ΣΠΙΤΙ ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Το ρολόι έδειχνε έξι παρά είκοσι …οι λεπτοδείκτες ακίνητοι …σταματημένοι από την στιγμή που τελείωσαν οι μπαταρίες …πότε ήταν αυτό ; πριν μέρες η πριν μήνες ;…
Είχε να έρθει μήνες εδώ …όλα ήταν όπως τα άφησε εκείνο το μεσημέρι .
Ακόμα και η κούπα με τα λουλουδάκια άπλυτη στεκόταν περιμένοντας να πλυθεί στην άκρη του νεροχύτη …δυο αποτσίγαρα στο τασάκι με ίχνη από το κραγιόν της στα φίλτρα …οι παντόφλες της ατάκτως ειρημένες και μια ζακετουλα πεταμένη στην καρέκλα …
Το σπίτι της …πως γίνεται μόνο μέσα εδώ να νοιώθει ασφάλεια και σιγουριά …προστατευμένη από το κάθε τι …εδώ που οι μνήμες την αγκαλιάζουν σαν ζεστή ρόμπα αγαπημένη που αν και παλιά δεν την αποχωριζόμαστε …εδώ που η μυρωδιά της μοναξιάς έχει ποτίσει τους παλιούς τοίχους …εδώ που τα δάκρυα έχουν δημιουργήσει λεκέδες υγρασίας σε πατώματα ξύλινα …εδώ που η αγάπη αιωρείται μαζί με τους κόκκους της σκόνης στον αέρα που αναπνέει …εδώ που το μίσος δεν πρόλαβε να αφήσει σημάδια παρά μόνο στα ξύλινα παλιά κουφώματα που προσπαθούσαν να το συγκρατήσουν …εδώ που η μουσική έπαιζε δυνατά και τα ντεσιμπέλ δημιούργησαν ραγάδες στους τοίχους … που τα τακούνια ξεθώριασαν το παλιό μωσαϊκό από τα ατελείωτα πήγαινε –έλα και τους τόνους χλωρίνης από τα καθημερινά σφουγγαρίσματα …που οι φωνές ακόμα αντιλαλούν θυμωμένα ,χαδιάρικα ,συμβουλευτικά και χορεύουν και ψάχνουν ίσως συνομιλητές σε φωτογραφίες που στέκουν σιωπηλές σε ράφια ,σκονισμένες και ωραιοποιημένες από τον χρόνο …
Τα μάτια της αγκαλιάζουν όλα τα αντικείμενα και τα χαϊδεύουν νοερά απαλά …φυσά δυνατά και καθώς η σκόνη της γαργαλά την μύτη και ενεργοποιείται η αλλεργία της σ’ αυτήν , δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια της …να ΄ναι από συγκίνηση η απότοκος της αλλεργίας ;
Κάθε αντικείμενο ανασύρει και μια ανάμνηση …η χτένα στερεωμένη στον καθρέφτη … της μάνας της …το κόκαλο που έβαζε τα παπούτσια ο μπαμπάς της …οι ομπρέλες τους …στο μικρό τραπεζάκι τα γυαλιά τους μαζί με το τηλεχειριστήριο …η φωτογραφία με όλη την οικογένεια …παππούδες ,παιδιά , εγγόνια ...τραβηγμένη κάποιο Πάσχα …ακόμα νομίζει πως της έρχεται η μυρωδιά του ψημένου αρνιού και οι γνώριμες φωνές …και από κάπου μακριά ο απόηχος του τραγουδιού που έπαιζε στο στερεοφωνικό …¨ το γελεκάκι που φορείς ¨….η μήπως το¨ όσο αξίζεις εσύ και η καρδιά σου η χρυσή ¨ ; …
Κάθισε στον καναπέ και σκούπισε μάτια και μύτη …δεν έπρεπε να δεχτεί να διεκπεραιώσει την επίπονη αυτή δουλειά …πως να μαζέψεις και να παραδώσεις στην λήθη τόσα πολλά συναισθήματα …ποιο αντικείμενο να κρατήσεις και ποιο να πετάξεις ; Όλα θέλει να τα κρατήσει …που να τα βάλει όμως ; Ο χρόνος λίγος... της το τόνισαν …
Από που να αρχίσει …κλείνει τα μάτια και περιμένει …¨άντε τεμπέλα μην χαζεύεις ¨ η φωνή της μαμάς …¨ άντε κοπελαρα μου …και εγώ να δεις άμα τελειώσεις …¨ η παραίνεση –υπόσχεση του μπαμπά της …¨ αν ήταν να μην μπορείς… τι δέχτηκες ; ¨ αναρωτιέται η αδελφή της …¨ δεν μπορώ να το κάνω εγώ …έλα σε παρακαλώ ¨ τα παρακάλια του αδελφού της ¨ αν δεν μπορείτε να στείλω ένα συνεργείο να τα πετάξει ¨ ο μικρός βιαστικός αδελφός …¨ στο τέλος της εβδομάδας θα αρχίσουμε την κατεδάφιση …παρακαλώ να έχετε αδειάσει το οίκημα ¨ ο καινούριος ιδιοκτήτης …
Αυτή είναι μόνο η εγκλωβισμένη ; Αυτή μόνο θυμάται η αυτή μόνο νόμιζε πως μπορούσε να το κάνει ;
Θα μπορέσει … επειδή έτσι πρέπει …όμως τίποτα δεν θα μπορέσει να της κλέψει τις αναμνήσεις από αυτήν την μονοκατοικία της ζωής της…θα ζουν και θα υπάρχουν μέχρι να χαθεί και …μέχρι να χαθούν όλοι όσοι έζησαν μέσα σ΄ αυτήν …



ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ