ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ

Ανέβηκα τις σκάλες προσεκτικά …και μπήκα στο σπίτι έχοντας την αίσθηση πως πάω σε κάποιο ξενο σπίτι επίσκεψη …δεν με τύλιξε η ζεστασιά της φωλιάς μου όπως συνήθως ,ίσως επειδή λείπω καιρό σκέφτηκα .Έχει χαθεί η γνώριμη μυρωδιά του σπιτιού που το χαρακτήριζε και που οφειλόταν ίσως και στην παρουσία μου η στην φροντίδα μου …
Ακούμπησα στη πολυθρόνα και το βλέμμα μου έτρεξε στα γνώριμα αντικείμενα
τα κοίταξα χωρίς εκείνο το αίσθημα της κτητικοτητας που με πλημμύριζε πάντα όταν έμπαινα μέσα …ούτε οι μνήμες που έφερναν πάντα όταν τα κοίταζα με επισκέφτηκαν
ούτε ένοιωσα την ασφάλεια που μας παρέχουν αυτά ουτε και την ψευδαίσθηση πως βρίσκομαι στο καταφύγιο μου ...
Το καταφύγιο μου ,το μέρος που μου δίνει σιγουριά και το αίσθημα ασφάλειας τώρα ,αν είναι δυνατόν , είναι το νοσοκομείο …
Κάποτε τα σιχαινόμουν τα νοσοκομεία ,τα απέφευγα γιατί μου θύμιζαν τις δύσκολες στιγμές που πέρασα μέσα σ’ αυτά όταν ήταν άρρωστος ο πατέρας μου και που τελικά εκεί που τον είδα για τελευταία φορά ζωντανό .Τώρα αυτά που σιχαινόμουν έγιναν τα πιο οικεία …
Έχω μάθει τα ονόματα όλων των νοσηλευτών ,των γιατρών ακομα και των καθαριστριών του ορόφου που με ¨ φιλοξενεί ¨…ξέρω πότε έχει βάρδια ο καθένας , πότε έχει ρεπό ,ποτέ έχει χειρουργείο ο γιατρός μου , την οικογενειακή τους κατάσταση …με ξέρουν κι αυτοί με το μικρό μου όνομα …με μαλώνουν ,με κανακεύουν ,με φροντίζουν …μου αφήνουν ακομα και το κινητό τους τηλέφωνο όταν πρέπει , για να κάνω χρέη γραμματέως …δεν χρειάζεται ποτέ να χτυπήσω το κουδούνι για να τους καλέσω και αυτοί σαν ανταπόδοση βάζουν το κεφάλι από την ανοιχτή πόρτα σχεδόν κάθε φορά που περνάνε για να με δουν …στις εφημερίες τους τις νύχτες , όταν παραγγέλνουν να φάνε με ρωτάνε αν θέλω να φάω κάτι και εγώ …έρχονται και κάθονται στην άκρη του κρεβατιού μου για να δουν για λίγο την αγαπημένη τους τηλεοπτική σειρά στην τηλεόραση μου …δανείζονται το φορητό μου υπολογιστή για να πάρουν η να στείλουν μηνύματα …μου αγοράζουν τα βιβλία που θέλω και αφού τα διαβάσω τα δανείζονται για να τα διαβάσουν …μετράνε τι έφαγα με θρησκευτική ευλάβεια και μου δίνουν τα φάρμακα όπως οι μάνες στα άρρωστα μωρά τους ,με γλυκόλογα και υπομονή …ο λατρεμένος μου γιατρός έρχεται ακομα και στο ρεπό του να με δει ,με κουστούμι η σπορ εμφάνιση και τηλεφωνεί αν περιμένει απαντήσεις εξετάσεων μου από τα εργαστήρια ακομα και μέσα στην
νύχτα … οι καθαρίστριες με ξυπνούν στις έξι το πρωί για να με χαιρετίσουν και να με ειδοποιήσουν πως μόλις καθάρισαν το μπάνιο και φεύγουν και για να βεβαιωθούν πως θα είμαι η πρώτη που θα το χρησιμοποιήσω …ο καθηγητής και οι ειδικευόμενοι κάθε Τρίτη στις δώδεκα το μεσημέρι κάνουν ένα κύκλο γύρω από το κρεβάτι μου και συζητούν τα των αρρώστων του θαλάμου και εγώ τους ακούω χωρίς να επεμβαίνω και χωρίς να καταλαβαίνω …και όταν φτάνει η ώρα να συζητήσουν τα δικά μου …
εεε …τότε γλυκαίνει η φωνή τους ο καθηγητής με κοιτά ενθαρρυντικά μου χαϊδεύει το κεφάλι χωρίς ίχνος οίκτου ,είμαι σίγουρη , χαϊδεύει το μάγουλο μου με τα γέρικα χέρια του η τα μαλλιά μου η ακουμπά το χέρι μου πατρικά και χαμογελώντας ψιθυρίζει θαρρείς εμπιστευτικά ¨καλά πάμε …να τρως …¨ και οι νεαροί μελλοντικοί ογκολογοι πριν τον ακολουθήσουν στην έξοδο μου χαμογελούν …όταν πονάω η φοβάμαι το καταλαβαίνουν … αγνοούν τις αποκλειστικές νοσοκόμες και έρχονται κοντά μου να απαλύνουν τον πόνο και τον φόβο με αστεία και ψέματα …μου κρατάν το κεφάλι με το ένα χέρι και με το άλλο σηκώνουν τα μαλλιά από το πρόσωπο όταν η χημειοθεραπεία με οδηγεί σε ακατάσχετους εμετούς …όταν είναι να έρθουν τα παιδία μου , να με δουν , η προϊσταμένη της βάρδιας εκτελεί καθήκοντα μακιγιέζ ,με μακιγιάρει , βάζει απαλό ρουζ στα χλωμά μαγούλα μου τραβά μια απαλή γραμμή στα βλέφαρα , μου δίνει το ροζ κραγιόν και περιμένει να βάψω τα σφιγμένα χείλη μου , με χτενίζει και μου τονίζει με ύφος δασκάλας ¨να χαμογελάς …μην τα φοβίζεις …¨ ,ρίχνει μια μάτια στον ορό ισιώνει τα σκεπάσματα ,τακτοποιεί σαν καλή νοικοκυρά το κομοδίνο δίπλα μου και φεύγει ικανοποιημένη …ξέρω πως μόλις τα δει να μπαίνουν φοβισμένα θα τα πλησιάσει και πριν μπουν στον θάλαμο θα τα εμψυχώσει λέγοντας ¨καλά είναι …λίγο πεσμένη μόνο …να φαίνεστε χαρούμενοι …ανησυχεί για σας …θα βγει γρήγορα …και μην μείνετε πολύ …¨
Δεν είναι παράξενο , που όλα αυτά με έκαναν να νοιώθω ασφαλής μέσα στον φόβο μου ?Δεν φοβόμουν όταν είχα τόσους ανθρώπους δίπλα μου …φοβάμαι τώρα …
εδώ …στο σπίτι μου … ποτέ δεν θα ξεχάσω την καλοσύνη των ξένων που με φρόντισαν και θα είναι πάντα στην καρδιά μου …κι ας λένε μερικοί πως υποχρεωμένοι ήταν …την δουλειά τους έκαναν …πληρωνόταν γι αυτό …η αγάπη που μου έδωσαν ,η φροντίδα και η φιλία που πήρα από αυτούς δεν πληρώνεται …
πώς να πληρώσεις και με τι νόμισμα αυτόν που σου διώχνει τον φόβο , τον πόνο , σου επιστρέφει το πολυτιμότερο αγαθό , την υγεία σου ,που σου χαρίζει λίγο χρόνο ακομα να ζήσεις ?
Πρέπει να φτιάξω την φωλιά μου ξανά και να παρακαλώ να μην τους ξαναδώ
ποτέ ,να μην τους χρειαστώ ποτέ …πόσο δύσκολο αλήθεια να απαρνηθείς την αγάπη τους για να ζήσεις …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ