ΕΝΑ ΚΛΑΜΑ

Έτσι όπως ήταν καθισμένη στην πολυθρόνα με τα χέρια της να αγκαλιάζουν τα γόνατα της και εκείνον τον κόμπο στον λαιμό ,έμοιαζε σαν κουβαράκι παρατημένο από γατάκι παραιτημένο από την κούραση του παιχνιδιού …
Αυτός ο αναθεματισμένος κόμπος δεν έλεγε να της αδειάσει την
γωνιά …είχε προσπαθήσει να τον βγάλει με το ζόρι …με τσιριδες στην αρχή …μετά προσποιήθηκε πως δεν υπάρχει αλλά αυτός της έκοβε την ανάσα και μερικές φορές την έπνιγε για να κάνει την παρουσία του αισθητή …τέλος πίστεψε πως ένα γερο κλάμα θα ήταν η λύση …
Ένα κλάμα λυτρωτικό που δεν ερχόταν όμως …δάκρυα συχνά πυκνά καθάριζαν τα μάτια της και έβρεχαν χαρτομάντιλα αλλά δεν ήταν αρκετά για να ξαλαφρώσουν την ψυχή ,να την αποφορτίσουν και να σπρώξουν τον κόμπο αυτό προς τα έξω η ακομα και να τον κάνουν να κρυφτεί , έστω προσωρινά πάλι , κάπου βαθιά …
Και να πεις πως την απασχολούσε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα …
Μπαααα …¨ Είσαι αχάριστη …δεν έχεις προβλήματα και αντί να χαίρεσαι κάθεσαι και μιζεριαζεις ¨ επαναλάμβανε ο άντρας της κάθε φορά που την έβλεπε έτσι …¨ Νωρίς δεν είναι ρε μαμά για να έχεις μπει στην κλιμακτήριο ? ¨ αναρωτιόταν η κόρη της …¨ Άντε σε κάνα γιατρό
ρε μάνα ,δεν πάει άλλο πια ,δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι …θέλω την μάνα μου πίσω …άκουσες ? ¨ Θύμωνε ο γιος της ...
Κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει …δεν έμπαιναν καν στον κόπο…
Όλοι ήθελαν να είναι όπως την ήξεραν ...όποτε την ήθελαν και την χρειάζονταν …
Και σε ποιον άραγε να εξομολογηθεί αυτά που ένοιωθε όταν και η ίδια
δεν μπορούσε να τα σταχυολογήσει και να τα κατανοήσει …
Ήταν που ένοιωθε πως δεν την είχαν πια ανάγκη ?
Ήταν που η ζωή επαναλαμβανόταν καθημερινά και βαρετά ?
Ήταν που την θεωρούσαν πια δεδομένη ?
Ήταν που δεν έβρισκε πια χαρά σε ότι πριν την έκανε να γελάει ?
Ήταν που έβλεπε τον χρόνο να περνά και να παίρνει μαζί του και όνειρα
ανεκπλήρωτα ?
Ήταν που έμαθε πια πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα αν δεν θέλει να αλλάξει από μόνο του ?
Ήταν που οι ιδεολογίες της διαψεύσθηκαν ?
Ήταν που το μέλλον της φαινόταν ζοφερό ?
Ήταν που ο ανθρωποκεντρικός και συγκεντρωτικός της χαρακτήρας την είχαν κουράσει ?
Ήταν που ένοιωθε πως όλοι υποκρινόταν κάτι που δεν ήταν ?
Ήταν που καιρό τώρα η έμπνευση την είχε εγκαταλείψει ?
Ήταν που ο καθρέφτης της δεν χαιρόταν που την έβλεπε ?
Ήταν που ο έρωτας την είχε ξεχάσει ?
Ήταν που οι δικαιολογίες ήταν περισσότερες από τις αλήθειες της ?
Ήταν που το ψέμα είχε γίνει τρόπος ζωής ?
Ήταν που ενώ δεν ήθελε είχε κάνει χίλιους συμβιβασμούς ?
Ήταν που τα ¨ πρέπει ¨ νικήσαν τα ¨ θέλω ¨ κατά κράτος ?
Ήταν που ένοιωθε πως η παραίτηση είναι καλύτερη από την απόρριψη ?
Όλα αυτά και αλλά τόσα …και πώς να τα πει κάπου χωρίς να αρχίσουν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα ? Χωρίς να προσπαθούν να σε πείσουν πως όλα αυτά είναι βλακείες …πως τώρα δεν είναι ώρα για καταθλίψεις …
Θέλει να κλάψει …για όλα αυτά και για αλλά τόσα …να διώξει τον κόμπο από τον λαιμό της …να νοιώσει αλλιώς …
Θυμάται και χαμογελά όταν σκέφτεται την μάνα της που γύριζε από το σινεμά και έλεγε ¨ πολύ ωραίο το έργο ..ρίξαμε ένα κλάμα …το ευχαριστηθήκαμε ¨…
Ένα κλάμα να την βγάλει από την θλίψη …ένα κλάμα να την βγάλει από την απάθεια …να της δώσει η ανακούφιση ένα περιθώριο να συνεχίσει να ζει ως συνήθως …
Ένα κλάμα να ξεπλύνει τις αναστολές και να την βγάλει από τα αδιέξοδα της …ένα κλάμα …
Ένα κλάμα που γαντζώθηκε μέσα της …έστειλε ένα κόμπο και περιμένει να ζήσει εκεί για πάντα …
Ένα κλάμα …ίσως την σώσει από την κατάθλιψη !!!!!!!!!!







ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ