Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Έριξα μια χούφτα χώμα

σε ότι με πόνεσε

σ’ ότι ποναει ακόμα …

Κι αν δεν αρκεί μόνο αυτή

πολλές θα ρίξω ακόμα …

Κηδείας μαύρα φορώ

θάβω όλα τα λάθη

και στο κιβούρι πάνω πετώ

και το παλτό της λήθης …

Ένα καφέ παρηγοριάς

προσφέρω στην ψυχή μου

συνθλίβω με τα δόντια μου

παξιμαδακια άγλυκα

κάθε στιγμή της θλίψης …

Δεν θα γυρίσω πια να δω

Τα άνθη της πικρίας

ας μαραθούν και ας χαθούν

στο χώμα της μέλλουσας ζωής μου !!!!

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ

Μην νομίζεις πως όλα θα αλλάξουν …τίποτα δεν θα αλλάξει

εσύ θα είσαι αυτός που είσαι και εγώ θα προσπαθώ να γίνω αυτή που θέλεις …

Αναρωτιέμαι πως μπορώ να ξεχνώ όλα όσα ήμουν και να γίνομαι κάποια άλλη μόνο και μόνο για να σε βλέπω ευχαριστημένο …και από πού με προκύπτει άραγε αυτή η ευκολία να παίζω ένα ρόλο ; Γιατί για ένα ρόλο πρόκειται …

Η αλήθεια είναι πως και μένα μ’ αρέσει και τολμώ να ομολογήσω πως δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνω .

Ναι σε όλες τις σχέσεις μου τις ερωτικές ένα ρόλο έπαιζα, σε μια παράσταση με τρεις πράξεις …πρώτη πράξη οι επιθυμίες, δεύτερη πράξη η πραγματοποίηση τους και τρίτη πράξη το ξεμασκάρεμα …

Όταν οι επιθυμίες σκηνοθετούν τις κατάλληλες συνθήκες,

όταν οι πρωταγωνιστές δραματοποιούν τα όνειρα τους ,

όταν οι μάσκες πέφτουν με θόρυβο και σπάνε σε μικρά κομματάκια είναι η ώρα να πέσει η αυλαία …

Μια αυλαία από κόκκινο του θυμού ,από σατέν ύφασμα για να θυμίζει την απαλότητα των χαδιών που μοιραστήκαν ,και να σέρνεται στο πάτωμα όπως οι μετανοημένοι ένοχοι …

Μα τα θέατρα δεν σταματούν να ανεβάζουν

παραστάσεις… καινούριοι πρωταγωνιστές σε νέους ρόλους …

καινούρια σκηνικά ,νέες επιθυμίες …

Ίσως στη νέα παράσταση οι κριτικές να είναι καλές …το ξεμασκάρεμα να μην γίνει ποτέ και η παράσταση να συνεχίζεται για χρόνια …

Ίσως να μην χρειάζεται να υποδυθούν κανέναν ρόλο να είναι η παράσταση ένα ριαλιτυ …και οι πρωταγωνιστές να έχουν ένα αόρατο μάτι να τους παρακολουθεί και να τους χειροκροτεί …

Ας πέσει λοιπόν η αυλαία και για μας …κουράστηκα θέλω να είμαι ο εαυτός μου …

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Μην έρθεις να με βρεις σ’ αυτήν την χώρα

εδώ οι μέρες αργούν να ξημερώσουν

οι νύχτες είναι παγωμένες και μοναχικές

τα λουλούδια είναι ποτισμένα με δάκρυα

τα πουλιά σε μια νάρκη με τα στόματα σφραγισμένα

ο σκύλος με μάτια πεινασμένα για χάδια περιμένει

ο ήλιος και η σελήνη κρυμμένα σε σύννεφα πανικού

οι δρόμοι άδειοι και τα σπίτια ρημαγμένα

τα σχολεία χωρίς λειτουργούς σε μαύρα θρανία

οι εκκλησίες άπιστους μετανοημένους λαχταρούν .

Οι ελπίδες μ’ αποχαιρέτησαν με χαρά

η χαρά με μισεί δεν καταδέχεται να με αγγίξει

η θλίψη έγινε φίλη καρδιακή

η αστυνομία της χώρας απαγορεύει το γέλιο

επικηρυγμένη με βαρύ νόμισμα η ευτυχία

Μην έρθεις ποτέ στην χώρα της απελπισίας μου …

Μην έρθεις έχω κλείσει τα σύνορα σε όλους …

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΑΠΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ

Βλέμματα απλανή

βλέψεις μελλοντικές

βλακείες πολλές …



Συναντήσεις συχνές

συζητήσεις ατέρμονες

συνουσιάσεις αξέχαστες …



Αναμονές νυχτερινές

αναπνοές κοφτές

αναβολές τραυματικές …



Αποφάσεις τελικές

απορίες αναπάντητες

απομακρύνσεις δακρυσμένες …



Μνήμες γλυκές

μνήμες θολές

μνήμες κρυμμένες …



Η αρχή και το τέλος

το χθες και το τώρα

η αγάπη και η λησμονιά

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Αποκλείσαμε τις δυνατότητες για ευτυχία

με μια έπαρση πριγκιπική …

Σκουπίσαμε τον ιδρώτα των ενοχών μας

σε σεντόνια μοναχικότητας …

Κι αν τώρα το μετανιώσαμε

είναι αργά για δάκρυα και στεναγμούς …

Στο κρεβάτι της ζωής ο χρόνος

μας κοιτά και γελά σαρκαστικά …

Πήρε την εκδίκηση του χλευάζοντας

τις βαθιές ρυτίδες και την βασιλική μας μοναξιά …

Οι υποβόσκουσες προσδοκίες μας

δραπέτευσαν μόλις στεφτήκαμε αυτοκράτορες

της χώρας των χαμένων ηδονών

σκεπασμένες με τον πορφυρό μανδύα

του εγωισμού να σέρνεται πίσω τους …



Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΔΕΙΛΕΣ

Δειλές μετριότητες με φόβους

να μπαινοβγαίνουν στις στιγμές τους ..



Δειλοί πολεμιστές αναποφάσιστοι

να τρομάζουν με το αίμα των μαχών …



Δειλές ψυχές με βήματα μικρά

να τρέμουν τις αποκοτιές …



Δειλοί πυροσβέστες με ακαες στολές

να κοιτούν τις φωτιές μόνες να σβήνουν …



Δειλές ζωές με σιγουριά να τελειώνουν

μες την βεβαιότητα της πλήξης …



Δειλοί άνθρωποι με την δυστυχία

να φωτίζει τα άδεια δωμάτια της ανίας τους …



Δεν θα ζήσουν ποτέ τα ωραία και μεγάλα

τα πικρά και μοιραία που θα χρωμάτιζαν

τις άγραφες σελίδες ευτυχίας που τους περίμεναν …



Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ

Η ανάσα σου θαμπώνει

το πετράδι στο λαιμό μου

και το χέρι σου ζεσταίνει

το βραχιόλι στον καρπό μου …



Τα μαλλιά μου ηλεκτρισμένα

σαν τα φίδια με τυλίγουν

και τα δάχτυλα σου αγγίζουν

μες τις ρίζες τους το ρίγος …



Η καρδιά μου τρελαμένη

την δική σου κρυφακούει

και ο ιδρώτας σου αναδύει

το άρωμα σου με λαγνεία …





Με τα χείλη μας σφιγμένα

μια ανάσα να χωρίζει

τα κορμιά να βασανίζει

το ¨ποτέ ¨ και το ¨για πάντα¨ …

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΣΑΦΑΡΙ

Ένα σαφάρι στην ενδοχώρα του κορμιού

που σύνορα δεν έχει …

θα απεκδυθώ τους φόβους μου

απόψε θα τολμήσω…

Τα άγρια θεριά της προσμονής

με χρόνο θα ταΐσω …

με υπομονή θα ξεδιψάσω …

με πόθους θα κοιμίσω …



Με βασιλιά τον έρωτα

βασίλισσα της ηδονής

σκλάβα θα γίνω του κορμιού

εξερευνώντας θα αναμετρηθώ

με όλα σου τα όπλα …

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΝΘΟΣ

Το πένθος δεν τέλειωσε …κι ας έβγαλα την φαρδιά μαύρη κορδέλα από το μπράτσο μου …δεν θέλω να θυμίζω στους άλλους την απώλεια μου …

Οι απώλειες μας αφορούν εμάς και μόνο …δεν θα παψουμε ποτέ να θρηνούμε για αυτές …άλλοτε με δάκρυα κι άλλοτε με την θλίψη να κυλά από τα μάτια μας αόρατα …

Και δεν έχει σημασία αν η απώλεια είναι μια κατάσταση μόνιμη ,ένας θάνατος σωματικός η μια κατάσταση που εμπεριέχει και την ελπίδα, ένας θάνατος-χωρισμός …

Στην πρώτη περίπτωση η απώλεια που νοιώθουμε είναι κάτι που μας κάνει να αντιλαμβανόμεθα και την δική μας θνητότητα …στην δεύτερη την ανικανότητα μας να κρατήσουμε ζωντανές σχέσεις που μας έδιναν ζωή …

Τίποτα δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για να υποδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε τον κάθε χαμό ούτε υπάρχουν

¨οδηγίες προς ναυτιλομένους ¨ για να βιώσεις την

απώλεια …κάθε ένας ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του ,την σχέση που είχε με τον ¨εκλιπόντα¨ και το βάθος των συναισθημάτων του γι αυτόν θα πενθήσει την απώλεια του …

όπως και όσο …

Θυμάμαι πως έκανα ερωτήσεις στον εαυτό μου ¨ τι θα κάνω αν τον χάσω ;¨…κτύπαγα ξύλο …το απευχόμουν και το ξόρκιζα φτύνοντας τον κόρφο μου …

Σήμερα ξέρω τι κάνω …σε σκέπτομαι σχεδόν κάθε

λεπτό …θυμάμαι τις όμορφες στιγμές μας …συχνά πυκνά κοιτώ τις φωτογραφίες σου …λέω ψέματα σε όλους πως σε ξεπέρασα …φορώ τις νύχτες το μπλουζάκι σου κατάσαρκα για να σε νοιώθω πάνω μου …γράφω για σένα …θυμώνω με μένα και ψάχνω να βρω τι δεν έκανα καλά …αποφεύγω όλους όσοι μπορεί να σε βλέπουν… γυρνώ σαν τον φονιά που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος ,σε μέρη που βρεθήκαμε μαζί …φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου τι θα σου πω αν βρεθούμε τυχαία και κάθε φορά είναι

διαφορετικά …κάνω πράγματα που δεν σου άρεσε να κάνω και ανακαλύπτω πως δεν μου αρέσουν και μένα τώρα …γελώ όταν όλοι νομίζουν πως θα κλάψω και κλαίω όταν δεν με βλέπει κανείς …σε παίρνω τηλέφωνο με απόκρυψη και όταν ακούω την φωνή σου το κλείνω ,ένα φάρμακο που μου δίνει κουράγιο για να αντέξω λίγο ακόμη μακριά σου …ψωνίζω για δυο …ακόμα σκέπτομαι με το ¨εμείς ¨ …

Συνέχεια όμως αναρωτιέμαι αν ο ζωντανός θάνατος είναι αυτός που ποναει πιο πολύ η ο θάνατος αυτός καθαυτός…

Πενθώ κάτι που ήταν ζωντανό και πέθανε …κι αν δεν φορώ την κορδέλα του πένθους είναι επειδή δεν θέλω να με λυπηθείς αν το μάθεις …άλλωστε η φωνή σου ακόμα επαναλαμβάνει στον τηλεφωνητή μου ένα μήνυμα σου από παλιές καλές μέρες ¨ μωράκι θα αργήσω λιγάκι …φιλάκια εκεί που σ’ αρέσει …¨

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΣΜΙΞΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ

Κόμποι δάκρυα και ιδρώτα

μαγικά ανακατευθήκαν

στα κορμιά αργά κυλήσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Τα σεντόνια ντροπιασμένα

τυλιχθήκαν μπερδευτήκαν

στις τσακίσεις φυλακίσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Στον καθρέφτη οι ανάσες

σκοτεινά αγκαλιαστήκαν

στην ομίχλη του κρατήσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Στα πατώματα τα ρούχα

μάρτυρες που ορκιστήκαν

στην αγάπη ξεχαστήκαν

την στιγμή του σμιξίματος τους …



Τα κεριά μαζί με κεινους

ζεσταθήκανε λιγώσαν

στο φινάλε τους δακρύσαν

την στιγμή του σμιξίματος τους ..

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΜΕΙΝΑΜΕ

Βουλιάξαμε στο σκοτάδι

ένας βάλτος γεμάτος σιωπές

κάτω από τα πόδια μας

να μας θυμίζει πως μείναμε …



Μείναμε όχι επειδή δεν θέλαμε

να φύγουμε αλλά επειδή δεν μπορούσαμε …



Πνιγήκαμε στην συνηθεια

ένας αέναος κύκλος

γύρω από τα κορμιά μας

να μας θυμίζει την δυστυχία …



Ευτυχισμένοι όχι επειδή δεν θέλαμε

να γίνουμε αλλά επειδή δεν ξέραμε πως …

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΑΝΩΦΕΛΕΣ ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ

Φωταγώγησα τις σιωπές



έντυσα τις στιγμές



κουκούλωσα τις ενοχές



περίμενα τις ηδονές …







Έβαψα τα σκοτάδια



έκρυψα τα ψεγάδια



έσβησα τα σημάδια



περίμενα τα βράδια …







Και δεν περίμενα πολλά



μόνο ήθελα ξανά



λέξεις κρυφά να ξεχαστούν



αισθήσεις να αφυπνιστούν



κι ας κοιμηθουνε πάλι ….

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΟΝΕΣ

Όπως η γλώσσα πάει στο δόντι που ποναει ,ηδονικά θαρρείς και το χαϊδεύει ,έτσι ψάχνω με το φτερό του σήμερα ,τις σκόνες των αναμνήσεων που κατακάθισαν στην ψυχή μου …

Σκόνες σε μια μεριά ,άχνη ζάχαρη πιο δίπλα ,ταλκ αρωματικό σε μια άλλη ,μια πάχνη που αφήνει δάκρυα πρωινής δροσιάς ,σκόνη άμμου κόκκινη της ερήμου αλλά και αποκαΐδια μιας φωτιάς αιωρούνται και φέρνουν τσούξιμο στα μάτια …

Δεν θέλω να την ξεσκονίσω με την συνηθισμένη έννοια ... να διώξω τις σκόνες …να καθαρίσω …θέλω να πάρω μια βαθιά ανάσα από κάθε γωνιά …να νοιώσω την νοσταλγία και τον πόνο που είναι μόνο δικά μου …να αρρωστήσω από αυτήν

την καταραμένη αλλεργία ,που κάνει τα μάτια μου κατακόκκινα ,την μύτη μου να τρέχει και το αδιάκοπο φτέρνισμα να ταρακουνά τις μνήμες και να τις ξυπνά …

Σκόνες που δεν έχασαν την μυρωδιά τους και το χρώμα

τους …σκόνες που δεν πληγώνουν την αισθητική

κανενός …σκόνες που δεν θέλω να εξαφανίσω από το σαλόνι της ζωής μου …σκόνες που υποδηλώνουν

παιδιά ,έρωτες ,χαρές ,καημούς και πόνους …

Η σκόνη που στολίζει την ζωή όπως ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίζεται με άσπρα κομματάκια βαμβάκι για να μοιάζει χιονισμένο και να φέρνει την ψευδαίσθηση των εορτών ,σε ένα σαλόνι γεμάτο παιδιά που αδημονούν να ξεσκίσουν τα χρωματιστά χαρτιά των δώρων του για να χαρούν …

Σαν δώρο τις κοιτάζω και εγώ ….τυλιγμένη από την νοσταλγική ατμόσφαιρα την πλημμυρισμένη με μυρωδιές …

μόνο που εγώ δεν ξεσκίζω με βιασύνη τα χρωματιστά χαρτιά …τυλίγω τις κορδέλες και τα διπλώνω απαλά και αργά, ευλαβικά θα έλεγα …θα μου χρειαστούν για να τις βάλω ξανά στην θέση τους να με περιμένουν και πάλι …



Σκόνες που μου δίνουν την βεβαιότητα πως έζησα ,χάρηκα η πόνεσα ,κάηκα η φοβήθηκα …κι αν χρειάστηκε σαν σάπιο δόντι κάποια να την σφραγίσω …εκεί είναι κι αυτή να την αγγίζω με την άκρη της γλώσσας μου να την χαϊδεύω !!!

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

¨ AΛΛΑΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ ¨

¨Δεν με ξέρεις καθόλου ¨ φώναξα …

Ο διαπληκτισμός τελείωσε άδοξα επειδή εγώ θεώρησα πως δεν πρέπει να συνεχίσω αυτήν την λεκτική αντιπαράθεση …

Τι να λέμε ,άλλωστε όταν δεν με ξέρει …να πετάμε ο ένας στον άλλον κακίες που πιθανόν πληγώνουν ;;;

Κι ύστερα σκέφτηκα ,πως στην ουσία κανένας δεν ξέρει κανέναν στα αλήθεια …ούτε κι εμείς δεν ξέρουμε τον εαυτό μας κι ας ισχυριζόμαστε το αντίθετο …

Πόσες φορές νομίσαμε πως δεν θα κάνουμε αυτό η εκείνο επειδή πιστεύουμε αυτό η το άλλο …πόσες φορές διαψεύσαμε ακόμα και τις αλλοτινές σκέψεις και πιστεύω μας …

Ευτυχώς ο άνθρωπος για να επιβιώσει καταφέρνει να τα αντιμετωπίζει όλα επιστρατεύοντας κρυμμένες πλευρές του χαρακτήρα του και από τον εαυτό μου ακόμα …

Μαθαίνουμε τον εαυτό μας μέρα με την μέρα ,στιγμή την στιγμή ανάλογα με τις ανάγκες που εξυπηρετούν οι περιστάσεις …

Το απόλυτο του χαρακτήρα μας μένει στα λόγια επειδή την δεδομένη στιγμή η επιθυμία να μείνουμε πιστοί στα πιστεύω μας ανατρέπεται από την ανάγκη να βγούμε νικητές από την δυσκολία που μας έβαλε τρικλοποδιά …αρκεί να μην

πέσουμε …μετά βλέπουμε …

Δεν ξέρουμε λοιπόν τον εαυτό μας στην ουσία …ξέρουμε πως θα αντιδράσει ΤΩΡΑ …αλλά δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσει

σε μια δεδομένη στιγμή …γι αυτό και πολλές φορές μας φαίνεται περίεργο που κάποιος που νομίζαμε πως ξέραμε αντέδρασε έτσι και όχι αλλιώς …η πάλι αναρωτιόμαστε που κρύβαμε τέτοια δύναμη η αδυναμία …

Το τι είναι ικανός η ανίκανος να κάνει κάποιος δεν το ξέρει κανείς …

Τώρα που το σκέπτομαι δε καλύτερα ,μια σκέψη με κατακλύζει …δεν αλλάζει ο χαρακτήρας μας από τις εμπειρίες μας αλλά τον αλλάζουμε εμείς για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους δυσκολίες μέχρι να γίνουν εμπειρίες και να βγούμε από αυτήν την διαδικασία με όσο το δυνατόν λιγότερους μώλωπες στην ψυχική μας ισορροπία …μέχρι την επόμενη αναμέτρηση μένουμε με την βεβαιότητα πως ο χαρακτήρας μας είναι ΚΑΙ αυτός και πως ο μέχρι πριν λίγο ήταν λίγο ατελής …

Άρα για να παραφράσω μια γνωστή ρήση ¨ αλλάζω άρα υπάρχω ¨…

Και …ναι δεν με ξέρω καθόλου …πολύ περισσότερο

δε εσείς !!!!!!



Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ

Μια ρομφαία έκοψε

Με δύναμη ότι με κρατούσε …

Τα σχοινιά στα πόδια

τα ξέφτια του αιωρήθηκαν

φιλησαν την ζωή μου …

Σαν μαριονέτα που έχασε

τα δάχτυλα της κίνησης …

Σαν κούκλα κουκλοθέατρου

χωρίς ένα χέρι να της δώσει ζωή …

Πετάμενη θλιβερή

με τσακισμένες τις κλειδώσεις

σε στάση αφύσικη

με ρούχα θεατρίνου …

Η πλατεία άδεια

οι θεατές φευγάτοι

και εγώ ακόμα θέλω

αλλά δεν μπορώ …

Τα ξέφτια μπούκωσαν το στόμα

να ανασάνω αδυνατώ …



Κάποιος να δέσει τα σχοινιά

φωνάζει ο τεχνικός σκηνής

στα παρασκήνια κανείς …

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΗΘΕΛΑ

Να ζωγραφίζω ήθελα

πάνω στο κορμί σου

υγρές γραμμές

που να στεγνωνουνε

από τον πυρετό σου …

Να ακολουθω διαδρομές

να χάνομαι

σ΄ ανήλιαγα σοκάκια

που να φωτίζονται

απ’ τα δικά μου μάτια …

Να γίνεται ένας σεισμός

απ ‘τα δικά μου χέρια

να ψάχνεις μέρος να κρυφτείς

να θες να φύγεις

και να μη μπορείς

να πνίγεις τις κραυγές σου …

Να προσκυνώ ατέλειες

γονατιστός να τις φιλώ

να αφήνω εκεί σημάδια …

Να κολυμπώ να πνίγομαι

στου πάθους μας την λίμνη

βοήθεια να μην ζητώ

να αφήνομαι στην δίνη …

Να ακούω χτύπους δυνατούς

να αγγίζουν τους δικούς μου

και δυο κραυγές παράδοσης

πάνω σε άσπρα τείχη

να σβήνουν απ ‘το χάρτη μας

της μοναξιάς την θλίψη …



Ήθελα κι ονειρευομουνα

μα συ ποτέ δεν ήρθες …



Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΑΤΙΤΛΟ

Σε μιας λέξης τον ήχο παραδόθηκα …

Σε μιας φλόγας την λάμψη φυλακίστηκα …

Σε μιας τρέλας τον κόσμο μπερδεύτηκα …

Σε μιας πλάνης το μύθο δεσμεύτηκα …

Σε μιας νότας το κλάμα αφέθηκα …

Σε μιας βόλτας το δρόμο εχαθηκα …

Σε μιας ελπίδας τα σχοινιά κρεμάστηκα …

Σε μιας αγάπης τα δίχτυα τυλίχτηκα …

Σε μιας απιστίας τα ψεύδη σκοτώθηκα …

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΕΡΩΤΑΣ ΕΣΤΙ

Το νερό της ζωής …

Το ξύπνημα της σκέψης …

Η λήθη του παρελθόντος …

Η τροφή της ψυχής …

Ο κορεσμός των αναγκών …

Ο λήθαργος των αποτυχιών …



Το παιχνίδι της φαντασίας …

Το άγγιγμα της ηδονής …

Η αντοχή της καθημερινότητας …

Η ελπίδα του μέλλοντος …

Ο καημός της απουσίας …

Ο φόβος της απιστίας …



Έρωτας εστί !!!

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

ΝΕΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Στο ραντεβού σου βιάστηκες να πας…

άρπαξες κλειδιά …έστρωσες μαλλιά …

¨φεύγω ¨…φώναξες …

¨ πρόσεχε ¨…τσίριξε η μάνα …μέσα στην καρδιά …

δεν έφτασε η παράκληση της

στα τρυπημένα αυτιά …

Δυο δυο κατέβηκες τα λαμπερά σκαλιά …

ανέβηκες επάνω της και έγινες ο βασιλιάς …

Άγγιξες και σκούπισες το σώμα της καλής σου …

Βρυχήθηκε ,ξεμπούκωσε …

Όρμησε και ζεστάθηκε από την αναπνοή σου…

Ελευθερία με δυόσμο μύριζε …

Σε μάγεψε η μυρωδιά που άφηνε το πέρασμα σας …

Αφέντες τούτου του κόσμου νιώσατε …

Με πλήθος υπηκόους …

Την τόλμη σας θαυμασανε μικροί σας θιασώτες …

Σίγουρα ονειρεύτηκαν την θέση σας να είχαν …

θα σας ζηλεψαν και δεν πρόσεξαν …

το στέμμα που αγνόησες και πάλι να φορέσεις …

Μέθυσες… πριν το αλκοόλ στις φλέβες σου κυλήσει …

Ήθελες σε όλους να το δείξεις …

εσύ ο βασιλιάς και αυτή πιστή σου φίλη …

δεν θα σε προδώσει έλεγες …¨σούζα ¨ την έχεις …

Μα σαν γυναίκα ζήλεψε ,εκείνο το κορίτσι

που άγγιζες και φίλησες στο σκοτεινό το πάρτι …

Σε πρόδωσε υπακούοντας …στην τελευταία ¨ σούζα ¨…



Το αίμα σου το άλικο που έβαψε τον δρόμο δεν το είδε …

Ούτε κοντά σου έπεσε …έφυγε μακριά σου …

Έγειρε αβοήθητη ,ανήμπορη και στραπατσαρισμένη …

Να σε κοιτά βουβή, ίσως και λίγο λυπημένη …

Και έμεινες μόνος …νεκρός βασιλιάς χωρίς βασίλισσα …

Το στέμμα μόνο έμεινε σε όλους να θυμίζει …

πως εύκολα γίνεσαι άγγελος χωρίς του να σε προσδιορίζει…



Καλό παράδεισο άγγελε !!!!!!!!!

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

ΣΦΙΞΕ

Σφίξε γροθιές ,δέσε την γλωσσα,

Θα μετανιώσεις αν δεν μετρήσεις

μέχρι το δέκα…



Σφίξε τα χείλη… μελάνιασε τα ,

πικρές κουβέντες μην σου ξεφύγουν…



Σφίξε τα μάτια να μην δακρύσεις

μην τον αφήσεις οίκτο να νοιώσει…



Σφίξε τα χέρια… μπήξε τα νύχια

και μάτωσε τα… αστον να φύγει…



Σφίξε τα μπράτσα πάνω στα στήθη

Στάσου μακριά του… να συνηθίσεις…



Σφίξε στομάχι… ίσια η πλάτη ,

ψηλά το κεφάλι… μια περηφάνια

να έχεις μπροστά του…



Σφίξε τα δόντια και μην του φωνάζεις…

σ’ αγαπάω… μην φύγεις …



Σφίξε στα χέρια τα κλειδιά που σου δίνει…

δεν θα ακούσεις ξανά να ανοίγουν…



Σφίξε το χέρι που απλώνει σαν ξένος…

αυτός πήρε πίσω «την γη και το ύδωρ»…



Κλείσε την πόρτα και πάνω της κλάψε…

Κλάψε για σένα… για εκείνον…

και όλα αυτά που πρέπει να αφήσεις…



Και μην τρομάζεις … που μόνη θα μείνεις…

Χρόνο θα έχεις πολύ …

να μετρήσεις τα λάθη …να πονέσεις…

αναμνήσεις πολλές στα βαθιά

σου να θάψεις…



Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΖΛ

Κάποιος έκοψε τον χάρτη της ζωής μου σε μικρά κομμάτια σαν του πάζλ …χρωματιστά η ασπρόμαυρα …με αιχμηρές η στρογγυλές ανόμοιες άκρες …και ίσως νομίζεις σαν τα κοιτάς πως είναι ίδια … ανόμοια είναι αν τα παρατηρήσεις …

Ποιος όμως μπορεί καλύτερα από μένα να τα συναρμολογήσει ,να τα ενώσει ,να φτιάξει την εικόνα που κρύβουν αυτά τα χυμένα στο τραπέζι της μνήμης κομμάτια ;

Μόνο εγώ που αναγνωρίζω ποιο χρωματιστό χαρτάκι με τις εσοχές και τις προεξοχές του στρογγυλεμένες και αμβλυμμένες ,όπως οι αποφάσεις μου και οι επιλογές μου, ταιριάζει με κάποιο συγκεκριμένο μόνο, ανάμεσα σε τόσα άλλα …

Να …αυτά με τις γκρι περιοχές …είναι η χώρα της θλίψης

μου …από κάτω είναι η πατρίδα των περασμένων αλλά όχι ξεχασμένων ερώτων … και κει αριστερά ,εκεί που αχνοφαινεταιι λίγο κίτρινο της ελπίδας , είναι η χώρα των ονείρων μου …

Αυτά τα κόκκινα κομμάτια ,με τις μαύρες σκιές που πιάνουν μεγάλο χώρο στον χάρτη , σαν ενωθούν …ναι ,ναι …είναι η χώρα της νιότης και των μεγάλων πόθων και παθών …είναι

ένας τόπος που έμεινα πολύ …

Αχ …κοίτα …αυτά αυτά τα μεγάλα, σε μέγεθος ,με τα πολλά θαλασσινά χρώματα ,είναι οι θάλασσες των ηδονών μου …

κι αυτά εκεί με τις αποχρώσεις του πράσινου , είναι ο τόπος των προσμονών μου …

Για δες …εδώ ... δεν έχω πάει ακόμα …όμως σαν ενώσω ξανά τον χάρτη θα έχω πάλι επίμονα το βλέμμα στραμμένο εκεί ,

είναι η χώρα των επιθυμιών μου …

Και να … αυτά τα λίγα ,που φαίνεται σα να στάθηκε ένα μαύρο σύννεφο πάνω τους και έχουν ένα γκρι σε όλες τις αποχρώσεις του …ε αυτή είναι η πατρίδα των ενοχών μου …

Ίσως κάποιοι να πιστεύουν πως είναι ένα εύκολο στην συναρμολόγηση πάζλ …δεν είναι όμως …μόνο εγώ ξέρω την σειρά ,τους γνωστούς και άγνωστους τόπους που κρύβουν ,

Μόνο εγώ τα ξέρω όλα …

Δεν θα αρχίσω από τις γωνίες όπως πρέπει για να αρχίσεις να φτιάχνεις το πάζλ …οι άκρες πληγώνουν περισσότερο …σ’ αυτό το πάζλ που ενώνονται οι μνήμες –χώρες και εισδύουν η μια μέσα στην άλλη και δένονται με συναισθήματα …πρέπει να βρω ένα τρόπο να εναλλάσσονται στις συνδέσεις τους ώστε να ταξιδέψω από τον πόνο στην χαρά , από την ενοχή στην αποδοχή και από την μικρότητα στην γενναιοψυχία δίχως να γδάρω την ψυχή μου και τσαλακώσω τα ευαίσθητα χάρτινα κομμάτια …

Κι όταν οι μνήμες –χώρες ταχτοποιηθούν και εμφανιστεί μπροστά στα μάτια ,αυτός ο χάρτης της ζωής μου …ποιον θα ενδιαφέρει αλήθεια …ποιος θα ξεκινήσει να τον αποκρυπτογραφήσει ,να τον ταξιδέψει ;

Κι αν θεωρήσει πως λίγο πολύ τις γνωρίζει τις χώρες και τα συναισθήματα …κι αν έχει ταξιδέψει και έχει κατοικήσει σ’ αυτές όπως χιλιάδες άλλοι ;

Έχει καμιά σημασία αν αυτός ο χάρτης μοιάζει με άλλους ;



Έχει σημασία ΜΟΝΟ αν οι συνταξιδιώτες μου αναγνωρίζουν τους ίδιους τόπους συναισθημάτων με μένα !!!

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΜΠΟΛΙΑΣΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

Μπολιασμένο θαρρείς το κορμί

με κομμάτια δικής σου στοργής

την δική μου οργή καταπνίγει .

Και ενώ θέλω με ορμή να φωνάξω ,

με γροθιές σφιγμένες ,

δυνατά να χτυπήσω ,

την ζεστή αγκαλιά να αποφύγω …

στης γλυκιάς σου φωνής τον ήχο ,

που ναρκώνει αισθήσεις ,

που γλυκαίνει κινήσεις ,

που στεγνώνει το στόμα ,

παραδίδω τα πάντα …

Μπολιασμένη η καρδιά

Με ένα μπόλι δεμένη ,

με ένα νήμα αγάπης ,

σπαρταρά να το λύσει …

μα αυτό έχει μπλέξει

στις πτυχές της ζωής μου

και κλαδιά ευτυχίας

ξεπετούν κάθε λίγο …

Αντιστάσεις λυγίζουν ,

αναμνήσεις σκορπίζουν

και μια θέση ζητούν

για τις ρίζες που έγιναν ένα

με τις φλέβες εκείνες

που φωνάζουν ακόμα

μην αγαπάς …ίδιος κι αυτός

μ’ ότι είχες πιστέψει …

πάλι θα κλάψεις ,

πάλι θα αλλάξεις ,

πάλι ανάγκη θα κάψει τις ρίζες…

πάλι η συνηθεια θα χαλάσει το μπόλι …



Μέχρι να έρθει η μέρα εκείνη

Άκου καρδιά μου …

Νοιώσε κορμί μου …

Αφέσου και πάλι …

κι άσε το μπόλι τη δουλειά του να κάνει …

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΤΑΞΙΔΙΑ

Επεξεργασία
ΤΑΞΙΔΙΑ
από Μάρα Κομπίδου την Τρίτη, 26 Οκτωβρίου 2010 στις 6:08 μ.μ.

Από εποχή σε εποχή και από μια ζωή σε άλλη …από τα βάθη της ανατολής στην Ευρώπη …από το κλάμα στο γέλιο …από έρωτες προβλεπόμενους άλλοτε ναι και άλλοτε όχι ,με αίσιο τέλος η όχι …με καλούς ,κακούς ,ιδιόρρυθμους ,επιπόλαιους η σοβαρούς και σοβαροφανείς ,εμπαθείς η αδιάφορους χαρακτήρες …με γέλιο ,κλάμα ,η χιούμορ …με πλούσιους η φτωχούς σε χρήματα η αισθήματα …με καλλιεργημένους ,

μορφωμένους , διαβασμένους ,αγράμματους η άξεστους …

με όμορφους ,άσχημους η σημαδεμένους … υγιείς η ασθενείς ανθρώπους …

Σε χώρους καλαίσθητους ,φτωχικούς ,κιτς η παλλαϊκούς που ξυπνούν αναμνήσεις …με ενδύματα εποχής με υπέροχα χρώματα , νταντέλες και κορδέλες η σημερινά με προκλητικά ανοίγματα και συνθετικά υφάσματα και δέρμα …

Με βροχή ,χιόνι ,λιακάδες ,φουρτούνες ,ήλιο και φεγγάρι …

Σε πόλεις , σε χωριά ,σε όρη ,σε νησιά …

Σε παλάτια ,διαμερίσματα ,σοφίτες η χαμόσπιτα και χωριατόσπιτα …

Σε γραφεία υπουργών ,γιατρών ,δασκάλων ,χρηματιστών …

Σε μπακάλικα ,νοσοκομεία ,τράπεζες ,κομμωτήρια , νοσοκομεία ,δικαστήρια και εργοστάσια …

Σε γάμους ,κηδείες ,βαφτίσια …

Στην αγάπη ,στο μίσος ,στον έρωτα ,στην θυσία ,στην προδοσία ,τον αλτρουισμό ,την ζήλια και το πάθος …

Ταξίδια στο χθες και στο σήμερα που τα διαλέγεις από το λαμπερό εξώφυλλο ,που παίρνεις πληροφορίες γι αυτό από το οπισθόφυλλο …που χαϊδεύεις την ποιότητα του χαρτιού …που τα γράμματα είναι μικρά η μεγαλύτερα …έχουν πολλές σελίδες και υπόσχονται μακρινά ταξίδια η λίγες και ίσως τα ταξίδια να είναι πιο εσωτερικά …

Ταξίδια που σε κάνουν να κλαις στο τέλος η που σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στην άκρη της σκέψης η της ψυχής …που σπέρνουν σπόρους αμφιβολίας και αμφισβήτησης …που μπορεί να ανθίσουν η να σαπίσουν …

Ταξίδια που δεν χρειάζονται διαβατήρια …ταξίδια με καπετάνιους ,οδηγούς , πιλότους και ξεναγούς ανθρώπους που δεν θα γνωρίσεις ποτέ προσωπικά αλλά νοιώθεις πως πρέπει κάποτε να τους ευχαριστήσεις …

Ταξίδια μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σου …που κοστίζουν λίγο και αξίζουν τις περισσότερες φορές πολλά …

Ταξίδια μοναχικά αλλά με παρέα καινούρια …να εξάπτουν το σκηνογραφικό και σκηνοθετικό σου ταλέντο και την φαντασία σου …

Ένα μπες –βγες στον χρόνο , στους τόπους και στις κρυφές σκέψεις των άλλων …

Ταξίδια που τα βιώνεις και τα απολαμβάνεις μέσα από ένα βιβλίο !!!

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΓΙΟΧΑΡΤΑ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ

¨ Εσύ έχεις το αγιοχαρτο ,κανένας άλλος ¨ Έτσι μου είπε μεταξύ άλλων , ο γιος μου σήμερα …

Ένας άντρας δεκαοκτώ χρονών …το παλληκάρι μου …

Δεν μπορεί κάτι θα έκανα σωστά σκέπτομαι …Τουλάχιστον είναι γεμάτος κατανόηση… ανέχεται την γκρίνια μου και όλα αυτά που κάνω ,λέω και απαιτώ από αυτόν …κατανοεί τις ανησυχίες μου, τις φοβίες μου γι αυτόν και παρόλο που έχει δηλώσει ¨ δεν θα σταματήσω να ζω επειδή εσύ τα φοβάσαι όλα ¨,προσπαθεί να καθησυχάσει και να αμβλύνει τις φοβίες μου ,εξηγώντας μου η απομυθοποιώντας …άλλοτε με νεύρα και φωνές και άλλοτε με χιούμορ και μιμήσεις που θα με θύμωναν καθώς με σαρκάζει …

Μου συγχωρεί ακόμα και την συμπεριφορά μου ,που παραμένει ίδια εδώ και χρόνια …βλέπετε για μένα είναι το μικρό μου που χρειάζεται αγάπη ,φροντίδα ,προσοχή και προδερμ ...

Τα ¨ βαλε την μπλούζα σου θα κρυώσεις ¨ ,¨φάε όλο το φαί σου ¨,¨που είσαι ¨ , ¨πότε θα έρθεις ¨, ¨μην αργήσεις ¨ ,

Και άλλα γνωστά και μη εξαιρετέα μπορεί να τον νευριάζουν

και να τον βγάζουν από τα ρούχα του ,μπορεί να έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο που μας ένωνε με τα δόντια και να πονέσαμε και οι δυο ,μπορεί να έχει τα μυστικά του καλά φυλαγμενα ,μπορεί να επαψε να χωρά στην αγκαλιά μου , μπορεί να μην με έχει πια ανάγκη αλλά …πάντα νοιάζεται για το πώς νοιώθω ,τι με απασχολεί ,αν κουράστηκα την μέρα που πέρασε ,που πήγα η θα πάω ,αν χρειάζομαι κάτι η πάλι

κάτι βρίσκει να με παινέψει για κάτι που έκανα καλά η να με μαλώσει αν κάνω κάτι που δεν πρέπει και αυτό έχει αντίκτυπο στην σωματική η ψυχική μου υγεία …

Όχι …δεν εκμεταλλεύομαι το αγιοχαρτο …όμως αν στο χαρίζει κάποιος που σε ξέρει και θεώρει πως μόνο εσύ το δικαιούσαι σε κάνει νομίζω αλώβητη …

Νοιώθω πως αυτός ο άντρας δεν θα με επικρίνει, δεν θα με φορτώσει ενοχές ,πάντα θα διασκεδάζει τις ανησυχίες

μου ,χωρίς βέβαια τελικά να τα καταφέρνει και ναι θα το παραδεχτώ και αυτό , με κάνει να εκτιμώ το αντρικό φύλο …

Σήμερα μετά την δήλωση του περί αγιοχαρτου θα ήθελα να του φωνάξω με όλη την δύναμη της ψυχής μου ¨ σ’ αγαπώ πολύ …μην φοβάσαι τίποτα …εγώ είμαι εδώ …¨ αλλά δεν το έκανα …μόνο αγκάλιασα τον μικρό μου γίγαντα ,ανάσανα το αντρικό του άρωμα και ήξερα πως το ήξερε !!!!!!!!!!

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΑΡΩΜΑ

Το μπουκαλάκι πάνω στο τραπέζι …το περίτεχνο πώμα του,

σε σχήμα ακαθόριστου ,ιριδίζοντος σύννεφου ,πλαγιάζει δίπλα του νωχελικά σκορπώντας την μυρωδιά , της μέχρι πριν λίγο σμιξης τους …μια μυρωδιά που θα φανερώνει για πάντα αυτό το κτητικό σμίξιμο …

Μια ζήλια απόρροια του απότομου διαχωρισμού ,ίσως και αθέλητου …και μια χαρά που βγαίνει ίσως από την επιθυμία και των δυο να γνωρίσουν και να μοιραστούν …το άρωμα το γνώριμο …

Το μπουκαλάκι θέλει να αναπνεύσει ελεύθερο και να σκορπιστεί παντού …θέλει παρέα ,δεν έχει ενοχές γι αυτό …

Θέλει να σμίξει ,να απλωθεί ,να αγγίξει ,να ερεθίσει ,να κατακτηθεί και να κατακτήσει …να μοιραστεί το μυστικό -τιμωρία του …

Τιμωρία επειδή όλα τα έζησε ,όλα τα ένοιωσε ,όλα τα

γεύτηκε ,όλα τα γνώρισε και βαρέθηκε γρήγορα …

Καιρός να βρει και άλλους ,όμοιους ,με κοινές εμπειρίες η

διαφορετικές ,να μην διαφέρει το άρωμα τους όμως …



Ποιος γέμισε και σφράγισε αυτό το μπουκαλάκι ;;;

Ποιος άνοιξε το μπουκαλάκι ;;

Και αυτή η μυρωδιά …τόσο αδιάφορη …



Μια ετικέτα στο στήθος του …

Γράμματα λοξά ,καλλιγραφικά με αχνό μελάνι …καμιά προειδοποίηση ,καμιά αντένδειξη ,καμιά παρενέργεια …



¨ Άρωμα ανίας ¨

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ENA ΣΩΣΙΒΙΟ

Ένα σωσίβιο …αυτό χρειάζομαι …πνίγομαι …
Ένα σωσίβιο να με κρατήσει στην επιφάνεια …κολυμπάω σε βαθιά νερά …άπατα …
Ένα σωσίβιο …κουράστηκα να χτυπάω πόδια και χέρια …πρέπει από κάπου να κρατηθώ …
Ένα σωσίβιο …με έπιασαν κράμπες και η στεριά είναι ακομα μακριά …
Ας είναι ένα μαύρο και σκληρό …ας είναι ένα στρώμα …θαλάσσης χρωματιστό …
Ας έρθει τέλος πάντων κάποιος να με σώσει …ας με αρπάξει από τα μαλλιά …¨ ο πνιγμένος από τα μαλλιά σώζεται ¨ δεν λένε ? …
Ας έρθει μια βάρκα ¨ κουρελού ¨ με έναν βαρκάρη που θα μεταφέρει
δίχτυα τρύπια και άδεια …
Ένα θαλάσσιο κήτος με κοιτά …με μια σιγουριά … σε λίγο θα με έχει
καταπιεί …ξεφυσάει με αδημονία …τώρα ξέρει πώς να με κρατήσει στα σπλάχνα του …
Χρόνια με παραμονεύει …περίμενε να κουραστώ κολυμπώντας στα
νερά της περιοχής του …έκανε κύκλους ομόκεντρους γύρω μου που κάθε μέρα μίκραιναν …και με πλησίαζε …και με σπούδαζε …και με μάθαινε …
Ξέρει πια … πως είναι θέμα ωρών να αφεθώ …να πάψω να ελπίζω πως θα έρθει βοήθεια …να πάψω να ουρλιάζω χωρίς φωνή …να πάψω να προσπαθώ …
Ξέρει πως μόνη μου ξανοίχτηκα στα βαθιά …πως μπήκα στην θάλασσα
με γεμάτο ¨ στομάχι ¨ …πως δεν εξοπλίστηκα με βατραχοπεδιλα και μάσκα …πως αφέθηκα σε κύματα απελπισίας να με βγάλουν σε θάλασσα
σκοτεινή …
Μια θάλασσα που στην αρχή ήταν γαλαζοπράσινη και με καλούσε να δροσιστώ και να παίξω μαζί της …και αφέθηκα στην αγκαλιά της …και δροσίστηκα …και ξεθάρρεψα και παίζοντας και ρισκάροντας άπλωσα τα χέρια και τα πόδια μου …άντε λίγο ακομα ..έλεγα …κι ύστερα κατάλαβα
πως δεν πατούσα ,δεν έβλεπα τον βυθό της … ήταν μαύρη και
αφιλόξενη και τρόμαξα και πανικοβλήθηκα και έκανα κινήσεις τρομαγμένες που με κούρασαν …κι όταν είδα την στεριά να απομακρύνεται …κι όταν με σκέπασαν πολλές φορές τα κύματα …κι όταν το αλμυρό νερό της , κατέκλυσε την μύτη , το στόμα και την ψυχή μου και ένοιωσα να πνίγομαι κατάλαβα πως πρέπει να ζητήσω
βοήθεια …
Ένα σωσίβιο …ας είναι μια ¨ σανίδα σωτηρίας ¨ …
Βυθίζομαι …με έχει πιάσει η μέθη του πνιγμού …παραιτούμαι …
Τα μαύρα σκοτάδια της έχουν μια γοητεία …την γοητεία της μοναξιάς
την γοητεία της απάθειας , την γοητεία της απόλυτης ανυπαρξίας …
Μια θάλασσα η ζωή και το κήτος παραμονεύει …
¨ Αν κάποτε στα δίκτυα της πιαστείς …¨ να ξέρεις πως το κήτος το
λένε κατάθλιψη !!!!!!!!!
Ένα σωσίβιο κι ας είναι ένα άσπρο, με ένα κεφάλι κύκνου …ένα σωσίβιο
έστω παιδικό να με βγάλει σε γαλανά ρηχά νερά ….


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΟΧΙ ΠΙΑ ΚΛΙΚ ΜΟΝΟ LOW

Ένα κλικ αριστερά …ένα κλικ δεξί …δεν μου έκανε κλικ …κυκλοφόρησε το περιοδικό Κλικ …κλικ στο πληκτρολόγιο …
κάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου …με ένα κλικ τα διέγραψα … με ένα κλικ συγκράτησα την στιγμή …αμάν πια …κλικ και κλικ …
Όλα με ένα κλικ …όλα στιγμιαία πια …στιγμιαίος καφές ,στιγμιαίες
γνωριμίες ,στιγμιαίες απολαύσεις …μια στιγμή να πάρω μια ανάσα ,να
κάνω ένα τσιγάρο ,να μιλήσω στο τηλέφωνο ,να στείλω ένα e-mail ,να φάω ένα βρώμικο …
Όλα τόσο βιαστικά …βιαστικά τρώμε ,περπατάμε ,παρκάρουμε , διαβάζουμε , μιλάμε ,σκεφτόμαστε ,αγαπάμε ,παραδινόμαστε ,
ξεχνάμε …
Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε ,να ερωτευτούμε ,να ζήσουμε ,να αποκαταστηθούμε επαγγελματικά ,να πλουτίσουμε ,
να αναγνωριστούμε …
Και φεύγει η ζωή μας βιαστικά …κι όταν το καταλάβουμε είναι αργά
για όλα …κι ας λένε ¨ ποτέ δεν είναι αργά ¨ …
Αργά είναι να πάρεις πίσω την ζωή που σπατάλησες γρήγορα …να αγαπήσεις τον εαυτό σου …να χαρείς όσα έκανες σε στιγμές που χάθηκαν …αργά να μετανιώσεις για επιλογές που έκανες εν θερμω …
αργά για να ζητήσεις συγνώμη …για να εκτιμήσεις αυτά που βιαστικά απέρριψες …για να δημιουργήσεις προϋποθέσεις που θα σε οδηγήσουν στα πραγματικά σημαντικά πράγματα που ήθελες ...
Δικαιολογίες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα …ο γρήγορος τρόπος ζωής …ο αθέμιτος ανταγωνισμός …η ανάγκη μας να προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα …η τεχνολογία …οι αυτοματισμοί …
Πριν είναι αργά με ένα κλικ ας αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε …με ένα κλικ ας βάλουμε τους ρυθμούς μας στο
low …ας τα κάνουμε όλα αργά κι ας τα απολαύσουμε …μπορεί η χαρά και η ευτυχία να αποτελούνται από στιγμές αλλά ας κάνουμε αυτές τις στιγμές να …διαρκούν πολύ !!!!!!!


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ

Στην αρχή τα φορούσε επειδή ήταν μόδα …έπειτα επειδή ήξερε πως της πήγαιναν … κατόπιν επειδή την έβγαζε από το δύσκολο έργο να επιστρατεύει χρόνο για να διαλέγει χρώματα και συνδυασμούς που της φαινόταν βαρετό έτσι κι αλλιώς …και τέλος από συνήθεια …
Τώρα όμως ξέρει πως φοράει μαύρα ρούχα ,παπούτσια ,τσάντες και αξεσουάρ γιατί έχει επιβάλλει στην ζωή της ένα πένθος μόνιμο που
είναι πια η δεύτερη φύση της …
Έχουν ένα μειονέκτημα βέβαια …ξεθωριάζουν γρήγορα και φαίνεται και κάθε κόκκος σκόνης πάνω τους αλλά λύσεις υπάρχουν …
Σημασία έχει πως δεν ξεθωριάζει το πένθος που συμβολίζουν…περισσότερο σε κείνη βέβαια …καθώς όλοι έχουν
πειστεί πως τα φοράει από άποψη …
Αυτή όμως τα φοράει για να συντηρεί το πένθος …
Πένθος και μαύρα ρούχα είναι συνυφασμένα μέσα στο μυαλό της …
Μαύρο για να καλύπτει τις πικρές αναμνήσεις …μαύρο για να μην ξεχνά
κυρίως …μαύρο για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι και να είναι διακριτικοί …μαύρο για να ταιριάζει με το σκοτεινό παρελθόν
της …μαύρο για να τρομάζει τους τολμηρούς …μαύρο για να ξορκίζει
τον θάνατο …
Πένθος χωρίς δάκρυα πια …μόνο μια θλίψη μόνιμη σε μάτια στεγνά …
Πένθος για την χαμένη νωρίς αθωότητα …για την απώλεια ανθρώπων από την ζωή της …για τα χαμένα όνειρα …για τον πόνο που προκάλεσε και της προκάλεσαν …για την αγάπη που πέθανε από τα χέρια της …
για τις μεγάλες απουσίες από την ζωή της …
Κάθε μέρα και ένας λόγος για να συνεχίσει να φορά τα μαύρα ρούχα …
Κάθε μέρα να κρύβεται πίσω από το μαύρο μήπως και την βρει η …άσπρη μέρα …
Δεν θέλει να έχει λόγους να βγάλει τα μαύρα …δεν θέλει να σταματήσει να πενθεί …δεν μπορεί πια …έχουν γίνει ένα με το είναι της …κι αν στιγμές στιγμές κάτι την κάνει να γελά η να χαρεί νοιώθει πως κάνει κάτι που προδίδει την ως τώρα ζωή της …πως το πένθος είναι η ίδια της η ζωή …πως τα μαύρα ρούχα είναι αυτή …
Όχι δεν είναι απαισιόδοξη και πεσιμίστρια ..όχι …απλώς λατρεύει
το μαύρο στην ζωή της …το έχει ανάγκη !!!!!!!!!!












ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ

Τις νύχτες ταξίδευα
στους δρόμους του …
έτρεχα , έπαιζα η κρυβόμουν …
στις φωτιές του ,
πυροσβέστης γινόμουν …
εμπρηστής του τις ώρες
της θύελλας με μολότοφ στα χέρια …
σαν ναυαγός στις λίμνες του
κολυμπούσα ψάχνοντας
το νησί της ολοκλήρωσης …
μια λάμπα θύελλας έφτιαχνε
σκιές στα σεντόνια …
σαν τον μπερντέ του καραγκιόζη
φιγούρες για γέλια και για κλάματα …
βουνά και πεδιάδες μυθικές
και τέρατα και δράκοι
φόβοι και αναστολές
όλα να προκαλούν
μα τίποτα να μη με σταματά …
να ακολουθώ τα στοιχεία
κι εκείνα να με οδηγούν
σε νέες χώρες ηδονών
που μόνο πειρατές γνώρισαν …
Σε ένα κορμί … τόσα ταξίδια …
Τα σουβενίρ που έχω μόνο στο μυαλό !!!!!!!!!



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΙΔΙΟΡΥΘΜΟΣ ,ΙΔΙΟΤΡΟΠΟΣ ,ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΞΥΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ !!!!!!!!!ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ !!!!!!!!!

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ

Είχα απορροφηθεί με τα παιχνίδια στο φατσοβιβλιο και με τις κάθε είδους αναρτήσεις των φίλων και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα …
Είχε πάει αργά …μόνη στο σπίτι …σαββατόβραδο …ο σύζυγος και τα παιδιά στο χωριό και εγώ μόνη στο σπίτι με τον σκύλο …ένα Maltese…
που ξάπλωνε στα πόδια μου …άνοιγε τα μάτια του κάθε που άπλωνα το χέρι μου να ανάψω τσιγάρο …με κοίταζε και ξανάβαζε το κεφάλι του
στο μαξιλαράκι του βαριεστημένα …
Στην αρχή πετάχτηκε και πήγε προς την πόρτα εισόδου ,όπως έκανε πάντα όταν κάποιος ερχόταν και άρχισε να κουνά την ουρά του χαρούμενα …όταν δεν άκουσε κλειδί να γυρνά στην κλειδωνιά άρχισε να γρυλίζει θυμωμένα με την ουρά να κινείται νευρικά …
- Έλα ,δεν είναι τίποτα …του είπα και συνέχισα να παίζω
Αντί να έρθει κοντά μου συνέχισε να γρυλίζει στην χαραμάδα της πόρτας ξαπλωμένος τώρα στο πάτωμα …
Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσα που γίνονταν κάθε μέρα κι επειδή ήμουν μόνη σηκώθηκα να δω από το ματάκι της πόρτας αν είναι κάποιος
από έξω …μερικές φορές αν ανέβαινε κάποιος διανομέας τον καταλάβαινε και γάβγιζε σαν τρελός …μόνο σε ξένους έκανε έτσι …για τους ενοίκους του πάνω ορόφου δεν έδινε δεκάρα …είχε μάθει τα βήματα τους και ήξερε ανά πάσα στιγμή ποιος είναι και δεν τον απασχολούσε πια ….
Μόλις έβαλα το μάτι μου στο ματάκι της πόρτας …άρχισε να γαβγίζει δυνατά και σηκώθηκε στα δυο του πόδια ακουμπώντας πάνω της …δεν είδα τίποτα …ούτε το φως του διαδρόμου ήταν αναμμένο …
- Έλα χαζό κανείς δεν είναι …άντε πάμε …σε λίγο θα βγούμε και θα δεις
Μα καλά μιλάς στον σκύλο θα αναρωτηθείτε …φυσικά και του μιλάω και φυσικά με καταλαβαίνει …αλλά τώρα δεν με υπάκουσε …γύρισα να τελειώσω την παρτίδα …μην χάσω κιόλας για τις βλακείες …και αυτός ,
Νουρέγιεφ τον λένε ,συνέχισε να γρυλίζει αλλά δεν του έδωσα σημασία .
Σε λίγο τελείωσα το παιχνίδι ,έχασα αν σας ενδιαφέρει και αφού πήρα στα χέρια το λουράκι του , είπα να τον βγάλω για την βραδινή του βόλτα πριν κοιμηθούμε …
Παραδόξως δεν χάρηκε ως συνήθως και δεν ξεκόλλησε από την πόρτα στην θέα του γαλάζιου περιλαίμιου του …με το ζόρι του το φόρεσα και άνοιξα την πόρτα να βγούμε …
Αντί να με τραβάει με όλη του την δύναμη να κατεβούμε με τραβούσε προς την σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο …έριξα μια μάτια και δεν είδα τίποτα και τον τράβηξα προς τα κάτω …φαίνεται πως οι σωματικές του ανάγκες είχαν προτεραιότητα και με ακολούθησε τρέχοντας …
Μετά δέκα λεπτά και ένα τσιγάρο ανεβαίναμε τις σκάλες , αυτός τρέχοντας και εγώ βαριεστημένα …αντί να με περιμένει στην πόρτα μας
συνέχισε να ανεβαίνει …τον ακολούθησα αλαφροπατώντας για να τον μαζέψω και τότε την είδα …
Δεν ξέρω ποια από τις δυο μας τρόμαξε πιο πολύ …ποιανής η καρδιά χτυπούσε δυνατότερα …πάντως εγώ τρόμαξα πολύ …ο σκύλος την πλησίασε ,την μύρισε και μετά αφέθηκε στο χάδι του κοριτσιού ….τον προδότη …μη τον χαϊδέψει κάποιος και αμέσως παραδίδεται …
Κοιταχτήκαμε στα μάτια με την κοπελίτσα και ψιθυρίζοντας επειδή βρισκόμασταν έξω από την ξένη πόρτα την ρώτησα τι κάνει εδώ …στην αρχή υπέθεσα πως μπορεί να περιμένει τον γιο της οικογένειας του ορόφου …όταν όμως την είδα να δακρύζει και να ανασηκώνει τους ώμους ...κατάλαβα πως ήταν φοβισμένη …
Έβαλα το δάχτυλο στα χείλη και της έκανα νόημα να με ακολουθήσει
και άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα με μια σταθερότητα λες και δεν έτρεχε τίποτα και αυτό ήταν κάτι που μου τυχαίνει κάθε μέρα …με ακολούθησε με τον σκύλο να την συνοδεύει …
- Έλα μέσα …μόνη μου είμαι …μην φοβάσαι …είπα όταν την είδα να κοντοστέκεται απέξω …
Την έβαλα στην κουζίνα και μόλις κάθισα στην καρέκλα μου κάθισε
και αρχίσαμε να εξετάζουμε η μια την άλλη …
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από δεκάξι χρονών …είχε καστανά μαλλιά και καστανά μάτια …αδυνατούλα …μικροκαμωμένη …ομορφούλα ντυμένη όπως ντύνονται τα κοριτσάκια της ηλικίας της ,τζιν και μπλουζάκι , αθλητικά παπούτσια και διάφορα βραχιολακια στους καρπούς …
Δεν την είχα ξαναδεί …έτσι πρώτα έμαθα πως μένει λίγο πιο κάτω …
πως δεν ξέρει τα παιδιά μου …πως πάει στο λύκειο λίγο πιο πάνω …
πως την λένε Κορινα τάδε …
Για να μάθω περισσότερα και κυρίως τι γύρευε στις σκάλες μας ,στις δυο το πρωί έπρεπε να πιω ένα καφέ και να βάλω μπροστά της ένα χυμό που τελικά δεν ήπιε επειδή έβαλε τα κλάματα …
Τρόμαξα να την κάνω να σταματήσει να κλαίει …αν ήταν η κόρη μου θα την αγκάλιαζα και θα την παρηγορούσα μέχρι να στεγνώσουν τα μάτια της …όμως αυτό το ξένο παιδί καθόμουν και το κοιτούσα να κλαίει δίνοντας της χαρτοπετσέτες παρηγορώντας το με λέξεις …
Σαν σταμάτησε να κλαίει …ρουφώντας την μύτη της και ανάμεσα σε βλέμματα απολογητικά μου είπε …
- Δεν έχω που να πάω …φοβάμαι να πάω σπίτι μου …θα με σκοτώσει ο πατέρας μου …είχα βγει ραντεβού κρυφά με ένα αγόρι …και αργήσαμε
το αγόρι έφυγε …και εγώ επειδή άργησα φοβήθηκα να γυρίσω σπίτι …
φοβήθηκα να κάτσω στο πάρκο και μπήκα στην πολυκατοικία σας μέχρι να ξημερώσει …και αύριο τι θα τους πω ? πως έμπλεξα έτσι ?
Ωραία …το μυστήριο λύθηκε …αλλά το πρόβλημα ζητούσε λύση και έπρεπε να το λύσω εγώ …και πως λύνεις ένα πρόβλημα όταν δεν ξέρεις τις παραμέτρους …όταν δεν ξέρεις με ποιους έχεις να κανείς ????
Άρχισα ένα γύρω ερωτήσεων μπας και διαφωτιστώ και αυτά που έμαθα
με τάραξαν …ένας πατέρας βίαιος …μια μάνα φοβισμένη …και δυο κορίτσια σε ένα κόσμο υποταγής και φόβου …
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχα καμία αμφιβολία για την αλήθεια της αφήγησης της ..εκείνο που με απασχολούσε ήταν τι μπορούσα να κάνω
για να την βοηθήσω …αν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι της τώρα …και ποια δικαιολογία νόμιζε πως θα πίστευε ο πατέρας της …
- Μόνο αν ήμουν σε κανά νοσοκομείο θα την γλίτωνα …την άκουσα να ψιθυρίζει …
Γρήγορα το μυαλό μου πήρε στροφές …
Τηλεφώνησα στην αδελφή μου που δουλεύει σε ένα νοσοκομείο …την ξύπνησα , της εξήγησα την κατάσταση …με έβρισε …και με έστειλε στο νοσοκομείο να την περιμένω με την μικρή …
Όταν έφτασα η αδελφή μου με ένα φίλο της γιατρό που είχε εφημερία έκαναν μια βιαστική εισαγωγή στην Κορινα …συνεννοήθηκαν τι ψέμα θα πουν και τηλεφώνησαν στο σπίτι της …
Ένας αγροίκος άντρας και μια τρομοκρατημένη γυναίκα κατέφθασαν σε λίγη ώρα …έριξαν μια βιαστική ανήσυχη ματιά στην κόρη τους που έκανε πως κοιμόταν …και άκουσαν τον μιλημένο γιατρό να τους λέει πως έφεραν την μικρή στις δέκα το βράδυ επειδή κάποιος τσαντάκιας την έριξε κάτω αρπάζοντας την τσάντα της και τη κράτησαν μήπως είχε πάθει καμιά διάσειση και πως λόγω εφημερίας άργησαν να τους ειδοποιήσουν και μπλα μπλα μπλα …δεν έχει τίποτα και το πρωί μπορεί να φύγει …
Στο μπαλκόνι εγώ καπνίζοντας ένα τσιγάρο με τα μάτια στραμμένα στην Κορινα περίμενα να φύγουν οι δικοί της …η τσάντα της στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου μου ήταν ένας μάρτυρας βουβός σκέφτηκα …
Την αποχαιρέτησα με ένα φιλί στο μάγουλο …της έγραψα το τηλέφωνο μου σε ένα χαρτάκι …και της ζήτησα να μην ξαναπεί ψέματα αλλά να προσπαθήσει να είναι συνεπής …και πως θα είμαι στην διάθεση της όποτε θέλει …
Πριν μπει κάθε μια στο αυτοκίνητο της ,η αδελφή μου με ξεχεσε που πάω και μπλέκομαι και την μπερδεύω κι αυτήν …πως θα βρει και θα βρω τον μπελά μου κάποια μέρα και τέτοια φαιδρά και τράβηξε κάθε μια στο σπίτι της ..να συνεχίσει την ζωή της …
Έχει περάσει καιρός η Κορινα έγινε του σπιτιού πια …έγινε φίλη με την κόρη μου …βγαίνουν παρέα για καφέ …οι γονείς της μας έμαθαν …τους μάθαμε … καλοί άνθρωποι τελικά …φοβισμένοι και ανίδεοι ως πώς να προστατεύσουν τα κορίτσια τους …ο αγροίκος πατέρας με την βία προσπαθεί ακομα να επιβάλει μια τάξη στο σπίτι του …
Πώς να μάθει κανείς σε κάποιους πως η μεγάλη αυστηρότητα ,η βία και ο φόβος δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα ?Πως μόνο η αγάπη ,η κατανόηση και η ενστάλαξη αρχών και άξιων στα παιδιά θα τα κάνει ώριμους ανθρώπους ?
Και επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους μεγάλους που έχουν παγιώσει τον χαρακτήρα τους , προσπαθώ να μάθω στην Κορινα πως ο καλύτερος για να εμπιστευτείς είναι ο γονιός σου ...
- Έτσι δεν είναι Νουρέγιεφ ? Μωρέ καλά ¨ λένε το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις ¨ άντε πάμε βολτιτσα ….καλά ντε μην τραβάς …














ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ΑΝ ΗΞΕΡΑ

Αν ήξερα να γράφω μουσική
θα ψιθύριζα μια μελωδία
να χαϊδεύει την ψυχή σου
Αν ήξερα να αναμιγνύω χρώματα
θα ζωγράφιζα δυο δάκρυα
να μην ξεχάσω ποτέ πως κλαις
Αν ήξερα να αφηγούμαι
θα έλεγα μια ιστορία
με όμορφο τέλος
Αν ήξερα να γράφω στίχους
θα έγραφα για την αγρύπνια
που βασανίζει τα βράδια σου
Αν ήξερα να κεντώ
θα κεντούσα ένα σεντόνι
να αγκαλιάζει το κορμί σου
όταν δεν θα είμαι εκεί
Αν ήξερα να μαγειρεύω
θα τάιζα κάθε επιθυμία σου
κάθε που θα πεινούσες
Αν ήξερα να σιδερώνω
κάθε πρωί θα σιδέρωνα
τα τσαλακωμένα σου σχέδια
Αν ήξερα να πλένω
θα έπλενα το σώμα σου
όταν λερώνεται από αρώματα ξένα
Αν ήξερα να ακούω
θα άκουγα τις κραυγές
των ελπίδων σου
Αν ήξερα να βλέπω
θα έβλεπα τους φόβους σου
να ζωντανεύουν
Αν ήξερα να ξεχνώ
θα λησμονούσα όσα έδωσες
τις μέρες της ευτυχίας
Αν ήξερα να παλεύω
θα ήμουν νικητής
στο ρινγκ της συμβίωσης
Αν ήξερα να συγχωρώ
θα έδινα την άφεση
που οδηγεί στον παράδεισο
Αν ήξερα να ζω με υπομονή
θα κέρδιζα τον χρόνο
που σπατάλησα σε γκρίνιες
Αν ήξερα να κλαίω με δάκρυα
θα ξέπλενα τον μαυροπίνακα
που έγραφα τα λάθη
Αν ήξερα να ράβω
θα έραβα το στόμα
που ξεστόμιζε δικαιολογίες
Αν ήξερα να ονειρεύομαι
θα πήγαινα ταξίδια
που όριζε ο νους
Αν ήξερα να οδηγώ
θα έβαζα φρένο
κάθε που ήθελα να φεύγω
Αν ήξερα τι χρώμα έχει ο πόνος σου
θα έφερνα ένα ουράνιο τόξο
να τον αλλάξεις χρώμα
Αν ήξερα να μετρώ
θα μέτραγα τις ώρες
που θα με θυμάσαι
Αν ήξερα να ζητώ
θα ζήταγα να ξεχνάς
όταν όλα θυμίζουν


Αν ήξερα να αγαπώ
θα έμενα δίπλα σου
όταν όλα θα έλεγαν φύγε !!!






ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

ΚΡΥΦΤΟ

Στις αναζητήσεις τις εσωτερικές
Στις περιηγήσεις τις μακρινές
Στις εξηγήσεις τις απολογητικές
Στις συνευρέσεις τις φιλικές
Στις αποδοκιμασίες τις λογικές
Στις αρνήσεις τις φυσιολογικές
Στις συνουσίες τις ηδονικές
Στις απολογίες τις ψυχικές
Στις απολαύσεις τις σωματικές
Στις ονειροπολήσεις τις νυχτερινές
Στις διηγήσεις τις φανταστικές
Στις αποφάσεις τις καθοριστικές
Στις συζητήσεις τις καθημερινές
Στις αναγνώσεις τις λογοτεχνικές
Στις αμαρτίες τις περαστικές
Στις εκπτώσεις τις ηθικές …

Ο έρωτας είναι που κρύβεται
και περιμένει να τον βρεις
και αν σου φωνάζω ¨ λεμόνι να κρύβεσαι ¨
κι όταν ψιθυρίζω ¨ πορτοκάλι να βγαίνεις ¨
κι όταν τον βρεις μη φτύσεις
κι όταν ακούσεις ¨φτου ξελευθερια ¨
τότε να φοβηθείς …τον έχασες
μα μην δακρύσεις …
πάλι σαν παιδί θα τα ¨ φυλάς ¨ και ίσως κερδίσεις !!!!!!

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ –ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Με το ψέμα να ξύνει και να ανοίγει πληγές
Με το φως να αγγίζει της μέρας τον πόνο
Με το κλάμα να γλύφει πληγές ανοιχτές
Με το σκότος να ραπίζει το χτες
Με την σκέψη να γεμίζει ρωγμές
Με την θλίψη να χαϊδεύει το σήμερα
Με την χαρά να προσμένει το τώρα
Με τον τρόμο να χτίζει σπηλιές
Με τον πόθο να ανάβει φωτιές
Με την ανάγκη να θέτει τους όρους
Με το γέλιο να κρύβει κραυγές
Με τον χρόνο να σφυρίζει αναχώρηση
Με βαλίτσες φορτωμένες εμπειρίες
Με τον πόνο να φυτεύει αμφιβολίες
Με την ελπίδα να φτιάχνει βαρκάκια
Και τον άνεμο να σαλπίζει φουριόζο …

Ξεκινάμε και πάλι την αγάπη να βρούμε
σε γνωστές διαδρομές –διακοπές
ακροπατώντας σε ξένες ακτές
σε αμμουδιές ματωμένες από αγάπες παλιές
που δεν βρήκαν παράδεισο ως αμαρτωλές
και η κόλαση δεν δέχτηκε ως Θεϊκές !!!!!!!!



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΕΝΑ ΚΛΑΜΑ

Έτσι όπως ήταν καθισμένη στην πολυθρόνα με τα χέρια της να αγκαλιάζουν τα γόνατα της και εκείνον τον κόμπο στον λαιμό ,έμοιαζε σαν κουβαράκι παρατημένο από γατάκι παραιτημένο από την κούραση του παιχνιδιού …
Αυτός ο αναθεματισμένος κόμπος δεν έλεγε να της αδειάσει την
γωνιά …είχε προσπαθήσει να τον βγάλει με το ζόρι …με τσιριδες στην αρχή …μετά προσποιήθηκε πως δεν υπάρχει αλλά αυτός της έκοβε την ανάσα και μερικές φορές την έπνιγε για να κάνει την παρουσία του αισθητή …τέλος πίστεψε πως ένα γερο κλάμα θα ήταν η λύση …
Ένα κλάμα λυτρωτικό που δεν ερχόταν όμως …δάκρυα συχνά πυκνά καθάριζαν τα μάτια της και έβρεχαν χαρτομάντιλα αλλά δεν ήταν αρκετά για να ξαλαφρώσουν την ψυχή ,να την αποφορτίσουν και να σπρώξουν τον κόμπο αυτό προς τα έξω η ακομα και να τον κάνουν να κρυφτεί , έστω προσωρινά πάλι , κάπου βαθιά …
Και να πεις πως την απασχολούσε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα …
Μπαααα …¨ Είσαι αχάριστη …δεν έχεις προβλήματα και αντί να χαίρεσαι κάθεσαι και μιζεριαζεις ¨ επαναλάμβανε ο άντρας της κάθε φορά που την έβλεπε έτσι …¨ Νωρίς δεν είναι ρε μαμά για να έχεις μπει στην κλιμακτήριο ? ¨ αναρωτιόταν η κόρη της …¨ Άντε σε κάνα γιατρό
ρε μάνα ,δεν πάει άλλο πια ,δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι …θέλω την μάνα μου πίσω …άκουσες ? ¨ Θύμωνε ο γιος της ...
Κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει …δεν έμπαιναν καν στον κόπο…
Όλοι ήθελαν να είναι όπως την ήξεραν ...όποτε την ήθελαν και την χρειάζονταν …
Και σε ποιον άραγε να εξομολογηθεί αυτά που ένοιωθε όταν και η ίδια
δεν μπορούσε να τα σταχυολογήσει και να τα κατανοήσει …
Ήταν που ένοιωθε πως δεν την είχαν πια ανάγκη ?
Ήταν που η ζωή επαναλαμβανόταν καθημερινά και βαρετά ?
Ήταν που την θεωρούσαν πια δεδομένη ?
Ήταν που δεν έβρισκε πια χαρά σε ότι πριν την έκανε να γελάει ?
Ήταν που έβλεπε τον χρόνο να περνά και να παίρνει μαζί του και όνειρα
ανεκπλήρωτα ?
Ήταν που έμαθε πια πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα αν δεν θέλει να αλλάξει από μόνο του ?
Ήταν που οι ιδεολογίες της διαψεύσθηκαν ?
Ήταν που το μέλλον της φαινόταν ζοφερό ?
Ήταν που ο ανθρωποκεντρικός και συγκεντρωτικός της χαρακτήρας την είχαν κουράσει ?
Ήταν που ένοιωθε πως όλοι υποκρινόταν κάτι που δεν ήταν ?
Ήταν που καιρό τώρα η έμπνευση την είχε εγκαταλείψει ?
Ήταν που ο καθρέφτης της δεν χαιρόταν που την έβλεπε ?
Ήταν που ο έρωτας την είχε ξεχάσει ?
Ήταν που οι δικαιολογίες ήταν περισσότερες από τις αλήθειες της ?
Ήταν που το ψέμα είχε γίνει τρόπος ζωής ?
Ήταν που ενώ δεν ήθελε είχε κάνει χίλιους συμβιβασμούς ?
Ήταν που τα ¨ πρέπει ¨ νικήσαν τα ¨ θέλω ¨ κατά κράτος ?
Ήταν που ένοιωθε πως η παραίτηση είναι καλύτερη από την απόρριψη ?
Όλα αυτά και αλλά τόσα …και πώς να τα πει κάπου χωρίς να αρχίσουν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα ? Χωρίς να προσπαθούν να σε πείσουν πως όλα αυτά είναι βλακείες …πως τώρα δεν είναι ώρα για καταθλίψεις …
Θέλει να κλάψει …για όλα αυτά και για αλλά τόσα …να διώξει τον κόμπο από τον λαιμό της …να νοιώσει αλλιώς …
Θυμάται και χαμογελά όταν σκέφτεται την μάνα της που γύριζε από το σινεμά και έλεγε ¨ πολύ ωραίο το έργο ..ρίξαμε ένα κλάμα …το ευχαριστηθήκαμε ¨…
Ένα κλάμα να την βγάλει από την θλίψη …ένα κλάμα να την βγάλει από την απάθεια …να της δώσει η ανακούφιση ένα περιθώριο να συνεχίσει να ζει ως συνήθως …
Ένα κλάμα να ξεπλύνει τις αναστολές και να την βγάλει από τα αδιέξοδα της …ένα κλάμα …
Ένα κλάμα που γαντζώθηκε μέσα της …έστειλε ένα κόμπο και περιμένει να ζήσει εκεί για πάντα …
Ένα κλάμα …ίσως την σώσει από την κατάθλιψη !!!!!!!!!!







ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Πολλά ζευγάρια μάτια γύρισαν προς το μέρος μου …τράβηξα την καρέκλα και κάθισα …κρέμασα την τσάντα μου στην διπλανή καρέκλα
τακτοποίησα τα τσιγάρα στο μικρό τραπεζάκι και αναζήτησα τον σερβιτόρο με τα μάτια …
Ένα καφέ ,τρία τσιγάρα και δεκαπέντε λεπτά της ώρας μετά είχα ηρεμήσει και μπορούσα πλέον να χαρώ την ατμόσφαιρα …
Τυπικό καφενείο …τραπεζάκια μικρά …ψάθινες καρέκλες ….καπνοί να αιωρούνται επικίνδυνα στον κλειστό χώρο …μυρωδιά ούζου και από κάπου πιο βαθιά θαρρείς , μυρωδιά κάτι τηγανητού …μεταλλικά σταχτοδοχεία …παρωχημένα φλιτζάνια και ποτήρια ….και άντρες …μόνο άντρες …
Λατρεύω τα καφενεία από μικρό παιδί …από τότε που ο πατέρας μου μια Κυριακή μετά από μια βόλτα σε μια ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη , μου γνώρισε τον μαγικό κόσμο τους …
Ήμουν δέκα χρονών θυμάμαι …είχαμε πάει οι δυο μας βόλτα στην παραλία …είχα φάει την μπουγάτσα με κιμά που μου άρεσε …είχα χαζέψει τα καράβια στο λιμάνι ,είχα κουραστεί περπατώντας ,διψούσα ,
και ένοιωθα την παλάμη μου ιδρωμένη μέσα στο χέρι του πατέρα
μου …που και που έριχνα κλεφτές ματιές στις βιτρίνες αδιάφορα ,
τότε δεν με συγκινούσαν …με συγκινούσε η φωνή του πατέρα μου και κρεμόμουν από τα χείλη του ότι κι αν έλεγε …
Όταν με έβαλε να κάτσω στην καρέκλα δίπλα του , περήφανος για μένα , ανάμεσα σε τόσους φίλους του που με καλοδέχθηκαν είναι η
αλήθεια , ένοιωσα ξεχωριστή πρώτα γιατί με έβαλε ο πατέρας μου στον κόσμο του και μετά γιατί έχαιρα θερμής υποδοχής από όλους …
Μέσα εκεί μυήθηκα στο ούζο και στους μεζέδες του
αργότερα …σερβιρισμένους σε μικροσκοπικά πιατάκια του καφέ …ένα αυγό βραστό κομμένο στα τέσσερα ,δυο αντσούγιες με ξύδι , μια κουταλιά φασόλια βραστά με μαϊντανό ,μια καυτερή πιπεριά ,
δυο μύδια τηγανητά …να έρχονται χωρίς να τα παραγγέλνει κανείς …
και ένα νεροπότηρο με λίγο ούζο και πλημμυρισμένο στο νερό να το αρωματίζει γλυκάνισο και να με καθιστά συμμέτοχο μιας ιεροτελεστίας
χαράς και ευθυμίας των αντρών , στο άντρο τους …
Ακομα ακούω την φωνή του πατέρα μου να συμβουλεύει … ¨ δεν πίνουμε ποτέ ξεροσφύρι ,μόνο με μεζέ …οι αλκοολικοί πίνουν χωρίς μεζέ ¨ …
Ένας κόσμος αντρών που ανέδυε μια μυρωδιά από βάσανα παραγκωνισμένα ,θυμούς μαλακωμένους ,κούραση καμουφλαρισμένη , πολιτικές αντιπαραθέσεις σε ύπνωση ,φτώχεια και έρωτες στην επιφάνεια με μουσική υπόκρουση τα ¨ άντε εβίβα ¨ τα ¨να πεθάνουν οι πλούσιοι και των φτωχών οι γυναίκες ¨ και το ¨ η φτώχεια θέλει καλοπέραση ¨…
Χρόνια πολλά πέρασαν από κείνη την πρώτη φορά …σε πολλά καφενεία τα ήπιαμε με τον πατέρα μου … μόνοι μας η με παρέα …κάθε χρόνο λιγόστευε το νερό στο ποτήρι και γινόταν εντονότερη η γεύση του ούζου …δοκιμάσαμε πολλούς μεζέδες …γνωρίσαμε πολλούς φίλους… λες και είναι αυτονόητες οι φίλιες μέσα σ’ αυτά …είχα τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά και άκουσα ιστορίες αντρών που δεν θα τις μάθαινα ποτέ …
γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους και πέρασα χιλιάδες ώρες μέσα σε καφενεία αναπνέοντας την γνώριμη μυρωδιά τους και ακούγοντας τους ψιθύρους των θαμώνων …αλλά το κυριότερο μοιράστηκα μυστικά καρδιάς μαζί του και λύσαμε πολλά προβλήματα οικογενειακά και μη …εκεί ήμασταν πατέρας και κόρη ,φίλοι και σύντροφοι …
Όταν πέθανε ο πατέρας μου , έκανα ένα μνημόσυνο στο καφενείο που σύχναζε …παρέα μου ήπιαν οι φίλοι του …στην αρχή ,μέχρι να λυθεί η γλώσσα με την βοήθεια του ούζου , τα βλέμματα θλιμμένα και η απουσία του αισθητή …μετά όταν άρχισε το ούζο να αναμειγνύει γλυκάνισο και αναμνήσεις τα μάτια ζωήρεψαν ,η γλώσσα λύθηκε ,τα γέλια έγιναν δυνατότερα και ένοιωσα πως τέτοιο μνημόσυνο θα ήθελε ο πατέρας
μου… το ¨ να πεθάνει ο χάρος ¨ και τα φάλτσα των γέρικων φωνών να
τραγουδούν ¨ δυο πόρτες έχει η ζωή ¨ ήταν πολύ καλύτερο από το μνημόσυνο στην αίθουσα τελετών με τον καφέ ,το παξιμάδι και το κλασσικό κονιάκ …
Κάθε φορά που τα βήματα μου και οι περιστάσεις με οδηγούν σε ένα καφενείο , ξαναζώ όλη την ζωή μου μέσα σ’ αυτά , με τον πατέρα μου …
Κάθε φορά χτυπώ μια φορά το ουζοποτηρο στο μικρό τραπεζάκι του και μετά το φέρνω στα χείλη …πριν καταπιώ την πρώτη γουλιά την στριφογυρίζω στο στόμα ,την νοιώθω να δροσίζει την γλώσσα και τον ουρανίσκο μου και μετά ένα γλυκό κάψιμο στον λαιμό και στα μάτια και σφίγγοντας τα , σκέφτομαι ,¨καλό παράδεισο μπαμπά ¨ …
Μετά γίνομαι ένα με τους άντρες του καφενείου …σε λίγο δεν με προσέχουν …και μπορώ να στήσω αυτί και να ακούσω αυτά που λένε
να θυμηθώ η να ξεχάσω …να πιω ένα η τρία ούζα …να γίνω κομμάτι
αυτού του μαγικού κόσμου …
Όταν γυρίζω σπίτι ,εγώ τα ρούχα μου και η ψυχή μου μοσχοβολούν γλυκάνισο …κι όταν μια φορά η κόρη μου μου είπε ¨ μυρίζεις όπως
μύριζε ο παππούς ¨ μεταξύ μας … χάρηκα … αλλά περισσότερο χαίρομαι όταν στις επισκέψεις μου αυτές έχω παρέα τα παιδιά μου …
εεε …¨ κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα ¨…
Σε καφενεία απολαμβάνω την μυσταγωγία που έζησα εγώ με τον πατέρα μου και που έχω μυήσει και εγώ στα παιδιά μου …η κόρη μου τα λατρεύει και ο γιος μου τα ανέχεται επειδή αρέσουν σε μας …
Αν καταφέρω να δημιουργήσω τις ανάλογες αναμνήσεις σ’ αυτά θα έχουν να θυμούνται ωραίες συζητήσεις ,συναντήσεις ,μυρωδιές και θα έχουν μάθει να αφουγκράζονται τους ανθρώπους …εεε… κι αν τις περισσότερες φορές μια μυρωδιά τσιγάρου ,ούζου και καπνού κολλήσει στα ρούχα τους δεν πειράζει …
Στα καφενεία της ζωής μου έμαθα να πίνω ούζο ,να ακούω τους άλλους και να γνωρίζω τον εαυτό μου μέσα από την επαφή μου με το …ισχυρό φύλο !!!!!!!!!!







ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΠΡΕΖΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Υπάρχει άραγε μαγική συνταγή για να γίνεις αγαπητός αν όχι σε
όλους ,τουλάχιστον σε αυτούς που θέλεις?
Και είναι αλήθεια πως όλοι θέλουμε να γίνουμε αγαπητοί σε όλους …
Άλλοτε κάνουμε προσπάθειες και άλλοτε αυτό γίνετε αυτόματα …
Πολλοί μας δέχονται από την πρώτη στιγμή που μας γνωρίζουν και σε άλλους παίρνει καιρό …
Και γιατί πάντα , μα πάντα , αυτούς που θέλουμε να γοητεύσουμε ,να τους κάνουμε να μας θαυμάσουν και εν τέλει να μας αγαπήσουν είναι τόσο δύσκολο να το καταφέρουμε ?
Γιατί πάντα , μα πάντα , δεν μας είναι αρκετή η αγάπη που παίρνουμε αλλά πάντα θέλουμε κι άλλη ?
¨ Πρεζόνια ¨ της αγάπης είμαστε …εθισμένοι στην αγάπη …ψάχνουμε μέρα νύχτα για την ¨ δόση μας ¨ …ακομα και στα όνειρα μας , αγάπες
ονειρευόμαστε …ζούμε κάτω από την δυναστεία και την δικτατορία αυτής της ανάγκης μας …
Από μωρά μέχρι τα βαθιά μας γεράματα …από γονείς ,αδέλφια , δασκάλους , φίλους ,συγγενείς ,εργοδότες ,παρέες μέχρι από άγνωστους που θέλουμε να κάνουμε γνωστούς …μόνο αν μας αγαπήσουν …
¨ Μ’ αγαπάς ? ¨ ¨ Μ’ αγαπαει ? ¨…Αναρωτήσεις καθημερινές …απαντήσεις που μας ρίχνουν στα τάρταρα και ακομα πιο βαθιά …
η μας ανεβάζουν για λίγο στα ουράνια η στην στρατόσφαιρα της
ευτυχίας …
Και βάζουμε τα δυνατά μας και γινόμαστε καλύτεροι [?] και αποκτάμε
τα ενδιαφέροντα που θα μας κάνουν πιο αρεστούς και στοχεύουμε
σ’αυτά που νομίζουμε πως θα κοιτάξουν πάνω μας η μέσα μας …
και να τα ρούχα τα καινούρια …και να οι προσπάθειες να γίνουμε ομορφότεροι /ες και να οι κλεφτές ματιές σε κάθε πολιτιστικό δρώμενο για να τον προσεγγίσουμε μέσα από τις προτιμήσεις του …και να οι βιαστικές αναγνώσεις σε αναγνώσματα που μάθαμε πως τον
γοητεύουν …και να οι ερωτήσεις σε θέματα που γνωρίζει για να του
κινήσουμε το ενδιαφέρον …και να οι επισκέψεις σε μέρη που συχνάζει
και να η μεταστροφή μας σε κάτι που δεν είμαστε αλλά γινόμαστε …
όλα αυτά για την ¨ δοση ¨ μας …
Δεν είναι το οξυγόνο που μας κρατά στην ζωή …είναι η αγάπη …όχι αυτή που δίνουμε αλλά αυτή που παίρνουμε …αυτή που δίνουμε δεν είναι ανάγκη ενώ αυτή που θέλουμε είναι μια ανάγκη …
έχουμε ¨ στερητικά σύνδρομα ¨ αν δεν τη έχουμε …πονάμε …κλαίμε …και κάνουμε τα πάντα για να βρούμε την ¨ δόση ¨ που θα σταματήσει τον πόνο και θα μας ισορροπήσει σαν άτομα …
Εμείς τα γεννημένα ¨ πρεζόνια της αγάπης ¨ που ψάχνουμε για μαγικές συνταγές χωρίς να υποψιαζόμαστε πως για να γίνουμε αγαπητοί πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και πως συνταγές υπάρχουν μόνο για καλομαγειρεμενα φαγητά και γλυκά άντε και αρώματα !!!

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

ΧΑΡΑΜΑΔΑ

Χαραμάδα …στενό επίμηκες άνοιγμα μεταξύ δυο επιφανειών …εξηγείται το λήμμα στο επίτομο ερμηνευτικό και ορθογραφικό
λεξικό …
Ένα στενό επίμηκες άνοιγμα μεταξύ του χθες και του σήμερα …
Μια χαραμάδα στο μυαλό μου φωτίζει απειλητικά τις βαθύτερες σκέψεις μου …όπως σε ένα σκοτεινό διάδρομο , το μόνο φως που διακρίνεται είναι αυτό , στο κάτω μέρος μιας κλεισμένης πόρτας , που πίσω από αυτήν κάποιος η κάποιοι για κάποιο λόγο έχουν αφήσει ένα φως αναμμένο …
Κάποιος αφήνει πάντα μια χαραμάδα κάπου …μια χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξεις , για να τρυπώσεις ,για να διαφύγεις …
Από μια χαραμάδα κρυφοκοιτάζω και προσπαθώ να τρυπώσω στις αναμνήσεις που κρύβονται από τον χρόνο …διεργασίες άμυνας έκλεισαν την πόρτα καθώς διέφυγα …αλλά για ασφάλεια
θαρρείς ,άφησαν ένα φως αναμμένο να μου δείχνει τον δρόμο στους σκοτεινούς διαδρόμους για να μην χάνω την ρότα μου …για να επιστρέφω …για να χώνομαι μέσα από αυτή την φωτεινή στενή χαραμάδα κάνοντας το σώμα των σκέψεων μου λεπτό και ρευστό , για να χωράει να περάσει από το χθες στο σήμερα και το αντίθετο …
Έχω πια μάθει να λειώνω τις σκέψεις και να χώνομαι από αυτήν την χαραμάδα …κι όταν μπω στο φωτεινό δωμάτιο πίσω από την κλειστή πόρτα των αναμνήσεων όλα μα όλα με πνίγουν …έρχονται οι ένοικοι με αγκαλιάζουν ,με χαστουκίζουν ,με κατηγορούν ,με χαϊδεύουν η με κοιτάζουν απλώς επιτιμητικά …
Και ενώ τις περισσότερες φορές επιθυμώ να βρεθώ σε αυτό το γνώριμο και οικείο περιβάλλον που με έχει στείλει έξω με το ζόρι και ενώ γνωρίζω πως μπορώ να μπαινοβγαίνω κατά βούληση , αισθάνομαι πως όλο και πιο συχνά αυτή η φωτεινή χαραμάδα με τραβά όπως το φως την πεταλουδίτσα ...
Μια χαραμάδα που φοβάμαι πως αν ξαφνικά και για κάποιο λόγο πάψει να στέλνει το φως της …θα χαθώ …θα πάψω να είμαι εγώ …
Άραγε αυτό παθαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν η αρρωσταίνουν με αλτσχαιμερ ; Σβήνει το φως της χαραμάδας και δεν μπορούν να κρυφοκοιτάξουν στο παρελθόν τους και έτσι χάνουν τον εαυτό τους ;
Γι αυτό ισχυρίζονται κάποιοι πως όταν πεθαίνει ο άνθρωπος ένα λαμπερό φως τον καθοδηγεί …κάπου αλλού ; Ψάχνουν την φωτεινή χαραμάδα που χάσανε ; Ποιος ξέρει άραγε ….
Μια χαραμάδα πάντα αναζητάμε …μια χαραμάδα για να επιστρέφουμε …πίσω από αυτό που σηματοδοτεί το αχνό φως της …
Μια χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξουμε η να δραπετεύσουμε από αυτά που μας πονάνε …μια χαραμάδα αφήνουμε πάντα και εμείς σε όλους και σε όλα …
Μια χαραμάδα για ελπίδα ,μια χαραμάδα για να έχουμε επιλογές ,μια χαραμάδα για να τρυπώνουμε και να τρυπώνουν και άλλοι στην ζωή μας …
Μια χαραμάδα ένα στενό επίμηκες άνοιγμα μεταξύ δυο
επιφανειών …φροντίστε να αφήσετε ένα φως αναμμένο για να φαίνεται στο σκοτάδι και να την βρίσκουν εύκολα !!!!!!!!!!!!!



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

ΗΧΟΙ ΚΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Έριξε ακομα μια ματιά στο κινητό της τηλέφωνο και έστειλε νοερά την σκέψη της ως άλλος τηλεπαθητικός …χτύπα …χτύπα …χτύπα
Τίποτα … νεκρό …
Νεκρό …εεε … θα το έστελνε στο διάολο λοιπόν …το έπιασε με μίσος και το πέταξε απέναντι …ο ήχος που έκανε χτυπώντας στον τοίχο δεν ήταν ο ήχος κλήσης που ήθελε να ακούσει ..τα κομμάτια του βρέθηκαν στο πάτωμα και δεν θύμιζαν το μπιζουδάκι … που πλήρωσε ένα μισθό για να αποκτήσει …τα χρυσά υπολείμματα του δεν γυάλιζαν ,δεν καθρέφτιζαν παρά μόνο τσίριζαν την διάλυση του …διάλυση …του κινητού ,της σχέσης ,της μέχρι τώρα ζωής της ,του εγωισμού της …
Και αυτός ο ήχος κλήσης που είχε διαλέξει …σαν προμήνυμα υποσυνείδητο ¨ τα κορμιά και τα μαχαίρια ¨ …
Τα τραγούδια …πάντα μα πάντα φανέρωναν την κατάσταση της ζωής της από το ¨ του αγοριού απέναντι ¨ έως ¨ το τσιγάρο ¨…από το ¨ τραγούδι της ερήμου ¨ έως το ¨ δυο ψέματα ¨…από το ¨ μαμά γερνάω ¨ έως το ¨ τέρμα η ιστορία ¨…
Ένα τραγούδι διαλεγμένο από τα χιλιάδες …ένα τραγούδι που λες και γράφτηκε γι αυτήν ….ένα τραγούδι που γινόταν πάντα μα πάντα ο εθνικός ύμνος της καρδιάς της μέχρι να αλλάξει κι αυτό και να αντικατασταθεί από το επόμενο …παλιό η καινούριο …λυπητερό η χαρούμενο …ερωτικό η όχι …ροκ η ποπ … λαϊκό η μοντέρνο…ελληνικό η ξένο …ερμηνευμένο από άντρα η γυναίκα …
Κι αν στον εθνικό ύμνο αυτόματα σηκωνότανε όρθια ,στα τραγούδια έπεφτε στα γόνατα …υποκλινόταν σε αυτά όπως υποκλίνεται κανείς στις επιλογές του πριν μετανοήσει γι αυτές …χαιρόταν στο άκουσμα τους όπως σε γλέντι πριν ακομα μεθύσει …τα ξεχνούσε όπως ξεχνάμε κάθε τι που πέρασε …τα αντικαθιστούσε όπως τα ρούχα εκτός μόδας …
και τα αποθήκευε για μελλοντική χρήση όπως τα αγαπημένα που δεν μπορούμε να πετάξουμε …
Κι αν δεν άρεσαν σε όλους …κι αν πολλά κεφάλια γύριζαν σε δημόσιους χώρους κάθε φορά που κάποιος την καλούσε στο κινητό …κι αν διαμαρτύρονταν οι γείτονες βουβά ,από την ένταση του στερεοφωνικού και την επανάληψη του ίδιου τραγουδιού ξανά και ξανά …εκείνη ζει μέσα από αυτά μια ιστορία μελωδική …την δική της ιστορία …και κλαίει η χαίρεται αναλόγως …
Ένα τραγούδι η ζωή μας …γραμμένο από κάποιους για κάποιους
άλλους …έτσι γίνεται πάντα …πάντα κάποιοι θα περιγράφουν αυτά που εμείς νοιώθουμε τώρα και που αυτοί ένοιωσαν πριν από μας και τα καταθέτουν για να τα ψιθυρίσουμε η να τα βροντοφωνάξουμε …
Το κινητό θα αντικατασταθεί …πρέπει να βρει ένα τραγούδι για ήχο κλήσης από τώρα …ποιο να διαλέξει όμως ;
Λες να φτιάχνεται άραγε ; Ναι αυτό θα βάλει ¨ κάπου θα
ξαναβρεθούμε ¨ …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

¨ Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει ¨

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει ¨ ,έτσι είχα μάθει από παιδί …μου το έλεγαν οι γονείς μου και οι δάσκαλοι μου …είχαμε γράψει και μια έκθεση ιδεών με αυτό το θέμα στο γυμνάσιο …δεν θυμάμαι τι έγραψα …και θεωρώ πως τότε δεν θα ήξερα τι να γράψω …θα γέμιζα τις κόλλες αναφοράς με βλακείες και θα βιαζόμουν να βγω στο προαύλιο για κουτσομπολιό και ατέρμονες συζητήσεις με συμμαθήτριες μου για έρωτες και μόδες …
Σήμερα το ίδιο θέμα θα μπορούσα να το αναπτύξω τέλεια …έμαθα καλά πως μπορείς να σκοτώσεις κάποιον μόνο με λέξεις …πως μπορείς να του πεις αλήθειες και να τον κανείς να σέρνεται στα πατώματα …να του διαλύσεις την ψυχολογία …να τον κανείς να κλάψει η να τον κανείς να δει αλήθειες που μπορεί να αγνοούσε ηθελημένα η μη …
Ναι τώρα ξέρω …εκείνο που δεν μπορώ ακομα να καταλάβω όμως , είναι πως οι άνθρωποι διαλέγουν να ¨ τσακίσουν τα κόκαλα ¨ κάποιου με λέξεις …κι όταν το κάνουν …το κάνουν αλήθεια για να καταδείξουν αλήθειες η για να ξεράσουν την χολή τους οχυρωμένοι πίσω από καλές προθέσεις ;
Ναι , έχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου να ¨ λέει ¨ αλήθειες με δεικτικό τρόπο και να δικαιολογούμαι στον εαυτό μου πως το κάνω για να ταρακουνήσω δήθεν η για να αφυπνίσω …
Δεν δικαιολογείται όμως ο τρόπος …πολλές φορές η κόρη μου λέει ¨ πρόσεξε μην δαγκώσεις την γλώσσα σου …θα δηλητηριαστείς από την χολή σου ¨ η ¨ έχεις πρόχειρο το τηλέφωνο του κέντρου
δηλητηριάσεων ; ¨
Τα ωραίο είναι , πως όλοι λέμε , πως το κάνουμε με καλή πρόθεση και ξεχνάμε πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις , όπως διάβασα κάπου …
Το θλιβερό είναι , πως όταν το κάνουμε είναι όταν θέλουμε να πληγώσουμε κάποιον ,όταν δεν μπορούμε να τον πληγώσουμε με άλλον τρόπο ,όταν είμαστε θυμωμένοι μαζί του ,όταν τον έχουμε ζηλέψει και θέλουμε να του μειώσουμε την χαρά …και η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνουμε …
Το κακό είναι , πως τελικά πληγώνουμε αυτούς που μας θεωρούν
¨ δικούς τους ¨ ανθρώπους ,έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους ,
έχουμε γίνει κοινωνοί των αδυναμιών τους και των μυστικών τους
και ¨ γνωρίζοντας ¨ , εκμεταλλευόμαστε αυτή την γνώση και με την χολή μας δηλητηριάζουμε τα βέλη που χρησιμοποιούμε για να τον σκοτώσουμε κυριολεκτικά η μεταφορικά …

Το γελοίο δε , είναι , πως ενώ μας το έχουν κάνει και εμάς ,ξεχνάμε τον πόνο που βιώσαμε ,ξέρουμε πως μας έμεινε μόνο η χολή που μας πέταξαν ,πως κατάφεραν μόνο να μας πληγώσουν και πως ούτε γίναμε καλύτεροι ούτε ταρακουνηθήκαμε και πως αγνοήσαμε παντελώς τις αλήθειες που είπαν και κρατήσαμε μόνο την κακία αυτών που ¨ μας έσπασε τα κόκαλα ¨…συχνά πυκνά το κάνουμε και εμείς σε άλλους …
Ανθρώπινο ίδιον θα μου πείτε ...και πώς να το αποποιηθείς !!!!!!!!!!!

ΛΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

Σάββατο πρωί …στο γραφείο …ισόγειο με μεγάλες τζαμαρίες …
Στο δρόμο απλώνεται η λαϊκή αγορά …ένα κομμάτι της , μπροστά στα μάτια μου …στο πεζοδρόμιο έχουν κάνει κατάληψη πάγκοι και λαχανικά…
Οι φωνές με αναγκάζουν να έχω κλειστά τα τζάμια και να ανεβάζω την ένταση στην μικρή τηλεόραση …
Πορτοκαλιές τέντες …πολυχρωμία …πολυκοσμία …
πολυφωνία ..πολυμορφία …όλα πολύ …και οι μυρωδιές τρυπώνουν όπως οι φωνές από τις χαραμάδες …ελιές και φράουλες …δυο πάγκοι ο ένας δίπλα στον άλλον έξω από την πόρτα …και μια άκρη στο οπτικό μου πεδίο από ένα πάγκο με μπανάνες …ακόμα και τα τελάρα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο σε διαφορετικά χρώματα …μπλε ,
πράσινα ,πορτοκαλί …μισά άδεια μισά γεμάτα …
Απέναντι ένας πάγκος με πατάτες και κρεμμύδια ,ένας με χόρτα και ένας με αυγά …
Οι ελιές σε βαθιά διαφανή μπολ σε ένα φανταστικό τραπέζι –πάγκο στολισμένο με ματσάκια μαϊντανού και άνηθου …δίπλα ο πάγκος με τις φράουλες …στην γωνία ένας λόφος από αυτές και ακριβώς δίπλα γαλάζια πλαστικά κεσεδάκια γεμάτα τα χωρίζει μια μαύρη ταμπελίτσα με την τιμή …παραδίπλα στον στύλο της τέντας κρέμονται τσαμπιά με μπανάνες και στην άκρη του πάγκου μια ζυγαριά …απέναντι οι πατάτες και τα κρεμμύδια δυο μικρά βουνά σε κατάρρευση …αυγά σε παράταξη κατά μέγεθος και χόρτα σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου που διαφοροποιεί την κατηγορία τους …
Οι πωλητές προσκαλούν τον κόσμο με τις φωνές τους …οι πελάτες σταματούν ,κοιτάζουν ,αγοράζουν η φεύγουν …όσο περνά η ώρα η κίνηση των αγοραστών πυκνώνει …ο δρόμος θυμίζει διαδήλωση …από δεξιά η άνοδος , από αριστερά η κάθοδος …ένας οδικός κώδικας που τον γνωρίζουν όλοι …γυναίκες με καροτσάκια της λαϊκής …άντρες με σακούλες στα χέρια …μάνες με μικρά παιδιά στο ένα χέρι …μεσήλικα ζευγάρια αναποφάσιστα …κοπέλες με μεγάλα γυαλιά ηλίου και ψηλοτάκουνα …προκλητικές τριαντάρες που ξεσηκώνουν τους πωλητές
και τους κάνουν να φωνάζουν περισσότερο η να πετάνε υπονοούμενα όπως ¨ εεε ρε πράμα …που έχω σήμερα για σένα ¨και αλλά έξυπνα
η μη …χαμόγελα και φρούτα …λαχανικά και βιασύνη …
Όσο περνά η ώρα και ενώ τα καφάσια αδειάζουν σιγά σιγά δυναμώνουν τα καλέσματα των πωλητών και πέφτουν οι τιμές …αλλάζει το είδος των αγοραστών …περισσότεροι ηλικιωμένοι και ξένοι …τα εμπορεύματα
που απομένουν στους πάγκους χάνουν την φρεσκάδα τους από τον ήλιο
και από τα χέρια που τα ξεδιαλέγουν …οι φράουλες μαλακώνουν …τα χόρτα μαραίνονται …τα βουνά από πατάτες και κρεμμύδια κατάντησαν
ένας μικρός λόφος …τα αυγά λιγόστεψαν …οι ελιές άρχισαν να αναδίδουν μια μυρωδιά ξυδιού και η διακόσμηση από μαϊντανό και άνηθο μαράθηκε …οι μπανάνες στέκουν κατακίτρινες αλλά
λιγοστές …τα πεζοδρόμια γέμισαν με άδεια καφάσια ,χαρτιά και σάπια χόρτα και λαχανικά …οι φωνές των πωλητών βράχνιασαν …όσοι κοντεύουν να ξεπουλήσουν αρχίζουν να μαζεύουν σιγά σιγά …άλλοι πάλι πίνουν τσίπουρα η μπύρες και κάθονται σε άδεια καφάσια συζητώντας ποιος ξέρει τι …
Ξέρω πως στο τέλος της λαϊκής υπάρχουν πάγκοι που πουλάνε μικροαντικείμενα … ρούχα …εσώρουχα …χαρτικά …κινέζικες μικροσυσκευές …είδη καθαριότητας …παπούτσια και τσάντες …
ψάρια …λουλούδια …cd πειρατικά …μια αγορά για πενιχρά πορτοφόλια …μια αγορά η λαϊκή …κάτι σαν παζάρι …γεμάτη ζωή …γεμάτη ανθρώπους …που λαμβάνει χώρα μια φορά την εβδομάδα σε κάθε γειτονιά …πλούσια η φτωχική …δυτικών η βορείων
προαστίων ,ανατολικών η νοτίων …
Σάββατο και εγώ δουλεύω …όταν φύγω θα ψωνίσω για το σπίτι …οι πωλητές των πάγκων που βρίσκονται έξω από το γραφείο με ξέρουν …έχουν κρατήσει για μένα τα καλύτερα προϊόντα τους …με ξέρουν …
Εκείνο που δεν ξέρουν είναι πως μου είναι δύσκολο να δουλέψω το Σάββατο …ζω στο πνεύμα της λαϊκής …παρασύρομαι από την
ζωή της …

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΣΠΙΤΙ ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Το ρολόι έδειχνε έξι παρά είκοσι …οι λεπτοδείκτες ακίνητοι …σταματημένοι από την στιγμή που τελείωσαν οι μπαταρίες …πότε ήταν αυτό ; πριν μέρες η πριν μήνες ;…
Είχε να έρθει μήνες εδώ …όλα ήταν όπως τα άφησε εκείνο το μεσημέρι .
Ακόμα και η κούπα με τα λουλουδάκια άπλυτη στεκόταν περιμένοντας να πλυθεί στην άκρη του νεροχύτη …δυο αποτσίγαρα στο τασάκι με ίχνη από το κραγιόν της στα φίλτρα …οι παντόφλες της ατάκτως ειρημένες και μια ζακετουλα πεταμένη στην καρέκλα …
Το σπίτι της …πως γίνεται μόνο μέσα εδώ να νοιώθει ασφάλεια και σιγουριά …προστατευμένη από το κάθε τι …εδώ που οι μνήμες την αγκαλιάζουν σαν ζεστή ρόμπα αγαπημένη που αν και παλιά δεν την αποχωριζόμαστε …εδώ που η μυρωδιά της μοναξιάς έχει ποτίσει τους παλιούς τοίχους …εδώ που τα δάκρυα έχουν δημιουργήσει λεκέδες υγρασίας σε πατώματα ξύλινα …εδώ που η αγάπη αιωρείται μαζί με τους κόκκους της σκόνης στον αέρα που αναπνέει …εδώ που το μίσος δεν πρόλαβε να αφήσει σημάδια παρά μόνο στα ξύλινα παλιά κουφώματα που προσπαθούσαν να το συγκρατήσουν …εδώ που η μουσική έπαιζε δυνατά και τα ντεσιμπέλ δημιούργησαν ραγάδες στους τοίχους … που τα τακούνια ξεθώριασαν το παλιό μωσαϊκό από τα ατελείωτα πήγαινε –έλα και τους τόνους χλωρίνης από τα καθημερινά σφουγγαρίσματα …που οι φωνές ακόμα αντιλαλούν θυμωμένα ,χαδιάρικα ,συμβουλευτικά και χορεύουν και ψάχνουν ίσως συνομιλητές σε φωτογραφίες που στέκουν σιωπηλές σε ράφια ,σκονισμένες και ωραιοποιημένες από τον χρόνο …
Τα μάτια της αγκαλιάζουν όλα τα αντικείμενα και τα χαϊδεύουν νοερά απαλά …φυσά δυνατά και καθώς η σκόνη της γαργαλά την μύτη και ενεργοποιείται η αλλεργία της σ’ αυτήν , δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια της …να ΄ναι από συγκίνηση η απότοκος της αλλεργίας ;
Κάθε αντικείμενο ανασύρει και μια ανάμνηση …η χτένα στερεωμένη στον καθρέφτη … της μάνας της …το κόκαλο που έβαζε τα παπούτσια ο μπαμπάς της …οι ομπρέλες τους …στο μικρό τραπεζάκι τα γυαλιά τους μαζί με το τηλεχειριστήριο …η φωτογραφία με όλη την οικογένεια …παππούδες ,παιδιά , εγγόνια ...τραβηγμένη κάποιο Πάσχα …ακόμα νομίζει πως της έρχεται η μυρωδιά του ψημένου αρνιού και οι γνώριμες φωνές …και από κάπου μακριά ο απόηχος του τραγουδιού που έπαιζε στο στερεοφωνικό …¨ το γελεκάκι που φορείς ¨….η μήπως το¨ όσο αξίζεις εσύ και η καρδιά σου η χρυσή ¨ ; …
Κάθισε στον καναπέ και σκούπισε μάτια και μύτη …δεν έπρεπε να δεχτεί να διεκπεραιώσει την επίπονη αυτή δουλειά …πως να μαζέψεις και να παραδώσεις στην λήθη τόσα πολλά συναισθήματα …ποιο αντικείμενο να κρατήσεις και ποιο να πετάξεις ; Όλα θέλει να τα κρατήσει …που να τα βάλει όμως ; Ο χρόνος λίγος... της το τόνισαν …
Από που να αρχίσει …κλείνει τα μάτια και περιμένει …¨άντε τεμπέλα μην χαζεύεις ¨ η φωνή της μαμάς …¨ άντε κοπελαρα μου …και εγώ να δεις άμα τελειώσεις …¨ η παραίνεση –υπόσχεση του μπαμπά της …¨ αν ήταν να μην μπορείς… τι δέχτηκες ; ¨ αναρωτιέται η αδελφή της …¨ δεν μπορώ να το κάνω εγώ …έλα σε παρακαλώ ¨ τα παρακάλια του αδελφού της ¨ αν δεν μπορείτε να στείλω ένα συνεργείο να τα πετάξει ¨ ο μικρός βιαστικός αδελφός …¨ στο τέλος της εβδομάδας θα αρχίσουμε την κατεδάφιση …παρακαλώ να έχετε αδειάσει το οίκημα ¨ ο καινούριος ιδιοκτήτης …
Αυτή είναι μόνο η εγκλωβισμένη ; Αυτή μόνο θυμάται η αυτή μόνο νόμιζε πως μπορούσε να το κάνει ;
Θα μπορέσει … επειδή έτσι πρέπει …όμως τίποτα δεν θα μπορέσει να της κλέψει τις αναμνήσεις από αυτήν την μονοκατοικία της ζωής της…θα ζουν και θα υπάρχουν μέχρι να χαθεί και …μέχρι να χαθούν όλοι όσοι έζησαν μέσα σ΄ αυτήν …



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΕΓΩ Η '' ΚΑΤΙΝΑ ''

Ναι εγώ η '' Κατίνα '' που είμαι πενήντα χρονών …που με έφαγε η ρουτίνα ,που πλήττω ,που πάω μια φορά το μήνα στον κινηματογράφο και μια θέατρο ..που είμαι εργαζόμενη και μάνα και νοικοκυρά … που πάω λαϊκή …που έχω προφίλ στο face book για να περνά η ώρα μου …που διαβάζω τρία βιβλία το μήνα …που έχω ζήσει τον έρωτα και ξέρω πως είναι …που με έχει κουράσει η μέχρι τώρα ζωή μου αλλά κάνω υπομονή …
Που ονειρεύομαι μικρά πράγματα …που είμαι η χαρά των εκδοτικών οίκων …και των συγγραφέων που γράφουν
'' ρομαντικές σαχλαμάρες '' …που με έχουν κατατάξει στο αναγνωστικό κοινό που συμβάλλει στην '' κατάντια του ελληνικού πνεύματος ''…
Όχι δεν ψάχνω να ταυτιστώ με πρωταγωνιστές …δεν είμαι στερημένη…και δεν ονειρεύομαι γαλάζιους πρίγκιπες …
Να περάσω ευχάριστα μερικές ώρες θέλω …να ξεχάσω τα προβλήματα μου …
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το αναγνωστικό κοινό της πατρίδας μας που μερικοί διανοούμενοι το ονομάζουν'' Κατινες '' …και κατηγορούν συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους που στοχεύουν σε αυτές …
Εγώ θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μου δίνουν την δυνατότητα να περνώ κάποιες ώρες ευχάριστες …όταν θέλω να προβληματιστώ γνωρίζω και ποια βιβλία να αγοράσω ...κι αν δεν το κάνω συχνά είναι επειδή μου λείπει περισσότερο '' το παραμύθι '' στην ζωή μου …
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχάριστες ώρες …τις κυρίες Δημουλιδου ,Καλλιοντζη ,Κουνουνη ,Τραυλού ,Οικονόμου, Βοικου ,Μαντά ,Τζιριτα ,Λουλοπουλου…και πολλές άλλες …
Εγώ η '' Κατίνα '' μια από τις πολλές !!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

ΤΑΡΑΧΗ [ΣΥΝΕΧΕΙΑ ]

Τα μάτια του , σαν συσκευή scanner , πέρασαν από πάνω της ,έκαναν ένα ανεβοκατέβασμα γρήγορα και μέχρι να εντυπωθούν οι νέες πληροφορίες στον εγκέφαλο του και να αποθηκευτούν στον σκληρό του δίσκο ,πρόλαβε να χαμογελάσει και να απλώσει το χέρι του .
Στο χέρι του ένοιωσε το δικό της …ήταν μαλακό ,λίγο νευρικό και ιδρωμένο όπως πάντα …το κράτησε χαλαρά ενώ η αλήθεια είναι πως θα ήθελε να το σφίξει δυνατά …τόσο όσο να νοιώσει τα δάκτυλα της να αντιστέκονται και να τραβιούνται από τον πόνο …δεν το έκανε όμως …απλά πήρε λίγο ιδρώτα στην παλάμη του και ευχήθηκε να έμενε λίγη από την μυρωδιά του για να την μυρίσει αργότερα …
Δεν είχε αλλάξει καθόλου συνειδητοποίησε …να … ακομα και η φλέβα στο μέτωπο της έκανε την εμφάνιση της …πόσο καλά την γνώριζε …ένας δείκτης της ψυχικής της διάθεσης ήταν …όταν φώναζε νευριασμένη …όταν ήταν θυμωμένη …όταν την έπνιγε η αγανάκτηση και προσπαθούσε απεγνωσμένα να το κρύψει …όταν η ταραχή την τύλιγε …
Ταραγμένη είναι και τώρα …γιατί άραγε …αυτός ήταν φυσικό να ταράχτηκε …αλλά αυτή τι λόγους είχε …και η ανάσα της γιατί είναι τόσο γρήγορη …αχ κοριτσάκι …τι μου θύμισε αυτή η ανάσα σου η ταραγμένη …τους εφιάλτες σου κάτι βράδια που ξύπναγες φωνάζοντας το όνομα μου με λαχτάρα …το πρώτο μάθημα οδήγησης που σου έκανα …τις γρήγορες κοφτές ανάσες σου όταν γινόσουν ένα μαζί μου …
Ταράχτηκα και εγώ … και μόνο που σε είδα …και σε μίσησα εκεί στην μέση του δρόμου εκείνη την στιγμή που κατάλαβα πως κάποιος άλλος έχει τώρα το προνόμιο να μοιράζεται στιγμές μαζί σου …που είσαι καλά και χωρίς εμένα …που ένοιωσα πως μπόρεσες να προχωρήσεις …που μόλις με είδες ταράχτηκες επειδή δεν ξέχασες όλα όσα σου προκάλεσα …πως ήμουν ένα κακό συναπάντημα …
Και εκείνο το '' χαθήκαμε '' …γιατί το είπε …έπρεπε να πει '' χάθηκες '' να με κατηγορήσει …γαμώ την ανωτερότητα του κώλου που την χαρακτηρίζει …γιατί δεν λέει αυτό που σκέφτεται …γιατί δεν μου δίνει την ευκαιρία να της μιλήσω …και τι να της πω …έλα να μοιράσουμε τις ευθύνες …φταις και συ που χάθηκα …φταίω εγώ που φοβήθηκα την αγάπη σου …φταις που μου έβγαζες τον κακό μου εαυτό …φταίω που έμαθα να παίρνω και να μην δίνω …φταις που δεν ζήταγες αλλά απαιτούσες … φταίω που δεν έτρεξα πίσω σου … φταίω που δεν ήμουν αντάξιος της αγάπης σου… φταις που παραδόθηκες …φταίω και φταις …
Και τώρα τι ;;;; …είμαι καλά είσαι καλά …θα πεις '' άντε γεια '' και θα φύγεις …έτσι σαν απλοί γνωστοί που συναντήθηκαν τυχαία …μα δεν βλέπεις τίποτα ,δεν βλέπεις την ταραχή μου ,δεν νοιώθεις την λαχτάρα μου …δεν θυμάσαι τίποτα από αυτά που ζήσαμε …θα γυρίσεις την πλάτη και θα φύγεις χωρίς να προλάβω να σου πω… πως μετάνιωσα …πως δεν προχώρησα …πως θα ήθελα ακομα μια ευκαιρία …πως αν φύγεις τώρα θα είναι για πάντα …πως θέλω να είμαι το '' μου '' στην ζωή σου …πως καμία άλλη δεν έγινε ξανά '' μου ''…
Μη χαθείς πάλι …μην με αφήσεις να χαθώ …

Τα '' μου '' είναι κτητικά που φανερώνουν αγάπη …κι όποιος αρνήθηκε το '' μου ''
κάποιου είναι μισός …τώρα που το κατάλαβε την έβλεπε να κινείται πάνω στις δωδεκαποντες γόβες της …έβλεπε μόνο την πλάτη της … χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα πια …
Έφερε το χέρι που έσφιξε το δικό της ,στο πρόσωπο του , και έψαξε την μυρωδιά
της …μάταια …ούτε αυτό δεν μπόρεσε να κρατήσει …
Μια ταραχή σάλεψε τα σωθικά του ,έσφιξε τα δόντια κι αυτά έτριξαν ανατριχιαστικά
συγκρατώντας μια βρισιά που έφτασε στην άκρη της γλώσσας του …
Χάνομαι …χάνεσαι …χαθήκαμε …δίκιο είχε πάλι …γαμώ το κέρατο μου !!!!!!!!!

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

ΤΑΡΑΧΗ

Στην αρχή ένα κύμα αίματος όρμησε προς τα πάνω …μετά ένοιωσα την καρδιά μου να επιταχύνει τους χτύπους της και τους κροτάφους μου , να προσπαθούν να την συναγωνιστούν σε ένα αγώνα δυνατότερου και γρηγορότερου χτυπήματος …έφτασαν και οι δυο στο νήμα …η μια χτυπούσε τρελά με την ανάσα κομμένη σαν του αθλητή ταχύτητας στο τέλος μιας κούρσας και οι κρόταφοι μου χτυπώντας έντονα παρασέρνοντας στον αγώνα και μια φλέβα στο μέτωπο ,που με αγωνία φούσκωσε και μελάνιασε και έκανε την εμφάνιση της σαν κεραυνός αποτυπωμένος σε δέρμα
λεπτό ,χλωμό και υγρό …
Πολύ συχνά αυτή η τρεμάμενη γαλάζια φλέβα δήλωνε την παρουσία της στο μέτωπο μου ,παλλόταν παράλληλα με την καρδιά μου και αποχωρούσε τόσο αργά όσο ξαφνικά ερχόταν σε αντίθεση με την καρδιά μου που επιτάχυνε και ηρεμούσε με την ίδια ταχύτητα .
Το αίμα που ορμούσε προς τα πάνω πλημμύριζε το κεφάλι μου και έφερνε ένα βουητό που ζουζούνιζε στα αυτιά μου και έστελνε μηνύματα στον εγκέφαλο μου…μηνύματα που δεν έβρισκαν αποδέκτη …το αίμα είχε πνίξει τα πάντα και όλα λειτουργούσαν ερήμην των άλλων σε αντίθεση με τις φυσιολογικές καταστάσεις …
Μόνο η φλέβα και μια ανάσα γρήγορη και κοφτή φανερώνει την ανωμαλία των λειτουργιών .
Και συ απέναντι μου να μην ξέρεις γιατί αυτή η πάλλουσα φλέβα εμφανίστηκε τώρα .
Μετά από τόσα χρόνια ξέχασες πως έρχεται όταν θυμώνω ,όταν φοβάμαι , όταν …
Δεν ακούς τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς μου και σε παραξενεύει η γρήγορη ανάσα μου …εσύ θυμάσαι άλλες γρήγορες ανάσες που φανέρωναν παράδοση και ηδονή …
Εσύ που έγινες ξένος επειδή δεν μπορούσες να γίνεις '' δικός '' …
Και εγώ να σε έχω'' δικό '' επειδή δεν μπορώ να σε κάνω ξένο …
Όλα σιγά σιγά θα επανέρθουν στις φυσιολογικές καταστάσεις …η καρδιά θα ρίξει τους γρήγορους χτύπους ,το αίμα θα συνεχίσει να ρέει σε δρόμους γνωστούς ,η ανάσα θα ηρεμήσει και η φλέβα θα χωθεί στην σπηλιά της να ενεδρεύει στιγμές έντασης …
Η φωνή μου θα βρει δρόμο να ακουστεί και τα χείλη υποκρινόμενα ένα χαμόγελο θα πουν '' γεια σου …τι έγινε …χαθήκαμε '' …
Χαθήκαμε γιατί σε έχασα η χάνομαι γενικώς …χάνομαι επειδή ταράχτηκα που σε είδα η ταράζομαι που θα σε ξαναχασω …
Kαι συ να μένεις αταραχος και να μην κατανοεις την ταραχη …
Εσύ …η αφορμή της ταραχής !!!!!!!!!

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Ήμουν δεκαπέντε χρόνων τότε … καλοκαίρι …φανατικές αναγνώστριες του περιοδικού ΦΑΝΤΑΖΙΟ μαζί με τις συνομήλικες φίλες ,γειτόνισσες και συμμαθήτριες μου …
Το αγοράζαμε ομαδικά κάθε εβδομάδα και μαθαίναμε τις νέες τάσεις της μόδας ,τα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα ,συμβουλές για τα αισθηματικά μας ,συνταγές μαγειρικής ,το ωροσκόπιο μας και τι άλλο δεν θυμάμαι πια …
Το γελοίο του πράγματος ,τώρα που το σκέπτομαι είναι πως το συγκεκριμένο περιοδικό ήταν για γυναίκες ….όχι για έφηβες …όμως εμείς θεωρούσαμε πως μεγαλώσαμε και πως όλα λέγονταν και γίνονταν για μας …πως οι περιβόητες , ΜΑΝΙΝΑ και ΚΑΤΕΡΙΝΑ ,περιοδικά που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή για έφηβες ήταν για τις ‘’μικρές’’…
Κάποιο Σάββατο λοιπόν ,αφού το περιοδικό είχε τσαλακωθεί από τις πολλές εναλλαγές χεριών και τα τραβήγματα …αφού είχε κρυφτεί κάτω από εφηβικούς λευκούς ,τροφαντούς η μη ποπους ,είχαν φιληθεί οι φωτογραφίες των σταρ της εποχής από χειλάκια αφίλητα ,είχαν κοπεί με ψαλιδάκι φωτογραφίες ροκ σταρ και ηθοποιών και είχαν πάρει την θέση τους σε ντουλάπες ,βιβλία και λευκώματα …στις τελευταίες σελίδες που η αλήθεια να λέγεται ,πότε δεν σταματούσαμε …κάποια από όλες διάβασε φωναχτά ‘’Ζητούν αλληλογραφία ‘’….σκύψαμε τα κεφάλια όλες μαζί …
Νέοι και νέες με ενδιαφέροντα με κοινά ονόματα και επίθετα , αναζητούσαν αλληλογραφία με νέους και νέες με σκοπό την γνωριμία και την φιλία …Μερικές αγγελίες ζητούσαν φωτογραφία υποχρεωτικά μερικές όχι …
Την ιδέα την πέταξε μια …αλλά άρεσε σε όλες …
Όλες στείλαμε μια αγγελία στο περιοδικό …’’ ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΤΩΝ 18 ΖΗΤΕΙ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΝΕΟΥΣ/ΕΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΥΠΟΧΡΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΤΑΔΕ …’’
Περιμέναμε με αγωνία το επόμενο τεύχος για να δούμε τις αγγελίες μας και αφού τις είδαμε τυπωμένες ,αγωνιούσαμε αν θα μας απαντούσε κάποιος …
Δεν είχε περάσει μια εβδομάδα και ο ταχυδρόμος βλαστήμησε και εμάς και την δουλειά που εκανε …για ένα μήνα ,κάθε μέρα ,σε πέντε σπίτια κουβαλούσε περί τα διακόσια γράμματα …
Η μανά μου περιορίστηκε σε δυο χαστούκια και αφού με χαρακτήρισε χαζή άρχισε να ανοίγει μαζί μου τα πρώτα γράμματα …ξεχύθηκαν φωτογραφίες φαντάρων ,νεαρών και φοιτητών ….γραφικοί χαρακτήρες ,ανορθογραφίες, καρδούλες και πλήθος πληροφορίες όπως ηλικίες ,μόρφωση ,χόμπι ,τόποι διαμονής και άλλα …
Τα περισσότερα ήταν από στρατιώτες και ζητούσαν αλληλογραφία για να περνά ευχάριστα η ώρα τους στα απομακρυσμένα σημεία που τους έλαχε να υπηρετούν … οι φωτογραφίες χάλια …με αγόρια κουρεμένα γουλί …με η χωρίς χαμόγελα …
Η μάνα μου, μου απαγόρευσε να απαντήσω σε οποιονδήποτε …εγώ μετά από ξεδιάλεγμα φωτογραφιών διάλεξα έναν ομορφούλη φοιτητή από την Αθήνα καθώς μου άρεσαν και ο γραφικός του χαρακτήρας και όσα έλεγε …και έναν ναυτικό που ναι μεν η φωτογραφία του δεν έλεγε και πολλά αλλά με εντυπωσίασε ο φάκελος με τα πολλά γραμματόσημα και το γεγονός πως μου περιέγραφε τόπους που πήγε η θα πήγαινε και τους ήξερε …
Δεν θυμάμαι τι έκαναν οι φίλες μου αλλά εγώ θυμάμαι καλά την αλληλογραφία μου με τους δυο φίλους …αλληλογραφούσαμε χρόνια …με τον φοιτητή γίναμε φίλοι και συναντηθήκαμε όταν κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές …με τον ναυτικό η αλληλογραφία κατέληξε σε έναν μονομερή ερώτα από μέρους του …ήρθε στην Θεσσαλονίκη γνωριστήκαμε και από κοντά ,ήθελε να με παντρευτεί αλλά εγώ δεν ήμουν σε ηλικία γάμου και συνεχίσαμε να αλληλογραφούμε …μέχρι που βαρέθηκα …αραίωσα την αλληλογραφία και την διέκοψα απότομα μόλις ερωτεύτηκα ένα γειτονόπουλο …

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα …και θα σας φανούν αστεία …αλλά μην μου πείτε πως δεν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά ;
Εγώ βρίσκω πολλά κοινά αυτού του τρόπου επικοινωνίας με τον τρόπο τον σημερινό, μέσω facebook …βλέπουμε φωτογραφίες ,διαβάζουμε απόψεις ,διορθώνουμε λάθη ορθογραφικά η όχι και από ανία κάνουμε φίλους που ο χρόνος θα δείξει αν θα βρεθούμε ποτέ η όχι …
Τίποτε δεν αλλάζει την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία …το μέσον μόνο !!!!!!!!!!!

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΚΟΥΒΑΡΙΑ

Ξέμπλεξες τα κουβάρια
που μόνος είχες μπλέξει …
κουβάρια σχέσεις άλυτες
τύλιξαν το κορμί σου
αυτές νομίζεις δεν πονούν
αφήνεις να σε αγγίζουν…
μα σαν μπλεχτούν τα χερια σου
να δω πως θα τις λύσεις
που και αυτές τώρα ζητούν
κάτι απ’την ψύχη σου …
Ψαλίδια κοφτερά ακονισμένα
στις τσέπες του μπλουτζίν σου
αναμένουν …
μην προσπαθείς δεν θα λυθείς …
τα χερια σου μπλεγμένα
σε κουβάρια επιπόλαιων
επιλογών !!!!!

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Εξετάσεις …από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περνάει από εξετάσεις …
Στην αρχή με εξέταζε η μάνα μου …αν είμαι καθαρή …αν έφαγα …αν διάβασα ….
Αν σε κάποια εξέταση της δεν έπαιρνα άριστα υπήρχε η ανάλογη τιμωρία ...μικρή
μέχρι τα πέντε μου ,μέτρια μέχρι τα δώδεκα και ανέβαινε όσο μεγάλωνα .Αν στα πέντε μου δεν περνούσα στις εξετάσεις της το πολύ πολύ να έχανα για λίγες ώρες τις αγκαλιτσες και τα φιλάκια ….στα δέκα μου μπορεί να έχανα το απογευματινό παιχνίδι στο δρόμο …στα δώδεκα να ένοιωθα τράβηγμα μαλλιών από την κοτσίδα
η κάνα χαστούκι και στέρηση κινηματογράφου την Κυριακή …δεν θυμάμαι βέβαια ποιο πονούσε πιο πολύ …μάλλον το δεύτερο …
Ύστερα πήγα στο γυμνάσιο …έτσι εκτός από τις εξετάσεις της μάνας μου είχα και τις εξετάσεις από τους καθηγητές μου …και καλά της μάνας μου τις είχα συνηθίσει
εκείνες των καθηγητών δεν τις συνήθισα ποτέ …δεν φτάνει που έπρεπε να έχω τον τρόμο της καθημερινής εξέτασης είχα και τον μεγάλο τρόμο που έφερναν οι εξετάσεις του Φεβρουαρίου και του Ιουνίου …πρέπει να φοβόμουν πολύ την απόρριψη από τότε …αλλιώς δεν εξηγείτε πως τα κατάφερνα πάντα να βγαίνω αλώβητη με αρκετό διάβασμα όμως …όσο για τις εξετάσεις της μάνας μου συνεχίζονταν αλλά σε άλλο επίπεδο πια …εξέταζε τους φίλους μου …έλεγχε τις ώρες που μπαινόβγαινα από σχολεία και φροντιστήρια στο σπίτι και πάντα με περίμενε
με συμβουλές τύπου μαμάς , αυστηρής όμως …οι τιμωρίες της περιοριζόταν στην στέρηση της βόλτας ,των πάρτι και των οικονομικών παροχών …ένας αέναος πόλεμος μαζί της με νικητή πάντα εκείνη και χαμένη την ελευθερία μου …η μεγαλύτερη τιμωρία για μένα τότε όμως ήταν όταν έπρεπε να μάθω να κεντάω ,να σιδερώνω κ.α που αφορούσαν την μελλοντική μου υπόσταση ως σύζυγος και νοικοκυρά …και ήταν τιμωρία επειδή τα μαθήματα και οι εξετάσεις λάμβαναν χώρα
στις καλοκαιρινές διακοπές …έμεινα πολλές φορές ανεξεταστέα …
Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο οι εξεταστικές και οι εργασίες δεν με άγχωναν …
ήμουν μόνη …η μάνα μου πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά …ξενυχτούσα κατά κόρον
έπινα ,κάπνιζα ,γλεντούσα και κάθε εξάμηνο διέθετα ένα δεκαήμερο για να διαβάσω
μόνη η με παρέα …ο φόβος μου τότε ήταν μην χάσω κάποιο μάθημα και αναγκαστώ να γυρίσω στα πάτρια εδάφη με όλα όσα είχα αφήσει εκεί …μπορώ να πω πως ήταν από τις εξετάσεις που δεν χρειάστηκε να με τιμωρήσει κανείς …
Εν τω μεταξύ , ενδιάμεσα περνούσα και από άλλου είδους εξετάσεις …οι εκάστοτε
ερωτικοί σύντροφοι με περνούσαν από τις απαραίτητες δικές τους εξετάσεις …πως ντυνόμουν ,πως μιλούσα ,σε ποια φοιτητική νεολαία ανήκα και τέτοια …σε αυτούς που άρεσε η εμφάνιση μου , οι εξετάσεις ήταν σύντομες και με ευνόητες …τιμωρίες ..
σε κάποιους άλλους η τιμωρία ήταν πως στερήθηκαν την συντροφιά μου και πιστέψτε με …πολύ στεναχωρήθηκαν αργότερα ….
Και μετά γνώρισα τον ερωτά της ζωής μου …αφού πέρασα τις εξετάσεις του και γίναμε ζευγάρι περάσαμε τρία χρόνια ξενοιασιάς και ευτυχίας …τελειώσαμε τις σπουδές μας και μια και θα έφευγε να υπηρετήσει την μαμά πατρίδα θεώρησε σωστό να δέσει το γάιδαρο του για να τον βρει στο στάβλο του όταν απολυθεί …και με αρραβωνιάσθηκε …βέβαια μέχρι να γίνει αυτό έπρεπε να περάσω νέες εξετάσεις από
την αγαπημένη του μαμά …τυχερή στάθηκα φαίνεται και με συμπάθησε …αλλά μέχρι να της κάνω το πρώτο εγγόνι νομίζω πως ήμουν σε περίοδο εξετάσεων …
Μέχρι όμως να παντρευτώ και να κάνω παιδί έπεσα σε άλλους εξεταστές…μέχρι να βρω μια σταθερή δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα …άλλαζα αφεντικά που με εξέταζαν πριν και μετά την πρόσληψη μου …άλλο δράμα και αυτό …άλλα
ζητούσαν πραγματικά και άλλα έλεγαν με τα χείλη …τα γνωστά …πρέπει να πέρασα από τέτοιες εξετάσεις περισσότερες από εκατό φορές …
Στα τριάντα μου έγινα μάνα …πάνω που περνούσα μόνο από εξετάσεις ιατρικές που και που …πέρασα μια περίοδο δέκα χρόνων περίπου χωρίς να χρειάζεται να υποβληθώ σε εξετάσεις και ανάλογες τιμωρίες και πίστεψα πως ως εδώ ήταν …
Αμ δε …κάποιο μεσημέρι ,η δεκάχρονη κόρη μου δεν με φίλησε ( με τιμώρησε )
επειδή λέει δεν είμαι καλή μαμά καθώς δουλεύω και λείπω συνέχεια και πως θα ήθελε την μαμά της Ειρήνης για μαμά της …και πως αν δεν γίνω καλή μαμά θα φύγει και θα πάει στο σπίτι της Ειρήνης …για πάντα …
Κι αυτό ήταν η αρχή μόνο …με σύμμαχο τον γιο μου και αδελφό της από τότε με περνούν από εξετάσεις και με τιμωρούν αν δεν πάρω άριστα σε αυτές …
Τελευταία με εξέτασαν στην συμπεριφορά μου απέναντι στις σχέσεις τους …
Η κόρη μου βρήκε πως έπρεπε να τους αφήσω μόνους πάραυτα και ο γιος μου πως
δεν έπρεπε να κάνω ερωτήσεις …η ετυμηγορία τους είναι πως φέρθηκα σαν γυναικούλα …και η τιμωρία μου δεν αποφασίστηκε ακομα …
Βαρέθηκα πια να δίνω εξετάσεις ...μεγάλωσα …ΦΤΑΝΕΙ !!!!!!!!!!!!!!


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

Η δύναμη της θέλησης
νόμιζα πως μπορούσε
ως άλλο άστρο φωτεινό
να με καθοδηγούσε …

Η δύναμη της θέλησης
που χρόνια προσκυνούσα
φοβήθηκε τα θέλω μου
και τρέμει απ’τα πρέπει …

Η δύναμη που έδειχνε
να βγαίνει απ’την ψυχή μου
λυχνάρι δίχως έλαιο
στο μέσο της ζωής μου …

Και πώς να νοιώσω δυνατή
και πώς να προχωρήσω
πώς… δίχως θέληση
ζωή να προσκυνήσω …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΣΠΕΙΡΑ

Μια σπείρα οι επιθυμίες ,
που καταστρώνει σχέδια
να καταστρέψει τα συμβατικά .
Μια συμμορία έτοιμη
για ανατροπές καταστροφές .
Σε ποιο στρατόπεδο να συνταχθώ
με ποιο να πολεμήσω
να είναι οι απώλειες μικρές
όπου κι αν καταλήξω ...
Όπλα πώς να σηκώσω
σε ότι προσκυνούσα ,
εχθρό μου πώς να κάνω
αυτό που αγαπούσα …

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

IΝDIANA JONES TΗΣ ΖΩΗΣ

Ποτέ στην ζωή της δεν έκανε προγράμματα .Άφηνε την μέρα να την πηγαίνει
όπου εκείνη ήθελε η ήξερε …Ποτέ δεν έβαλε στόχους και ποτέ δεν κυνήγησε
κάτι …
Κι όμως πέρασαν τόσα χρόνια και μόνο , μέχρι πριν λίγο καιρό ,στάθηκε σε
μια σκέψη « έζησα όπως ήθελα η όπως τα έφερε η ζωή ?»
Και ακολούθησε μια άλλη « κι αν έζησα όπως τα έφερε η ζωή , το έκανα
επειδή ήμουν ολιγαρκής η επειδή θεωρούσα πως ήταν ικανοποιητική ?»
Η αλήθεια είναι , τώρα που το καλοσκέφτομαι , πως η ζωή της ήταν πολύ καλή
μαζί της …χωρίς προγραμματισμούς και σχέδια …χωρίς πλάνα και ιδιοτέλεια …χωρίς συμβιβασμούς και
παραχωρήσεις …
Μια φίλη της, της ψιθύρισε προχτές πως στάθηκε τυχερή …ακομα και γι αυτό όμως
έχω τις αμφιβολίες μου πια …τυχερός η άτυχος είναι κάποιος που ρισκάρει αντιμετωπίζοντας την τύχη του …αυτή δεν ρισκάρισε τίποτα και ποτέ …
Λένε πως η τύχη βοηθά τους τολμηρούς …αυτήν που δεν έκανε τίποτε το τολμηρό
γιατί την βοήθησε ? η μήπως απλώς την αγνόησε και την άφησε να είναι θεατής των ζωών των άλλων ?
Και εγώ που έζησα την ζωή μου παράλληλα και διαφορετικά από την δική της με βοήθησε η τύχη ? Εγώ που το να παίζω κορώνα γράμματα τις αποφάσεις
και τις επιλογές ήταν δεύτερη φύση μου …εγώ που έζησα βάζοντας στόχους και τους περισσότερους τους πέτυχα …εγώ που ρισκάρισα πολλές φορές και έχασα …εγώ που
που ήμουν ένας θηλυκός τυχοδιώκτης γιατί βρίσκομαι στο ίδιο σημείο με κείνη ?
Ναι είμαστε στο ίδιο σημείο … εγώ όμως ακομα δεν κουράστηκα να ρισκάρω …
εκείνη συνεχίζει να ζει μέσα από την ζωή μου κοιτάζοντας την …εγώ τα θέλω ακομα όλα η τίποτα …εκείνη είναι ευχαριστημένη και ευτυχισμένη με αυτά που έχει …
εγώ ψάχνω ακομα να βρω νέες συγκινήσεις …εκείνη νομίζει πως δεν είναι της ηλικίας της …
Αν οι εμπειρίες μας μας κάνουν πλούσιους και ευτυχισμένους ,αν οι δυσκολίες της
ζωής μας κάνουν τολμηρούς και αποφασιστικούς ,αν η επίτευξη των στόχων μας ,
μας κάνουν χαρούμενους ,αν ζούμε για να είμαστε οι Indiana Jones της ζωής μας
τότε …ας τολμήσουμε να πούμε πως ζήσαμε ,και ας μας κοιτούν με ζήλια η αδιαφορία οι άλλοι που δεν τόλμησαν να ζήσουν !!!!!!!!

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ΟΝΕΙΡΑ Η ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Έφερε τα γόνατα της στο στήθος της και τα αγκάλιασε σφιχτά με τα δυο της χερια .Δεν κρύωνε όμως ανατρίχιασε από το δροσερό σεντόνι …μια ανατριχίλα που ξεκινούσε από τα μύχια της ψυχής της και εκανε μια βόλτα ταχύτητας σε όλο το κορμί της …θυμήθηκε την πρώτη φορά που ανέβηκε σε μηχανάκι …το ίδιο ανατρίχιασμα είχε νοιώσει και τότε ….κι είχε αρπαχτεί από την μέση του ξαδέλφου της κι αμέσως καθώς πέρασε η ζεστασιά του σώματος του έφηβου στα χερια της και στα μπράτσα της καθησυχάστηκε ο φόβος και αφέθηκε μαζί με την ανάσα της ελεύθερη να διανύσει την εμπειρία με την σιγουριά και την ασφάλεια που σου χαρίζουν οικεία και αγαπημένα πρόσωπα …
Αυτό της είχε λείψει …η ασφάλεια μιας οικείας αγκαλιάς …η θέρμη ενός σώματος που αποπνέει άρωμα στοργής κατανόησης και αποδοχής …η ανάσα κάποιου που φτάνει απαλά εκεί στο πίσω μέρος του λαιμού και σε κάνει να νοιώθεις πως απόψε θα δεις όνειρα …κι αν κάποιο από αυτά σε τρομάξει δεν έχεις παρά να γυρίσεις λίγο και να ηρεμήσεις βλέποντας το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά …δεν θα χρειαστεί να τον ξυπνήσεις …θα αναδευτεί στον ύπνο του ,θα απλώσει το χέρι του και θα σε τραβήξει κοντά του … θα κλείσεις τα μάτια και θα αφεθείς στα όνειρα η στους εφιάλτες σου χωρίς να σε τρομάζουν …
Και το πρωί θα τεντωθείς και τα άκρα σου κάτι δικό του θα αγγίξουν και αν έχει σηκωθεί θα υπάρχει το σχήμα του κορμιού του στα τσαλακωμένα σεντόνια και η ζέστη που άφησε το σώμα του σ’αυτά …κι η υποσυνείδητη σκέψη πως κάπου εδώ γύρω είναι …
Την νύχτα οι απουσίες φωνάζουν τους φίλους τους τους εφιάλτες …τα Hypnocedon ναρκώνουν το σώμα και το μυαλό και αυτή θέλει να δει όνειρα γι αυτό τα αποφεύγει …
Παίρνει την στάση εμβρύου και αγκαλιάζει το σώμα της …
Μετραει λουλούδια και φυλλαράκια στα σεντόνια και όταν κουραστεί μέσα στο μισοσκόταδο κλείνει τα μάτια και περιμένει …όνειρα η εφιάλτες άραγε ; οτιδήποτε αρκεί να είναι κάπου εκεί μέσα κι αυτός !!!!!!!!!!!


TA ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΤΡΟΜΑΖΩ

Τρομάζω ανακαλύπτοντας πόσο χώρο της ψυχής μου έχεις καταλάβει
Τρομάζω καθώς μετρώ πόσο χρόνο της ζωής μου καπηλεύεσαι
Τρομάζω όταν σκεφτομαι πόσο λίγο σε ξέρω
Τρομάζω που έγινα τόσο προβλέψιμη
Τρομάζω όταν με ανακαλύπτεις μέσα από τις λέξεις μου
Τρομάζω σαν η ανάσα σου ψιθυρίζει ψέματα
Τρομάζω σαν τα χερια μου απλώνονται και αγγίζουν απουσία του μέλλοντος
Τρομάζω που έκλεψες αρχές και πιστεύω και δεν αντιστάθηκα
Τρομάζω την ώρα που θα αφήσεις τον τρόμο μου με ευχαρίστηση
Τρομάζω όταν βλέπω το αύριο που έρχεται
Τρομάζω και γράφω λέξεις για να ξορκίσω την αναπόφευκτη πληγή
Τρομάζω στο όχι και στο ναι σου και κρύβω βαθιά σε συρτάρια γραμμένες κόλλες με χιλιάδες

ΦΟΒΑΜΑΙ !!!!!!