ΠΕΝΘΟΣ

Το πένθος δεν τέλειωσε …κι ας έβγαλα την φαρδιά μαύρη κορδέλα από το μπράτσο μου …δεν θέλω να θυμίζω στους άλλους την απώλεια μου …

Οι απώλειες μας αφορούν εμάς και μόνο …δεν θα παψουμε ποτέ να θρηνούμε για αυτές …άλλοτε με δάκρυα κι άλλοτε με την θλίψη να κυλά από τα μάτια μας αόρατα …

Και δεν έχει σημασία αν η απώλεια είναι μια κατάσταση μόνιμη ,ένας θάνατος σωματικός η μια κατάσταση που εμπεριέχει και την ελπίδα, ένας θάνατος-χωρισμός …

Στην πρώτη περίπτωση η απώλεια που νοιώθουμε είναι κάτι που μας κάνει να αντιλαμβανόμεθα και την δική μας θνητότητα …στην δεύτερη την ανικανότητα μας να κρατήσουμε ζωντανές σχέσεις που μας έδιναν ζωή …

Τίποτα δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για να υποδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε τον κάθε χαμό ούτε υπάρχουν

¨οδηγίες προς ναυτιλομένους ¨ για να βιώσεις την

απώλεια …κάθε ένας ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του ,την σχέση που είχε με τον ¨εκλιπόντα¨ και το βάθος των συναισθημάτων του γι αυτόν θα πενθήσει την απώλεια του …

όπως και όσο …

Θυμάμαι πως έκανα ερωτήσεις στον εαυτό μου ¨ τι θα κάνω αν τον χάσω ;¨…κτύπαγα ξύλο …το απευχόμουν και το ξόρκιζα φτύνοντας τον κόρφο μου …

Σήμερα ξέρω τι κάνω …σε σκέπτομαι σχεδόν κάθε

λεπτό …θυμάμαι τις όμορφες στιγμές μας …συχνά πυκνά κοιτώ τις φωτογραφίες σου …λέω ψέματα σε όλους πως σε ξεπέρασα …φορώ τις νύχτες το μπλουζάκι σου κατάσαρκα για να σε νοιώθω πάνω μου …γράφω για σένα …θυμώνω με μένα και ψάχνω να βρω τι δεν έκανα καλά …αποφεύγω όλους όσοι μπορεί να σε βλέπουν… γυρνώ σαν τον φονιά που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος ,σε μέρη που βρεθήκαμε μαζί …φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου τι θα σου πω αν βρεθούμε τυχαία και κάθε φορά είναι

διαφορετικά …κάνω πράγματα που δεν σου άρεσε να κάνω και ανακαλύπτω πως δεν μου αρέσουν και μένα τώρα …γελώ όταν όλοι νομίζουν πως θα κλάψω και κλαίω όταν δεν με βλέπει κανείς …σε παίρνω τηλέφωνο με απόκρυψη και όταν ακούω την φωνή σου το κλείνω ,ένα φάρμακο που μου δίνει κουράγιο για να αντέξω λίγο ακόμη μακριά σου …ψωνίζω για δυο …ακόμα σκέπτομαι με το ¨εμείς ¨ …

Συνέχεια όμως αναρωτιέμαι αν ο ζωντανός θάνατος είναι αυτός που ποναει πιο πολύ η ο θάνατος αυτός καθαυτός…

Πενθώ κάτι που ήταν ζωντανό και πέθανε …κι αν δεν φορώ την κορδέλα του πένθους είναι επειδή δεν θέλω να με λυπηθείς αν το μάθεις …άλλωστε η φωνή σου ακόμα επαναλαμβάνει στον τηλεφωνητή μου ένα μήνυμα σου από παλιές καλές μέρες ¨ μωράκι θα αργήσω λιγάκι …φιλάκια εκεί που σ’ αρέσει …¨