Αποκλείσαμε τις δυνατότητες για ευτυχία
με μια έπαρση πριγκιπική …
Σκουπίσαμε τον ιδρώτα των ενοχών μας
σε σεντόνια μοναχικότητας …
Κι αν τώρα το μετανιώσαμε
είναι αργά για δάκρυα και στεναγμούς …
Στο κρεβάτι της ζωής ο χρόνος
μας κοιτά και γελά σαρκαστικά …
Πήρε την εκδίκηση του χλευάζοντας
τις βαθιές ρυτίδες και την βασιλική μας μοναξιά …
Οι υποβόσκουσες προσδοκίες μας
δραπέτευσαν μόλις στεφτήκαμε αυτοκράτορες
της χώρας των χαμένων ηδονών
σκεπασμένες με τον πορφυρό μανδύα
του εγωισμού να σέρνεται πίσω τους …
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου