ΦΥΓΗ

Γλίστρησε από το κρεβάτι και κάθισε στο πάτωμα με την πλάτη ακουμπισμένη στο πλάι του κρεβατιού .Έσυρε το βλέμμα της στο δωμάτιο … στα πόδια της ένα κουβάρι τα σκεπάσματα ,πλάι της στο ξύλινο δάπεδο ένα βιβλίο με μωβ στικερ ανάμεσα στις σελίδες ,το laptop με την οθόνη του σκοτεινή να την κοιτάζει ,από τα μισόκλειστα ρολά της μπαλκονόπορτας να μπαίνουν λωρίδες από το πρωινό ξεφάντωμα του ηλίου ,στα αυτιά της η κίνηση του δρόμου να θέλει να την επαναφέρει στην καθημερινότητα ,δυο κινητά τηλέφωνα να την καλούν να τα ανοίξει ,ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες ,πεταμένες να θυμίζουν δυο μικρές βαρκούλες άτσαλα αραγμένες στο μικρό μουράγιο ,να προσπαθούν να συνέρθουν από μακρύ θαρρείς ταξίδι ,μια τσάντα παραπέρα ,ξεψυχισμένη με ανάκατο περιεχόμενο περιμένει την επόμενη βόλτα ,ένας σωρός από ρούχα στην απέναντι γωνιά ,δεν τα βλέπει όλα , αλλά θυμάται πως τα φόραγε χτες από νωρίς .
Δεν θέλει να σηκωθεί …θέλει να μείνει εκεί που βρίσκεται …δεν θέλει να διανύσει αυτά τα μέτρα που την χωρίζουν από το μπάνιο …αν σηκωθεί θα πρέπει να ξαναρχίσει μια μέρα ίδια με τις άλλες …διάολε σε διακοπές είναι …υποτίθεται πως ήρθε σ’αυτην την πόλη για να ξεφύγει από την καθημερινότητα της ,να περάσει καλά ,να μείνει μόνη της και να σκεφτεί τι θα κάνει από δω και πέρα .Γιατί το μυαλό της δεν κάνει ‘’διακοπές ‘’; Γιατί συνεχίζει να δουλεύει με τον ίδιο τρόπο που έχει μάθει χρόνια τώρα ; Γιατί δεν μπόρεσε να αφήσει τις σκέψεις που τρυπώνουν μέσα σ’αυτό , μαζί με όλα τα άλλα που άφησε πίσω ; Γιατί δεν μπορεί να τις απενεργοποιήσει όπως τα κινητά της ; Είμαστε αυτό που στεφόμαστε , αυτό που κάνουμε , αυτό που νοιώθουμε και δεν μπορούμε να το ξεκολλήσουμε από πάνω μας όπως και την στάλα λειωμένου κεριού που έσταξε και λέκιασε το καλό μας ρούχο γυρίζοντας από την περιφορά του Επιταφίου.
Τι κι αν έφυγε ,κι αν πήρε μαζί της μόνο τα απαραίτητα ,αυτά που ήθελε να αφήσει πίσω της την πήραν στο κατόπι σαν την σκιά της .Δεν πρόκειται όσο μακριά κι αν πάει ,όσα μεταφορικά μέσα κι αν αλλάξει να γλυτώσει από αυτά .Είναι εκείνη που δεν μπορεί στην ουσία να ζήσει χωρίς αυτά …Δεν θα είναι εκείνη αν δεν τα κουβαλά …Είμαστε ότι ζήσαμε , είμαστε οι εμπειρίες μας, είμαστε οι σκέψεις μας που οδηγούν στις πράξεις μας ,είμαστε έτσι όπως θέλουμε να είμαστε και δεν αλλάζουμε , όσες πόλεις και να αλλάξουμε , επειδή οι σκέψεις δεν γνωρίζουν από χάρτες , αποστάσεις ,χρόνο ,δεν ορίζονται από ωράρια είναι ανεξάρτητες ,έρχονται και φεύγουν όποτε τις αρέσει ,μας κυριεύουν και μας δυναστεύουν ,επιβάλλουν την δικτατορία τους και καταλύουν ακόμα και την ελευθερία του λόγου μας .Δεν σταματούν να μας καθοδηγούν ποτέ ….
Σηκώθηκε ,πήγε στο μπάνιο και όταν βγήκε σήκωσε το τηλέφωνο και έκλεισε θέση για την επιστροφή της στο σπίτι .Αφού δεν μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης της τι ωφελεί να αλλάζει περιβάλλον για να πάρει αποφάσεις .