ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ

Μια ιεροτελεστία , αυτό είναι …και με εξιτάρει αυτό … γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά και δοκιμάζω αν κλείδωσε η πόρτα .Ανάβω το μικρό φως του γραφείου και τσεκάρω αν είναι όλα όσα μου χρειάζονται πάνω σ ’αυτό …τσιγάρα ,σταχτοδοχείο, καφές …όλα εδώ …κλείνω τα πατζούρια και αφήνω μισάνοιχτο το τζάμι …τραβώ τις κουρτίνες μέχρι την μέση και φτιάχνω ομοιόμορφες τις πτυχές της …σβήνω το κεντρικό φως …βάζω στο αθόρυβο το κινητό τηλέφωνο …ρίχνω μια μάτια στο κρεβάτι μου …ωραία … είναι στρωμένο τέλεια …το φως στο γραφείο μου αντανακλάτε στον καθρέφτη και κάνει το φύλλο της ντουλάπας απέναντι να γυαλίζει όμορφα σε ιριδίζον χρώμα …έχω φορέσει την πιο άνετη φόρμα μου ,σοσόνια ,
και τις ζεστές παντόφλες μου και σαν την Μεριλιν δυο σταγόνες Σανέλ νούμερο πέντε στο λαιμό και μια στην λάμπα του γραφείου …για δευτερόλεπτα με τυλίγει η γνωστή μυρωδιά και μετά χάνετε η έτσι μου φαίνεται …κάθομαι στην καρέκλα μου και απλώνω το χέρι να ανοίξω τον υπολογιστή …γράφω τον μυστικό κωδικό και σε λίγες στιγμές το φως του παίρνει θέση στο δωμάτιο …
Λέξεις μόνο ανάκατες στο μυαλό φέρνουν βόλτα ,ιδέες που σκεφτόμουν , ζητούν να προηγηθούν …πρέπει να κάνω τον μαέστρο για να τις βάλω στην σειρά ,να τις πειθαρχήσω ,ένα πρόβλημα κι αυτό που ζητά λύση …εικόνες από πρόσωπα που ξέρω η που φαντάστηκα ζητούν να πάρουν θέση στην ιστορία μου …αισθήματα και χαρακτήρες ,βιώματα και αναμνήσεις πρέπει να αποδοθούν σε καθένα χωριστά …
Ο χρόνος λες και σταματά …σαν τον παραμυθά αρχίζω να αφηγούμαι μια ιστορία ,
παρασύρομαι …ζω αυτά που ζει ο κάθε ήρωας …είμαι αυτός και όλοι οι άλλοι …
τα συναισθήματα που αποδίδω στον καθένα με τραβάνε πιο βαθιά στην ιστορία …
οι αποφάσεις τους προκύπτουν από τον χαρακτήρα τους …έχουν δίκιο όταν λένε πως οι ήρωες ζωντανεύουν και κάνουν ότι θέλουν …πολλές φορές μάλιστα ανατρέπουν την ροή της ιστορίας και την πάνε αλλού από κει που σκεφτόμουν να την οδηγήσω εγώ …μαλώνουν και θέλουν πιο μεγάλο ρόλο σαν τους δευτεραγωνιστές στην απονομή των ρόλων σε κινηματογραφική ταινία η θεατρική παράσταση …και εγώ σαν άλλος σκηνοθέτης να προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες που θα φέρουν το ζητούμενο αποτέλεσμα …πλατειάζω στην προσπάθεια μου να διευθετήσω λεπτομέρειες που θα βοηθήσουν την ομαλή ροή της ιστορίας ,μεροληπτώ υπέρ του ήρωα που έχει περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με μένα και είμαι αντικειμενική με αυτόν που έχει ρόλο κλειδί στην υπόθεση αλλά δεν μου αρέσει έτσι όπως φαίνεται να δρα ...
Και εκεί που είμαι ¨ μέσα ¨ και ¨ ζω ¨ και ¨ συμμετέχω ¨ …όλα σταματούν …μέσα στην ησυχία του δωματίου εισβάλει το¨ τώρα ¨ των άλλων ,η φωνή τους καταλύει την τεχνητή μου απομόνωση …με επαναφέρουν με το ζόρι κοντά τους ,σπάνε την μοναξιά της επιλογής μου ,με τραβούν οι ανάγκες τους έξω από το παραμύθι που φτιάχνω για να ζήσω …
Ξεκλειδώνω την πόρτα και εισβάλει η πραγματικότητα .Από την στιγμή που βγήκα έτσι βάρβαρα από την ιστορία μου , οι ήρωες χάθηκαν …έσβησαν τα Φώτα που τους φώτιζαν …θα ξανάρθουν στο φως κάποια στιγμή που δεν θα τους περιμένω να με ξαφνιάσουν απαιτώντας αυτό η το άλλο …θα με κάνουν να αναθεωρήσω πράξεις τους και λόγια τους …θα με τρομάξουν με αυτά που θα μου θυμίσουν , παραλείψεις μου και ασάφειες …και εγώ να πρέπει να είμαι με δυο ποδιά σε δυο βάρκες …να σκέφτομαι την πραγματικότητα μου και την φανταστική ιστορία μου …να μπερδεύεται η μια με την άλλη …να έχω αφηρημένο βλέμμα …να απαντώ σε πραγματικούς ανθρώπους όπως θα απαντούσε η τάδε ηρωίδα της ιστορίας μου …να αναρωτιούνται όλοι όσοι δεν με ξέρουν καλά αν ¨πάω καλά ¨ και εγώ να μπαίνω και να βγαίνω από την μια στην άλλη κατάσταση με ορατά στους άλλους αποτελέσματα …να ζαλίζω την μυστικοσύμβουλο μου αν της αρέσει αυτό η εκείνο που τις έχω διαβάσει αφού την έχω ξυπνήσει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα …να αμφιβάλλω και τέλος να περιμένω ποτέ θα μπορέσω να απομονωθώ στην φωλιά μου για να μείνω μόνη …
Μόνη …δεν θα το έλεγα …έχω τους ήρωες που έγιναν φίλοι μου ,που ζουν μαζί μου ,που με απασχολούν τα προβλήματα τους ,που περιμένουν να τα λύσω εγώ …που
κρατώ στα δάχτυλα μου την τύχη τους … θα ζήσουν η θα πεθάνουν ,θα αγαπήσουν η θα αγαπηθούν ,θα πονέσουν ,θα κλάψουν ,θα ευτυχήσουν η θα δυστυχήσουν …
Κι αυτό που τρομάζει και μένα κι αυτούς είναι το πλήκτρο του υπολογιστή που γράφει delete …η δύναμη του τεράστια και γι αυτό το φοβούνται οι ήρωες αλλά και εγώ …πώς να το πατήσεις και να διαγράψεις αυτά που έγραψες? Κι όμως πολλές φορές το έχω πατήσει με νεύρα ,με θλίψη ,με απογοήτευση η και με απόγνωση …
Πολλοί παραμυθάδες λένε πως ακομα κι όταν γράψουν την λέξη ΤΕΛΟΣ και παραδώσουν σε χέρια άλλων την ιστορία τους δεν μπορούν να αποχωριστούν τους φίλους ήρωες που δημιούργησαν …είναι οι άνθρωποι που θα μείνουν πάντα μέσα στο μυαλό τους …αυτοί που απασχόλησαν το μυαλό τους καιρό και διαφοροποίησαν την καθημερινότητα τους και τον χρόνο τους …τις προτεραιότητες τους και τις ανάγκες τους …
Ας μην βιάζομαι όμως …κλειδώνω την πόρτα και βεβαιώνομαι πως
έχει κλειδώσει …



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ