ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Παραδερνω μες τα κυματα των αναμνησεων και των προσμονων .
Ενα καραβι η ζωη που δεν ξερω που με παει .
Ερμαιο των καιρων η καρδια ,που ζητα να αγαπησει και να αγαπηθει .
Ναυαγος εχω καταληξει σε αγονες στιγμες ,σε ανυδρες στεριες που η καρδια δεν αντεχει και η λογικη πασχιζει να επιβιωσει μεσα σε μερονυχτα θλιψης και μοναξιας .
Τιποτα δεν θυμιζει πια την χαρα που εφυγε ακολουθωντας τα συντριμμια της βαρκας που την ελεγαν ελπιδα .
Οι αλμυρες διαφανες σταγονες των δακρυων διαβρωνουν το σωμα που το στεγνωνει ο ηλιοςτης ηδονης που χανεται .Και ετσι στεγνο,χωρις χυμους ορμονων ,δικων του και αλλων περιμενει το ποντοπορο πλοιο που θα το φερει ξανα στον πολιτισμο της συντροφικοτητας .
Μαυρισμενη η καρδια οπως και το δερμα απο τις ανελεητες καυτες ακτινες των χρονων περιμενει να την δροσισει ο καπετανιος της αγαπης .
Περιμενω αυτον μονο ...να παρει την φλογωση που νοιωθω και που με αφηνει να στριφογυριζω στα ιδρωμενα και τσαλακωμενα σεντονια ,τις νυχτες που το θερμομετρο του κορμιου μου χτυπαει κοκκινο .
Η ομοιοσταση της ψυχης δεν μπορει να ρυθμισει την θερμοκρασια της αναγκης, οσα δακρυα και ιδρωτα και να προκαλεσει .
Το θερμομετρο της απελπισιας εσπασε και ο υδραργυρος ,δηλητηριο που κυλαει στις φλεβες και σε λιγα λεπτα ,ωρες , μερες θα φτασει στο κεντρο της ,θα σταματησει τους χτυπους της και η γραμμη στον καρδιογραφο του μυαλου θα γινει μια ευθεια και ο ηχος που θα την συνοδευει θα ειναι μονοτονος αλλα εκκωφαντικος .Θα φωναζει ''ελα ''.
Ειθε ο αστρολαβος της ψυχης του καπετανιου να τον οδηγησει σωστα .
Του στελνω ακαταπαυστα ,ψυθιριστα τις συντεταγμενες :αγαπης και προσμονης μηδεν μοιρες στο κεντρο της ζωης .....


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ