομηνία λήξης ,κι αν ο πόνος και η χαρά μπορούν να φανούν σε μια φωτογραφία , εμείς αυτό θέλουμε , να φυλακίσουμε στο άλμπουμ φωτογραφιών μας η στον υπολογιστή μας τις στιγμές της ζωής μας που φεύγει .Και δεν το κάνουμε παρά για να έχουμε αποδείξεις ότι ζήσαμε .Ζήσαμε έτσι η αλλιώς δεν έχει σημασία . Σημασία έχει πως ζήσαμε ….όπως και … όσο …