ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΑΠΟ ΠΛΑΚΑΚΙΑ

Η κουζίνα στο πατρικό μου ήταν στρωμένη με πλακάκια μεγάλα ,άσπρα και μαύρα …μια μεγάλη σκακιέρα …
Πάντα από τα πέντε μου με έβρισκες καθισμένη σε ένα από αυτά να παρακολουθώ πότε την πλάτη και πότε το κάτω μέρος της φούστας της μάνας μου …
Κανείς δεν καταλάβαινε τότε ,ούτε και το πρόσεχε το χρώμα που διάλεγα …εγώ όμως διάλεγα που θα καθίσω ανάλογα με την διάθεση μου …
Αν η διάθεση μου ήταν καλή καθόμουν στα άσπρα και στύλωνα τα μάτια στα μαύρα ….αν πάλι ήμουν θυμωμένη η κάποιος με είχε μαλώσει καθόμουν σε κάποιο μαύρο …
Όχι το κάθε πλακάκι δεν δήλωνε την διάθεση μου …το αντίθετο θα έλεγα …αν ήμουν χαρούμενη ήθελα να βλέπω το μαύρο κεραμικό πλακάκι να γυαλίζει και να με προκαλεί να πάω και να χαθώ μέσα του …αντιθέτως το άσπρο όταν καθόμουν στο μαύρο, μου προκαλούσε μια θλίψη …το έβλεπα θαμπό ,υπόλευκο με τους λεπτούς γκρι αρμούς του να με κοιτά με αγωνία θαρρείς …
Σαν καθόμουν στο άσπρο θαύμαζα το μαύρο και η χαρά μου ήταν ανείπωτη αν από το κουρτινάκι της κουζίνας μια γραμμή ηλίου έπεφτε διαγώνια γεμάτη από μόρια σκόνης που αιωρούνταν χορεύοντας …τότε έγερνα μπροστά και προσπαθούσα να τα πιάσω …
Στα άσπρα πλακάκια της κουζίνας προσπαθούσα να χωρέσω μέχρι τα δεκαπέντε μου …μεγάλωνα και το σώμα χρειαζόταν, όσο συνέβαινε αυτό , δυο πλακάκια ….έπρεπε λοιπόν να μαζεύω το κορμί μου …να αγκαλιάζω τα γόνατα μου …να γερνώ το σώμα μου …να μικραίνω τον όγκο μου για να χωρώ μονό σε ένα … κάτι σαν άσκηση ας πούμε …
Σε στάση παράδοξη κουνιόμουν μπρος πίσω με τα μάτια μισόκλειστα να θαυμάζω το γυαλιστερό μαύρο απέναντι η δίπλα μου ...
Σε ένα άσπρο πλακάκι φάνηκε μια μέρα ένα αχνό ροζ στα δεκατέσσερα μου και με τρόμαξε …σε ένα άσπρο έκλαψα όταν έμεινα μετεξεταστέα στα μαθηματικά στην τρίτη γυμνασίου ..
Σε ένα μαύρο αγκαλιάζοντας τα γόνατα μου ,με το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω τους ξανάφερνα στο νου μου χίλιες φορές το πρώτο φιλί που πήρα …
Κι ύστερα ήρθε η στιγμή που μια μπουλντόζα ήρθε να γκρεμίσει το πατρικό μας …δεν πήγα σχολείο εκείνη την μέρα …έψαξα μες τα χώματα και βρήκα ένα κομμάτι από ένα μαύρο πλακάκι …άτσαλα σπασμένο με αιχμηρές γωνίες …το έπλυνα και το φυλαξα για πολλά χρόνια …
Σήμερα καταλαβαίνω αυτήν την λατρεία στο μαύρο το γυαλιστερό που με τρελαίνει ….
Πλακάκια ,τσαντάκια ,παπούτσια ,αδιάβροχα …όλα μαύρα γυαλιστερά και αγαπημένα …
Μια μαύρη γυαλιστερή γωνιά πάντα με περιμένει …να αγκαλιάσω τα γόνατα …να λικνιστώ μπρος πίσω και να χαθώ σε υπόλευκες σκέψεις …

Γκρίζο δεν υπάρχει για μένα ….


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ