Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ENA ΣΩΣΙΒΙΟ

Ένα σωσίβιο …αυτό χρειάζομαι …πνίγομαι …
Ένα σωσίβιο να με κρατήσει στην επιφάνεια …κολυμπάω σε βαθιά νερά …άπατα …
Ένα σωσίβιο …κουράστηκα να χτυπάω πόδια και χέρια …πρέπει από κάπου να κρατηθώ …
Ένα σωσίβιο …με έπιασαν κράμπες και η στεριά είναι ακομα μακριά …
Ας είναι ένα μαύρο και σκληρό …ας είναι ένα στρώμα …θαλάσσης χρωματιστό …
Ας έρθει τέλος πάντων κάποιος να με σώσει …ας με αρπάξει από τα μαλλιά …¨ ο πνιγμένος από τα μαλλιά σώζεται ¨ δεν λένε ? …
Ας έρθει μια βάρκα ¨ κουρελού ¨ με έναν βαρκάρη που θα μεταφέρει
δίχτυα τρύπια και άδεια …
Ένα θαλάσσιο κήτος με κοιτά …με μια σιγουριά … σε λίγο θα με έχει
καταπιεί …ξεφυσάει με αδημονία …τώρα ξέρει πώς να με κρατήσει στα σπλάχνα του …
Χρόνια με παραμονεύει …περίμενε να κουραστώ κολυμπώντας στα
νερά της περιοχής του …έκανε κύκλους ομόκεντρους γύρω μου που κάθε μέρα μίκραιναν …και με πλησίαζε …και με σπούδαζε …και με μάθαινε …
Ξέρει πια … πως είναι θέμα ωρών να αφεθώ …να πάψω να ελπίζω πως θα έρθει βοήθεια …να πάψω να ουρλιάζω χωρίς φωνή …να πάψω να προσπαθώ …
Ξέρει πως μόνη μου ξανοίχτηκα στα βαθιά …πως μπήκα στην θάλασσα
με γεμάτο ¨ στομάχι ¨ …πως δεν εξοπλίστηκα με βατραχοπεδιλα και μάσκα …πως αφέθηκα σε κύματα απελπισίας να με βγάλουν σε θάλασσα
σκοτεινή …
Μια θάλασσα που στην αρχή ήταν γαλαζοπράσινη και με καλούσε να δροσιστώ και να παίξω μαζί της …και αφέθηκα στην αγκαλιά της …και δροσίστηκα …και ξεθάρρεψα και παίζοντας και ρισκάροντας άπλωσα τα χέρια και τα πόδια μου …άντε λίγο ακομα ..έλεγα …κι ύστερα κατάλαβα
πως δεν πατούσα ,δεν έβλεπα τον βυθό της … ήταν μαύρη και
αφιλόξενη και τρόμαξα και πανικοβλήθηκα και έκανα κινήσεις τρομαγμένες που με κούρασαν …κι όταν είδα την στεριά να απομακρύνεται …κι όταν με σκέπασαν πολλές φορές τα κύματα …κι όταν το αλμυρό νερό της , κατέκλυσε την μύτη , το στόμα και την ψυχή μου και ένοιωσα να πνίγομαι κατάλαβα πως πρέπει να ζητήσω
βοήθεια …
Ένα σωσίβιο …ας είναι μια ¨ σανίδα σωτηρίας ¨ …
Βυθίζομαι …με έχει πιάσει η μέθη του πνιγμού …παραιτούμαι …
Τα μαύρα σκοτάδια της έχουν μια γοητεία …την γοητεία της μοναξιάς
την γοητεία της απάθειας , την γοητεία της απόλυτης ανυπαρξίας …
Μια θάλασσα η ζωή και το κήτος παραμονεύει …
¨ Αν κάποτε στα δίκτυα της πιαστείς …¨ να ξέρεις πως το κήτος το
λένε κατάθλιψη !!!!!!!!!
Ένα σωσίβιο κι ας είναι ένα άσπρο, με ένα κεφάλι κύκνου …ένα σωσίβιο
έστω παιδικό να με βγάλει σε γαλανά ρηχά νερά ….


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΟΧΙ ΠΙΑ ΚΛΙΚ ΜΟΝΟ LOW

Ένα κλικ αριστερά …ένα κλικ δεξί …δεν μου έκανε κλικ …κυκλοφόρησε το περιοδικό Κλικ …κλικ στο πληκτρολόγιο …
κάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου …με ένα κλικ τα διέγραψα … με ένα κλικ συγκράτησα την στιγμή …αμάν πια …κλικ και κλικ …
Όλα με ένα κλικ …όλα στιγμιαία πια …στιγμιαίος καφές ,στιγμιαίες
γνωριμίες ,στιγμιαίες απολαύσεις …μια στιγμή να πάρω μια ανάσα ,να
κάνω ένα τσιγάρο ,να μιλήσω στο τηλέφωνο ,να στείλω ένα e-mail ,να φάω ένα βρώμικο …
Όλα τόσο βιαστικά …βιαστικά τρώμε ,περπατάμε ,παρκάρουμε , διαβάζουμε , μιλάμε ,σκεφτόμαστε ,αγαπάμε ,παραδινόμαστε ,
ξεχνάμε …
Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε ,να ερωτευτούμε ,να ζήσουμε ,να αποκαταστηθούμε επαγγελματικά ,να πλουτίσουμε ,
να αναγνωριστούμε …
Και φεύγει η ζωή μας βιαστικά …κι όταν το καταλάβουμε είναι αργά
για όλα …κι ας λένε ¨ ποτέ δεν είναι αργά ¨ …
Αργά είναι να πάρεις πίσω την ζωή που σπατάλησες γρήγορα …να αγαπήσεις τον εαυτό σου …να χαρείς όσα έκανες σε στιγμές που χάθηκαν …αργά να μετανιώσεις για επιλογές που έκανες εν θερμω …
αργά για να ζητήσεις συγνώμη …για να εκτιμήσεις αυτά που βιαστικά απέρριψες …για να δημιουργήσεις προϋποθέσεις που θα σε οδηγήσουν στα πραγματικά σημαντικά πράγματα που ήθελες ...
Δικαιολογίες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα …ο γρήγορος τρόπος ζωής …ο αθέμιτος ανταγωνισμός …η ανάγκη μας να προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα …η τεχνολογία …οι αυτοματισμοί …
Πριν είναι αργά με ένα κλικ ας αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε …με ένα κλικ ας βάλουμε τους ρυθμούς μας στο
low …ας τα κάνουμε όλα αργά κι ας τα απολαύσουμε …μπορεί η χαρά και η ευτυχία να αποτελούνται από στιγμές αλλά ας κάνουμε αυτές τις στιγμές να …διαρκούν πολύ !!!!!!!


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ

Στην αρχή τα φορούσε επειδή ήταν μόδα …έπειτα επειδή ήξερε πως της πήγαιναν … κατόπιν επειδή την έβγαζε από το δύσκολο έργο να επιστρατεύει χρόνο για να διαλέγει χρώματα και συνδυασμούς που της φαινόταν βαρετό έτσι κι αλλιώς …και τέλος από συνήθεια …
Τώρα όμως ξέρει πως φοράει μαύρα ρούχα ,παπούτσια ,τσάντες και αξεσουάρ γιατί έχει επιβάλλει στην ζωή της ένα πένθος μόνιμο που
είναι πια η δεύτερη φύση της …
Έχουν ένα μειονέκτημα βέβαια …ξεθωριάζουν γρήγορα και φαίνεται και κάθε κόκκος σκόνης πάνω τους αλλά λύσεις υπάρχουν …
Σημασία έχει πως δεν ξεθωριάζει το πένθος που συμβολίζουν…περισσότερο σε κείνη βέβαια …καθώς όλοι έχουν
πειστεί πως τα φοράει από άποψη …
Αυτή όμως τα φοράει για να συντηρεί το πένθος …
Πένθος και μαύρα ρούχα είναι συνυφασμένα μέσα στο μυαλό της …
Μαύρο για να καλύπτει τις πικρές αναμνήσεις …μαύρο για να μην ξεχνά
κυρίως …μαύρο για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι και να είναι διακριτικοί …μαύρο για να ταιριάζει με το σκοτεινό παρελθόν
της …μαύρο για να τρομάζει τους τολμηρούς …μαύρο για να ξορκίζει
τον θάνατο …
Πένθος χωρίς δάκρυα πια …μόνο μια θλίψη μόνιμη σε μάτια στεγνά …
Πένθος για την χαμένη νωρίς αθωότητα …για την απώλεια ανθρώπων από την ζωή της …για τα χαμένα όνειρα …για τον πόνο που προκάλεσε και της προκάλεσαν …για την αγάπη που πέθανε από τα χέρια της …
για τις μεγάλες απουσίες από την ζωή της …
Κάθε μέρα και ένας λόγος για να συνεχίσει να φορά τα μαύρα ρούχα …
Κάθε μέρα να κρύβεται πίσω από το μαύρο μήπως και την βρει η …άσπρη μέρα …
Δεν θέλει να έχει λόγους να βγάλει τα μαύρα …δεν θέλει να σταματήσει να πενθεί …δεν μπορεί πια …έχουν γίνει ένα με το είναι της …κι αν στιγμές στιγμές κάτι την κάνει να γελά η να χαρεί νοιώθει πως κάνει κάτι που προδίδει την ως τώρα ζωή της …πως το πένθος είναι η ίδια της η ζωή …πως τα μαύρα ρούχα είναι αυτή …
Όχι δεν είναι απαισιόδοξη και πεσιμίστρια ..όχι …απλώς λατρεύει
το μαύρο στην ζωή της …το έχει ανάγκη !!!!!!!!!!












ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ

Τις νύχτες ταξίδευα
στους δρόμους του …
έτρεχα , έπαιζα η κρυβόμουν …
στις φωτιές του ,
πυροσβέστης γινόμουν …
εμπρηστής του τις ώρες
της θύελλας με μολότοφ στα χέρια …
σαν ναυαγός στις λίμνες του
κολυμπούσα ψάχνοντας
το νησί της ολοκλήρωσης …
μια λάμπα θύελλας έφτιαχνε
σκιές στα σεντόνια …
σαν τον μπερντέ του καραγκιόζη
φιγούρες για γέλια και για κλάματα …
βουνά και πεδιάδες μυθικές
και τέρατα και δράκοι
φόβοι και αναστολές
όλα να προκαλούν
μα τίποτα να μη με σταματά …
να ακολουθώ τα στοιχεία
κι εκείνα να με οδηγούν
σε νέες χώρες ηδονών
που μόνο πειρατές γνώρισαν …
Σε ένα κορμί … τόσα ταξίδια …
Τα σουβενίρ που έχω μόνο στο μυαλό !!!!!!!!!



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΙΔΙΟΡΥΘΜΟΣ ,ΙΔΙΟΤΡΟΠΟΣ ,ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΞΥΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ !!!!!!!!!ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ !!!!!!!!!

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ

Είχα απορροφηθεί με τα παιχνίδια στο φατσοβιβλιο και με τις κάθε είδους αναρτήσεις των φίλων και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα …
Είχε πάει αργά …μόνη στο σπίτι …σαββατόβραδο …ο σύζυγος και τα παιδιά στο χωριό και εγώ μόνη στο σπίτι με τον σκύλο …ένα Maltese…
που ξάπλωνε στα πόδια μου …άνοιγε τα μάτια του κάθε που άπλωνα το χέρι μου να ανάψω τσιγάρο …με κοίταζε και ξανάβαζε το κεφάλι του
στο μαξιλαράκι του βαριεστημένα …
Στην αρχή πετάχτηκε και πήγε προς την πόρτα εισόδου ,όπως έκανε πάντα όταν κάποιος ερχόταν και άρχισε να κουνά την ουρά του χαρούμενα …όταν δεν άκουσε κλειδί να γυρνά στην κλειδωνιά άρχισε να γρυλίζει θυμωμένα με την ουρά να κινείται νευρικά …
- Έλα ,δεν είναι τίποτα …του είπα και συνέχισα να παίζω
Αντί να έρθει κοντά μου συνέχισε να γρυλίζει στην χαραμάδα της πόρτας ξαπλωμένος τώρα στο πάτωμα …
Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσα που γίνονταν κάθε μέρα κι επειδή ήμουν μόνη σηκώθηκα να δω από το ματάκι της πόρτας αν είναι κάποιος
από έξω …μερικές φορές αν ανέβαινε κάποιος διανομέας τον καταλάβαινε και γάβγιζε σαν τρελός …μόνο σε ξένους έκανε έτσι …για τους ενοίκους του πάνω ορόφου δεν έδινε δεκάρα …είχε μάθει τα βήματα τους και ήξερε ανά πάσα στιγμή ποιος είναι και δεν τον απασχολούσε πια ….
Μόλις έβαλα το μάτι μου στο ματάκι της πόρτας …άρχισε να γαβγίζει δυνατά και σηκώθηκε στα δυο του πόδια ακουμπώντας πάνω της …δεν είδα τίποτα …ούτε το φως του διαδρόμου ήταν αναμμένο …
- Έλα χαζό κανείς δεν είναι …άντε πάμε …σε λίγο θα βγούμε και θα δεις
Μα καλά μιλάς στον σκύλο θα αναρωτηθείτε …φυσικά και του μιλάω και φυσικά με καταλαβαίνει …αλλά τώρα δεν με υπάκουσε …γύρισα να τελειώσω την παρτίδα …μην χάσω κιόλας για τις βλακείες …και αυτός ,
Νουρέγιεφ τον λένε ,συνέχισε να γρυλίζει αλλά δεν του έδωσα σημασία .
Σε λίγο τελείωσα το παιχνίδι ,έχασα αν σας ενδιαφέρει και αφού πήρα στα χέρια το λουράκι του , είπα να τον βγάλω για την βραδινή του βόλτα πριν κοιμηθούμε …
Παραδόξως δεν χάρηκε ως συνήθως και δεν ξεκόλλησε από την πόρτα στην θέα του γαλάζιου περιλαίμιου του …με το ζόρι του το φόρεσα και άνοιξα την πόρτα να βγούμε …
Αντί να με τραβάει με όλη του την δύναμη να κατεβούμε με τραβούσε προς την σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο …έριξα μια μάτια και δεν είδα τίποτα και τον τράβηξα προς τα κάτω …φαίνεται πως οι σωματικές του ανάγκες είχαν προτεραιότητα και με ακολούθησε τρέχοντας …
Μετά δέκα λεπτά και ένα τσιγάρο ανεβαίναμε τις σκάλες , αυτός τρέχοντας και εγώ βαριεστημένα …αντί να με περιμένει στην πόρτα μας
συνέχισε να ανεβαίνει …τον ακολούθησα αλαφροπατώντας για να τον μαζέψω και τότε την είδα …
Δεν ξέρω ποια από τις δυο μας τρόμαξε πιο πολύ …ποιανής η καρδιά χτυπούσε δυνατότερα …πάντως εγώ τρόμαξα πολύ …ο σκύλος την πλησίασε ,την μύρισε και μετά αφέθηκε στο χάδι του κοριτσιού ….τον προδότη …μη τον χαϊδέψει κάποιος και αμέσως παραδίδεται …
Κοιταχτήκαμε στα μάτια με την κοπελίτσα και ψιθυρίζοντας επειδή βρισκόμασταν έξω από την ξένη πόρτα την ρώτησα τι κάνει εδώ …στην αρχή υπέθεσα πως μπορεί να περιμένει τον γιο της οικογένειας του ορόφου …όταν όμως την είδα να δακρύζει και να ανασηκώνει τους ώμους ...κατάλαβα πως ήταν φοβισμένη …
Έβαλα το δάχτυλο στα χείλη και της έκανα νόημα να με ακολουθήσει
και άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα με μια σταθερότητα λες και δεν έτρεχε τίποτα και αυτό ήταν κάτι που μου τυχαίνει κάθε μέρα …με ακολούθησε με τον σκύλο να την συνοδεύει …
- Έλα μέσα …μόνη μου είμαι …μην φοβάσαι …είπα όταν την είδα να κοντοστέκεται απέξω …
Την έβαλα στην κουζίνα και μόλις κάθισα στην καρέκλα μου κάθισε
και αρχίσαμε να εξετάζουμε η μια την άλλη …
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από δεκάξι χρονών …είχε καστανά μαλλιά και καστανά μάτια …αδυνατούλα …μικροκαμωμένη …ομορφούλα ντυμένη όπως ντύνονται τα κοριτσάκια της ηλικίας της ,τζιν και μπλουζάκι , αθλητικά παπούτσια και διάφορα βραχιολακια στους καρπούς …
Δεν την είχα ξαναδεί …έτσι πρώτα έμαθα πως μένει λίγο πιο κάτω …
πως δεν ξέρει τα παιδιά μου …πως πάει στο λύκειο λίγο πιο πάνω …
πως την λένε Κορινα τάδε …
Για να μάθω περισσότερα και κυρίως τι γύρευε στις σκάλες μας ,στις δυο το πρωί έπρεπε να πιω ένα καφέ και να βάλω μπροστά της ένα χυμό που τελικά δεν ήπιε επειδή έβαλε τα κλάματα …
Τρόμαξα να την κάνω να σταματήσει να κλαίει …αν ήταν η κόρη μου θα την αγκάλιαζα και θα την παρηγορούσα μέχρι να στεγνώσουν τα μάτια της …όμως αυτό το ξένο παιδί καθόμουν και το κοιτούσα να κλαίει δίνοντας της χαρτοπετσέτες παρηγορώντας το με λέξεις …
Σαν σταμάτησε να κλαίει …ρουφώντας την μύτη της και ανάμεσα σε βλέμματα απολογητικά μου είπε …
- Δεν έχω που να πάω …φοβάμαι να πάω σπίτι μου …θα με σκοτώσει ο πατέρας μου …είχα βγει ραντεβού κρυφά με ένα αγόρι …και αργήσαμε
το αγόρι έφυγε …και εγώ επειδή άργησα φοβήθηκα να γυρίσω σπίτι …
φοβήθηκα να κάτσω στο πάρκο και μπήκα στην πολυκατοικία σας μέχρι να ξημερώσει …και αύριο τι θα τους πω ? πως έμπλεξα έτσι ?
Ωραία …το μυστήριο λύθηκε …αλλά το πρόβλημα ζητούσε λύση και έπρεπε να το λύσω εγώ …και πως λύνεις ένα πρόβλημα όταν δεν ξέρεις τις παραμέτρους …όταν δεν ξέρεις με ποιους έχεις να κανείς ????
Άρχισα ένα γύρω ερωτήσεων μπας και διαφωτιστώ και αυτά που έμαθα
με τάραξαν …ένας πατέρας βίαιος …μια μάνα φοβισμένη …και δυο κορίτσια σε ένα κόσμο υποταγής και φόβου …
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχα καμία αμφιβολία για την αλήθεια της αφήγησης της ..εκείνο που με απασχολούσε ήταν τι μπορούσα να κάνω
για να την βοηθήσω …αν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι της τώρα …και ποια δικαιολογία νόμιζε πως θα πίστευε ο πατέρας της …
- Μόνο αν ήμουν σε κανά νοσοκομείο θα την γλίτωνα …την άκουσα να ψιθυρίζει …
Γρήγορα το μυαλό μου πήρε στροφές …
Τηλεφώνησα στην αδελφή μου που δουλεύει σε ένα νοσοκομείο …την ξύπνησα , της εξήγησα την κατάσταση …με έβρισε …και με έστειλε στο νοσοκομείο να την περιμένω με την μικρή …
Όταν έφτασα η αδελφή μου με ένα φίλο της γιατρό που είχε εφημερία έκαναν μια βιαστική εισαγωγή στην Κορινα …συνεννοήθηκαν τι ψέμα θα πουν και τηλεφώνησαν στο σπίτι της …
Ένας αγροίκος άντρας και μια τρομοκρατημένη γυναίκα κατέφθασαν σε λίγη ώρα …έριξαν μια βιαστική ανήσυχη ματιά στην κόρη τους που έκανε πως κοιμόταν …και άκουσαν τον μιλημένο γιατρό να τους λέει πως έφεραν την μικρή στις δέκα το βράδυ επειδή κάποιος τσαντάκιας την έριξε κάτω αρπάζοντας την τσάντα της και τη κράτησαν μήπως είχε πάθει καμιά διάσειση και πως λόγω εφημερίας άργησαν να τους ειδοποιήσουν και μπλα μπλα μπλα …δεν έχει τίποτα και το πρωί μπορεί να φύγει …
Στο μπαλκόνι εγώ καπνίζοντας ένα τσιγάρο με τα μάτια στραμμένα στην Κορινα περίμενα να φύγουν οι δικοί της …η τσάντα της στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου μου ήταν ένας μάρτυρας βουβός σκέφτηκα …
Την αποχαιρέτησα με ένα φιλί στο μάγουλο …της έγραψα το τηλέφωνο μου σε ένα χαρτάκι …και της ζήτησα να μην ξαναπεί ψέματα αλλά να προσπαθήσει να είναι συνεπής …και πως θα είμαι στην διάθεση της όποτε θέλει …
Πριν μπει κάθε μια στο αυτοκίνητο της ,η αδελφή μου με ξεχεσε που πάω και μπλέκομαι και την μπερδεύω κι αυτήν …πως θα βρει και θα βρω τον μπελά μου κάποια μέρα και τέτοια φαιδρά και τράβηξε κάθε μια στο σπίτι της ..να συνεχίσει την ζωή της …
Έχει περάσει καιρός η Κορινα έγινε του σπιτιού πια …έγινε φίλη με την κόρη μου …βγαίνουν παρέα για καφέ …οι γονείς της μας έμαθαν …τους μάθαμε … καλοί άνθρωποι τελικά …φοβισμένοι και ανίδεοι ως πώς να προστατεύσουν τα κορίτσια τους …ο αγροίκος πατέρας με την βία προσπαθεί ακομα να επιβάλει μια τάξη στο σπίτι του …
Πώς να μάθει κανείς σε κάποιους πως η μεγάλη αυστηρότητα ,η βία και ο φόβος δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα ?Πως μόνο η αγάπη ,η κατανόηση και η ενστάλαξη αρχών και άξιων στα παιδιά θα τα κάνει ώριμους ανθρώπους ?
Και επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους μεγάλους που έχουν παγιώσει τον χαρακτήρα τους , προσπαθώ να μάθω στην Κορινα πως ο καλύτερος για να εμπιστευτείς είναι ο γονιός σου ...
- Έτσι δεν είναι Νουρέγιεφ ? Μωρέ καλά ¨ λένε το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις ¨ άντε πάμε βολτιτσα ….καλά ντε μην τραβάς …














ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ΑΝ ΗΞΕΡΑ

Αν ήξερα να γράφω μουσική
θα ψιθύριζα μια μελωδία
να χαϊδεύει την ψυχή σου
Αν ήξερα να αναμιγνύω χρώματα
θα ζωγράφιζα δυο δάκρυα
να μην ξεχάσω ποτέ πως κλαις
Αν ήξερα να αφηγούμαι
θα έλεγα μια ιστορία
με όμορφο τέλος
Αν ήξερα να γράφω στίχους
θα έγραφα για την αγρύπνια
που βασανίζει τα βράδια σου
Αν ήξερα να κεντώ
θα κεντούσα ένα σεντόνι
να αγκαλιάζει το κορμί σου
όταν δεν θα είμαι εκεί
Αν ήξερα να μαγειρεύω
θα τάιζα κάθε επιθυμία σου
κάθε που θα πεινούσες
Αν ήξερα να σιδερώνω
κάθε πρωί θα σιδέρωνα
τα τσαλακωμένα σου σχέδια
Αν ήξερα να πλένω
θα έπλενα το σώμα σου
όταν λερώνεται από αρώματα ξένα
Αν ήξερα να ακούω
θα άκουγα τις κραυγές
των ελπίδων σου
Αν ήξερα να βλέπω
θα έβλεπα τους φόβους σου
να ζωντανεύουν
Αν ήξερα να ξεχνώ
θα λησμονούσα όσα έδωσες
τις μέρες της ευτυχίας
Αν ήξερα να παλεύω
θα ήμουν νικητής
στο ρινγκ της συμβίωσης
Αν ήξερα να συγχωρώ
θα έδινα την άφεση
που οδηγεί στον παράδεισο
Αν ήξερα να ζω με υπομονή
θα κέρδιζα τον χρόνο
που σπατάλησα σε γκρίνιες
Αν ήξερα να κλαίω με δάκρυα
θα ξέπλενα τον μαυροπίνακα
που έγραφα τα λάθη
Αν ήξερα να ράβω
θα έραβα το στόμα
που ξεστόμιζε δικαιολογίες
Αν ήξερα να ονειρεύομαι
θα πήγαινα ταξίδια
που όριζε ο νους
Αν ήξερα να οδηγώ
θα έβαζα φρένο
κάθε που ήθελα να φεύγω
Αν ήξερα τι χρώμα έχει ο πόνος σου
θα έφερνα ένα ουράνιο τόξο
να τον αλλάξεις χρώμα
Αν ήξερα να μετρώ
θα μέτραγα τις ώρες
που θα με θυμάσαι
Αν ήξερα να ζητώ
θα ζήταγα να ξεχνάς
όταν όλα θυμίζουν


Αν ήξερα να αγαπώ
θα έμενα δίπλα σου
όταν όλα θα έλεγαν φύγε !!!






ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

ΚΡΥΦΤΟ

Στις αναζητήσεις τις εσωτερικές
Στις περιηγήσεις τις μακρινές
Στις εξηγήσεις τις απολογητικές
Στις συνευρέσεις τις φιλικές
Στις αποδοκιμασίες τις λογικές
Στις αρνήσεις τις φυσιολογικές
Στις συνουσίες τις ηδονικές
Στις απολογίες τις ψυχικές
Στις απολαύσεις τις σωματικές
Στις ονειροπολήσεις τις νυχτερινές
Στις διηγήσεις τις φανταστικές
Στις αποφάσεις τις καθοριστικές
Στις συζητήσεις τις καθημερινές
Στις αναγνώσεις τις λογοτεχνικές
Στις αμαρτίες τις περαστικές
Στις εκπτώσεις τις ηθικές …

Ο έρωτας είναι που κρύβεται
και περιμένει να τον βρεις
και αν σου φωνάζω ¨ λεμόνι να κρύβεσαι ¨
κι όταν ψιθυρίζω ¨ πορτοκάλι να βγαίνεις ¨
κι όταν τον βρεις μη φτύσεις
κι όταν ακούσεις ¨φτου ξελευθερια ¨
τότε να φοβηθείς …τον έχασες
μα μην δακρύσεις …
πάλι σαν παιδί θα τα ¨ φυλάς ¨ και ίσως κερδίσεις !!!!!!

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ –ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Με το ψέμα να ξύνει και να ανοίγει πληγές
Με το φως να αγγίζει της μέρας τον πόνο
Με το κλάμα να γλύφει πληγές ανοιχτές
Με το σκότος να ραπίζει το χτες
Με την σκέψη να γεμίζει ρωγμές
Με την θλίψη να χαϊδεύει το σήμερα
Με την χαρά να προσμένει το τώρα
Με τον τρόμο να χτίζει σπηλιές
Με τον πόθο να ανάβει φωτιές
Με την ανάγκη να θέτει τους όρους
Με το γέλιο να κρύβει κραυγές
Με τον χρόνο να σφυρίζει αναχώρηση
Με βαλίτσες φορτωμένες εμπειρίες
Με τον πόνο να φυτεύει αμφιβολίες
Με την ελπίδα να φτιάχνει βαρκάκια
Και τον άνεμο να σαλπίζει φουριόζο …

Ξεκινάμε και πάλι την αγάπη να βρούμε
σε γνωστές διαδρομές –διακοπές
ακροπατώντας σε ξένες ακτές
σε αμμουδιές ματωμένες από αγάπες παλιές
που δεν βρήκαν παράδεισο ως αμαρτωλές
και η κόλαση δεν δέχτηκε ως Θεϊκές !!!!!!!!



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΕΝΑ ΚΛΑΜΑ

Έτσι όπως ήταν καθισμένη στην πολυθρόνα με τα χέρια της να αγκαλιάζουν τα γόνατα της και εκείνον τον κόμπο στον λαιμό ,έμοιαζε σαν κουβαράκι παρατημένο από γατάκι παραιτημένο από την κούραση του παιχνιδιού …
Αυτός ο αναθεματισμένος κόμπος δεν έλεγε να της αδειάσει την
γωνιά …είχε προσπαθήσει να τον βγάλει με το ζόρι …με τσιριδες στην αρχή …μετά προσποιήθηκε πως δεν υπάρχει αλλά αυτός της έκοβε την ανάσα και μερικές φορές την έπνιγε για να κάνει την παρουσία του αισθητή …τέλος πίστεψε πως ένα γερο κλάμα θα ήταν η λύση …
Ένα κλάμα λυτρωτικό που δεν ερχόταν όμως …δάκρυα συχνά πυκνά καθάριζαν τα μάτια της και έβρεχαν χαρτομάντιλα αλλά δεν ήταν αρκετά για να ξαλαφρώσουν την ψυχή ,να την αποφορτίσουν και να σπρώξουν τον κόμπο αυτό προς τα έξω η ακομα και να τον κάνουν να κρυφτεί , έστω προσωρινά πάλι , κάπου βαθιά …
Και να πεις πως την απασχολούσε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα …
Μπαααα …¨ Είσαι αχάριστη …δεν έχεις προβλήματα και αντί να χαίρεσαι κάθεσαι και μιζεριαζεις ¨ επαναλάμβανε ο άντρας της κάθε φορά που την έβλεπε έτσι …¨ Νωρίς δεν είναι ρε μαμά για να έχεις μπει στην κλιμακτήριο ? ¨ αναρωτιόταν η κόρη της …¨ Άντε σε κάνα γιατρό
ρε μάνα ,δεν πάει άλλο πια ,δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι …θέλω την μάνα μου πίσω …άκουσες ? ¨ Θύμωνε ο γιος της ...
Κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει …δεν έμπαιναν καν στον κόπο…
Όλοι ήθελαν να είναι όπως την ήξεραν ...όποτε την ήθελαν και την χρειάζονταν …
Και σε ποιον άραγε να εξομολογηθεί αυτά που ένοιωθε όταν και η ίδια
δεν μπορούσε να τα σταχυολογήσει και να τα κατανοήσει …
Ήταν που ένοιωθε πως δεν την είχαν πια ανάγκη ?
Ήταν που η ζωή επαναλαμβανόταν καθημερινά και βαρετά ?
Ήταν που την θεωρούσαν πια δεδομένη ?
Ήταν που δεν έβρισκε πια χαρά σε ότι πριν την έκανε να γελάει ?
Ήταν που έβλεπε τον χρόνο να περνά και να παίρνει μαζί του και όνειρα
ανεκπλήρωτα ?
Ήταν που έμαθε πια πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα αν δεν θέλει να αλλάξει από μόνο του ?
Ήταν που οι ιδεολογίες της διαψεύσθηκαν ?
Ήταν που το μέλλον της φαινόταν ζοφερό ?
Ήταν που ο ανθρωποκεντρικός και συγκεντρωτικός της χαρακτήρας την είχαν κουράσει ?
Ήταν που ένοιωθε πως όλοι υποκρινόταν κάτι που δεν ήταν ?
Ήταν που καιρό τώρα η έμπνευση την είχε εγκαταλείψει ?
Ήταν που ο καθρέφτης της δεν χαιρόταν που την έβλεπε ?
Ήταν που ο έρωτας την είχε ξεχάσει ?
Ήταν που οι δικαιολογίες ήταν περισσότερες από τις αλήθειες της ?
Ήταν που το ψέμα είχε γίνει τρόπος ζωής ?
Ήταν που ενώ δεν ήθελε είχε κάνει χίλιους συμβιβασμούς ?
Ήταν που τα ¨ πρέπει ¨ νικήσαν τα ¨ θέλω ¨ κατά κράτος ?
Ήταν που ένοιωθε πως η παραίτηση είναι καλύτερη από την απόρριψη ?
Όλα αυτά και αλλά τόσα …και πώς να τα πει κάπου χωρίς να αρχίσουν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα ? Χωρίς να προσπαθούν να σε πείσουν πως όλα αυτά είναι βλακείες …πως τώρα δεν είναι ώρα για καταθλίψεις …
Θέλει να κλάψει …για όλα αυτά και για αλλά τόσα …να διώξει τον κόμπο από τον λαιμό της …να νοιώσει αλλιώς …
Θυμάται και χαμογελά όταν σκέφτεται την μάνα της που γύριζε από το σινεμά και έλεγε ¨ πολύ ωραίο το έργο ..ρίξαμε ένα κλάμα …το ευχαριστηθήκαμε ¨…
Ένα κλάμα να την βγάλει από την θλίψη …ένα κλάμα να την βγάλει από την απάθεια …να της δώσει η ανακούφιση ένα περιθώριο να συνεχίσει να ζει ως συνήθως …
Ένα κλάμα να ξεπλύνει τις αναστολές και να την βγάλει από τα αδιέξοδα της …ένα κλάμα …
Ένα κλάμα που γαντζώθηκε μέσα της …έστειλε ένα κόμπο και περιμένει να ζήσει εκεί για πάντα …
Ένα κλάμα …ίσως την σώσει από την κατάθλιψη !!!!!!!!!!







ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ