ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Πρώτα ένοιωσε την ψυχή του να την ψάχνει μέσα στο όνειρο του …Έπειτα κάτι σκίρτησε στο σώμα του και μες το μυαλό του έλαμψε μια πραγματικότητα που τον ξύπνησε με ένα τρελό χτυποκάρδι …ένοιωσε ξαφνικά μια ερημιά ,ένα φόβο και άπλωσε το χέρι του στην μεριά που κοιμόταν συνήθως αλλά τον τύλιξε μια κρυάδα ίδια με αυτήν του σεντονιού που άγγιξε .

Μια καστανή ,μακριά ,σγουρή τρίχα ξαπλωμένη στο μαξιλάρι δήλωνε την μέχρι πρότινος παρουσία της δίπλα του και έκανε την απουσία της να φαντάζει αβάσταχτη .Φοβήθηκε να την αγγίξει ,ήθελε να την έχει εκεί για πάντα και να την κοιτά .Μέρες τώρα δεν έστρωνε το κρεβάτι ,δεν άνοιγε το παράθυρο ,τρόμαζε στην ιδέα πως μπορεί να την εξαφανίσει ένα αεράκι .

Ήξερε πως γινόταν παράλογος αλλά εκείνο που ήθελε δεν ήταν κάποιο ρούχο από τα πολλά που είχε η ντουλάπα της και μύριζαν αχνά το ξεθυμασμένο της άρωμα …αυτός είχε αρπαχτεί από αυτήν την τρίχα της που στα μάτια του είχε γίνει η τριχιά που τον κρατούσε σε μια πραγματικότητα χωρίς αυτήν μαζί μ’ αυτήν .

Δεν την αγγιζε ,απλα την κοιταζε και τα ματια της ψυχης του,

σαν για να τον συγκρατήσουν από τον γκρεμό της παραδοχής ,πρόβαλαν καρέ καρέ στιγμές από το παρελθόν τους όπου πρωταγωνιστούσε εκείνη ,στιγμές που ήταν δεμένες με τα όμορφα καστανά μαλλιά της …σε ένα καρέ την έβλεπε να βγαίνει από το μπάνιο με τις σταγόνες του νερού να στάζουν από τα μοσχομυριστά μαλλιά και να κυλούν αργά στην πλάτη της ,σε ένα άλλο σκυμμένη τίναζε το κεφάλι της πίσω με χάρη και οι μπούκλες της κυμάτιζαν φουντωμένες μέχρι να πάρουν την θέση τους ή να αγγίζουν το πρόσωπο του και να εντείνουν την ηδονή του καθώς ανέδυαν την γλυκερή μυρωδιά του πόθου της γι αυτόν …

Δεν ήθελε να θυμάται πως αυτά τα υπέροχα μαλλιά της που πλαισίωναν και έδεναν κάθε ανάμνηση του ,που τόσο του άρεσαν ,που τόσο λίγο τα φρόντιζε ,που κάθε τόσο τον απειλούσε πως θα τα κόψει για να τον δει να χάνει τον ερώτα του γι αυτήν ,που έβρισκε απομεινάρια τους στα ρούχα του, στον νιπτήρα και στην χτένα της θα ήταν αυτά που θα σηματοδοτούσαν την αρχή του τέλους της …

Κι όμως ακόμα και στο τέλος ποτέ δεν την είδε με τα μυωπικά του μάτια χωρίς αυτά να κυματίζουν γεμάτα νεύρο ατίθασα και αγαπησιάρικα …αυτός πάντα την έβλεπε όπως ήταν πριν .

Ποτέ δεν τον πίστεψε όταν της έλεγε πως η αγάπη δεν

γερνά ,δεν ασχημαίνει ,δεν φοβάται τις αρρώστιες πως τρομάζει μόνο από την απουσία αλλά ακόμα και τότε αρκεί μια τρίχα για να μην σε αφήσει να χαθείς και να χάσεις …

Μια τρίχα της έγινε στο τέλος η τριχιά που ήθελε να τον τραβήξει λες από τον πόνο της απουσίας της .

Όλα μπορούσε να του τα στερήσει ο θάνατος αλλά οι στιγμές τους γραμμένες με ένα ανεξίτηλο μελάνι στα μύχια του μυαλού θα αναπαράγουν πάντα την αγάπη που μπλεγμένη με αρώματα ,ήχους ,αισθήματα και συμβάντα …

Ο καρκίνος της στέρησε τα μαλλιά αλλά δεν κατάφερε ούτε θα καταφέρει να σβήσει την αγάπη τους …

Αγάπη πλεγμένη σε μια κοτσίδα σφιχτή που ζει σε ψυχές επίγειες και άλλες ….αγγελικές …που την ξεπλέκεις ξανά και ξανά, τρίχα τρίχα, χαϊδεύοντας και μετρώντας την διάρκεια της στην αιωνιότητα ...









Μάρα Κομπίδου

ΑΘΗΝΑ 9-12-2010