ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΑΡΩΜΑ

Το μπουκαλάκι πάνω στο τραπέζι …το περίτεχνο πώμα του,

σε σχήμα ακαθόριστου ,ιριδίζοντος σύννεφου ,πλαγιάζει δίπλα του νωχελικά σκορπώντας την μυρωδιά , της μέχρι πριν λίγο σμιξης τους …μια μυρωδιά που θα φανερώνει για πάντα αυτό το κτητικό σμίξιμο …

Μια ζήλια απόρροια του απότομου διαχωρισμού ,ίσως και αθέλητου …και μια χαρά που βγαίνει ίσως από την επιθυμία και των δυο να γνωρίσουν και να μοιραστούν …το άρωμα το γνώριμο …

Το μπουκαλάκι θέλει να αναπνεύσει ελεύθερο και να σκορπιστεί παντού …θέλει παρέα ,δεν έχει ενοχές γι αυτό …

Θέλει να σμίξει ,να απλωθεί ,να αγγίξει ,να ερεθίσει ,να κατακτηθεί και να κατακτήσει …να μοιραστεί το μυστικό -τιμωρία του …

Τιμωρία επειδή όλα τα έζησε ,όλα τα ένοιωσε ,όλα τα

γεύτηκε ,όλα τα γνώρισε και βαρέθηκε γρήγορα …

Καιρός να βρει και άλλους ,όμοιους ,με κοινές εμπειρίες η

διαφορετικές ,να μην διαφέρει το άρωμα τους όμως …



Ποιος γέμισε και σφράγισε αυτό το μπουκαλάκι ;;;

Ποιος άνοιξε το μπουκαλάκι ;;

Και αυτή η μυρωδιά …τόσο αδιάφορη …



Μια ετικέτα στο στήθος του …

Γράμματα λοξά ,καλλιγραφικά με αχνό μελάνι …καμιά προειδοποίηση ,καμιά αντένδειξη ,καμιά παρενέργεια …



¨ Άρωμα ανίας ¨