ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ

Είχα απορροφηθεί με τα παιχνίδια στο φατσοβιβλιο και με τις κάθε είδους αναρτήσεις των φίλων και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα …
Είχε πάει αργά …μόνη στο σπίτι …σαββατόβραδο …ο σύζυγος και τα παιδιά στο χωριό και εγώ μόνη στο σπίτι με τον σκύλο …ένα Maltese…
που ξάπλωνε στα πόδια μου …άνοιγε τα μάτια του κάθε που άπλωνα το χέρι μου να ανάψω τσιγάρο …με κοίταζε και ξανάβαζε το κεφάλι του
στο μαξιλαράκι του βαριεστημένα …
Στην αρχή πετάχτηκε και πήγε προς την πόρτα εισόδου ,όπως έκανε πάντα όταν κάποιος ερχόταν και άρχισε να κουνά την ουρά του χαρούμενα …όταν δεν άκουσε κλειδί να γυρνά στην κλειδωνιά άρχισε να γρυλίζει θυμωμένα με την ουρά να κινείται νευρικά …
- Έλα ,δεν είναι τίποτα …του είπα και συνέχισα να παίζω
Αντί να έρθει κοντά μου συνέχισε να γρυλίζει στην χαραμάδα της πόρτας ξαπλωμένος τώρα στο πάτωμα …
Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσα που γίνονταν κάθε μέρα κι επειδή ήμουν μόνη σηκώθηκα να δω από το ματάκι της πόρτας αν είναι κάποιος
από έξω …μερικές φορές αν ανέβαινε κάποιος διανομέας τον καταλάβαινε και γάβγιζε σαν τρελός …μόνο σε ξένους έκανε έτσι …για τους ενοίκους του πάνω ορόφου δεν έδινε δεκάρα …είχε μάθει τα βήματα τους και ήξερε ανά πάσα στιγμή ποιος είναι και δεν τον απασχολούσε πια ….
Μόλις έβαλα το μάτι μου στο ματάκι της πόρτας …άρχισε να γαβγίζει δυνατά και σηκώθηκε στα δυο του πόδια ακουμπώντας πάνω της …δεν είδα τίποτα …ούτε το φως του διαδρόμου ήταν αναμμένο …
- Έλα χαζό κανείς δεν είναι …άντε πάμε …σε λίγο θα βγούμε και θα δεις
Μα καλά μιλάς στον σκύλο θα αναρωτηθείτε …φυσικά και του μιλάω και φυσικά με καταλαβαίνει …αλλά τώρα δεν με υπάκουσε …γύρισα να τελειώσω την παρτίδα …μην χάσω κιόλας για τις βλακείες …και αυτός ,
Νουρέγιεφ τον λένε ,συνέχισε να γρυλίζει αλλά δεν του έδωσα σημασία .
Σε λίγο τελείωσα το παιχνίδι ,έχασα αν σας ενδιαφέρει και αφού πήρα στα χέρια το λουράκι του , είπα να τον βγάλω για την βραδινή του βόλτα πριν κοιμηθούμε …
Παραδόξως δεν χάρηκε ως συνήθως και δεν ξεκόλλησε από την πόρτα στην θέα του γαλάζιου περιλαίμιου του …με το ζόρι του το φόρεσα και άνοιξα την πόρτα να βγούμε …
Αντί να με τραβάει με όλη του την δύναμη να κατεβούμε με τραβούσε προς την σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο …έριξα μια μάτια και δεν είδα τίποτα και τον τράβηξα προς τα κάτω …φαίνεται πως οι σωματικές του ανάγκες είχαν προτεραιότητα και με ακολούθησε τρέχοντας …
Μετά δέκα λεπτά και ένα τσιγάρο ανεβαίναμε τις σκάλες , αυτός τρέχοντας και εγώ βαριεστημένα …αντί να με περιμένει στην πόρτα μας
συνέχισε να ανεβαίνει …τον ακολούθησα αλαφροπατώντας για να τον μαζέψω και τότε την είδα …
Δεν ξέρω ποια από τις δυο μας τρόμαξε πιο πολύ …ποιανής η καρδιά χτυπούσε δυνατότερα …πάντως εγώ τρόμαξα πολύ …ο σκύλος την πλησίασε ,την μύρισε και μετά αφέθηκε στο χάδι του κοριτσιού ….τον προδότη …μη τον χαϊδέψει κάποιος και αμέσως παραδίδεται …
Κοιταχτήκαμε στα μάτια με την κοπελίτσα και ψιθυρίζοντας επειδή βρισκόμασταν έξω από την ξένη πόρτα την ρώτησα τι κάνει εδώ …στην αρχή υπέθεσα πως μπορεί να περιμένει τον γιο της οικογένειας του ορόφου …όταν όμως την είδα να δακρύζει και να ανασηκώνει τους ώμους ...κατάλαβα πως ήταν φοβισμένη …
Έβαλα το δάχτυλο στα χείλη και της έκανα νόημα να με ακολουθήσει
και άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα με μια σταθερότητα λες και δεν έτρεχε τίποτα και αυτό ήταν κάτι που μου τυχαίνει κάθε μέρα …με ακολούθησε με τον σκύλο να την συνοδεύει …
- Έλα μέσα …μόνη μου είμαι …μην φοβάσαι …είπα όταν την είδα να κοντοστέκεται απέξω …
Την έβαλα στην κουζίνα και μόλις κάθισα στην καρέκλα μου κάθισε
και αρχίσαμε να εξετάζουμε η μια την άλλη …
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από δεκάξι χρονών …είχε καστανά μαλλιά και καστανά μάτια …αδυνατούλα …μικροκαμωμένη …ομορφούλα ντυμένη όπως ντύνονται τα κοριτσάκια της ηλικίας της ,τζιν και μπλουζάκι , αθλητικά παπούτσια και διάφορα βραχιολακια στους καρπούς …
Δεν την είχα ξαναδεί …έτσι πρώτα έμαθα πως μένει λίγο πιο κάτω …
πως δεν ξέρει τα παιδιά μου …πως πάει στο λύκειο λίγο πιο πάνω …
πως την λένε Κορινα τάδε …
Για να μάθω περισσότερα και κυρίως τι γύρευε στις σκάλες μας ,στις δυο το πρωί έπρεπε να πιω ένα καφέ και να βάλω μπροστά της ένα χυμό που τελικά δεν ήπιε επειδή έβαλε τα κλάματα …
Τρόμαξα να την κάνω να σταματήσει να κλαίει …αν ήταν η κόρη μου θα την αγκάλιαζα και θα την παρηγορούσα μέχρι να στεγνώσουν τα μάτια της …όμως αυτό το ξένο παιδί καθόμουν και το κοιτούσα να κλαίει δίνοντας της χαρτοπετσέτες παρηγορώντας το με λέξεις …
Σαν σταμάτησε να κλαίει …ρουφώντας την μύτη της και ανάμεσα σε βλέμματα απολογητικά μου είπε …
- Δεν έχω που να πάω …φοβάμαι να πάω σπίτι μου …θα με σκοτώσει ο πατέρας μου …είχα βγει ραντεβού κρυφά με ένα αγόρι …και αργήσαμε
το αγόρι έφυγε …και εγώ επειδή άργησα φοβήθηκα να γυρίσω σπίτι …
φοβήθηκα να κάτσω στο πάρκο και μπήκα στην πολυκατοικία σας μέχρι να ξημερώσει …και αύριο τι θα τους πω ? πως έμπλεξα έτσι ?
Ωραία …το μυστήριο λύθηκε …αλλά το πρόβλημα ζητούσε λύση και έπρεπε να το λύσω εγώ …και πως λύνεις ένα πρόβλημα όταν δεν ξέρεις τις παραμέτρους …όταν δεν ξέρεις με ποιους έχεις να κανείς ????
Άρχισα ένα γύρω ερωτήσεων μπας και διαφωτιστώ και αυτά που έμαθα
με τάραξαν …ένας πατέρας βίαιος …μια μάνα φοβισμένη …και δυο κορίτσια σε ένα κόσμο υποταγής και φόβου …
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχα καμία αμφιβολία για την αλήθεια της αφήγησης της ..εκείνο που με απασχολούσε ήταν τι μπορούσα να κάνω
για να την βοηθήσω …αν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι της τώρα …και ποια δικαιολογία νόμιζε πως θα πίστευε ο πατέρας της …
- Μόνο αν ήμουν σε κανά νοσοκομείο θα την γλίτωνα …την άκουσα να ψιθυρίζει …
Γρήγορα το μυαλό μου πήρε στροφές …
Τηλεφώνησα στην αδελφή μου που δουλεύει σε ένα νοσοκομείο …την ξύπνησα , της εξήγησα την κατάσταση …με έβρισε …και με έστειλε στο νοσοκομείο να την περιμένω με την μικρή …
Όταν έφτασα η αδελφή μου με ένα φίλο της γιατρό που είχε εφημερία έκαναν μια βιαστική εισαγωγή στην Κορινα …συνεννοήθηκαν τι ψέμα θα πουν και τηλεφώνησαν στο σπίτι της …
Ένας αγροίκος άντρας και μια τρομοκρατημένη γυναίκα κατέφθασαν σε λίγη ώρα …έριξαν μια βιαστική ανήσυχη ματιά στην κόρη τους που έκανε πως κοιμόταν …και άκουσαν τον μιλημένο γιατρό να τους λέει πως έφεραν την μικρή στις δέκα το βράδυ επειδή κάποιος τσαντάκιας την έριξε κάτω αρπάζοντας την τσάντα της και τη κράτησαν μήπως είχε πάθει καμιά διάσειση και πως λόγω εφημερίας άργησαν να τους ειδοποιήσουν και μπλα μπλα μπλα …δεν έχει τίποτα και το πρωί μπορεί να φύγει …
Στο μπαλκόνι εγώ καπνίζοντας ένα τσιγάρο με τα μάτια στραμμένα στην Κορινα περίμενα να φύγουν οι δικοί της …η τσάντα της στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου μου ήταν ένας μάρτυρας βουβός σκέφτηκα …
Την αποχαιρέτησα με ένα φιλί στο μάγουλο …της έγραψα το τηλέφωνο μου σε ένα χαρτάκι …και της ζήτησα να μην ξαναπεί ψέματα αλλά να προσπαθήσει να είναι συνεπής …και πως θα είμαι στην διάθεση της όποτε θέλει …
Πριν μπει κάθε μια στο αυτοκίνητο της ,η αδελφή μου με ξεχεσε που πάω και μπλέκομαι και την μπερδεύω κι αυτήν …πως θα βρει και θα βρω τον μπελά μου κάποια μέρα και τέτοια φαιδρά και τράβηξε κάθε μια στο σπίτι της ..να συνεχίσει την ζωή της …
Έχει περάσει καιρός η Κορινα έγινε του σπιτιού πια …έγινε φίλη με την κόρη μου …βγαίνουν παρέα για καφέ …οι γονείς της μας έμαθαν …τους μάθαμε … καλοί άνθρωποι τελικά …φοβισμένοι και ανίδεοι ως πώς να προστατεύσουν τα κορίτσια τους …ο αγροίκος πατέρας με την βία προσπαθεί ακομα να επιβάλει μια τάξη στο σπίτι του …
Πώς να μάθει κανείς σε κάποιους πως η μεγάλη αυστηρότητα ,η βία και ο φόβος δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα ?Πως μόνο η αγάπη ,η κατανόηση και η ενστάλαξη αρχών και άξιων στα παιδιά θα τα κάνει ώριμους ανθρώπους ?
Και επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους μεγάλους που έχουν παγιώσει τον χαρακτήρα τους , προσπαθώ να μάθω στην Κορινα πως ο καλύτερος για να εμπιστευτείς είναι ο γονιός σου ...
- Έτσι δεν είναι Νουρέγιεφ ? Μωρέ καλά ¨ λένε το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις ¨ άντε πάμε βολτιτσα ….καλά ντε μην τραβάς …














ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ