ΤΑΡΑΧΗ

Στην αρχή ένα κύμα αίματος όρμησε προς τα πάνω …μετά ένοιωσα την καρδιά μου να επιταχύνει τους χτύπους της και τους κροτάφους μου , να προσπαθούν να την συναγωνιστούν σε ένα αγώνα δυνατότερου και γρηγορότερου χτυπήματος …έφτασαν και οι δυο στο νήμα …η μια χτυπούσε τρελά με την ανάσα κομμένη σαν του αθλητή ταχύτητας στο τέλος μιας κούρσας και οι κρόταφοι μου χτυπώντας έντονα παρασέρνοντας στον αγώνα και μια φλέβα στο μέτωπο ,που με αγωνία φούσκωσε και μελάνιασε και έκανε την εμφάνιση της σαν κεραυνός αποτυπωμένος σε δέρμα
λεπτό ,χλωμό και υγρό …
Πολύ συχνά αυτή η τρεμάμενη γαλάζια φλέβα δήλωνε την παρουσία της στο μέτωπο μου ,παλλόταν παράλληλα με την καρδιά μου και αποχωρούσε τόσο αργά όσο ξαφνικά ερχόταν σε αντίθεση με την καρδιά μου που επιτάχυνε και ηρεμούσε με την ίδια ταχύτητα .
Το αίμα που ορμούσε προς τα πάνω πλημμύριζε το κεφάλι μου και έφερνε ένα βουητό που ζουζούνιζε στα αυτιά μου και έστελνε μηνύματα στον εγκέφαλο μου…μηνύματα που δεν έβρισκαν αποδέκτη …το αίμα είχε πνίξει τα πάντα και όλα λειτουργούσαν ερήμην των άλλων σε αντίθεση με τις φυσιολογικές καταστάσεις …
Μόνο η φλέβα και μια ανάσα γρήγορη και κοφτή φανερώνει την ανωμαλία των λειτουργιών .
Και συ απέναντι μου να μην ξέρεις γιατί αυτή η πάλλουσα φλέβα εμφανίστηκε τώρα .
Μετά από τόσα χρόνια ξέχασες πως έρχεται όταν θυμώνω ,όταν φοβάμαι , όταν …
Δεν ακούς τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς μου και σε παραξενεύει η γρήγορη ανάσα μου …εσύ θυμάσαι άλλες γρήγορες ανάσες που φανέρωναν παράδοση και ηδονή …
Εσύ που έγινες ξένος επειδή δεν μπορούσες να γίνεις '' δικός '' …
Και εγώ να σε έχω'' δικό '' επειδή δεν μπορώ να σε κάνω ξένο …
Όλα σιγά σιγά θα επανέρθουν στις φυσιολογικές καταστάσεις …η καρδιά θα ρίξει τους γρήγορους χτύπους ,το αίμα θα συνεχίσει να ρέει σε δρόμους γνωστούς ,η ανάσα θα ηρεμήσει και η φλέβα θα χωθεί στην σπηλιά της να ενεδρεύει στιγμές έντασης …
Η φωνή μου θα βρει δρόμο να ακουστεί και τα χείλη υποκρινόμενα ένα χαμόγελο θα πουν '' γεια σου …τι έγινε …χαθήκαμε '' …
Χαθήκαμε γιατί σε έχασα η χάνομαι γενικώς …χάνομαι επειδή ταράχτηκα που σε είδα η ταράζομαι που θα σε ξαναχασω …
Kαι συ να μένεις αταραχος και να μην κατανοεις την ταραχη …
Εσύ …η αφορμή της ταραχής !!!!!!!!!

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Ήμουν δεκαπέντε χρόνων τότε … καλοκαίρι …φανατικές αναγνώστριες του περιοδικού ΦΑΝΤΑΖΙΟ μαζί με τις συνομήλικες φίλες ,γειτόνισσες και συμμαθήτριες μου …
Το αγοράζαμε ομαδικά κάθε εβδομάδα και μαθαίναμε τις νέες τάσεις της μόδας ,τα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα ,συμβουλές για τα αισθηματικά μας ,συνταγές μαγειρικής ,το ωροσκόπιο μας και τι άλλο δεν θυμάμαι πια …
Το γελοίο του πράγματος ,τώρα που το σκέπτομαι είναι πως το συγκεκριμένο περιοδικό ήταν για γυναίκες ….όχι για έφηβες …όμως εμείς θεωρούσαμε πως μεγαλώσαμε και πως όλα λέγονταν και γίνονταν για μας …πως οι περιβόητες , ΜΑΝΙΝΑ και ΚΑΤΕΡΙΝΑ ,περιοδικά που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή για έφηβες ήταν για τις ‘’μικρές’’…
Κάποιο Σάββατο λοιπόν ,αφού το περιοδικό είχε τσαλακωθεί από τις πολλές εναλλαγές χεριών και τα τραβήγματα …αφού είχε κρυφτεί κάτω από εφηβικούς λευκούς ,τροφαντούς η μη ποπους ,είχαν φιληθεί οι φωτογραφίες των σταρ της εποχής από χειλάκια αφίλητα ,είχαν κοπεί με ψαλιδάκι φωτογραφίες ροκ σταρ και ηθοποιών και είχαν πάρει την θέση τους σε ντουλάπες ,βιβλία και λευκώματα …στις τελευταίες σελίδες που η αλήθεια να λέγεται ,πότε δεν σταματούσαμε …κάποια από όλες διάβασε φωναχτά ‘’Ζητούν αλληλογραφία ‘’….σκύψαμε τα κεφάλια όλες μαζί …
Νέοι και νέες με ενδιαφέροντα με κοινά ονόματα και επίθετα , αναζητούσαν αλληλογραφία με νέους και νέες με σκοπό την γνωριμία και την φιλία …Μερικές αγγελίες ζητούσαν φωτογραφία υποχρεωτικά μερικές όχι …
Την ιδέα την πέταξε μια …αλλά άρεσε σε όλες …
Όλες στείλαμε μια αγγελία στο περιοδικό …’’ ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΤΩΝ 18 ΖΗΤΕΙ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΝΕΟΥΣ/ΕΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΥΠΟΧΡΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΤΑΔΕ …’’
Περιμέναμε με αγωνία το επόμενο τεύχος για να δούμε τις αγγελίες μας και αφού τις είδαμε τυπωμένες ,αγωνιούσαμε αν θα μας απαντούσε κάποιος …
Δεν είχε περάσει μια εβδομάδα και ο ταχυδρόμος βλαστήμησε και εμάς και την δουλειά που εκανε …για ένα μήνα ,κάθε μέρα ,σε πέντε σπίτια κουβαλούσε περί τα διακόσια γράμματα …
Η μανά μου περιορίστηκε σε δυο χαστούκια και αφού με χαρακτήρισε χαζή άρχισε να ανοίγει μαζί μου τα πρώτα γράμματα …ξεχύθηκαν φωτογραφίες φαντάρων ,νεαρών και φοιτητών ….γραφικοί χαρακτήρες ,ανορθογραφίες, καρδούλες και πλήθος πληροφορίες όπως ηλικίες ,μόρφωση ,χόμπι ,τόποι διαμονής και άλλα …
Τα περισσότερα ήταν από στρατιώτες και ζητούσαν αλληλογραφία για να περνά ευχάριστα η ώρα τους στα απομακρυσμένα σημεία που τους έλαχε να υπηρετούν … οι φωτογραφίες χάλια …με αγόρια κουρεμένα γουλί …με η χωρίς χαμόγελα …
Η μάνα μου, μου απαγόρευσε να απαντήσω σε οποιονδήποτε …εγώ μετά από ξεδιάλεγμα φωτογραφιών διάλεξα έναν ομορφούλη φοιτητή από την Αθήνα καθώς μου άρεσαν και ο γραφικός του χαρακτήρας και όσα έλεγε …και έναν ναυτικό που ναι μεν η φωτογραφία του δεν έλεγε και πολλά αλλά με εντυπωσίασε ο φάκελος με τα πολλά γραμματόσημα και το γεγονός πως μου περιέγραφε τόπους που πήγε η θα πήγαινε και τους ήξερε …
Δεν θυμάμαι τι έκαναν οι φίλες μου αλλά εγώ θυμάμαι καλά την αλληλογραφία μου με τους δυο φίλους …αλληλογραφούσαμε χρόνια …με τον φοιτητή γίναμε φίλοι και συναντηθήκαμε όταν κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές …με τον ναυτικό η αλληλογραφία κατέληξε σε έναν μονομερή ερώτα από μέρους του …ήρθε στην Θεσσαλονίκη γνωριστήκαμε και από κοντά ,ήθελε να με παντρευτεί αλλά εγώ δεν ήμουν σε ηλικία γάμου και συνεχίσαμε να αλληλογραφούμε …μέχρι που βαρέθηκα …αραίωσα την αλληλογραφία και την διέκοψα απότομα μόλις ερωτεύτηκα ένα γειτονόπουλο …

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα …και θα σας φανούν αστεία …αλλά μην μου πείτε πως δεν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά ;
Εγώ βρίσκω πολλά κοινά αυτού του τρόπου επικοινωνίας με τον τρόπο τον σημερινό, μέσω facebook …βλέπουμε φωτογραφίες ,διαβάζουμε απόψεις ,διορθώνουμε λάθη ορθογραφικά η όχι και από ανία κάνουμε φίλους που ο χρόνος θα δείξει αν θα βρεθούμε ποτέ η όχι …
Τίποτε δεν αλλάζει την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία …το μέσον μόνο !!!!!!!!!!!

ΚΟΥΒΑΡΙΑ

Ξέμπλεξες τα κουβάρια
που μόνος είχες μπλέξει …
κουβάρια σχέσεις άλυτες
τύλιξαν το κορμί σου
αυτές νομίζεις δεν πονούν
αφήνεις να σε αγγίζουν…
μα σαν μπλεχτούν τα χερια σου
να δω πως θα τις λύσεις
που και αυτές τώρα ζητούν
κάτι απ’την ψύχη σου …
Ψαλίδια κοφτερά ακονισμένα
στις τσέπες του μπλουτζίν σου
αναμένουν …
μην προσπαθείς δεν θα λυθείς …
τα χερια σου μπλεγμένα
σε κουβάρια επιπόλαιων
επιλογών !!!!!

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Εξετάσεις …από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περνάει από εξετάσεις …
Στην αρχή με εξέταζε η μάνα μου …αν είμαι καθαρή …αν έφαγα …αν διάβασα ….
Αν σε κάποια εξέταση της δεν έπαιρνα άριστα υπήρχε η ανάλογη τιμωρία ...μικρή
μέχρι τα πέντε μου ,μέτρια μέχρι τα δώδεκα και ανέβαινε όσο μεγάλωνα .Αν στα πέντε μου δεν περνούσα στις εξετάσεις της το πολύ πολύ να έχανα για λίγες ώρες τις αγκαλιτσες και τα φιλάκια ….στα δέκα μου μπορεί να έχανα το απογευματινό παιχνίδι στο δρόμο …στα δώδεκα να ένοιωθα τράβηγμα μαλλιών από την κοτσίδα
η κάνα χαστούκι και στέρηση κινηματογράφου την Κυριακή …δεν θυμάμαι βέβαια ποιο πονούσε πιο πολύ …μάλλον το δεύτερο …
Ύστερα πήγα στο γυμνάσιο …έτσι εκτός από τις εξετάσεις της μάνας μου είχα και τις εξετάσεις από τους καθηγητές μου …και καλά της μάνας μου τις είχα συνηθίσει
εκείνες των καθηγητών δεν τις συνήθισα ποτέ …δεν φτάνει που έπρεπε να έχω τον τρόμο της καθημερινής εξέτασης είχα και τον μεγάλο τρόμο που έφερναν οι εξετάσεις του Φεβρουαρίου και του Ιουνίου …πρέπει να φοβόμουν πολύ την απόρριψη από τότε …αλλιώς δεν εξηγείτε πως τα κατάφερνα πάντα να βγαίνω αλώβητη με αρκετό διάβασμα όμως …όσο για τις εξετάσεις της μάνας μου συνεχίζονταν αλλά σε άλλο επίπεδο πια …εξέταζε τους φίλους μου …έλεγχε τις ώρες που μπαινόβγαινα από σχολεία και φροντιστήρια στο σπίτι και πάντα με περίμενε
με συμβουλές τύπου μαμάς , αυστηρής όμως …οι τιμωρίες της περιοριζόταν στην στέρηση της βόλτας ,των πάρτι και των οικονομικών παροχών …ένας αέναος πόλεμος μαζί της με νικητή πάντα εκείνη και χαμένη την ελευθερία μου …η μεγαλύτερη τιμωρία για μένα τότε όμως ήταν όταν έπρεπε να μάθω να κεντάω ,να σιδερώνω κ.α που αφορούσαν την μελλοντική μου υπόσταση ως σύζυγος και νοικοκυρά …και ήταν τιμωρία επειδή τα μαθήματα και οι εξετάσεις λάμβαναν χώρα
στις καλοκαιρινές διακοπές …έμεινα πολλές φορές ανεξεταστέα …
Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο οι εξεταστικές και οι εργασίες δεν με άγχωναν …
ήμουν μόνη …η μάνα μου πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά …ξενυχτούσα κατά κόρον
έπινα ,κάπνιζα ,γλεντούσα και κάθε εξάμηνο διέθετα ένα δεκαήμερο για να διαβάσω
μόνη η με παρέα …ο φόβος μου τότε ήταν μην χάσω κάποιο μάθημα και αναγκαστώ να γυρίσω στα πάτρια εδάφη με όλα όσα είχα αφήσει εκεί …μπορώ να πω πως ήταν από τις εξετάσεις που δεν χρειάστηκε να με τιμωρήσει κανείς …
Εν τω μεταξύ , ενδιάμεσα περνούσα και από άλλου είδους εξετάσεις …οι εκάστοτε
ερωτικοί σύντροφοι με περνούσαν από τις απαραίτητες δικές τους εξετάσεις …πως ντυνόμουν ,πως μιλούσα ,σε ποια φοιτητική νεολαία ανήκα και τέτοια …σε αυτούς που άρεσε η εμφάνιση μου , οι εξετάσεις ήταν σύντομες και με ευνόητες …τιμωρίες ..
σε κάποιους άλλους η τιμωρία ήταν πως στερήθηκαν την συντροφιά μου και πιστέψτε με …πολύ στεναχωρήθηκαν αργότερα ….
Και μετά γνώρισα τον ερωτά της ζωής μου …αφού πέρασα τις εξετάσεις του και γίναμε ζευγάρι περάσαμε τρία χρόνια ξενοιασιάς και ευτυχίας …τελειώσαμε τις σπουδές μας και μια και θα έφευγε να υπηρετήσει την μαμά πατρίδα θεώρησε σωστό να δέσει το γάιδαρο του για να τον βρει στο στάβλο του όταν απολυθεί …και με αρραβωνιάσθηκε …βέβαια μέχρι να γίνει αυτό έπρεπε να περάσω νέες εξετάσεις από
την αγαπημένη του μαμά …τυχερή στάθηκα φαίνεται και με συμπάθησε …αλλά μέχρι να της κάνω το πρώτο εγγόνι νομίζω πως ήμουν σε περίοδο εξετάσεων …
Μέχρι όμως να παντρευτώ και να κάνω παιδί έπεσα σε άλλους εξεταστές…μέχρι να βρω μια σταθερή δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα …άλλαζα αφεντικά που με εξέταζαν πριν και μετά την πρόσληψη μου …άλλο δράμα και αυτό …άλλα
ζητούσαν πραγματικά και άλλα έλεγαν με τα χείλη …τα γνωστά …πρέπει να πέρασα από τέτοιες εξετάσεις περισσότερες από εκατό φορές …
Στα τριάντα μου έγινα μάνα …πάνω που περνούσα μόνο από εξετάσεις ιατρικές που και που …πέρασα μια περίοδο δέκα χρόνων περίπου χωρίς να χρειάζεται να υποβληθώ σε εξετάσεις και ανάλογες τιμωρίες και πίστεψα πως ως εδώ ήταν …
Αμ δε …κάποιο μεσημέρι ,η δεκάχρονη κόρη μου δεν με φίλησε ( με τιμώρησε )
επειδή λέει δεν είμαι καλή μαμά καθώς δουλεύω και λείπω συνέχεια και πως θα ήθελε την μαμά της Ειρήνης για μαμά της …και πως αν δεν γίνω καλή μαμά θα φύγει και θα πάει στο σπίτι της Ειρήνης …για πάντα …
Κι αυτό ήταν η αρχή μόνο …με σύμμαχο τον γιο μου και αδελφό της από τότε με περνούν από εξετάσεις και με τιμωρούν αν δεν πάρω άριστα σε αυτές …
Τελευταία με εξέτασαν στην συμπεριφορά μου απέναντι στις σχέσεις τους …
Η κόρη μου βρήκε πως έπρεπε να τους αφήσω μόνους πάραυτα και ο γιος μου πως
δεν έπρεπε να κάνω ερωτήσεις …η ετυμηγορία τους είναι πως φέρθηκα σαν γυναικούλα …και η τιμωρία μου δεν αποφασίστηκε ακομα …
Βαρέθηκα πια να δίνω εξετάσεις ...μεγάλωσα …ΦΤΑΝΕΙ !!!!!!!!!!!!!!


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

Η δύναμη της θέλησης
νόμιζα πως μπορούσε
ως άλλο άστρο φωτεινό
να με καθοδηγούσε …

Η δύναμη της θέλησης
που χρόνια προσκυνούσα
φοβήθηκε τα θέλω μου
και τρέμει απ’τα πρέπει …

Η δύναμη που έδειχνε
να βγαίνει απ’την ψυχή μου
λυχνάρι δίχως έλαιο
στο μέσο της ζωής μου …

Και πώς να νοιώσω δυνατή
και πώς να προχωρήσω
πώς… δίχως θέληση
ζωή να προσκυνήσω …


ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΣΠΕΙΡΑ

Μια σπείρα οι επιθυμίες ,
που καταστρώνει σχέδια
να καταστρέψει τα συμβατικά .
Μια συμμορία έτοιμη
για ανατροπές καταστροφές .
Σε ποιο στρατόπεδο να συνταχθώ
με ποιο να πολεμήσω
να είναι οι απώλειες μικρές
όπου κι αν καταλήξω ...
Όπλα πώς να σηκώσω
σε ότι προσκυνούσα ,
εχθρό μου πώς να κάνω
αυτό που αγαπούσα …

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

IΝDIANA JONES TΗΣ ΖΩΗΣ

Ποτέ στην ζωή της δεν έκανε προγράμματα .Άφηνε την μέρα να την πηγαίνει
όπου εκείνη ήθελε η ήξερε …Ποτέ δεν έβαλε στόχους και ποτέ δεν κυνήγησε
κάτι …
Κι όμως πέρασαν τόσα χρόνια και μόνο , μέχρι πριν λίγο καιρό ,στάθηκε σε
μια σκέψη « έζησα όπως ήθελα η όπως τα έφερε η ζωή ?»
Και ακολούθησε μια άλλη « κι αν έζησα όπως τα έφερε η ζωή , το έκανα
επειδή ήμουν ολιγαρκής η επειδή θεωρούσα πως ήταν ικανοποιητική ?»
Η αλήθεια είναι , τώρα που το καλοσκέφτομαι , πως η ζωή της ήταν πολύ καλή
μαζί της …χωρίς προγραμματισμούς και σχέδια …χωρίς πλάνα και ιδιοτέλεια …χωρίς συμβιβασμούς και
παραχωρήσεις …
Μια φίλη της, της ψιθύρισε προχτές πως στάθηκε τυχερή …ακομα και γι αυτό όμως
έχω τις αμφιβολίες μου πια …τυχερός η άτυχος είναι κάποιος που ρισκάρει αντιμετωπίζοντας την τύχη του …αυτή δεν ρισκάρισε τίποτα και ποτέ …
Λένε πως η τύχη βοηθά τους τολμηρούς …αυτήν που δεν έκανε τίποτε το τολμηρό
γιατί την βοήθησε ? η μήπως απλώς την αγνόησε και την άφησε να είναι θεατής των ζωών των άλλων ?
Και εγώ που έζησα την ζωή μου παράλληλα και διαφορετικά από την δική της με βοήθησε η τύχη ? Εγώ που το να παίζω κορώνα γράμματα τις αποφάσεις
και τις επιλογές ήταν δεύτερη φύση μου …εγώ που έζησα βάζοντας στόχους και τους περισσότερους τους πέτυχα …εγώ που ρισκάρισα πολλές φορές και έχασα …εγώ που
που ήμουν ένας θηλυκός τυχοδιώκτης γιατί βρίσκομαι στο ίδιο σημείο με κείνη ?
Ναι είμαστε στο ίδιο σημείο … εγώ όμως ακομα δεν κουράστηκα να ρισκάρω …
εκείνη συνεχίζει να ζει μέσα από την ζωή μου κοιτάζοντας την …εγώ τα θέλω ακομα όλα η τίποτα …εκείνη είναι ευχαριστημένη και ευτυχισμένη με αυτά που έχει …
εγώ ψάχνω ακομα να βρω νέες συγκινήσεις …εκείνη νομίζει πως δεν είναι της ηλικίας της …
Αν οι εμπειρίες μας μας κάνουν πλούσιους και ευτυχισμένους ,αν οι δυσκολίες της
ζωής μας κάνουν τολμηρούς και αποφασιστικούς ,αν η επίτευξη των στόχων μας ,
μας κάνουν χαρούμενους ,αν ζούμε για να είμαστε οι Indiana Jones της ζωής μας
τότε …ας τολμήσουμε να πούμε πως ζήσαμε ,και ας μας κοιτούν με ζήλια η αδιαφορία οι άλλοι που δεν τόλμησαν να ζήσουν !!!!!!!!

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΟΝΕΙΡΑ Η ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Έφερε τα γόνατα της στο στήθος της και τα αγκάλιασε σφιχτά με τα δυο της χερια .Δεν κρύωνε όμως ανατρίχιασε από το δροσερό σεντόνι …μια ανατριχίλα που ξεκινούσε από τα μύχια της ψυχής της και εκανε μια βόλτα ταχύτητας σε όλο το κορμί της …θυμήθηκε την πρώτη φορά που ανέβηκε σε μηχανάκι …το ίδιο ανατρίχιασμα είχε νοιώσει και τότε ….κι είχε αρπαχτεί από την μέση του ξαδέλφου της κι αμέσως καθώς πέρασε η ζεστασιά του σώματος του έφηβου στα χερια της και στα μπράτσα της καθησυχάστηκε ο φόβος και αφέθηκε μαζί με την ανάσα της ελεύθερη να διανύσει την εμπειρία με την σιγουριά και την ασφάλεια που σου χαρίζουν οικεία και αγαπημένα πρόσωπα …
Αυτό της είχε λείψει …η ασφάλεια μιας οικείας αγκαλιάς …η θέρμη ενός σώματος που αποπνέει άρωμα στοργής κατανόησης και αποδοχής …η ανάσα κάποιου που φτάνει απαλά εκεί στο πίσω μέρος του λαιμού και σε κάνει να νοιώθεις πως απόψε θα δεις όνειρα …κι αν κάποιο από αυτά σε τρομάξει δεν έχεις παρά να γυρίσεις λίγο και να ηρεμήσεις βλέποντας το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά …δεν θα χρειαστεί να τον ξυπνήσεις …θα αναδευτεί στον ύπνο του ,θα απλώσει το χέρι του και θα σε τραβήξει κοντά του … θα κλείσεις τα μάτια και θα αφεθείς στα όνειρα η στους εφιάλτες σου χωρίς να σε τρομάζουν …
Και το πρωί θα τεντωθείς και τα άκρα σου κάτι δικό του θα αγγίξουν και αν έχει σηκωθεί θα υπάρχει το σχήμα του κορμιού του στα τσαλακωμένα σεντόνια και η ζέστη που άφησε το σώμα του σ’αυτά …κι η υποσυνείδητη σκέψη πως κάπου εδώ γύρω είναι …
Την νύχτα οι απουσίες φωνάζουν τους φίλους τους τους εφιάλτες …τα Hypnocedon ναρκώνουν το σώμα και το μυαλό και αυτή θέλει να δει όνειρα γι αυτό τα αποφεύγει …
Παίρνει την στάση εμβρύου και αγκαλιάζει το σώμα της …
Μετραει λουλούδια και φυλλαράκια στα σεντόνια και όταν κουραστεί μέσα στο μισοσκόταδο κλείνει τα μάτια και περιμένει …όνειρα η εφιάλτες άραγε ; οτιδήποτε αρκεί να είναι κάπου εκεί μέσα κι αυτός !!!!!!!!!!!


TA ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΡΑ ΚΟΜΠΙΔΟΥ

ΤΡΟΜΑΖΩ

Τρομάζω ανακαλύπτοντας πόσο χώρο της ψυχής μου έχεις καταλάβει
Τρομάζω καθώς μετρώ πόσο χρόνο της ζωής μου καπηλεύεσαι
Τρομάζω όταν σκεφτομαι πόσο λίγο σε ξέρω
Τρομάζω που έγινα τόσο προβλέψιμη
Τρομάζω όταν με ανακαλύπτεις μέσα από τις λέξεις μου
Τρομάζω σαν η ανάσα σου ψιθυρίζει ψέματα
Τρομάζω σαν τα χερια μου απλώνονται και αγγίζουν απουσία του μέλλοντος
Τρομάζω που έκλεψες αρχές και πιστεύω και δεν αντιστάθηκα
Τρομάζω την ώρα που θα αφήσεις τον τρόμο μου με ευχαρίστηση
Τρομάζω όταν βλέπω το αύριο που έρχεται
Τρομάζω και γράφω λέξεις για να ξορκίσω την αναπόφευκτη πληγή
Τρομάζω στο όχι και στο ναι σου και κρύβω βαθιά σε συρτάρια γραμμένες κόλλες με χιλιάδες

ΦΟΒΑΜΑΙ !!!!!!